လည်ပင်း မှာ ရှုပ်ယှက် ခက်နေတဲ့ ပန်းကုံး တွေ စားပွဲပေါ် ပစ်တင်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှာ ဆိုးထားတဲ့ အနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်း နီကို တစ်ရှုး နဲ့ ပွတ်သုတ် ပစ်တယ် ။ ခုံပေါ် ထိုင်ချရင်း

အိမ် နီးချင်းများ ဆိုတာ ထက် ခြေရင်းခန်း ဆို ပိုမှန်မယ် ။ ကျွန်တော်တို့ အရင် အိမ်က သစ်သားအိမ် လေးခန်းတွဲ ကိုး ။ နောက်မှ တိုက်ဆောက် လိုက်တာ ။ အဲ့တုန်း

မီးရောင်စုံ လင်းလိုက်မှိတ်လိုက်နဲ့ တီးလုံးသံတွေအောက်မှာ တစ်ယောက်ထဲလူးလွန့်ပြီ စိတ်လိုလက်ရ ကေသီတစ်ယောက်ကနေမိသည်။ ဖင်လေးကိုလှုပ်ခါလှုပ်ခါဖြင့်ဆက်ဆီကျကျအကကြောင့် မျက်လုံးပေါင်းများစွာ၏စူးစိုက်ခြင်းကိုခံနေရလေသည်။ အနောက်ကနေ ပုခုံးလှမ်းပုတ်လိုက်သောကြောင့် အလန့်တကြားလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ရုံးထဲအလုပ်လုပ်သူ သန္တာတစ်ယောက်ဖြစ်နေသဖြင့် ဝမ်းသာအားရ ” ဟယ်..သန္တာ..” ” ကောင်မရီး… တစ်ယောက်ထဲလာကဲနေတယ် ကြည့်စမ်း

“ ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ”  “ ဆရာ ၊  ဆရာ ၊ ဆရာ ကိုတာရာ ၊ ခြံရှေ့ မှာ ဧည့်သည် ရောက်နေ တယ် ။ ”