ကျွန်တော် သည် ညပိုင်း (၉) နာရီ ထိုးသဖြင့် ထိုးနေကျ ဟိုတယ်မှ ကားဖြင့်အိမ်သို့ပြန်လာကာ မအိပ်ချင်သေးသောကြောင့် ကျုံးတောင်ဘက်ဘေးတွင် ကားရပ်ကာ ပလက်ဖေါင်းပေါ်သွားထိုင်နေလိုက်သည်။ ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းများတွေးရင်း သွားနေကျ မာဆက်သွားရင် ကောင်းမလားဟု စဉ်းစားမိသည်။ ဒါပေမယ့် […]
ကျွန် တော့် နာမည် က ကျော်ကျော်သန်းပါ . . အပေါင်း အသင်းတွေ က တော့ ကျော်ကြီး လို့ ခေါ် ကြတာပေါ့ …. တက္ကစီ သမားလေး ကျော်ကြီး ပေါ့ဗျာ
ဒီ တစ်ခေါက် ခြံထဲကို လာတာ ဦးစိုင်းမောင် တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်လို့ နန်းခမ်းနွယ် အံ့အော နေသည် ။ ခါတိုင်း တောင်ကြီး က နေ ဟဲဟိုး ကော်ဖီခြံ ကို လာတိုင်း စော်တစ်ပွေ
ဆယ်တန်း အောင်ပြီး တော့ ကျွန်မ ဘာလုပ် ရမယ် ရေရေ ရာရာမသိ ။ အမှတ် က လဲ မကောင်း တော့ အသက် မွေး ဝမ်းကျောင်း တက္ကသိုလ် တက်ဖို့ မမီ
နေ က ဆယ်တန်း ကျောင်းသူ လေးပါ ( အဆောင်နေ ကျောင်းအိပ် ကျောင်းစားပါ ယောကျ်ား လေးတွေနဲ့ သပ်သပ် ဆီဆို တော့ မ ကမ္ဘာထဲမှာပဲ နေခဲ့ရသူပါ ။ ) ဆယ်တန်း
အသက် (၄၀) ၊ အသားညှိညှိ ၊ အရပ် ၅ပေ ၈လက်မ ရှိပြီး ၊ တက္ကစီမောင်းသော ကိုနိုင်ဝင်း၏ ရန်ကုန်မြို့ပြင်းပြသော အပူချိန်အောက်ဝယ် တွေ့ကြုံဆုံခဲ့ရသော ဇာတ်လမ်းအထွေထွေဖြစ်သည်။ “တက်ကစီ…” “ညီလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ…..” ”
ကွင်းထဲ သို့ မအေးမြင့် မသွား ချင်တာ အမှန်ပင်။ မိုးကုန်သွားပြီဆိုပေမယ့် တစ်ညလုံးကျထားသော ဆောင်းနှင်းတွေကြောင့် ကန်ဇင်းရိုးတွင် ချော်ချော်ချွတ်ချွတ် ဖြစ်နေသေးသည်။သွားရမည့်အချိန်ကလည်း မနက်စောစောသွားဟု အရီးလေးက ခိုင်းထားသည်။ စီးနေကျ သားရေစိမ်းဖိနပ်ဆို ဝေးရော့…။ ဖိနပ်စီး၍ရသည့်ခရီးမဟုတ်..။ ဒါကိုဘဲ
ငိုက်မြည်း လာသော မျက်လုံးများ က မည်သို့မျှ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပဲ သဲသဲတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်တွင် အိပ်တဝက်နိုးတစ်ဝက် ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ညအိပ်မီးလေးရဲ့ မှိနိပြပြအလင်း ရောင် အောက်မှာ ကိုယ်လုံးပေါ်တွင် အသားနှင့်ကပ်လျက်ရှိသော ညဝတ်အကျီ ပန်းရောင်လေးက မခိုတရို့ ကျီဆယ်နေသကဲ့သို့
သမီး အမည် ချိုချိုလတ် ပါ နယ်မှာလုပ်ငန်းအဆင်မပြေတော့ မြို့က အဒေါ် ဖြစ်တဲ့သူက သူ့ဆီ ထမင်းချက် အိမ်ကိစ္စ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးဖို့ အမေဆီလာပြီး ထည့်ပေးဘို့ လစာကောင်းနဲ့ ပေးပြီး ကောင်းကောင်း မွန်မွန် နေထိုင်ဖို့ တောင်းဆိုပြီး