ဖြိုးငယ်ငယ် က ဖဲဝိုင်းမှ ထကာ ထမိန်ကို ပြင်ဝတ် လိုက်သည် ။ တော်ပြီ မစု ရေ ဒီနေ့ တော့ နားတော့ မယ် ။ လုပ်စရာ လေးရှိ သေးလို့ ။ […]

ငါ သိပ် အထီးကျန် တယ် သူငယ်ချင်း။ ဒါကြောင့်နင့်ကို ငါ ကိုယ်ချင်းစာတယ်” လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်တော့ နွယ်နီက ကျွန်တော့်ကို အကြောင်သား ကြည့် နေတယ်။ “နင်က အထီးကျန်ရအောင် ရည်းစားကြီး ငုတ်တုတ်နဲ့လေ။

“ အဟင်း  …  အား … ကောင်း လိုက်တာ အောင်ရယ်  … .  ဘယ်လို တွေ လုပ်နေ တာလဲ ”  တိတ်ဆိတ် သော ညနှင့် အခန်းငယ် လေးထဲ

ကျွန်တော် တို့ နှစ်ယောက် လက်ထပ် ခဲ့ တာ အချိန်တော်တော်ကြာခဲ့ပြီပေါ့ဗျာ။ အခုချိန်ထိတိုင်အောင် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပြန်အလှန်နားလည်မှုတွေနဲ့ ချစ်နေကြတုန်းပါပဲ။ ကျွန်တော် ရဲ့ဟိုမုန်းချွတ်ယွင်းချက်ကြောင့် ကလေးမရကြပါဘူး။ကျွန်တော် နာမည်ကဦးကိုကိုပါ အသက်ကတော့၄၀နည်းနည်းစွန်းပြီပေါ့ဗျာ ကျွန်တော့်ရဲ့ရှု့မငြီးတဲ့ ချစ်ဇနီးလေးနွယ်နီကတော့ အသက်၃၂

ကျမတို့ မိသားစု နေတာက ပဲခူးမြို့နယ် ထဲ က ကျဉ်ဆုံ ကြီးရွာမှာပါ .. ။ ကျေးရွာ ဆိုပေမယ့် ရွာကြီး ဖြစ်ပြီး အဝေးပြေး လမ်းမကြီး ဘေးမှာလည်းရှိ နေလေ တော့အတော် စည်ကားပြီး

တစ်ယောက် အကြောင်းကို ပြောပြ ချင်ပါတယ် ။ ပြောရ ရင် ကျနော့ လက်ဦး ဆရာမ ကျေးဇူးရှင် ဆိုလည်း မှားမယ် မထင်ဘူး ။ သူ့ ကြောင့်ဘဲ ကျနော့ မှာ ကျွမ်းကျင်

နွေးထွေးလှတဲ့ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းရတဲ့အချိန်ဆိုတာ ကမ္ဘာပေါ်က အရာရာတိုင်းကို မေ့နေချိန်ပေါ့။ နုအိထွေးနေသော နှုတ်ခမ်းလေးကိုသာ အဆက်မပျက် တတ်မက်နေမိတဲ့အချိန် ကျွန်တော် နောက်ဆုတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ….. “ကို… ဘာလို့လဲ လူလာနေလို့လား” “ဟင်…. အော် ဟုတ်တယ်ချစ်ရဲ့ ကိုလူသံကြားလားလို့” “ကိုကလဲကွာ