အပြာစာအုပ်

ဒီပါကင်ကတော့ ဗိုလ်ကြီးအလိုကျပါပဲရှင်

ထောင် ဆို လျှင် ပျော်စရာ တစ်စက် မှ မရှိသည် ကို ဟန်နီ သိ၏ ။ ထို့နောက် တရားစောင့်သော နတ် မရှိသည် ကိုလည်း ထောင်ထဲ ရောက်ရောက် ချင်း သူမ […]

အပြာစာအုပ်

ထိန်းချုပ်လို့မရတော့တဲ့ အဆင့်ရောက်နေပြီနော်

ကျွန်မ နာမည် သီဒါ။ အသက် က  (၃၈)  ခင်ပွန်းက ကိုမျိုးအောင်။ သူက ကျွန်မထက် ၅နှစ်ကြီးတယ်။ သူ့နာမည်ပဲ စီးသွားလား မသိ။ ကျွန်မတို့မှာကလေးမရှိဘူး။ နည်းမျိုးစုံနဲ့ ကြိုးစားပေမဲ့ အချည်းနှီးပါပဲ။ နောက်ဆုံးလက်လျှော့လိုက်ရတယ်။ ကိုမျိုးအောင်က

အပြာစာအုပ်

အစွမ်းတွေမသေးကြောင်း ကြုံဖူးလို့သိလိုက်ရပြီနော်

ကျမ ကို ရွာက လူတွေ က တော့ မမတင်လို့ ခေါ်ကြတယ် ကျမက ကျမယောကျၤား ကိုမြမောင်သေသွားပြီး ကတည်းက တခုလပ်ဆိုတဲ့ အထီးကျန်ဘဝကိုခံယူထားတဲ့သူပါ ကျမအသက်က  (၃၂) နှစ်စွန်းရုံ ဘဲရှိသေးတယ် တင်တင်လှဆိုတဲ့ နာမည်အတိုင်း

အပြာစာအုပ်

ကြိုက်တဲ့အချိန်လာခဲ့ စိတ်ကြိုက်ကိုဖြစ်စေရမယ်ရှင့်

ဂိုထောင်ထဲတွင် မိဝေနဲ့ နှစ်ယောက် ထဲ ပစ္စည်းထုတ်နေရင်းနဲ့ မိဝေကိုကျွန်တော်ကလှန်းစလိုက်သည်ဟိတ် မိဝေ နင်အောက်ကဘာခံဝတ်လာတာတုန်း အတုကြီးခံဝတ်လာတာမို့လား အံမာ ဘာ အတုရမှာတုန်း မယုံရင်လာကိုင်ကြည့်လှည့်အယ် အဲဒါတော့ ကျွန်တော်မရဲသလိုဖြစ်သွားမိတယ် ဒါပေမဲ့မိဝေကမရဘူး ကျွန်တော့ရှေ့ကိုလာရပ်ပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲယူကာ သူ့ဖင်ပေါ်ကို

အပြာစာအုပ်

သူခိုင်းတဲ့အတိုင်းသာဆိုရင် လိုက်မီပါ့မလားမသိဘူးနော်

ကျ နော် ဇာတ်ကား ကြည့်ရင်း ပျင်းလာတာနဲ့ ရေချိုးဖို့ ထွက်လာတယ် ထွက် လာချင်းချင်းမှာပဲ ရုတ်တရက်ဆို ကျနော် ဟိုဘက်အဆောင်က ဘဲကြီးသူ့မိန်းမ ကို အော်ပြောသံကြားလိုက်တယ်၊ ” မိန်းမရေ သွားပီနော် ဂရုစိုက်ဦး” ”အင်း

အပြာစာအုပ်

အော်တောင်မအော်နိုင်တော့ပါဘူးရှင်

ခပ် ချိူ ချို ဝိုင် တစ်ခွက် ကို တမြေ့မြေ့ သောက်ရင်း အတိတ် အကြောင်း ကို စဉ်းစား မိတိုင်း သေမတတ် နာကျင် ရတယ် ။ စုမာယာ ခပ်တိုးတိုး ခေါ်သံက

Scroll to Top