အပြာစာအုပ်

မြို့ပြရဲ့ မွန်းကျပ် မှုနဲ့ အတူ ရုံး က အပြန် ဘတ်စ်ကား တိုးစီးရတဲ့ ဘဝကို မင်းမင်း စိတ်ကုန် လှပြီ . . ရန်ကုန်သား ဖြစ်ပေ မယ့်   (၄) လွှာ […]

ကျွန်မ တို့ မိန်းကလေး တွေ ဟာ ပျှမ်းမျှ အားဖြင့် အသက်  (၁၃) ၊  (၁၄) နှစ် လောက် မှာ ရာသီ သွေးစပေါ်ပြီး အပျို ဖေါ် ဝင်ကာစ ဖြစ်ပါ

မိန်းမ တစ်ယောက် ဟာ အနား မှာ အားကိုး အားထား ပြုစရာ ယောက်ျားသား တစ်ယောက် မရှိရင် မတင့်တယ် လှပါဘူး ။ ဒါကြောင့် လည်း ရှေး လူကြီး တွေ က 

ဘဝ မှာ အမှတ် တရ အဖြစ်ဆုံး ငယ် သူငယ်ချင်း မလေး တစ်ယောက်ရှိတယ်   ထိုင်း မှာ ကျောင်း အတူတူ တက်ကြ တော့ ကျောင်း ပိတ်ရက် တွေဆို သူနေတဲ့ အဆောင်ကို

ရန်ကုန် မှ မန္တလေး သို့ ထွက်ခွာ မယ့် အမှတ် (၅) အဆန် အမြန် ညရထား ကြီးရဲ့ အိပ်စင်တွဲဆီ မီချယ် အချိန်မီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားထည့်တဲ့ အိတ် တစ်လုံးပဲ ပါတာမို့

စိုးယုမော် အိပ်မက် မက်သလို ဖြစ်နေသည် ။ မချောနှင့် သူမ နှစ်ယောက်သား မချော မိတ်ဆွေ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ ဆိုသူရဲ့ အိမ်ခန်း တစ်ခုထဲမှာ သဲကြီး မဲကြီး အချစ် ရေယာဉ် ကြောထဲ မျော

ကျမ ဟာ ကိုကို့ ကို သိပ်ချစ် တယ် ။ အသည်းထဲ စွဲအောင် ကို ချစ်တာ ရှင့် . . ။ ကိုကို က သိပ် ကြင်နာ တတ်တာ

ရွှေရည်လဲ့ သည် ဇော်မင်းကို၏ လီးတန်ကြီးကို သေသေချာချာကိုင်ဆွပေးရင်းက ပိုပြီး စိတ်တွေကြွတက်လာရလေသည်။ “လဲ့..ဇော့်..လီးကြီးကို ကြိုက်လားဟင်..” “လဲ့…မရှက်စတမ်းပြောရရင် လဲ့လေ ဇော့်လီးကြီးကိုဘဲ ကြိုက်နေပြီသိလား။လဲ့ စောက်ခေါင်းထဲမှာလဲ မချောင်ဘူး။ပြီးတော့ သိပ်အားရပါးရ ရှိတယ်ကွယ် နောက်ပြီး အရှည်လဲ ပိုတယ်သိလား။ဒီလို

လွင်မာ ရှစ်တန်းအောင် တော့ ရွာမှ က အထက်တန်း ကျောင်း မရှိလေ တော့ မြို့ က ဒေါ်လေးက သူ့ အိမ် က နေ ကျောင်းဆက် တက်ဘို့ ခေါ်ထား သည်