ဖြစ်ရပ်မှန် လေးပါ။ နာမည် လိပ်စာလွှဲထားပါတယ်။ လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်လောက်က မန္တလေးမြို့ ရပ်ကွက်တစ်ခုမှာပေါ့ ငမျိုးဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ရှိတယ်။ ငမျိုးက ကားဘော်ဒိ ပြင်တဲ့ အလုပ်လုပ်တယ်။ ရိုးသားတယ်။ ကြိုးစားတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ […]
အဲဒီ တုန်းက ကျနော်၉တန်းအောင်ခါစ နယ်သို့ ဦးလေးလင်မယားအလည်လာကြရင်းက ရန်ကုန်သို့လိုက်လည်ရန်မရမကခေါ်သဖြင့် လိုက်ခဲ့တယ် ဦးလေးတို့လင်မယားကသားသမီးမရှိတော့ကျနော့်ကို ပိုဂရုတစိုက်လုပ်ပေးတယ် ကျနော့်ဦးလေးဦးရဲထွန်း နှင့်ဒီအရွယ်အထိဆုံဖူးတာဆို၍ ၄ကြိမ်လောက်ဦးလေးမိန်းမ အန်တီစန်းစန်းနဲ့ကအခုတခါ ဦးလေးရုံးသွားပြီဆို အန်တီစန်းစန်းကအဖော်ပြုတယ် သို့သော်အစမို့မရင်းနှီးကျနော့်ပုံကကိုရိုးပုံရိုးအ စကားသိပ်ပြောလေ့မရှိ စိတ်ထဲမှာစကားလုံးတွေစီရင်းသာ အချိန်ကုန်လေ့ရှိတာမျိုးဒါပေသည့်ကျနော့်မှာအရည်အချင်း တစ်ခုမွေးရာပါပြောရမလားဘယ်သူကဘယ်လိုဘယ်လိုဆက်ဆံဘယ်လိုပြော
ကျွန်မ နာမည် သီဒါ။ အသက် က (၃၈) ခင်ပွန်းက ကိုမျိုးအောင်။ သူက ကျွန်မထက် ၅နှစ်ကြီးတယ်။ သူ့နာမည်ပဲ စီးသွားလား မသိ။ ကျွန်မတို့မှာကလေးမရှိဘူး။ နည်းမျိုးစုံနဲ့ ကြိုးစားပေမဲ့ အချည်းနှီးပါပဲ။ နောက်ဆုံးလက်လျှော့လိုက်ရတယ်။ ကိုမျိုးအောင်က
အန်တီ အိဖြူ ရဲ့ စောက်ဖုတ် ကြီးက စောက်ရည် တွေ နဲ့ ချွဲကျိ စိုရွှဲ နေ ပြီး ပူနွေး အိစက်နေတော့သူ့လီးကြီးတစ်ချက် တစ် ချက် ထိုးဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း အသဲ ခိုက်အောင်လိုးလို့ကောင်းတယ်။သူ့လိုး ချက်
တကယ် တော့ အလိုးခံရန် ဘယ်လိုအနေ အထားမျိုးနေပေးရမည်ကို မေးလိုသည်။ မမေးတတ်သလို နူတ်လည်းမရဲသေးသည်မို့ ပြောတတ်သလောက်သာပြောလိုက်သည်။ “ပက်လက်အိပ်..ပေါင်ကားထား” ခိုင်ကြူသင်းသည်မွှေ့ယာလေးပေါ်ပက်လက်အိပ်ချလိုက်သည်။ “ပေါင်ကိုစင်းပြီးကားမထားနဲ့လေ..။ ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ပြီးကားပေးထား.” “ဒီလိုမျိုးလား” “ဟုတ်တယ်” မိမိအပေါ် တက်ကာလုပ်တော့မည်ဟုတွေးကာ ခိုင်ကြူသင်းမျက်စေ့စုံမှိတ် ထားသည်။ မျက်နှာသာမက
