အပြာစာအုပ်

တကယ် ကို လှတဲ့ နတ်သမီးလေးကိုကျွန်တော်ရရှိခဲ့တယ်သူသာကျွန် တော့ဘဝပဲလို့သတ်မှတ်ထားခဲ့တယ်ကျွန်တော်မှာမထင်မှတ် ထားတဲ့ခံစားချက်ရှိခဲ့တာသိလိုက်ရတဲ့နောက်အချစ်ရဲ့နောက်ကွယ်ကတနှာရာဏကိုကိုတိုင်မရောက်ရောက်အောင်ခရီးနှင်ခဲ့မိ တယ်….. ကျွန်တော်သူနဲ့လက်ထက်ခဲ့ပြီးသုံနှစ်အကြာမှာစခံစားမိတာကကပ်ကိုး ဆိုတဲ့ဖီလင်နဲ့ဘူး (အထန်ကောင်)ဆိုတဲ့ခံစားချက် ပေါ့သူမနဲ့ကပ်ကိုး ခံစားပြီးအခြားသူနဲ့ဆိုဘူး (အထန်ကောင်)ကိုကြိုက်နှစ်သက်လာတယ်….အချိန်ကတော့ရုံးကသူငယ်ချင်းနဲ့လိင် ကိစ္စအကြောင်းပြောမိတဲ့နေကစပြီပါပဲ … သူငယ်ချင်း ရဲ့ ကောင်မလေးကအရမ်းရှုပ်ပြီးပွေလွန်းလို့အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်တဲ့ကျွန်တော့ကိုရင်ဖွင့်ခဲ့တယ်သူငယ်ချင်းကသူ့ ကောင်မလေးကိုချစ်လွန်းလို့သဝန်တိုရာကနေသူ့ကောင်မလေးဘာလို့ရည်းစားများလည်းတွေးတောရင်းကကျွန်တော်နဲ့မလုပ်သင့် တာတစ်ခုတိုင်ပင်လုပ်ခဲ့မိတာကအစပေါ့သူကျွန်တော့ကိုအကူအညီတောင်းတာကတော့သူ့ကောင်မလေးစိတ်ကိုဘယ်လိုဆိုတာသိ […]

ခု တင်ပေါ် ဒူးလေး ထောင်ထိုင် နေတဲ့ သူမ ထမီလေးကို အသာမတင်ပီးအမွှေးရေးရေးနဲ့ခြေသလုံးလေးတေကိုပွတ်သပ်ဆုပ် နယ်ပီးအနမ်းလေးပေးလိုက် တယ်။ အပြင်ပန်း အသားညိုတယ်ထင်ရပေမဲ့ထမီဘဲအမြဲဝတ်တဲ့ ချစ်သူလေးရဲ့အတွင်းသားလေးကဝင်းမွတ်နေတာဘဲ့ပေါင်သားလေးကိုအသာလေးလျာ ထိပ်နဲ့ပွတ်စွဲပေးပီး အတွင်းသားနုနုလေးကို စုတ်စွဲလိုက်တယ် သူဆီကအသက်ရူုသံလေးကြားနေရတာ နုညံ့သောအသားစိုင်နှစ်ခုအထိတွေ့ လက်တွေက အတွင်းခံပန်းရောင်

တော်တော် ကြာအောင် နုတ်ခမ်း စုတ်ပြီး ကျမက “မောင်လေး ဖယ်တော့ကွ မောနေပြီ” ပြောပြီး သူ့ကို အသာတွန်းဖယ်ပြီး ကုတင် ပေါ် လှဲအိပ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတဆက်ထဲ အပေါ်အကျႌ၊ဘရာစီယာတွေ ချွတ်လိုက်ပြီး “မောင်လေး မမ ကတော့

ဒါနဲ့ ပဲ မသင်းကို ဆွဲလှဲပြီး ထမိန် လှန် လိုးပစ်လိုက်တာ။တသက်နဲ့တကိုယ်ဗျာ လီးက ခါတိုင်းလို ကျမသွားပဲ မာထင်နေတာဗျ။မိနစ် ၂၀လောက် မနားတမ်း လိုးလိုက်နိုင်လို့ မိန်းမတောင် အံအောယူရတယ်။နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်အိပ်ပျော်ရင်း မနက်၅နာရီလောက် မသင်းကို ထလိုးသေးတယ် မသင်းက

