လိုး

လွန်ခဲ့ သော၂၀၀၆ ခုနှစ် က တော့ ကျမအသက်  (၂၃) နှစ် အရွယ်လောက်က ပေါ့ရှင် ။ ကျမ ကျောင်းပြီးပြီ အလုပ် အတွက် သင်တန်းတွေ ပြေးတက်ရင်းပေါ့ ကြုံခဲ့ဆုံခဲ့တာလေး ပြောပါ ရစေ။ဟီးဟီး […]

ကျနော် ငယ်ငယ်တုန်း က ပေါ့ဗျာ . . ။ ကျနော့် အိမ် မှာ အပ်ချုပ်စက်လေး တစ်လုံး ရှိတယ်ဗျ . .  ။ အရင် တုန်းက ရယ်ဒီမိတ်တွေထက် ချုပ်ဝတ်ကြတဲ့ခေတ်ဆိုတော့

ဖဲပွင့် များကို ကြည့်ရင်း ဖြိုးငယ်ငယ် စိတ်ပျက် သွားသည် ။ စိုးရိမ် စိတ်တွေ က လည်း ဖြစ်ပေါ်  လာသည်။ ဒါနဲ့ဆိုသူမဒီနေ့ (၂)သိန်းလောက်ရှုံးနေပြီ။ သူမတွင်ပါလာသော ဆွဲကြိုးကလည်း ပေါင်ထားပြီးပြီ အိမ်ရှင် မစုစုဆီမှာ။

တကယ်တော့  ဘယ်လို အနေ အထားမျိုး နေပေး ရမည်ကို မေးလိုသည်။ မမေးတတ်သလို နူတ်လည်းမရဲသေးသည်မို့ ပြောတတ်သလောက်သာပြောလိုက်သည်။ “ပက်လက်အိပ်..ပေါင်ကားထား” ခိုင်ကြူသင်းသည်မွှေ့ယာလေးပေါ်ပက်လက်အိပ်ချလိုက်သည်။ “ပေါင်ကိုစင်းပြီးကားမထားနဲ့လေ..။ ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ပြီးကားပေးထား.” “ဒီလိုမျိုးလား” “ဟုတ်တယ်” မိမိအပေါ် တက်ကာလုပ်တော့မည်ဟုတွေးကာ ခိုင်ကြူသင်းမျက်စေ့စုံမှိတ် ထားသည်။

၁၉၃၃ ခုနှစ် ၏ အေးမြသော ဆောင်းည တွင် ဖြစ်ပါသည်။ မီးလင်းဖိုမှ လွန့်လူးသောမီးရောင်သည် ဖြာကျလျက် ရှိနေ သည် ။  (၁၈)  နှစ် သမီးလေး ထွေးငယ် သည် ခိုက်ခိုက်တုန် လျက်ရှိသည်။