အပြာစာအုပ်

ခြံထဲ ကားဝင်လာ သံကြားတော့ ဘုရား ရှိခိုး နေတာ ကမန် ကတန်း ရပ်ပြီး ဘုရားခန်း ထဲ က ထွက် လှေကား ထိပ် က နေ တိတ်တိတ် လေး သွားချောင်း […]

ကျွန်မဆိုတာကလဲ သိတဲ့ အတိုင်းပါဘဲ . . ။ ရင်အုံ ကြီးကြီး ၊ တင်သား ထွားထွား နဲ့ မြင်ရ တဲ့သူ ဘဝင် ဆူသွားရစေတဲ့ ကိုယ်လုံး ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ သူပါ .

အသက် (၄၀) ၊ အသားညှိညှိ ၊ အရပ် ၅ပေ ၈လက်မ ရှိပြီး ၊ တက္ကစီမောင်းသော ကိုနိုင်ဝင်း၏ ရန်ကုန်မြို့ပြင်းပြသော အပူချိန်အောက်ဝယ် တွေ့ကြုံဆုံခဲ့ရသော ဇာတ်လမ်းအထွေထွေဖြစ်သည်။ “တက်ကစီ…” “ညီလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ…..” ”

ခပ် ချိူ ချို ဝိုင် တစ်ခွက် ကို တမြေ့မြေ့ သောက်ရင်း အတိတ် အကြောင်း ကို စဉ်းစား မိတိုင်း သေမတတ် နာကျင် ရတယ် ။ စုမာယာ ခပ်တိုးတိုး ခေါ်သံက

ရှင်းလက်စ အမှိုက်တွေကို အမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်လိုက်သည် အရာရာ နေရာတကျရှိမရှိ ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်ရင်း ကျေနပ်ဟန် ပြုံးသွားကာ အခုမှ စိတ်သက်သာသည့်ဟန်နှင့် အမှိူက်ပုံးနား တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ချလိုက်သည် ခန့်ငြားသည့် ကုတင်ကြီးပေါ်မှ ပန်းပွင့်အကြီးကြီးပုံတွေနဲ့ ခင်းထားသည့် မွေ့ယာ ဖက်လုံး ခေါင်းအုံး

လွန်ခဲ့ သော၂၀၀၆ ခုနှစ် က တော့ ကျမအသက်  (၂၃) နှစ် အရွယ်လောက်က ပေါ့ရှင် ။ ကျမ ကျောင်းပြီးပြီ အလုပ် အတွက် သင်တန်းတွေ ပြေးတက်ရင်းပေါ့ ကြုံခဲ့ဆုံခဲ့တာလေး ပြောပါ ရစေ။ဟီးဟီး

ကျနော် ငယ်ငယ်တုန်း က ပေါ့ဗျာ . . ။ ကျနော့် အိမ် မှာ အပ်ချုပ်စက်လေး တစ်လုံး ရှိတယ်ဗျ . .  ။ အရင် တုန်းက ရယ်ဒီမိတ်တွေထက် ချုပ်ဝတ်ကြတဲ့ခေတ်ဆိုတော့

ဖဲပွင့် များကို ကြည့်ရင်း ဖြိုးငယ်ငယ် စိတ်ပျက် သွားသည် ။ စိုးရိမ် စိတ်တွေ က လည်း ဖြစ်ပေါ်  လာသည်။ ဒါနဲ့ဆိုသူမဒီနေ့ (၂)သိန်းလောက်ရှုံးနေပြီ။ သူမတွင်ပါလာသော ဆွဲကြိုးကလည်း ပေါင်ထားပြီးပြီ အိမ်ရှင် မစုစုဆီမှာ။

တကယ်တော့  ဘယ်လို အနေ အထားမျိုး နေပေး ရမည်ကို မေးလိုသည်။ မမေးတတ်သလို နူတ်လည်းမရဲသေးသည်မို့ ပြောတတ်သလောက်သာပြောလိုက်သည်။ “ပက်လက်အိပ်..ပေါင်ကားထား” ခိုင်ကြူသင်းသည်မွှေ့ယာလေးပေါ်ပက်လက်အိပ်ချလိုက်သည်။ “ပေါင်ကိုစင်းပြီးကားမထားနဲ့လေ..။ ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ပြီးကားပေးထား.” “ဒီလိုမျိုးလား” “ဟုတ်တယ်” မိမိအပေါ် တက်ကာလုပ်တော့မည်ဟုတွေးကာ ခိုင်ကြူသင်းမျက်စေ့စုံမှိတ် ထားသည်။