“ ဆရာ လေး..ထန်းရေချိုလေးသောက်ဦး မလားဗျ  ”  ထန်းတော ရှေ့မှ ဖြတ်သွား သော ကျောင်းဆရာ လေး တင့်ဆွေ ကို ရွာမှ ကာလသား ခေါင်း ကိုချက်ကြီး က နှုတ်ဆက် လိုက်သည် […]

ဆရာမလေး သဇင် က ဖုန်းထဲမှ ဗိုလ် က တော် မလေးဝေဝေ ခေါ်သည်ကို ဖြေလိုက် သည် ။ ကိလေ သာ နန်းတော် တွင် သဇင်ဆိုသည့် မိန်းကလေးပေါင်း ခြောက်ယောက်လောက်ရှိပြီး ဝေဝေဆိုသည့်

အ လုပ်လုပ် နေရာ မှ အသင်းအမှုဆောင်ကိုသောင်းစိန်နှင့်အတူဝင်လာသောမိန်းမလှလေးဆီမျက်စိကရောက်ဖြစ်သည်။ “အောင်သူ ဒါ မင်းနဲ့အတူ တာဝန်ကျတဲ့ အရောင်းပဲ” ကိုသောင်းစိန်ကတည်တည်တန့်တန့်မိတ်ဆက်ပေး၏။ အောင်သူကသမဝါယမ ကုန်ဝယ် စာအုပ်များအစီအရီထပ်ထားသောစာပွဲဘေး နှစ်တောင်ခန့်ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ၏စာအုပ်ပုံလေးပုံကြားမှခါးဆန့်၏။ “ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး သူ့ကို ဘာတာဝန်ပေးရမလဲ ဟင်”

ငါ သိပ် အထီး ကျန်တယ် သူငယ်ချင်း ။ ဒါကြောင့် နင့်ကို ငါ ကိုယ်ချင်း စာတယ် ”  လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက် တော့ နွယ်နီ က ကျွန်တော့် ကို

လေ ဆိပ် က နေ အရိုက်ဗယ် ကို ထွက် လိုက် တာနဲ့ မ ကို တွေ့ ရတယ်၊ …ကို ရယ် ..လွမ်းတယ် ကွာ.. …ကို လည်း တူတူ

သည် တနွေ လေပွေနဲ့ အတူ စိတ်ရူး တွေ လည်း လွင့်မျောဆဲ ။ သည် တမိုး မိုးစက်နဲ့ အတူ လျှပ်လက် လို့ ချိန်း လိုက်တိုင်း အတိတ် ဟောင်းကိုပဲ လွမ်းမိ

ကျမ ဟာ ကိုကို့ ကို သိပ်ချစ် တယ် ။ အသည်း ထဲစွဲ အောင်ကို ချစ်တာရှင့်   ။ ကိုကိုက သိပ်ကြင်နာတတ် တာလေ ။ ဒါကြောင့် လည်း ကျမ က