အပြာစာအုပ်

ပထမဆုံး အကြိမ်မလို့ပါနော်

ခုတင် ပေါ်ဒူးလေး ထောင်ထိုင်နေ တဲ့သူမ ထမီလေးကို အသာမတင် ပီး အမွှေး ရေးရေးနဲ့ ခြေသလုံးလေး တေကို ပွတ်သပ် ဆုပ် နယ်ပီး အနမ်းလေး ပေးလိုက်တယ် ။ အပြင် ပန်း အသားညိုတယ်

အပြာစာအုပ်

တော်တော်လဲ တတ်လွန်းတဲ့သူကြီးပါလားရှင်

လူ တိုင်းမှာ နှလုံးသား တစ်ခုစီ ရှိကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျမဆီမှာ ရှိတဲ့ နှလုံးသားကိုတော့ ဖောက်ထုတ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။ နှလုံးသားမရှိရင် အသက်ဆက်မရှင်နိုင်ဘူး ဆိုတာသိပေမဲ့ ကျမ ဆက်ပြီး မခံစားနိုင်တော့လို့ပါ။ ဒီလို ဆောင်းလေမြူးတဲ့ ညချမ်းအခါမျိုးဆို သာတောင်

အပြာစာအုပ်

ဒါတောင်အစမ်းသ‌ဘောပဲရှိသေးတယ်ရှင့်

၁၉၃၃ ခုနှစ် ၏ အေးမြသော ဆောင်းည တွင် ဖြစ်ပါသည်။ မီးလင်းဖိုမှ လွန့်လူးသောမီးရောင်သည် ဖြာကျလျက် ရှိနေ သည် ။  (၁၈)  နှစ် သမီးလေး ထွေးငယ် သည် ခိုက်ခိုက်တုန် လျက်ရှိသည်။

အပြာစာအုပ်

ဝုန်းဒိုင်းကြဲမှ ပိုကြိုက်တာ မောင်လေးရဲ့

တော်တော်ကြာ အောင် နှုတ်ခမ်း စုတ်ပြီး ကျမက  “ မောင်လေး ဖယ်တော့ ကွာ မောနေပြီ” ပြောပြီး သူ့ကို အသာတွန်းဖယ်ပြီး ကုတင် ပေါ် လှဲအိပ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတဆက်ထဲ အပေါ်အကျႌ၊ဘရာစီယာတွေ ချွတ်လိုက်ပြီး “မောင်လေး

အပြာစာအုပ်

အချစ်ရမ္မက်မိုးတွေမစဲနိုင်တော့တဲ့ ဆရာဝန်မမလေး

ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် က သံပန်း တံခါးကို လူပ်ကိုင် ရင်း အိမ်ထဲသို့ လှမ်းခေါ် လိုက်သည် ။  ‘ စုစုရေ … စုစု ’  ‘ ရှင် ၊ လာပါပြီ အန်တီသွယ်

အပြာစာအုပ်

အပျိုစင်လေးရဲ့ အားမာန်အပြည့်နဲ့ တရှိန်ထိုးချစ်ပွဲလေး

အောင်ကိုနိုင် နှင့် ဒေါ်ခင်ခင်သူ တို့၏ ဝတ်လစ် စလစ် ခန္ဒာကိုယ် နှစ်ခုသည် သိမ့်သိမ့် တုန်၍သွား၏ ။ သူတို့ နှစ်ဦး သည် တယောက်ကို တယောက် သိမ်းကြုံး ကာ တင်းကြပ် စွာဖြင့်

အပြာစာအုပ်

အသဲခိုက်အောင်ကောင်းနေတော့လဲ ခွင့်ပြုပေးရတာပေါ့ရှင်

”  ဝုတ်  ဝုတ် ဝုတ်  ဝုတ် ” ရပ်ကွက် အတွင်း ခိုကပ် နေ သော ခွေး၂ကောင်မှာ နှင်းသူဇာ အားထိုးဟောင်တော့သည်။ ” ဟဲ့ခွေး – ဟဲ့ခွေးးး သွားစမ်း ”

Scroll to Top