“ အဟင်း … အား… ကောင်းလိုက်တာ အောင်ရယ်…. ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ” တိတ်ဆိတ်သော ညနှင့် အခန်းငယ်လေးထဲတွင် ရမ္မက် သံတို့ဖြင့် လွှမ်းခြုံနေပေသည်။ ကိုအောင်တစ်ယောက် သူမိန်းမ အင်ကြင်းကို ကုတင်ပေါ်တွင် ပေါင်နှစ်ချောင်းဖြဲပြီး အားရပါးရနှင့်ကို […]
မတ်တပ်ရပ်အနေထားနဲ့ပဲ ပြည့် အဖုတ်ထဲ ဇာနည့်လီးကြီး ဝင်လာတော့ အလိုက်သင့်လေး ပေါင်နှစ်ဖက်ဖြဲပြီး ကော့ထားလိုက်တာ။ ဇာနည်က အချက် ၇၀ လောက် မနားတမ်းလိုးပြီးမှ လီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ပြည့်ကိုပွေ့ချီရင်း ကုတင်နား လျှောက်လာခဲ့တယ်။ အခန်း (
ကျွန်တော့ မရီး နာမည် က မစု နာမည် အရှည် တော့ မပြောတော့ ဘူးဗျာ ကျွန်နော် က ကျွန်တော့ အစ်ကို အိမ်မှာ အလုပ်လုပ် ရင်းနေ တယ် ကျွန်တော် နဲ့
နေ့လည်ဖက် မို့လား မသိ လူက ရှင်းနေ လေ သည် ။ ဧည့်ခန်း ဆိုဖာ ဆက်တီ တွင် ဧည့်သည် အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့်
ဘသော် တစ် ယောက် အလုပ် ပြုတ်လာ လို့ အိမ် ပြန်ရင်း စိတ် ညစ်ညစ်နဲ့ လမ်းလျှောက် လာခဲ့ရာက လမ်းထိပ် ရောက်မှပင် စိတ်နဲ့ ကိုယ် ပြန်ပေါင်း စည်းမိတော့ သည် ။
၁၉၃၃ ခုနှစ် ၏ အေးမြသော ဆောင်းည တွင် ဖြစ်ပါသည်။ မီးလင်းဖိုမှ လွန့်လူးသောမီးရောင်သည် ဖြာကျလျက် ရှိနေ သည် ။ (၁၈) နှစ် သမီးလေး ထွေးငယ် သည် ခိုက်ခိုက်တုန် လျက်ရှိသည်။
အင်း ….. ဟင်း ….. ဟင်း …. အင်း …… ဟင်း .. ဝမ်းခေါင်း ထဲမှ လှိုက်လှိုက် လှဲလှဲ ညီးညူ သံကြီးကို ကြားလိုက် ရသောကြောင့် ဖိုးဇော် ကျောရိုး
ညဦး က အဖန်ရည် သောက်တာ များသွား သည် က တစ်ကြောင်း၊ ကျွန်ုပ် သိပ်ကြိုက်တဲ့ ဘာညာ ကွိကွ လဲ မလုပ်ရတာ ကြာပြီ ဆိုတော့ စိတ် ဆာလာ တာက တစ်ကြောင်း
ကျွန်မ နာမည်က အေးမို့မို့ ။ ကျွန်မ ဟာ ဧရာဝတီတိုင်း ပုသိမ်ခရိုင် က ကျေးရွာလေးတစ်ခုမှာ နေထိုင်ပါတယ်။ အဖေအမေတို့က ဆန်စက်ထောင်ထားတဲ့သူတွေပါ။ ကျွန်မတို့ ဧရာဝတီတိုင်း ဟာ တိုင်းပြည်ရဲ့ထမင်းအိုးဟင်းအိုးလို့တော့ လူတွေပြောတာ ကြားဖူးပါတယ်။ နေထိုင်သူအများစုက