မိုးရာသီရဲ့ ညတစ်ညဟာ မြို့စွန်က အိမ်ဟောင်းကြီးထဲမှာ ထူးထူးခြားခြား တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ အိမ်ကြီးရဲ့ သစ်သားကြမ်းပြင်ဟာ မိုးစက်တွေရဲ့ ရိုက်ခတ်သံကြောင့် အနည်းငယ် တုန်ခါနေသလို။ ဦးတုတ်ကြီး၊ အသက် ၄၀ နှစ်အရွယ် အိမ်ရှင်ကြီးဟာ ထမင်းစားပွဲမှာ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေရင်း […]
အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လာပြန်တော့ ငယ်ငယ်ကအကြောင်းတွေ သတိရမိသည်။ အဲ့တုန်းက သူက ၂၁ ဝန်းကျင်လောက်၊ broken family ဖြစ်တာကြောင့်ရော မိဘတွေနဲ့ အတူမနေရတာကြောင့်ပါ ။ ဆိုးလို့ရမျှ ဆိုးနေတဲ့အချိန်၊ ဆေး၊ အရက် ၊ sex အကုန်လုပ်သည်။
“ လာ… မောင်လေးရယ်… မမကို ဒီကုတင်စောင်းမှာပဲ လုပ်ပေးပါ ” မချိုက လီးကိုကိုင်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်၍ အလုပ်စရန် ပြောလိုက်ပြီး လီးကိုလက်မှ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ခန္ဓာကိုယ်အား ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်အိပ်ရင်း တင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင်တင်ကာ
ကလျာလည်း အောင်ခင့်လို ကာမအတွေ့အကြုံစုံပေမဲ့ အောင်ခင့်လောက်တော့ တောင့်မခံနိုင် ပြီးချင်လာသည်။ အောင်ခင်ကတော့ မရပ်သေးပဲ ကလျာ့အဖုတ်ကို လျှာနှင့် တရစပ် ယက်နေလေသည်။ ကလျာ သည်းမခံနိုင်တော့တာကြောင့် “အား ကောင်းတယ် ယက်ပစ် ယက်ပစ် ” ဟု
မိုးဟိန်းကို ယုံစားပြီး လိုက်ပြေးလာမိတာ မှားပြီလားဟု ယုဇန နောင်တရနေသည်။ အရက်မူးရင် ရန်ရှာတတ်သည့် လင်ဖြစ်သူ အောင်ခင်ကို စိတ်ကုန်ပြီး အရင်ကတည်းက ကြာကူလီဟု နာမည်ကြီးသည့် မိုးဟိန်းနှင့် မူဆယ်ဘက်ကို လိုက်ပြေးလာပြီး မိုးဟိန်းအစ်မလင်မယားပိုင်သည့် မြို့စွန်က ခြံတစ်ခြံမှာ
မာလေ အခု အလုပ်ကလည်း အနားယူလိုက်ပြီ။ အိမ်မှာလည်း လုပ်စရာက သိပ်မရှိတော့ အိမ်မှာ မာပျင်းနေမှာစိုးလို့ဆိုပြီး ကိုက တပ်ပေးထားတဲ့ အင်တာနက်နဲ့ လိုင်းပေါ်မှာပဲ တစ်နေ့လုံးနီးပါး အချိန်ဖြုန်းနေမိတာလေ။ အဲဒီမှာ အဓိကကတော့ ဖေ့စ်ဘုပ်ပေါ့။ တစ်နေ့တစ်နေ့ ဖေ့စ်ဘုပ်မသုံးရရင်
မာက ကိုယ်ကို မှောက်ရက်လေး အိပ်နေရင်းက ခေါင်းကို ပြတင်းပေါက်ဘက်လှည့်ထားလို့ အခန်းဝကို မမြင်ရပေမဲ့လည်း အခန်းထဲကို သူဝင်လာတယ်ဆိုတာကို သိနေတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကုတင်မှမရှိတာ။ အကုန်လုံးက ကြမ်းပေါ်မှာ ဖျာခင်းပြီး အိပ်ကြတာလေ။ မာ့ ရင်တွေခုန်လိုက်တာ အကျယ်ကြီးလိုပဲ။
ဖိုးကျော် ခေါင်းမောက်လှန်ပြီး ခါးကော့တက်လာပါတယ်။ ဇင်မာသဲလည်း စောက်ခေါင်းထဲ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျကုန်ပါတယ်။ သူမက ဆက်တိုက် ထုတ်သွင်းဖိချလိုက်တော့ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြစ်သွားကာ တုန်သွားပြီး ဇာခြည်သဲစာက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတယ်။ ဇာခြည်သဲက ဖိုးကျော်လီးကို သူမစောက်ဖုတ်ထဲက
ထွန်းရီက ပြောပြောဆိုဆို မျှစ်စည်းကိုမပြီး ပခုံးပေါ် ထမ်းတင်လိုက်သည်။ မျှစ်စည်းက အတော် လေးနင့်သည်။ ရှေ့ လေးငါးလမ်းခန့် ရောက်နေသော အေးမူကို လှမ်းခေါ်လိုက်ရာ နောက်လှည့်ကြည့်ပြီး “……ဘာလဲ့ဟဲ့…..ဘာဖြစ်လို့တုန်း….” အေးမူက ပြူးတူးပြာတာနှင့် မေးလိုက်သည်။ “….. အော်…..