” သွား ပြီလား ကိုမင်း  “  ”  ဟုတ် မမိုး  “  ”  မသက်ထား ရော  “  ”  ရှိ တယ် မမိုး  …  တံခါး စိထား […]

ကျနော် ဇော်မိုး တစ်ယောက် ကျေးလက်ဖွံ့ဖြိုးရေး လုပ်ငန်းမှာ တင်ဒါတွေပြိုင်ပြီးနောက်မှာတင်ဒါအောင်မြင်ခဲ့အတွက် စစ်ကိုင်းတိုင်း ဒေသကြီးရဲ့ တောရွာဖက်မှာလမ်းဖောက်ပြီး တံတားလေးတွေဆောက်ဖို့အတွက် တပည့်များနှင့်ရောက်ရှိခဲ့တာ တစ်လကျော်ခဲ့ပြီ။ ရွာနှင့်လည်း တမိုင်ခန့်ဝေးတဲ့နေရာမှာပဲအခြေချ စခန်းဆောက်ပြီးနေခဲ့တယ်။ရွာနှင့် ဝေးပြီးနေတာကလည်း ပြသနာတွေ နှင့်ကင်းအောင်နေခဲ့တာဖြစ်တယ်။ ရွာဆိုတော့မီးမရှိသလို တယ်လီဖုန်း

လည်ပင်း မှာ ရှုပ်ယှက် ခက်နေတဲ့ ပန်းကုံး တွေ စားပွဲပေါ် ပစ်တင်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှာ ဆိုးထားတဲ့ အနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်း နီကို တစ်ရှုး နဲ့ ပွတ်သုတ် ပစ်တယ် ။ ခုံပေါ် ထိုင်ချရင်း

သူ ဆိုတာ က မောင်မောင်ဦးပါ။ သူတို့ ဆိုတာက မောင်မောင်ဦးနဲ့ သိင်္ဂီမော်တို့လင်မယား။ ကျွန်မကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း။ နေရာကမြန်မာရိုးရာ သင်္ကြန်ပွဲကျင်းပနေနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံပြင်ပက တစ်နေရာ။ ဒီကိုလာရင်း မောင်မောင်ဦးနဲ့ စုံမိတယ်။ သူတို့လင်မယားနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ခြောက်လလောက်ရှိပြီ။

အခန်း ထဲမှာ လူ တစ်ယောက် ရောက်နေ တယ်ဆိုတာ ဦးဘသော် သိ တယ် ။ သိမှာ ပေါ့ အသံ တွေ ထွက်နေ တာကိုး ။ ယာဉ်မောင်း မောင်စိုးသိုက် ရဲ့