ကိုကို ရယ် ”  ပြွတ် ပလပ် စွပ် စွပ် ဖတ် ဖတ် “အဲဒါနဲ့ဆက်ပြောပါအုံးထွေးရယ်” “အာ ကိုကိုကလဲ ထွေးခဏ ခဏပြောနေတာကို ဟင့် နားထောင်လိုမဝသေးဘူးလား အင့် ဖတ် ဖတ် ပြွတ်” […]

ကျွန်တော့် ထက် အသက် (၇) နှစ် လောက် ကြီး သော မမသန့်နှင့် ပတ်သတ်မိပုံကိုပြန်တွေးမိနေပါသည်…..,ကျွန်တော်၏ အလုပ်မှာ မမသန့် တို့ဖွင့်ထားသော အိမ်ဆိုင်လေးကို နေ့စဉ် မုန့်ပို့ပေးရပါသည်. မိဘတွေခြင်းလည်း ရင်းနှီးကြသော ဒီနှစ်အိမ်တွင် ကျွန်တော့်အတွက်

ကျွန် တော် ခုနစ် တန်း တက်နေ ချိန်မှာ သူက အသက် ဆယ့် ရှစ် နှစ်ရှိပြီ ။ ကျွန်တော် လည်း သူ့ဆီ က ပညာတွေ အတော် များများရ ခဲ့

မြိတ်မြို့ ကား ဂိတ်ကြီးဝင်းက ညနေစောင်းနေရောင်ပျောက်လုလုဖြစ်နေပေမဲ့ ဈေးသည်တွေရဲ့ဆူညံသံ ကားသမားတွေရဲ့ အပြိုင်အဆိုင်ခရီးသည်ခေါ်သံတို့က ပုံမှန်အတိုင်းပဲလည်ပတ်နေပါတော့တယ် အော်ဟစ်ဆူညံသံတွေကြားထဲ ဓါတ်ပုံနဲ့ပန်းချီဆရာ မလေး ရတီ တစ်ယောက်လည်း ရန်ကုန်သို့ပြန်ရန်အတွက် စီးနင်းရမည့် အန်တီဝင်း ကားဂိတ်နေရာလေးကိုရှာနေပါတော့တယ် စီးနင်းရမည့် ကားဂိတ်ကိုတွေ့တော့ ညီမလေးရေ

ကျွန်တော် အစ်မ တစ်ယောက် က သူတို့ မိန်းခလေးသူငယ်ချင်း တွေ ကြီးပဲ စုပြီး ကျိုက်ထီးရို းဘုရား သွားကြဖို့လုပ် တယ်  ။  အဲ့တုန်း က ကျွန်တော် (၇)  တန်း  …. 

ဒီ တစ်ခေါက် ခြံထဲကို လာတာ ဦးစိုင်းမောင် တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်လို့ နန်းခမ်းနွယ် အံ့အော နေသည် ။ ခါတိုင်း တောင်ကြီး က နေ ဟဲဟိုး ကော်ဖီခြံ ကို လာတိုင်း စော်တစ်ပွေ

ကျွန်တော် သည် ညပိုင်း (၉) နာရီ ထိုးသဖြင့် ထိုးနေကျ ဟိုတယ်မှ ကားဖြင့်အိမ်သို့ပြန်လာကာ မအိပ်ချင်သေးသောကြောင့် ကျုံးတောင်ဘက်ဘေးတွင် ကားရပ်ကာ ပလက်ဖေါင်းပေါ်သွားထိုင်နေလိုက်သည်။ ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းများတွေးရင်း သွားနေကျ မာဆက်သွားရင် ကောင်းမလားဟု စဉ်းစားမိသည်။ ဒါပေမယ့်