အပြာစာအုပ်

‌ဂေါ်လီဆို တော်ပြီမပြောရက်နိုင်တော့ဘူးရှင့်

“  အစ်မ … ဒီမှာ … အချဉ်ထုပ် နှစ်ထုပ်ဖိုး … ” အသံ လွင်လွင် လေးကြောင့် ယာလက်စ ကွမ်းယာကို ချ၍ ထွေးကြည်မော့ကြည့်လိုက် မိသည်။ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနှင့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကောင်မလေးတစ်ယောက် […]

အပြာစာအုပ်

သောကမကြွယ် ဒေါနစံပါယ်

ကျွန်တော့်နာမည်က ဦးအောင်ကျော်မိုး။ သာကေတထဲမှာ ကျော်မိုးအိမ်ဆောက်ပစ္စည်းဆိုင် ပိုင်ရှင်ဆိုပြီး သိကြတယ်ဗျာ။ အသက်ကတာ့ ၃၃ နှစ်။ ဆယ်တန်းကျပြီးကတည်းက ကျောင်းဆက်မတက်တော့ဘဲ မိဘက ချေးငှါးပေးတဲ့ အရင်းအနှီးလေးနဲ့ တစ်နိုင်တစ်ပိုင် လျှပ်စစ်ပစ္စည်ဆိုင်လေးဖွင့်ရင်း နေလာခဲ့တာ။ ကျွန်တော့်အသက် ၂၅ ရောက်တော့

အပြာစာအုပ်

ရူးမတတ်ကို အရသာခံစားမိပါတယ် မမရယ် (ဖြစ်ရပ်မှန်လေးပါ)

ကျွန်တော် အစ်မ တစ်ယောက် က သူတို့ မိန်းခလေးသူငယ်ချင်း တွေ ကြီးပဲ စုပြီး ကျိုက်ထီးရို းဘုရား သွားကြဖို့လုပ် တယ်  ။  အဲ့တုန်း က ကျွန်တော် (၇)  တန်း  …. 

အပြာစာအုပ်

အထိအတွေ့နဲ့ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်က အရင်အတိုင်းပါပဲလားကွယ်

မိဘ တွေ ရှယ်ယာ ဝင်ထားတဲ့ အထည်ချုပ် စက်ရုံမှာ GM တစ်ယောက် အဖြစ် ထွန်းနိုင် လုပ်လာတာ တစ်နှစ် ကျော် လာခဲ့ပြီ ။ မဖြူ မညို အသားနဲ့ ထောင်ထောင် မောင်းမောင်း

အပြာစာအုပ်

အကောင်းဆုံးပါပဲ ဆိုတာမျိုးတွေကို လက်ခံရရှိလိုက်ပါပြီရှင်တို့ရယ်

ကျမတို့ မိသားစု နေတာက ပဲခူးမြို့နယ် ထဲ က ကျဉ်ဆုံ ကြီးရွာမှာပါ .. ။ ကျေးရွာ ဆိုပေမယ့် ရွာကြီး ဖြစ်ပြီး အဝေးပြေး လမ်းမကြီး ဘေးမှာလည်းရှိ နေလေ တော့အတော် စည်ကားပြီး

အပြာစာအုပ်

အစားထိုးမယ့်အရာ

ညက တိတ်ဆိတ်လွန်း၍ အမှောင်က သိပ်သည်းလွန်းနေသည်။ ချစ်ထွန်း အပိုင်စားရထားသော ကားဂိုဒေါင်၏ နောက်ဖက် အိပ်ခန်းလေးထဲ၌မူ အပြာရောင် မီးပွင်းလေးက လင်းလက်၍နေသည်။ “ ဒါ အစ်ကို့ အိမ်လားဟင်…” “ ဟင့်အင်း….ကိုယ်က သူများဆီမှာ ကပ်နေရတာ…”

အပြာစာအုပ်

စိတ်တွေထန်ရင်းနဲ့ပဲ ဒီလိုတွေဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်ရှင်

သန်းနု တစ်ယောက် ထင်းစည်းလေး အသာချရင်း ထန်းပင် ပေါ်က ထန်းရည် ချိုအိုးတွေနဲ့  အလုပ် များနေတဲ့ ဦးသိန်းရွှေကို မော့ငေး ရင်း  ဦးလေး ရေဆာ လာလို့ အမောပြေ ထန်းရည်တိုက်အုံး နော်..အေး ခဏ

Scroll to Top