အပြာစာအုပ်

သူ့ထက်ငါအပြိုင် စိတ်ပါလက်ပါနွှဲကြတဲ့ပွဲ

တ နေ့ ကျွန်တော် အိမ်ပြန်လာ တော့ ညီဇော်တို့ လင်မယာ အိမ်ရောက် နေသည် ။ ညီဇော် က ပြုံးလျက်  “ ကိုကောင်းမြတ် ကျွန် တော် မိန်းမ မှာ ကိုယ်ဝန်

အပြာစာအုပ်

ဆော်သာဆော် အော်တာအလကားပါနော်

ကွင်းထဲ သို့ မအေးမြင့် မသွား ချင်တာ အမှန်ပင်။ မိုးကုန်သွားပြီဆိုပေမယ့် တစ်ညလုံးကျထားသော ဆောင်းနှင်းတွေကြောင့် ကန်ဇင်းရိုးတွင် ချော်ချော်ချွတ်ချွတ် ဖြစ်နေသေးသည်။သွားရမည့်အချိန်ကလည်း မနက်စောစောသွားဟု အရီးလေးက ခိုင်းထားသည်။ စီးနေကျ သားရေစိမ်းဖိနပ်ဆို ဝေးရော့…။ ဖိနပ်စီး၍ရသည့်ခရီးမဟုတ်..။ ဒါကိုဘဲ

အပြာစာအုပ်

သူတို့ကမညှာဘူး တကယ်လုပ်တယ်ရှင့်

နှုတ်ဆော့ မိမှ တော့ မထူး တော့ ပေ ။ သူကလည်း စိန်ခေါ်ပြီလေ။ ဒီတော့ ဘွာခတ်နေလို့ ညံ့ရာကျသွားမှာပေါ့။ ဤသို့ပင် ‘တိုးအောင်’ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သွေးက စကားပြောလာသည်။ သွေးဆိုတာက လူပျိုသွေး။ တိုးအောင်အသက်က

အပြာစာအုပ်

ဒီလိုအရသာမျိုးရဖို့ ဒီလိုလုပ်ရတယ် မောင်ရဲ့

နေ့လည်ဖက် မို့လား မသိ လူက ရှင်းနေ လေ သည် ။ ဧည့်ခန်း ဆိုဖာ ဆက်တီ တွင် ဧည့်သည် အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့်

အပြာစာအုပ်

စားကောင်းတော့လဲ တစ်ချက်ထဲပါလား

ဖြစ်ရပ်မှန် လေးပါ။ နာမည် လိပ်စာလွှဲထားပါတယ်။ လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်လောက်က မန္တလေးမြို့ ရပ်ကွက်တစ်ခုမှာပေါ့ ငမျိုးဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ရှိတယ်။ ငမျိုးက ကားဘော်ဒိ ပြင်တဲ့ အလုပ်လုပ်တယ်။ ရိုးသားတယ်။ ကြိုးစားတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ

Scroll to Top