ကျနော့် ဇနီဖြစ် သူ အစောနှင့် တွေဆုံရခြင်းမှာ အတော်ကလေး ထူးသည်တော့မဟုတ်ပါ။ကျနော်မြို့ဖက်သွားလေတိုင်း အစောတို့ရွာကလေးကို ခဏတဖြုတ်လောက်တော့ဝင်ပြီး အမောအပန်းဖြေရသည်သာ ဖြစ်ပါသည်။ ထိုကဲ့သို့ အပန်းဖြေချင်စဖွယ်ဖြစ်ရခြင်းမှာလည်း အစောတို့ရွာဦးထိပ်တွင် ထန်းတောကြီးရှိသောကြောင့်ဖြစ်၏။ထိုထန်းတောအုပ်ကလေးတွင် ကျနော်နှင့် အစော နှဖူးစာဆုံခဲ့ရခြင်းဖြစ်၏။ တစ်နေ့တွင် ဈေးဝယ်ပြီးအပြန်
အိမ်ကို ဝင်ထွက်နေတဲ့ ဒရိုင်ဘာတွေထဲ က တစ်ကောင်နဲ့ စိတ် ကစားမိရာမှ ရွှေစင့်မိဘများက စိုးရိမ်ပြီး အိမ်ထောင်ချပေးခြဲ့ခင်းဖြစ်သည်။ ကိုမောင်ကျော်က ရွှေစင့်ထက် အသက်ကြီးပြီး သဘောလည်းကောင်းသည်။ လက်ထပ်ပြီးခါစမှာပဲ ရွှေစင့်ကို ပုံမှန်ဖြုတ်သည်။ ရိုးအေးလွန်းတာအပြင် ရုံးအလုပ်တွေနဲ့အမြဲပိနေတာမို့ အခုနောက်ပိုင်း
ကွင်းထဲ သို့ မအေးမြင့် မသွား ချင်တာ အမှန်ပင်။ မိုးကုန်သွားပြီဆိုပေမယ့် တစ်ညလုံးကျထားသော ဆောင်းနှင်းတွေကြောင့် ကန်ဇင်းရိုးတွင် ချော်ချော်ချွတ်ချွတ် ဖြစ်နေသေးသည်။သွားရမည့်အချိန်ကလည်း မနက်စောစောသွားဟု အရီးလေးက ခိုင်းထားသည်။ စီးနေကျ သားရေစိမ်းဖိနပ်ဆို ဝေးရော့…။ ဖိနပ်စီး၍ရသည့်ခရီးမဟုတ်..။ ဒါကိုဘဲ
ပြည့်စုံ လီးကို စမ်းကြည့်ပြီး ဖူးအိ အခန်းထဲ ပြန်ဆွဲခေါ်လာခဲ့လို့ မြဖူးကလှမ်းကြည့်နေတာကိုနှစ်ယောက်လုံး မမြင်လိုက်ကြဘူး။ မမတို့လင်မယား အရေးပေါ်ကိစ္စဆို ပြီးခရီးရက်ရှည်သွားရတော့မော်မော်က ကားမောင်းပြီးလေယာဉ်ကွင်းကိုလိုက်ပို့ ရတယ်။လေယာဉ်ကွင်းရောက်တော့အ ရင်ကတပ်ရင်းမှူးကြီးနဲ့ဆုံမိတာနဲ့စကား ထိုင်ပြောကြတာပေါ့။တပ်ရင်းမှူးကြီးဆို ပေမယ့်အသက်ကလေးဆယ်ပိုပိုပဲလေ.. ဘောလုံးကန်.တင်းနစ်ရိုက်နဲ့အားကစားကလည်းသိပ်မပြတ်ဘူးဆိုတော့အတော် လေးအရွယ်တင်ပါတယ်။တပ်ထဲမှာနေခဲ့ တုန်းက ဒီဘဲကြီးကမော်မော့်ကိုရိတိတိနဲ့