” အ အားးး အီးးး အ အ လှိုင်းတွေလှိုင်းတွေ မူးရိပ်ရိပ် အားးးရှီးးးး “ ဟင်! ငါဘာဖြစ်နေတာလဲ ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ တခါမှ မ ခံစားဖူးတဲ့အရသာ မျက်လုံးအသာလေးဖွင့်ကြည့်မိတော့ မူးနောက်နောက်နဲ့ အာရုံတွေက လုံးဝစုစည်းမရ […]
အ ချိန် မှာ ၁၉၈၈ ခု နှစ် အစ ပိုင်း … ။ အင်းစိန် ဗဟို အကျဉ်းထောင် ။ ဘသန့်ထူး သည် ပြီးခဲ့ တဲ့ အတိတ် က
ကျနော် က အရက်ဖြန့်ချီရေးကုမ္ပဏီ တစ်ခုရဲ့ဂိုဒေါင်မှူ း လုပ်ခဲ့တယ် ။ အဲ့တုန်းက သူက ကုမ္ပဏီမှာမရောက်သေးဘူး ။ ဂိုဒေါင်ဆိုတာက အရက်ဖြန့်ချီရေးဂိုဒေါင်ဆိုတော့ ဖာတွေကို မကာ ထမ်းကာနဲ့ ဖာတွေလွတ်ကျကွဲတာတာတွေရှိတယ်။ အဲ့ဒါကို ပထမ ဂိုဒေါင်စာရေးက
ကျော်ကျော် သည် အောင်မော်ဦး နဲ့ ရန် ကုန် တက္ကသိုလ် မှာ ဆုံ သည် ။ ဝါသနာ တူတွေ မို့ တွဲဖြစ် သည် ။ မိန်းမ ကြိုက် တာ
လက် တစ်ဖက်က ရေဖလားကိုကိုင်ပြီး ရေစည်ထဲတွင်ပြည့်လျှံနေသော ရေများထဲသို့ ထိုးနှစ်ကာ ခပ်လိုက်ပြီး ကိုယ်လုံးပေါ်ကို လောင်းချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ ကျမဟာ သူ့ကိုလှမ်းတွေ့လိုက်ရပါတယ်။သူက မြေပြင်ပေါ်မှာ အုံးလက်အလယ်ကြောရိုး အရင်းပိုင်းတစ်ပိုင်းကို ဖင်ခုပြီးထိုင်နေရာက လက်ထဲမှာ ဓားပါးလေးတစ်ချောင်း ကိုင်ထားပြီး အုံးလက်လေးတွေကို
မောင်မင်းဆွေနွယ် အသက် (၂၇) နှစ် အထက်ပါ စာတမ်း ကပ်ထားတဲ့ ကားကြီး တွေ တန်းစီ ရပ်ထားတဲ့ အရှေ့ က ကိုယ်ပိုင် ကားလေး ထဲမှာ ရွှေစင် တစ်ယောက် အရုပ် ကြိုးပြတ်
“ကိုညီ . . မလုပ်နဲ့ တော့ … တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွား လိမ့်မယ် ” “ ခန လေးပါ မီမွန်ရယ်” ကိုညီနောက်ကနေ… ခပ်သွက်သွက်လေး လုပ်ပြီးတော့…တင်ပါးပေါ်ကို..လရည်တွေတင်ပေးလိုက်တယ်။ “ကိုကြီး…သုတ်ပေးဦး” “အေးအေး” ကိုညီလဲမြန်မြန်သုတ်ပြီး
ကျွန်တော် တို့ အိမ်ထောက်သက်က ၆နှစ်။ ကလေးမရှိဘူး။ မယူတာဆိုပါတော့ဗျာ။ ကလေးလည်း မမွေးဘူး။ မျော့လည်းပါတာဆိုတော့ ကျွန်တော့်မိန်းမစောက်ဖုတ်က ဘယ်ချိန်လိုးလိုး အသစ်တိုင်းပဲဗျ။ နေ့တိုင်းနီးပါး လိုးဖြစ်တယ်။ လိုးတိုင်းလည်း ကောင်းတာပဲ။ မကောင်းတာက ကျွန်တော့်မိန်းမ။ ကျွန်တော်က ပိန်ပြီး
ကျနော် ခွင့်တင်တာ မရဘူးလို မန်နေဂျာ ကောင်က ဇွတ်ငြင်းဆန် နေ တော့ စိတ် က တော်တော် လေး တိုစပြု လာတယ် ။ အေပရယ် လဆို နှစ်တိုင်း ကျနော် ခွင့်တစ်လ