ကွင်းရှေ့ အရောက် တွင် ကားကို ငြင်ငြင် သာသာ ထိုးရပ်လိုက်သည် ရင်းနှီးနေသော Carry မလေး တစ်ယောက်ပြေးထွက်လာသည်။ ‘မမ မရိုက် တာကြာပြီနော်’ ဒီ ကလေးမကို ကျွန်မသိပါသည်။ နာမည်က ဘေဘီဆိုလား ကျွန်မသင်သည့် […]

လွန်ခဲ့ တဲ့  … ….  လောက် က ကျွန်တော် ဆယ်တန်း အောင်တယ် ဗျ နယ်မှာပဲ အောင်တာပါ . . ဆယ်တန်း အောင် တော့ ရန်ကုန် မှာ ကျောင်း

ကျမ ကို ရွာက လူတွေ က တော့ မမတင်လို့ ခေါ်ကြတယ် ကျမက ကျမယောကျၤား ကိုမြမောင်သေသွားပြီး ကတည်းက တခုလပ်ဆိုတဲ့ အထီးကျန်ဘဝကိုခံယူထားတဲ့သူပါ ကျမအသက်က  (၃၂) နှစ်စွန်းရုံ ဘဲရှိသေးတယ် တင်တင်လှဆိုတဲ့ နာမည်အတိုင်း

ကိုတွတ်ကြီး သည် လက်မှ နာရီကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ် လမ်းကို ဆက်လျောက် နေသည် ။ အချိန် က ညနေ ငါးနာရီ ကျော်ကျော် သာ ရှိသေးသော် လည်း မိုးသာများ

သန်းနု တစ်ယောက် ထင်းစည်းလေး အသာချရင်း ထန်းပင် ပေါ်က ထန်းရည် ချိုအိုးတွေနဲ့  အလုပ် များနေတဲ့ ဦးသိန်းရွှေကို မော့ငေး ရင်း  ဦးလေး ရေဆာ လာလို့ အမောပြေ ထန်းရည်တိုက်အုံး နော်..အေး ခဏ

အဲဒီနေ့ က တော့ လူ မရှိတဲ့ ရောင်းမဲ့ အိမ်ကြီး ထဲမှာ သူနဲ့  နမ်းဖြစ် ကြ သည်   ။  သူ့ ပေါင်ကြား က မာနေတဲ့ လိင်တန် ကို ဘောင်းဘီ

ဝဏ္ဏ ဘဝ ၏ ဒီအချိန် မှာ ဓာတ် အပျက်ဆုံး ကာလနှင့် ရင်ဆိုင် ရခြင်းဖြစ် သည် ။ စုစုအောင် သည် သူ နောက်ဆုံး နှစ် တက်နေ သည့် ကျောင်း

ဇင်မာဝင့် တစ်ယောက် စာအုပ် ထည့်ထားတဲ့ ကချင်လွယ်အိပ်ကို ရင်ခွင်ပိုက်ပြီး ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြင့် ကျွန်းလှေကား ကြီးအတိုင်း တက်လာသည်၊ ဒီနေ့ ကိုမောင့် အိမ်သို့ စာလာသင်ရမည်မှာ တခြားနေ့တွေ နှင့် မတူ၊ ဟင်းလင်းပွင့် နေသည့်