အပြာစာအုပ်

မကြယ်စင်

ကိုယ့်လက်တွင်း၌ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းကပင် ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေမိသည်။ ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် အစွမ်းထက်သော ကျော်ထက် ပေးလိုက်သည့် လိမ်းဆေးကြီးက အမှန်တကယ်ပင် အစွမ်းပြနေသည်။ ထိပ်လုံးက မဖွင့်ရသေးသော တောင်ပို့မှိုကြီးပမာ အတုံးလိုက် အခဲလိုက်ကြီး ပွယောင်းကြီးထွားနေပြီး လက်ဖြင့်ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်အတွက်

အပြာစာအုပ်

ခုလိုအနေထားမျိုးကြီးကို တောင့်တနေတာကြာပါပြီရှင်

ဆောင်းဦး ပေါက်ကာ စ ညနေခင်း သည် သာယာ ညွတ်နူး ဖွယ် ကောင်း လှ သည် ။ ကောင်းကင် သည် တိမ်မျှင် တိမ်စ တစ်ချို့ က လွဲပြီး လင်းရှင်း

အပြာစာအုပ်

တောင့်တနေတာ ဒါမျိုးကြီးရှင့်

အသက် (၄၀) ၊ အသားညှိညှိ ၊ အရပ် ၅ပေ ၈လက်မ ရှိပြီး ၊ တက္ကစီမောင်းသော ကိုနိုင်ဝင်း၏ ရန်ကုန်မြို့ပြင်းပြသော အပူချိန်အောက်ဝယ် တွေ့ကြုံဆုံခဲ့ရသော ဇာတ်လမ်းအထွေထွေဖြစ်သည်။ “တက်ကစီ…” “ညီလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ…..” ”

အပြာစာအုပ်

ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ လက်ဦးဆရာ မမကြီးရဲ့အစွမ်း

တစ်ယောက် အကြောင်းကို ပြောပြ ချင်ပါတယ် ။ ပြောရ ရင် ကျနော့ လက်ဦး ဆရာမ ကျေးဇူးရှင် ဆိုလည်း မှားမယ် မထင်ဘူး ။ သူ့ ကြောင့်ဘဲ ကျနော့ မှာ ကျွမ်းကျင်

Scroll to Top