အပြာစာအုပ်

ဆော်သာဆော် အော်တာအလကားပါနော်

ကွင်းထဲ သို့ မအေးမြင့် မသွား ချင်တာ အမှန်ပင်။ မိုးကုန်သွားပြီဆိုပေမယ့် တစ်ညလုံးကျထားသော ဆောင်းနှင်းတွေကြောင့် ကန်ဇင်းရိုးတွင် ချော်ချော်ချွတ်ချွတ် ဖြစ်နေသေးသည်။သွားရမည့်အချိန်ကလည်း မနက်စောစောသွားဟု အရီးလေးက ခိုင်းထားသည်။ စီးနေကျ သားရေစိမ်းဖိနပ်ဆို ဝေးရော့…။ ဖိနပ်စီး၍ရသည့်ခရီးမဟုတ်..။ ဒါကိုဘဲ

အပြာစာအုပ်

တဏှာချစ်

ဖိုးတုတ်က မနီကို လုလင်ပြန်ချိန်အကြောင်း ရှင်းပြနေ၏။ လူငယ်သလောက် ဗဟုသုတကြွယ်သော ဖိုးတုတ်ကို မနီ အံ့သြနေသည်။ သူမပင် ဒီဝေါဟာရတွေ မသိတော့။ ငယ်ငယ်ကတော့ ကြားဖူးသလိုရှိ၏။ ဘာအဓိပ္ပာယ်မှန်းတော့ မသိ။ ဖိုးတုတ်က ဆက်ပြောသည်။ “ ရှေးမြန်မာမင်းတွေ

အပြာစာအုပ်

ဆုံခဲ့ဖူးတဲ့ တစ်ညတာ

“ငအောင် ရေသွားကူးမယ်လေကွာ ကောင်မလေးတွေက အရမ်းလန်းတယ်ကွ… ဟေ့ကောင် ဘာငိုင်နေတာလဲ” သက်နိုင် ဘန်ဂလိုထဲကနေ ပင်လယ်ပြင်ကို တစ်ယောက်ထဲ ငေးနေတုန်း … သူငယ်ချင်း ရဲနိုင်က လှမ်းခေါ်သည် ။ “မင်းကွာ ဒီကမ်းခြေမှာ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်လောက် ရနိုင်တဲ့ဟာကို

အပြာစာအုပ်

ချစ်ခယ်မလေးနဲ့ အတူတူပြီးလိုက်ကြမယ်နော်

ဒီ နေ့ ကျနော် ချစ်ရတဲ့သူနှင့် ချိန်းထားသည်။ ကျနော် တို့ နေ့တိုင်း နီးပါး ဆုံနေ ရပေမယ့် အခုလို အားလပ် ရက်လေး မှာ အကြင်နာ တွေ ဖလှယ်ဖို့ ခဏ ခဏ

အပြာစာအုပ်

ခုချက်ချင်းကို ပြလိုက်ချင်ပြီကိုကြီးရယ်

မာမာနွယ် ကုတင်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးကို ကျောမှီထိုင်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ခပ်ကားကား လုပ်ထားစဉ် သူမထမီအောက်မှ ခေါင်းတစ်ခုကို အသာပွတ်ပေးနေပြီး ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ကို အရသာခံ သောက်နေ၏။ ဆေးလိပ်ငွေ့ကို အဆုတ်ထဲသို့ ရှိုက်သွင်းလိုက်ပြီး တစ်ချက်အဖုတ်ထဲမှ ကျင်ခနဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် မျက်နှာတစ်ချက်

အပြာစာအုပ်

စားရင်းနဲ့ကို ထပ်စားချင်နေပြန်ပြီ သဲရယ်

“ အား ပြွတ် ဗြစ် ဗြစ်  ကျွတ် ကျွတ် “ ကေသီ သည် ပက်လက်လှန်ထားသောကျော်အောင်အပေါ်သို့တက်ခွ ၍ ကျော် အောင်၏ရင်ဘတ်ကိုလက်ထောက်လျက်ကုန်း၍သူမဖင် ကြီးကိုပင့်ပင့်၍ဆောင့်ချကာတက်လိုးနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ကေသီက အပေါ်ကတက်ခွလျက်စိတ်ကြိုက်လိုးပေးနေသော်လည်း ညီးတွား ရေရွတ်နေရသူမှာလည်းကေသီဖြစ်နေလေသည်။ကေသီသည် တင်ပါး အစုံကိုမြှောက်ကာကြွကာဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးနေရင်း

Scroll to Top