ကျနော် ဇော်မိုး တစ် ယောက် ကျေးလက်ဖွံ့ဖြိုးရေး လုပ်ငန်းမှာ တင်ဒါတွေပြိုင်ပြီးနောက်မှာတင်ဒါအောင်မြင်ခဲ့အတွက် စစ်ကိုင်းတိုင်း ဒေသကြီးရဲ့ တောရွာဖက်မှာလမ်းဖောက်ပြီး တံတားလေးတွေဆောက်ဖို့အတွက် တပည့်များနှင့်ရောက်ရှိခဲ့တာ တစ်လကျော်ခဲ့ပြီ။ ရွာနှင့်လည်း တမိုင်ခန့်ဝေးတဲ့နေရာမှာပဲအခြေချ စခန်းဆောက်ပြီးနေခဲ့တယ်။ရွာနှင့် ဝေးပြီးနေတာကလည်း ပြသနာတွေ နှင့်ကင်းအောင်နေခဲ့တာဖြစ်တယ်။ ရွာဆိုတော့မီးမရှိသလို […]
“ဘော် … ဘော်” “ဘူ … ဘူ” ကမ်းနားမှာ သင်္ဘော ကပ်ပြန်ပြီ။ ကိုကို ဒီသင်္ဘောနဲ့ ပြန်ပါလာမှာလား။ ညိုမီ စက်ဘီးလေးနဲ့ သွားသွားကြည့်ရတာ အမော။ လူတွေသာ ကုန်သွားတယ်။ ကိုကို ပါမလားဘူး။
ကိုတွတ်ကြီး သည် လက်မှ နာရီကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ် လမ်းကို ဆက်လျောက် နေသည် ။ အချိန် က ညနေ ငါးနာရီ ကျော်ကျော် သာ ရှိသေးသော် လည်း မိုးသာများ
စိတ်တွေ လေးလံ စွာနဲ့ လေယဉ်ပေါ်ကို တတ်လာ ခဲ့သည် ။ ကျွန်တော် မြန်မာပြည်ကို ပြန်ရ တော့မယ် ဆိုတော့ ဝမ်းသာ သလိုလို ဝမ်းနည်း သလိုလို ဖြစ်နေ သည် ။ အဓိက
သူ ဆိုတာ က မောင်မောင်ဦးပါ။ သူတို့ ဆိုတာက မောင်မောင်ဦးနဲ့ သိင်္ဂီမော်တို့လင်မယား။ ကျွန်မကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း။ နေရာကမြန်မာရိုးရာ သင်္ကြန်ပွဲကျင်းပနေနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံပြင်ပက တစ်နေရာ။ ဒီကိုလာရင်း မောင်မောင်ဦးနဲ့ စုံမိတယ်။ သူတို့လင်မယားနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ခြောက်လလောက်ရှိပြီ။
ဂျူန်း ဂျူန်း ဂျတ် ဂျတ် ရန်ကုန် က နေ မန်းလေး ရထား ကြီး ဆန်တက် လေပြီ ဇော်ဇော် တစ်ယောက် စာရင်းကိုင် ( ၁ ) ဘဝနဲ့ ရန်ကုန်
တစ်ယောက် အကြောင်းကို ပြောပြ ချင်ပါတယ် ။ ပြောရ ရင် ကျနော့ လက်ဦး ဆရာမ ကျေးဇူးရှင် ဆိုလည်း မှားမယ် မထင်ဘူး ။ သူ့ ကြောင့်ဘဲ ကျနော့ မှာ ကျွမ်းကျင်
ည … အားလုံး တိတ်ဆိတ် ၍နေသည် ။ ခင်ဖုဏ်း သည် မျက်လုံး ကြောင်၍ နေ၏ ။ အိပ် မရသော် အကြောင်းအရင်း က လည်း ရှိနေသည် မဟုတ်ပါလား ……
ရှပ် အင်္ကျီ လက်တို ပွပွနဲ့ ထမီ လေး ဝတ်ပြီး အပျို လုပ်လာတဲ့ မီးမီး သနပ်ခါး ပါးကွက်ကျဲ နဲ့ ကျနော့် အိမ်ထဲ ခြေဆောင့် ပြီး ဝင်လာ ပါတယ် ။