ဖြစ်ရပ်မှန် လေးပါ။ နာမည် လိပ်စာလွှဲထားပါတယ်။ လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်လောက်က မန္တလေးမြို့ ရပ်ကွက်တစ်ခုမှာပေါ့ ငမျိုးဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ရှိတယ်။ ငမျိုးက ကားဘော်ဒိ ပြင်တဲ့ အလုပ်လုပ်တယ်။ ရိုးသားတယ်။ ကြိုးစားတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ

အဲဒီ တုန်းက ကျနော်၉တန်းအောင်ခါစ နယ်သို့ ဦးလေးလင်မယားအလည်လာကြရင်းက ရန်ကုန်သို့လိုက်လည်ရန်မရမကခေါ်သဖြင့် လိုက်ခဲ့တယ် ဦးလေးတို့လင်မယားကသားသမီးမရှိတော့ကျနော့်ကို ပိုဂရုတစိုက်လုပ်ပေးတယ် ကျနော့်ဦးလေးဦးရဲထွန်း နှင့်ဒီအရွယ်အထိဆုံဖူးတာဆို၍ ၄ကြိမ်လောက်ဦးလေးမိန်းမ အန်တီစန်းစန်းနဲ့ကအခုတခါ ဦးလေးရုံးသွားပြီဆို အန်တီစန်းစန်းကအဖော်ပြုတယ် သို့သော်အစမို့မရင်းနှီးကျနော့်ပုံကကိုရိုးပုံရိုးအ စကားသိပ်ပြောလေ့မရှိ စိတ်ထဲမှာစကားလုံးတွေစီရင်းသာ အချိန်ကုန်လေ့ရှိတာမျိုးဒါပေသည့်ကျနော့်မှာအရည်အချင်း တစ်ခုမွေးရာပါပြောရမလားဘယ်သူကဘယ်လိုဘယ်လိုဆက်ဆံဘယ်လိုပြော

ကျွန်မ နာမည် သီဒါ။ အသက် က  (၃၈)  ခင်ပွန်းက ကိုမျိုးအောင်။ သူက ကျွန်မထက် ၅နှစ်ကြီးတယ်။ သူ့နာမည်ပဲ စီးသွားလား မသိ။ ကျွန်မတို့မှာကလေးမရှိဘူး။ နည်းမျိုးစုံနဲ့ ကြိုးစားပေမဲ့ အချည်းနှီးပါပဲ။ နောက်ဆုံးလက်လျှော့လိုက်ရတယ်။ ကိုမျိုးအောင်က

အန်တီ အိဖြူ ရဲ့ စောက်ဖုတ် ကြီးက စောက်ရည် တွေ နဲ့ ချွဲကျိ စိုရွှဲ နေ ပြီး ပူနွေး အိစက်နေတော့သူ့လီးကြီးတစ်ချက် တစ် ချက် ထိုးဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း အသဲ ခိုက်အောင်လိုးလို့ကောင်းတယ်။သူ့လိုး ချက်

တကယ် တော့ အလိုးခံရန် ဘယ်လိုအနေ အထားမျိုးနေပေးရမည်ကို မေးလိုသည်။ မမေးတတ်သလို နူတ်လည်းမရဲသေးသည်မို့ ပြောတတ်သလောက်သာပြောလိုက်သည်။ “ပက်လက်အိပ်..ပေါင်ကားထား” ခိုင်ကြူသင်းသည်မွှေ့ယာလေးပေါ်ပက်လက်အိပ်ချလိုက်သည်။ “ပေါင်ကိုစင်းပြီးကားမထားနဲ့လေ..။ ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ပြီးကားပေးထား.” “ဒီလိုမျိုးလား” “ဟုတ်တယ်” မိမိအပေါ် တက်ကာလုပ်တော့မည်ဟုတွေးကာ ခိုင်ကြူသင်းမျက်စေ့စုံမှိတ် ထားသည်။ မျက်နှာသာမက