တက္ကစီ တစီး လမ်းဘေး သစ်ပင်ရိပ်အောက်တွင် ရပ်ထားသည် ။ ကားပေါ်တွင်တော့ တက္ကစီ ဒရိုင်ဘာနှင့် နောက်ခန်းတွင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားထား သော အမျိုးသား တစ်ဦး ။ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ ခုနှစ်နာရီခွဲသာသာရှိသေးသည် ။ […]

သူ့ နာမည် က နွယ်တဲ့ သူနဲ့ ကိုယ် က သိပ် မကွာလှဘူး သူ က  (၈) တန်း ကိုယ် က (၁၀) တန်း အချိန် လောက် က

အိမ်နီးချင်း များ ဆိုတာ ထက် ခြေရင်းခန်း ဆိုပိုမှန် မယ် ။  ကျွန်တော်တို့ အရင်အိမ် က သစ်သားအိမ် လေးခန်းတွဲကိုး ။ နောက်မှ တိုက်ဆောက် လိုက် တာ ။ အဲ့တုန်း

` ခွေး တွေ  ရှင်တို့   ခွေးတွေ သိလား ´  ` အငုံ ´ ငယ်သံ ပါအောင် ကြုံးအော် ပြစ်လိုက် သော အသံလေး က တိုက်ကြီး အတွင်း ဗုံးပေါက်ကွဲ

သမီး အမည် ချိုချိုလတ် ပါ နယ်မှာလုပ်ငန်းအဆင်မပြေတော့ မြို့က အဒေါ် ဖြစ်တဲ့သူက သူ့ဆီ ထမင်းချက် အိမ်ကိစ္စ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးဖို့ အမေဆီလာပြီး ထည့်ပေးဘို့ လစာကောင်းနဲ့ ပေးပြီး ကောင်းကောင်း မွန်မွန် နေထိုင်ဖို့ တောင်းဆိုပြီး

အ လုပ်လုပ် နေရာ မှ အသင်းအမှုဆောင်ကိုသောင်းစိန်နှင့်အတူဝင်လာသောမိန်းမလှလေးဆီမျက်စိကရောက်ဖြစ်သည်။ “အောင်သူ ဒါ မင်းနဲ့အတူ တာဝန်ကျတဲ့ အရောင်းပဲ” ကိုသောင်းစိန်ကတည်တည်တန့်တန့်မိတ်ဆက်ပေး၏။ အောင်သူကသမဝါယမ ကုန်ဝယ် စာအုပ်များအစီအရီထပ်ထားသောစာပွဲဘေး နှစ်တောင်ခန့်ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ၏စာအုပ်ပုံလေးပုံကြားမှခါးဆန့်၏။ “ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး သူ့ကို ဘာတာဝန်ပေးရမလဲ ဟင်”

ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် လူ ဖြစ်ဖို့ ဆိုတာ အင်မတန် ခက် ဆိုဘဲ လူ့ပြည် က အပ်ဖျား နဲ့ ဗြမ္မာပြည်က အပ်ဖျား ထိချင်ထိ မယ် လူဖြစ်ဖို့ မလွယ်ဘူးတဲ့။