အပြာစာအုပ်

“ဘော် … ဘော်” “ဘူ … ဘူ” ကမ်းနားမှာ သင်္ဘော ကပ်ပြန်ပြီ။ ကိုကို ဒီသင်္ဘောနဲ့ ပြန်ပါလာမှာလား။ ညိုမီ စက်ဘီးလေးနဲ့ သွားသွားကြည့်ရတာ အမော။ လူတွေသာ ကုန်သွားတယ်။ ကိုကို ပါမလားဘူး။ […]

” အ အားးး အီးးး အ အ လှိုင်းတွေလှိုင်းတွေ မူးရိပ်ရိပ် အားးးရှီးးးး “ ဟင်! ငါဘာဖြစ်နေတာလဲ ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ တခါမှ မ ခံစားဖူးတဲ့အရသာ မျက်လုံးအသာလေးဖွင့်ကြည့်မိတော့ မူးနောက်နောက်နဲ့ အာရုံတွေက လုံးဝစုစည်းမရ

နောက် ရက် မှာ ဗဟို တရားရုံး မှာ လက်မှတ် ထိုးပါတယ် ။ မနက်ပိုင်း မိန်းက လေး တစ်ယောက် အတွက် မင်္ဂလာ ဆောင် တဲ့ နေ့ဟာ ဘဝ တစ်သက်

ပေါင်တန်ကို ထမ်းတင် ထားသော ကြောင့် ခင်ထားငယ် ၏ ဖင်သားကြီး နှစ်ခု သည် ပြော့ပြော့ အိအိ ပုံ့ပုံ့ ကြီးဖြစ်နေ သည် ။ မင်းဇော် သည် ခင်ထားငယ် ၏ ဖင်သားကြီး

ပိုးသား နက် ဝန်ထမ်း ဝတ်စုံ လေး ဖြင့် သီရိ ခပ်သွက်သွက်လေး ရုံးခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့သည် ။ သီရိ ဆိုတာက မြူနှင်းကုမ္မဏီကြီး ရဲ့ အတွင်းရေးမှုး တစ်ယောက် ဖြစ်သလို ထို ကုမ္မဏီပိုင်ရှင်

ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် လူ ဖြစ်ဖို့ ဆိုတာ အင်မတန် ခက် ဆိုဘဲ လူ့ပြည် က အပ်ဖျား နဲ့ ဗြမ္မာပြည်က အပ်ဖျား ထိချင်ထိ မယ် လူဖြစ်ဖို့ မလွယ်ဘူးတဲ့။

ကျွန်တော်တို့ အိမ်ထောက်သက် က (၆) နှစ် ။ ကလေး မရှိဘူး။ မယူတာ ဆိုပါတော့ဗျာ။ ကလေးလည်း မမွေးဘူး။ မျော့လည်းပါတာဆိုတော့ ကျွန်တော့်မိန်းမစောက်ဖုတ်က ဘယ်ချိန်လိုးလိုး အသစ်တိုင်းပဲဗျ။ နေ့တိုင်း နီးပါး လိုးဖြစ်တယ်။ လိုးတိုင်းလည်း

စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်း တို့ သည် အပျို ပေါက်များ ဖြစ်ကြ ၏ ။ တောနေ လူတန်း စားများ ဖြစ်ကြသည့် အလျောက် ကြုံ သလို လုပ်ကိုင် ၍ မိသားစု

ကျွန်တော့ မရီး နာမည် က မစု နာမည် အရှည် တော့ မပြောတော့ ဘူးဗျာ ကျွန်နော် က ကျွန်တော့ အစ်ကို အိမ်မှာ အလုပ်လုပ် ရင်းနေ တယ် ကျွန်တော် နဲ့