အချိန် မှာ ည (၁၀) နာရီ ခန့် ရှိပြီဖြစ်၍ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်စ ပြုနေပေပြီ။ ကျော်ညွန့်တစ်ယောက် နေ့လည်က ကြည့်ခဲ့သော ဗွီဒီယိုအောကားကို ပြန်သတိရပြီး လီးတောင်နေလေသည်။ ယခုတလော အောကား တော်တော်များများ ကြည့်ဖြစ်နေသော […]
ဘေး ခန်း က စော်ကြီး ကို က သူသတိထားမိနေတာ ကြာပြီ ထိုသို့ သတိထားမိရလောက်အောင်လည်း စော်ကြီးက အိုးတောင့်လေသည် ။ ဖင်ကြီးတွေများ မှုတ်ပြီးလိုးလိုက်လို့ကတော့အို ဘာပြော ကောင်းမနည်း … သို့သော် ထိုစော်ကြီးက
ဖြစ် ရပ်မှန် လေးပါ ။ ကာယကံရှင် ရဲ့နာမည်ကိုလွဲထားပါသည်။လွန်ခဲ့တဲ့ 2004/2005လောက်ကပေါ့ တစ်နေ့ ကျနော်အလုပ်က ပြန်ရောက်ရောက်ခြင်း အမေဖြစ်သူက သားရေ မနက်ဖြန်ပိတ်ရက်မဟုတ်လား အမေ ဥပုသ်ကျောင်းသွားမလို့ အဲ့တာ သင်္ဘောဆိပ်နားကညဈေး သွားပြီး အမေ့ကို ဆွမ်းချက်စရာလေး
ကျ မ လေ စိတ်ထဲ မှာ တမျိုးကြီးပဲ။ ဘာလည်းလို့မေးရင် လည်းမဖြေတတ်ဘူး။ အဲဒါကြောင့် တမျိုးကြီး လို့ပြောတာပေါ့။ ဟိုလေ၊ ရင်ခုံတာ၊ စိတ်လှုပ်ရှား နေတာ၊ အဲဒါလည်းပါတယ်၊ စိုးရိမ်နေတာ၊ ကြောက်လန့်နေတာလည်းပါတယ်။ နှမြောနေတာ၊ နောက်၊
ဒီ နေ့ အိမ် မှာ ဘယ်သူမှ မရှိလို့ သဇင်တယောက်တည်း လွတ်လပ်နေသည် ။ စာကြည့်စားပွဲက ကွန်ပျူတာမှာ Facebookကို ဝင်ရင်း အကောင့်အတုက သူငယ်ချင်းတွေ တင်ထားတဲ့ ပုံတွေ စာတွေကြောင့် စိတ်တွေ ထကြွလာရပြီး
“ ဟျောင့် ည မိုးမရွာ ရင် င့ါတဲကို အလည်လာခဲ့ကွာ.. ရွာက အရက်ပါခဲ့တယ်..ငါးပါယူခဲ့ဦး..” ကျနော်ကြိတ်ကြွေနေသော ဖူးပြည့်ရဲ့အကို မင်းမောင်ရဲ့စကားကြောင့် ကျနော့်စိတ်ထဲ ဝမ်းသာသွားမိတယ်။ မင်းမောင်မှာက အမေ မရှိတော့ဘူး ရှိတဲ့အဖေကလည်း အရက်သမား၊ ကျနော့်ရဲ့
စောပီဖိုး တစ်ယောက် ထိုင်းနိုင်ငံ နယ်စပ် က ဒုက္ခသည်စခန်းကနေပြီး အမေရိကန်ပြည်ကို ရောက်ရှိလာပြီးနောက် ပထမဆုံး လုပ်ရတဲ့ အလုပ်က ကုလားထမင်းဆိုင်မှာ အကူ ထမင်းချက် ဖြစ်သည် ။ သူနဲ့ အတူတူ လာခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းစောအယ်စေး က
တကယ်တော့ ဘယ်လို အနေ အထားမျိုး နေပေး ရမည်ကို မေးလိုသည်။ မမေးတတ်သလို နူတ်လည်းမရဲသေးသည်မို့ ပြောတတ်သလောက်သာပြောလိုက်သည်။ “ပက်လက်အိပ်..ပေါင်ကားထား” ခိုင်ကြူသင်းသည်မွှေ့ယာလေးပေါ်ပက်လက်အိပ်ချလိုက်သည်။ “ပေါင်ကိုစင်းပြီးကားမထားနဲ့လေ..။ ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ပြီးကားပေးထား.” “ဒီလိုမျိုးလား” “ဟုတ်တယ်” မိမိအပေါ် တက်ကာလုပ်တော့မည်ဟုတွေးကာ ခိုင်ကြူသင်းမျက်စေ့စုံမှိတ် ထားသည်။
“ ရှူး … … . . ဟား” လေယာဉ်ပေါ်က အဆင်းတွင် အေးမြပြီး လတ်ဆတ်သော ရန်ကုန်ဧ။် ဒီဇင်ဘာလေကို တဝ ရှူပြစ်လိုက်သည်။ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု နှောင့်နှေးသော နိုင်ငံ တွင် ဖြစ်လေ့ရှိသော