ကွင်းထဲ သို့ မအေးမြင့် မသွား ချင်တာ အမှန်ပင်။ မိုးကုန်သွားပြီဆိုပေမယ့် တစ်ညလုံးကျထားသော ဆောင်းနှင်းတွေကြောင့် ကန်ဇင်းရိုးတွင် ချော်ချော်ချွတ်ချွတ် ဖြစ်နေသေးသည်။သွားရမည့်အချိန်ကလည်း မနက်စောစောသွားဟု အရီးလေးက ခိုင်းထားသည်။ စီးနေကျ သားရေစိမ်းဖိနပ်ဆို ဝေးရော့…။ ဖိနပ်စီး၍ရသည့်ခရီးမဟုတ်..။ ဒါကိုဘဲ […]
ကိုတွတ်ကြီး သည် လက်မှ နာရီကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ် လမ်းကို ဆက်လျောက် နေသည် ။ အချိန် က ညနေ ငါးနာရီ ကျော်ကျော် သာ ရှိသေးသော် လည်း မိုးသာများ
အိုး ” ” ဆက် ခနဲ ရုန်းပြီး ထွက်ပြေး မလို လုပ် တဲ့ ချိုချို ရဲ့ ခါးသိမ် ကလေး ကို လှမ်းဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ရှင်မတောင် သနပ်ခါးနံ့သင်းနေတဲ့
ဒီလို ဖြစ်လာ လိမ့်မယ် လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပါဘူး။ မထင်တာတွေက ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ် ။ အမေရိကန်ပြည် အရှေ့ဖျားက မြို့ကြီးတ မြို့မှာ မြန်မာလူမျိုး တက်နေဝန်း နဲ့ ဇနီး ဇွန်ပန်းခိုင်တို့ နေနေကြတာ ဆယ်နှစ် မက
“ဘော် … ဘော်” “ဘူ … ဘူ” ကမ်းနားမှာ သင်္ဘော ကပ်ပြန်ပြီ။ ကိုကို ဒီသင်္ဘောနဲ့ ပြန်ပါလာမှာလား။ ညိုမီ စက်ဘီးလေးနဲ့ သွားသွားကြည့်ရတာ အမော။ လူတွေသာ ကုန်သွားတယ်။ ကိုကို ပါမလားဘူး။
ရှင်းလက်စ အမှိုက်တွေကို အမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်လိုက်သည် အရာရာ နေရာတကျရှိမရှိ ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်ရင်း ကျေနပ်ဟန် ပြုံးသွားကာ အခုမှ စိတ်သက်သာသည့်ဟန်နှင့် အမှိူက်ပုံးနား တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ချလိုက်သည် ခန့်ငြားသည့် ကုတင်ကြီးပေါ်မှ ပန်းပွင့်အကြီးကြီးပုံတွေနဲ့ ခင်းထားသည့် မွေ့ယာ ဖက်လုံး ခေါင်းအုံး
နိုဗိုတယ် ဟိုတယ် ရန်ကုန် စားသောက်ခန်း ထဲမှာ လူသိပ် မရှိဘူး ။ တိုးရစ် အုပ်စုတစုဘဲ စားပွဲဝိုင်း တဝိုင်းမှာ ရန်ကုန်ခရီးသွား လမ်းညွှန်စာအုပ်လေးတွေ ဖွင့်ဖတ်ပြီး စကားပြောနေကြသည်။ ပူစီ သူ့လက်က ရွှေရောင် အိုမီဂါနာရီကို
ရွှေရည်လဲ့ သည် ဇော်မင်းကို ၏ ရဲ့ဟာကြီး ကို သေသေ ချာချာ ကိုင်ဆွ ပေးရင်း က ပိုပြီး စိတ်တွေ ကြွတက် လာရလေ သည် ။ “ လဲ့………ဇော့်……လီးကြီး ကို
ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် က သံပန်း တံခါးကို လူပ်ကိုင် ရင်း အိမ်ထဲသို့ လှမ်းခေါ် လိုက်သည် ။ ‘ စုစုရေ … စုစု ’ ‘ ရှင် ၊ လာပါပြီ အန်တီသွယ်