လွင်မာ ရှစ်တန်းအောင် တော့ ရွာမှ က အထက်တန်း ကျောင်း မရှိလေ တော့ မြို့ က ဒေါ်လေးက သူ့ အိမ် က နေ ကျောင်းဆက် တက်ဘို့ ခေါ်ထား သည် […]

”  ဒေါက် ဒေါက်  …  ဒေါက်ဒေါက် ” အဆက်မပြတ် တံခါးခေါက်သံကြောင် ကျမလည်း သားလေး ဇင်ကိုနဲ့ကစားရင်း တိုက်ခန်းတံခါး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။တံခါးဝမှာ ဖိတ်စာလေးကိုင်ပြီး ပြုံးပြနေတဲ့ လူချောလေး တစ်ယောက်ပါ။”  မမ  … မင်္ဂလာပါ

ကျနော် ဆယ်တန်းတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေ စုပြီး ဆရာမတယောက်ရဲ့ အိမ်မှာ စာအတူလုပ်ကြပါတယ်။စာကို ညဆယ်နာရီခွဲအထိ လုပ်ကြပြီး ဆရာမအိမ်မှာပဲ အိပ်ကြပါတယ်။ ဆရာမက အသက်သုံးဆယ်လောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ အိမ်ထောင်ကျတာလည်း သိပ်မကြာသေးဘူးဗျ။ တညမှာတော့ သူငယ်ချင်းတယောက်ကနေပြီး လက်တို့ပြီးခေါ်သွားလို့ လိုက်သွားကြတာ၊

ဘသော် တစ် ယောက် အလုပ် ပြုတ်လာ လို့ အိမ် ပြန်ရင်း စိတ် ညစ်ညစ်နဲ့ လမ်းလျှောက် လာခဲ့ရာက လမ်းထိပ် ရောက်မှပင် စိတ်နဲ့ ကိုယ် ပြန်ပေါင်း စည်းမိတော့ သည် ။

ကျွန်မ မှာ အပျိုကြီး တစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည် ။  လူတကာ က ကျွန်မ ကို အပျိုကြီးလို့ အသိ အမှတ်ပြု ထားကြပါသည် ။  အမှန် တော့ လင်ရယ် လို့ တစ်ကောင်

နှုတ်ဆော့ မိမှ တော့ မထူး တော့ ပေ ။ သူကလည်း စိန်ခေါ်ပြီလေ။ ဒီတော့ ဘွာခတ်နေလို့ ညံ့ရာကျသွားမှာပေါ့။ ဤသို့ပင် ‘တိုးအောင်’ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သွေးက စကားပြောလာသည်။ သွေးဆိုတာက လူပျိုသွေး။ တိုးအောင်အသက်က

ငါ သိပ် အထီး ကျန်တယ် သူငယ်ချင်း။ ဒါကြောင့်နင့်ကို ငါ ကိုယ်ချင်းစာတယ်” လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်တော့ နွယ်နီက ကျွန်တော့်ကို အကြောင်သား ကြည့် နေတယ်။ “နင်က အထီးကျန်ရအောင် ရည်းစားကြီး ငုတ်တုတ်နဲ့လေ။

“ “ ဆောင့် အင့် အင့် နာနာလေး အစ်ကိုရယ်”” ““ဒါနဲ့ ဆောင့်တာ နာတယ်ဆို” “အဟွန်း နာလို့ နာတယ် ပြောတာပေါ့ ခုမှ မနာတာ” ထက်ကျော်ဖင်ကြီးကို ဆွဲမြောက်လိုက်၏။ လုံးပတ် ငါးလက်မနီးပါး