အပြာစာအုပ်

မိုးတွေ အုန်းအုန်း နှင့် ရွာနေသည် ။ ကျူရှင် က ဆရာမ နေမကောင်း ၍ မသင်တော့ ဘူးဆိုလို့ စောစော ပြန်လာရသည် ။ အိမ်ရောက် တော့ ဘယ်သူမှ မရှိ ။ […]

အိုး  ” ” ဆက် ခနဲ ရုန်းပြီး ထွက်ပြေး မလို လုပ် တဲ့ ချိုချို ရဲ့ ခါးသိမ် ကလေး ကို လှမ်းဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ရှင်မတောင် သနပ်ခါးနံ့သင်းနေတဲ့

ကျွန်မ စိတ် ကသိ ကအောင့် ဖြင့် အခန်းထဲရောက်နေသည် မွေ့ယာထူထူဖြူဖြူတွေက သဘောကျစရာဖြစ်ပေမဲ့ စိတ်ထဲမတင်မကျ အကိုနဲ့စပြောလာတုန်းက နောက်ပြောင်နေသည်ဟု ထင် မိ သည် အခုတော့ အေးဆေးတိတ်ဆိတ်တဲ့ ဘန်ဂလိုထဲ ရောက်နေရပြီ။ ခေါင်းက ခပ်ကိုက်ကိုက်။

ဒီနေ့ လုပ်စရာ လေး နဲနဲပါးပါး လုပ်ပြီး လယ်တဲ ထဲ ဆေးလိပ် တိုလေးနဲ့ မှိန်းနေတုန်း ဗြုံးဆို ခင်လှ ပေါက်ချလာတယ်။ မျက်စိတဆုံး မြင်နေရတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်ကို ငေးပြီး ဟိုတွေးဒီတွေး တွေးနေတာမို့ ဒီကောင်မ

အန်တီ အိခိုင် အိမ်နဲ့ ကျွန်တော် တို့ အိမ်က တစ်အိမ်နဲ့ တစ်အိမ် စားအိမ် သောက် အိမ် ဖြစ်နေတာ ကြာပြီ။ ကျွန်တော်တို့ မိသားစု အဲဒီမြို့ကို စပြောင်းလာတော့ သူ့ရဲ့အိမ်နီးချင်း ဖြစ်ခွင့်ရခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်

မမဖြူ က အသက်  (၃၀)  နီးပါး ရှိနေပြီ ။ အပျိုကြီးဆိုတာတောင်မှ အတော်ပင်ဟိုင်းနေပြီဟု ပြောရမည် ။ မမဖြူ က အတော်လှသည် ။ အသားဖြူ ဖြူ နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဗွီဒီယိုမင်းသမီးတွေလိုလှသည်

တော်တော်ကြာ အောင် နှုတ်ခမ်း စုတ်ပြီး ကျမက  “ မောင်လေး ဖယ်တော့ ကွာ မောနေပြီ” ပြောပြီး သူ့ကို အသာတွန်းဖယ်ပြီး ကုတင် ပေါ် လှဲအိပ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတဆက်ထဲ အပေါ်အကျႌ၊ဘရာစီယာတွေ ချွတ်လိုက်ပြီး “မောင်လေး

အငယ်လေး အိမ်မှာ ရှိလား ဟေ့ အန်တီတို့ အိမ်ခဏ လာခဲ့ပါဦးကွယ် ရှိတယ် အန်တီအေး လာပီ လာပီ ခြေရင်း အိမ်မှ အန်တီအေး ခေါ်သံကြောင့် ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို အသာ ချထားရင်း အသံပြန်

“ သဲ ရေ   သဲ   မောင်ပြန် လာပြီ… တံခါးဖွင့်ပါဦး…” “ဟင်… မောင်… ပြောတော့ နောက် ၂ ရက်လောက် ကြာဦးမှာဆို…”“ဟုတ်တယ်… သဲနဲ့ ဖုန်းပြောတုန်းက အဲ့လိုပဲ… နောက်တော့ အလုပ်က စောစော