လိုး

တကယ် တော့ ကျမ ဘဝ ဟာ တခုလပ် အပျို ဆိုရင် လက်ခံ မလား ရှာမှ ရှားပဲ သူများ တွေက လက်ရှိမှာ အပျို ဆိုပေမယ့် အိုနေတာ ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး […]

အဲဒီ တုန်းက ကျနော်၉တန်းအောင်ခါစ နယ်သို့ ဦးလေးလင်မယားအလည်လာကြရင်းက ရန်ကုန်သို့လိုက်လည်ရန်မရမကခေါ်သဖြင့် လိုက်ခဲ့တယ် ဦးလေးတို့လင်မယားကသားသမီးမရှိတော့ကျနော့်ကို ပိုဂရုတစိုက်လုပ်ပေးတယ် ကျနော့်ဦးလေးဦးရဲထွန်း နှင့်ဒီအရွယ်အထိဆုံဖူးတာဆို၍ ၄ကြိမ်လောက်ဦးလေးမိန်းမ အန်တီစန်းစန်းနဲ့ကအခုတခါ ဦးလေးရုံးသွားပြီဆို အန်တီစန်းစန်းကအဖော်ပြုတယ် သို့သော်အစမို့မရင်းနှီးကျနော့်ပုံကကိုရိုးပုံရိုးအ စကားသိပ်ပြောလေ့မရှိ စိတ်ထဲမှာစကားလုံးတွေစီရင်းသာ အချိန်ကုန်လေ့ရှိတာမျိုးဒါပေသည့်ကျနော့်မှာအရည်အချင်း တစ်ခုမွေးရာပါပြောရမလားဘယ်သူကဘယ်လိုဘယ်လိုဆက်ဆံဘယ်လိုပြော

မျက်နှာချင်း ဆိုင်လိုက်မိသည်နှင့်ကိုယ့်ဖက်ကသိမ်ငယ်သွား မိ၏ ။ မရယ်မပြုံးသော်လည်း ဝမ်းသာပီတိဖြစ်သည့်မျက်လုံးများနှင့် စိုက်ကြည့်နေသည်ပာုပဲ — ခံစားလိုက်ရသည်။ ‘‘ ဗိုလ်ချူပ်ဈေးသွားချင်လို့ ’ ‘’ ဟုတ်ကဲ့ — တက်ပါ ’’ ကားတံခါးကိုဖ ွင့် ပေးပြီး

နှုတ်ဆော့ မိမှ တော့ မထူး တော့ပေ ။ သူ က လည်း စိန်ခေါ်ပြီလေ ။ ဒီ တော့ ဘွာခတ် နေလို့ ညံ့ရာ ကျသွားမှာပေါ့ ။ ဤသို့ ပင်

ခြံထဲ ကားဝင်လာ သံကြားတော့ ဘုရား ရှိခိုး နေတာ ကမန် ကတန်း ရပ်ပြီး ဘုရားခန်း ထဲ က ထွက် လှေကား ထိပ် က နေ တိတ်တိတ် လေး သွားချောင်း

ကျွန်မဆိုတာကလဲ သိတဲ့ အတိုင်းပါဘဲ . . ။ ရင်အုံ ကြီးကြီး ၊ တင်သား ထွားထွား နဲ့ မြင်ရ တဲ့သူ ဘဝင် ဆူသွားရစေတဲ့ ကိုယ်လုံး ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ သူပါ .

အသက် (၄၀) ၊ အသားညှိညှိ ၊ အရပ် ၅ပေ ၈လက်မ ရှိပြီး ၊ တက္ကစီမောင်းသော ကိုနိုင်ဝင်း၏ ရန်ကုန်မြို့ပြင်းပြသော အပူချိန်အောက်ဝယ် တွေ့ကြုံဆုံခဲ့ရသော ဇာတ်လမ်းအထွေထွေဖြစ်သည်။ “တက်ကစီ…” “ညီလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ…..” ”

ခပ် ချိူ ချို ဝိုင် တစ်ခွက် ကို တမြေ့မြေ့ သောက်ရင်း အတိတ် အကြောင်း ကို စဉ်းစား မိတိုင်း သေမတတ် နာကျင် ရတယ် ။ စုမာယာ ခပ်တိုးတိုး ခေါ်သံက

ရှင်းလက်စ အမှိုက်တွေကို အမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်လိုက်သည် အရာရာ နေရာတကျရှိမရှိ ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်ရင်း ကျေနပ်ဟန် ပြုံးသွားကာ အခုမှ စိတ်သက်သာသည့်ဟန်နှင့် အမှိူက်ပုံးနား တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ချလိုက်သည် ခန့်ငြားသည့် ကုတင်ကြီးပေါ်မှ ပန်းပွင့်အကြီးကြီးပုံတွေနဲ့ ခင်းထားသည့် မွေ့ယာ ဖက်လုံး ခေါင်းအုံး