အပြာစာအုပ်

“ ဟိုင်း ဦးကိုကိုကြီး ” “ ဟုတ် ကိုရန်ပိုင် ဗျ ” “ ဟိုနေ့ က တင်တယ် ကပ်ကို ကွတ်ကိုး လေး မိုက်တယ်ဗျ ” “ ဟုတ်လား […]

အ ချိန် မှာ ၁၉၈၈ ခု နှစ် အစ ပိုင်း … ။ အင်းစိန် ဗဟို အကျဉ်းထောင် ။ ဘသန့်ထူး သည် ပြီးခဲ့ တဲ့ အတိတ် က

လွန်ခဲ့ သော (၂) နှစ်ခန့် က ဦးသာလှ မိန်းမ မအုံးရှင် သားအိမ် ကင်ဆာ ရောဂါ နှင့် ကွယ်လွန် ခဲ့ သည် ။ မအုံးရှင် မကွယ်လွန်ခင် ကပင် ဦး

သူ ဆိုတာ က မောင်မောင်ဦးပါ။ သူတို့ ဆိုတာက မောင်မောင်ဦးနဲ့ သိင်္ဂီမော်တို့လင်မယား။ ကျွန်မကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း။ နေရာကမြန်မာရိုးရာ သင်္ကြန်ပွဲကျင်းပနေနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံပြင်ပက တစ်နေရာ။ ဒီကိုလာရင်း မောင်မောင်ဦးနဲ့ စုံမိတယ်။ သူတို့လင်မယားနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ခြောက်လလောက်ရှိပြီ။

မိန်းမ က အလုပ် ထဲကို ဖုန်းလှမ်း ဆက်တယ် မောင်ရေ ကျမ ရန်ကုန် ဘုရင့်နောင် မှာ ကုန်စာရင်းတွေ သွားရှင်း ရမှာမို့ ညအိပ်သွားရမယ် အဲဒါမောင်အိမ်ပြန် နောက်ကျမှာလား သားလေးတစ်ယောက်တည်းအိမ်မှာတဲ့ ကျနော်လည်းဆိုဒ်ထဲမှာဒီည လက်စအပြီးသတ်ရမှာမို့

RC တစ်ထပ် တိုက်လေး က အကြမ်းထည် ပြီးတော့ မည်  ။  ကန်ထရိုက်တာ က ဦးအေးမောင် ဖြစ်သည် ။ ဦးအေးမောင် မှာ အရင် က လက်သမား ဆရာ ၊ 

ကျူပ် နောက် မိန်းမ ယူထားတယ် နောက် မိန်းမမှာ ထွေးမြ ဆိုတဲ့ သမီး တစ်ယောက်ပါ လာတယ် ။ ကျုပ် မှာ တော့ မောင်ခိုင် ဆိုတဲ့ သား တစ်ယောက် ပါလာ

” မမ ကို အရမ်း ချစ်တာဘဲ မမရယ် ” ” အော် မောင်လေး ရယ် မမ လဲ မောင်လေး ကို အရမ်း ချစ်တယ် သိလား ” ”

အဲဒီ နေ့က သောကြာ နေ့လေ နောက် နေ့ အလုပ် က လဲ ပိတ် တော့ လင်မယား နှစ်ယောက် ညဘက် ကလပ်ကို ချီတက်တာပေါ့ အိမ်မှာ ကလဲ ဧည့်သည် တွေ