အိမ် နီးချင်းများ ဆိုတာ ထက် ခြေရင်းခန်း ဆို ပိုမှန်မယ် ။ ကျွန်တော်တို့ အရင် အိမ်က သစ်သားအိမ် လေးခန်းတွဲ ကိုး ။ နောက်မှ တိုက်ဆောက် လိုက်တာ ။ အဲ့တုန်း […]

ကျွန်မ နာမည် က ရတီဖူး ။ အသက် က တော့  (၃၈) နှစ် ထဲ ကို ရောက်နေ ပြီ ။ အဖေကဗမာ အမေက တရုတ်ဆိုတော့ အသားကတော့ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ မျက်နှာလေးကတော့

မညိုမြိုင် က အသက် သုံးဆယ်ကျော် မှ ယောကျား ယူတာ။ ငယ်တုန်းက အသက်ဆယ့်ငါးနှစ်လောက်တုန်းကတော့ အိမ်နီးနားချင်း အိမ်ထောင်ရှိတဲ့ အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်နဲ့ သုံးလေးငါးရက်လောက် လိုက်ပြေးခဲ့ဖူးပါတယ်။ အိမ်က အချိန်မီ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လိုက်ခွဲပြီး ရှမ်းပြည်ဖက်က အမျိုးတွေဆီပို့

ကျွန်မ မှာ အပျိုကြီး တစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည် ။  လူတကာ က ကျွန်မ ကို အပျိုကြီးလို့ အသိ အမှတ်ပြု ထားကြပါသည် ။  အမှန် တော့ လင်ရယ် လို့ တစ်ကောင်

ကျမ ကို ရွာက လူတွေ က တော့ မမတင်လို့ ခေါ်ကြတယ် ကျမက ကျမယောကျၤား ကိုမြမောင်သေသွားပြီး ကတည်းက တခုလပ်ဆိုတဲ့ အထီးကျန်ဘဝကိုခံယူထားတဲ့သူပါ ကျမအသက်က  (၃၂) နှစ်စွန်းရုံ ဘဲရှိသေးတယ် တင်တင်လှဆိုတဲ့ နာမည်အတိုင်း

သူ ဆိုတာ က မောင်မောင်ဦးပါ။ သူတို့ ဆိုတာက မောင်မောင်ဦးနဲ့ သိင်္ဂီမော်တို့လင်မယား။ ကျွန်မကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း။ နေရာကမြန်မာရိုးရာ သင်္ကြန်ပွဲကျင်းပနေနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံပြင်ပက တစ်နေရာ။ ဒီကိုလာရင်း မောင်မောင်ဦးနဲ့ စုံမိတယ်။ သူတို့လင်မယားနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ခြောက်လလောက်ရှိပြီ။

မောင်သက် ဆယ်တန်း စာမေးပွဲ ဖြေပြီး တော့ အဘွား တို့ ရွာသွား နေခဲ့သည် ။ ဒီမှာ က လွတ်လပ် တယ် အဘွားတို့ ကလဲ ဘာ လုပ်လုပ် မဆူ မဆဲ

“ကိုညီ . . မလုပ်နဲ့ တော့ … တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွား လိမ့်မယ် ”  “ ခန လေးပါ မီမွန်ရယ်” ကိုညီနောက်ကနေ… ခပ်သွက်သွက်လေး လုပ်ပြီးတော့…တင်ပါးပေါ်ကို..လရည်တွေတင်ပေးလိုက်တယ်။ “ကိုကြီး…သုတ်ပေးဦး” “အေးအေး” ကိုညီလဲမြန်မြန်သုတ်ပြီး