ကိုထွန်းလူ တို့ မြို့တက် တိုင်း မစန်းစန်းနှင့် ပြူးကျယ်တို့က ချိန်းချိန်း လိုးနေကျ ဖြစ်သည်..။ အိမ်ချင်းကလည်း တောင်ဖက်မြောက်ဖက် ကပ်လျက်သားဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဖြစ်နေကြသည်ကို မည်သူမျှ မရိပ်မိကြ..။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အသက်ချင်းကလည်း အလွန်ကွာသည်..။ […]
” အစ်ကို….နာသေးလား ဟင်….” အေးသီက သူ့အစ်ကို မျိုးစစ်ကို ဒဏ်ရာများအား ဆေးထည့်ပေးရင်း လှမ်းမေး၏။ မျိုးစစ် အံကို တင်းတင်းကြိတ်သည်။ ” သက်သာနေပါပြီ…. ညီမလေးရယ်…. တောက်…. ဒီကောင်ငဘ တမင်ယုတ်မာတာ…. ဒီကောင် ငါ့ကို
တကယ် တော့ သက်လွင် လွန်သည် ဟု မဆိုသာပါ ။ မတ် က မရီးကို ကြံတာမျိုး က မမှန် ဟုသာ အရပ် စကား ကြားခဲ့ ဘူးပါသည် ။ အမှန်
သီတာ တစ်ယောက် စိတ် ညစ်ညူး စွာဖြင့်အောင်မင်္ဂလာ ကားဝင်း ထဲ တက္ကစီ ကို လိုက်ပို့ ခိုင်း ပြီး ELite ကားဂိတ် ကို ရောက်ခဲ့ ရတယ် ။ မိမိ ဘဝ
“ ဂိုးဟေ့…ရွှီ…” အောင်အောင် သွင်းလိုက်သော ဂိုးဝင်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်နှင့် ကွင်းထဲ ပတ်ပြေးနေမိသည်။ ဒီဂိုးသည် သူတို့အသင်းအတွက် တစ်လုံးတည်းသော အနိုင်ဂိုး ဖြစ်ပေသည်။ ရှေ့တန်းနေရာမှ အ.ထ.က လက်ရွေးစင်အဖြစ် ထူးချွန်စွာ ကစားတတ်သော အောင်အောင်တို့အသင်း ဒီလိုမျိုး
ဒီ တစ်ခေါက် ခြံထဲကို လာတာ ဦးစိုင်းမောင် တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်လို့ နန်းခမ်းနွယ် အံ့အော နေသည် ။ ခါတိုင်း တောင်ကြီး က နေ ဟဲဟိုး ကော်ဖီခြံ ကို လာတိုင်း စော်တစ်ပွေ
မိလွန်းကြင် လက်ရှိ အခြေ အနေနဲ့ မတင်းတိမ် နိုင်ဘူး ။ ဘဝ ကို ဒီထက် တိုးတက် ချင်တယ် ။ အဖေ အမေတို့ တားတဲ့ကြားက ရန်ကုန်ကို ထွက်ခဲ့ တယ် ။
နေ့လည်ဖက် မို့လား မသိ လူက ရှင်းနေ လေ သည် ။ ဧည့်ခန်း ဆိုဖာ ဆက်တီ တွင် ဧည့်သည် အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့်
ရန်ကုန် မှ မန္တလေး သို့ ထွက်ခွာ မယ့် အမှတ် (၅) အဆန် အမြန် ညရထား ကြီးရဲ့ အိပ်စင်တွဲဆီ မီချယ် အချိန်မီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားထည့်တဲ့ အိတ် တစ်လုံးပဲ ပါတာမို့