ခုချိန်မှတော့ မညှာပါနဲ့တော့ မမတို့ရယ်
ဒေါ်မြတ်တင်မေ ကို ထွန်းကို သိတာ တော့ ကြာပြီ ။ ဒါပေ မယ့် ရင်းနှီး တာ တော့ အရမ်းကြီး မရင်းနှီး ။ ထွန်းကို ကား အသက် (၂၇) နှစ် […]
ဒေါ်မြတ်တင်မေ ကို ထွန်းကို သိတာ တော့ ကြာပြီ ။ ဒါပေ မယ့် ရင်းနှီး တာ တော့ အရမ်းကြီး မရင်းနှီး ။ ထွန်းကို ကား အသက် (၂၇) နှစ် […]
“စိုးဦး ငါလည်း ဝိုက်မယ်ကွာ။” တကယ်ဆိုရင် မကျွေးချင်ဘူးဗျာ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်။ ဒါပေမဲ့ မဖြစ်ဘူး။ မကျွေးရင်အရင်က ကျူးခဲ့တာတွေကိုပဲ ဒီဘဲကြီးက အော်တော့မှာသိတယ်။ ဒါနဲ့ ခေါင်းငြှိမ့်ပြလိုက်တယ်။ box ထဲက ကွန်နှစ်ခုကျန်တာထဲက တစ်ခုပေးလိုက်တယ်။ “ကျွန်တော် ကြည့်ထားပေးမယ်။
တစ်နာရီ နီးပါးလောက် လိုးပြီး နှစ်ယောက် သား လရည်နှင့် စောက်ရည်များ ပြိုင်တူ ပန်းထွက်ကာ ကိစ္စပြီး လိုက်ကြရသည် ။ ဒေါ်နီနီမြင့် ဒီတစ်ကြိမ်တွင် လည်း နှစ်ချီ ဆက်တိုက် ပြီးလိုက်ရ ခြင်းဖြစ်၍ အားတော်တော်
ငါ သိပ် အထီး ကျန်တယ် သူငယ်ချင်း ။ ဒါကြောင့် နင့်ကို ငါ ကိုယ်ချင်း စာတယ် ” လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက် တော့ နွယ်နီ က ကျွန်တော့် ကို
‘ မရဘူး မေမေ က မနက်ဆို အစောနိုးဒါ ’ ‘ အင်းပါ ’ ‘ အ့ဆို အိပ်တော့ မယ်နော် ’ ‘ အင်း ကိုကို ကလော သွားတော့
အသက် (၄၀) ၊ အသားညှိညှိ ၊ အရပ် ၅ပေ ၈လက်မ ရှိပြီး ၊ တက္ကစီမောင်းသော ကိုနိုင်ဝင်း၏ ရန်ကုန်မြို့ပြင်းပြသော အပူချိန်အောက်ဝယ် တွေ့ကြုံဆုံခဲ့ရသော ဇာတ်လမ်းအထွေထွေဖြစ်သည်။ “တက်ကစီ…” “ညီလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ…..” ”
ကိုတွတ်ကြီး သည် လက်မှ နာရီကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ် လမ်းကို ဆက်လျောက် နေသည် ။ အချိန် က ညနေ ငါးနာရီ ကျော်ကျော် သာ ရှိသေးသော် လည်း မိုးသာများ
သူက မဖြူဖက်ကို လှည့်ကာ အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြလျှက် မဖြူဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးကလည်း နှစ်လိုဖွယ်ရာ အပြုံးကလေးနှင့်ပင် မို့မို့ကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ကာ … “အို ဖြူက ရပါတယ် အစ်ကို့သဘောပါ …။ အစ်ကိုနဲ့ ဒီက အစ်မနဲ့က
ကျွန်တော်သည် ရန်ကုန်မြို့၏ ဆင်ခြေဖုံးမြို့နယ် တစ်ခုတွင် နေပါသည်။ ကျနော်တို့လမ်းထဲတွင် ကျနော်နှင့် အလွန်ခင်သော သူငယ်ချင်း မောင်မောင် တို့အိမ်ရှိသည်။ မောင်မောင့်ဖခင်သည် အစိုးရအရာရှိကြီးတစ်ဦး ဖြစ်ပြီး အလွန်ဖော်ရွေသူ ဖြစ်ပါသည်။ မောင်မောင်၏မိခင်မှာ အနည်းငယ်မျက်နှာတည်သော်လည်း မောင်မောင့်သူငယ်ချင်း များကို