Author name: adminpower

အဖုံးဖွင့်ထားသော လေးထောင့်သံပုံး၏ အဝတွင် သစ်သားတုတ် ကန့်လန့်ခံကာ ချိတ်ဖြင့် ချိတ်တံပိုးဖြင့် ထမ်းလာခဲ့သော ရေအပြည့်ပါသည့် သံပုံးနှစ်ပုံးကို ရင်မောင်သည် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အသာထိန်းပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကွေးကာ မြေပေါ်ကို ချလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ပုံးနှစ်ပုံးတွင် […]

“ဟုတ်ကဲ့ .. ဘရာမပါတာ ပိုအဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ထားခဲ့လိုက်မယ်လေ” “ကောင်းတယ်” ဦးကျော်ခေါင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးလိုက်ပြီး နို့လုံးတွေကို ဆက်လက်ဆော့ကစားနေလိုက်သည်။ စုစုပေါင်း အချိန်ဆယ်မိနစ်ခန့် ကြာသွားပြီမှ တော်လောက်သင့်ပြီဟု တွက်ပြီး လက်ကို ရုတ်သည်။ ကိစ္စပြီးပြီဆိုတာကို နားလည်သည့်အလျောက်

ဦးကျော်ခေါင်အဖို့ အသက်ကြီးမှ မုတ်ဆိတ်ပျားလာစွဲတာ ခံရသလားတော့ မသိ။ သူ့မိတ်ဆွေလည်းဖြစ်၊ ငယ်ပေါင်းလည်းဖြစ်တဲ့ ဦးစောမောင်က သူ့ကုမ္ပဏီမှာ ခေတ္တခဏ ရုံးသွားထိုင်ဖို့ ပြောတုန်းက ဦးကျော်ခေါင် လုံးဝ စိတ်မဝင်စားခဲ့။ ဒါကလည်း သူ့မှာ အကြောင်းရှိသည်။ ဦးကျော်ခေါင်ဆိုသည့်သူက အလုပ်လုပ်စရာမလိုဘဲ

ဦးဘတုတ် အရမ်းကို သိချင်နေသည်။ အပြင်ကိုတော့ ထွက်မကြည့်ရဲ။ မတော်တဆ တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားလျှင် သူ့ရဲ့ လူကြီး လူကောင်း ဂုဏ်အင်ကို ထိပါးနိုင်သည်။ ထရံပေါ်မှာ အပေါက်လေး ရှိလိုရှိညား ရှာကြည့်သော်လည်း ဘာအပေါက်မှ မတွေ့။ ထိုကြောင့်

ဦးနီတိုးရဲ့ စိတ်တွေ ခြောက်ခြား တုန်လှုပ်နေသည် ။ သူ ထမင်းစားနေတုန်း ခေါင်းရင်းခြံက သာ၀ ဆိုတဲ့ကောင်ရဲ့ အသံဝါကြီးနဲ့ အော်ပြောလိုက်တဲ့ အသံကို သူ ကြားကတည်းက ရင်တွေတုန် ကယောင်ခြောက်ခြားတွေ ဖြစ်နေသည်။ သာဝ အော်ပြောနေကတည်းက

ဒရယ်ဖို ရဲတပ်ဖွဲ့စခန်း ။ အိုဟောင်းတဲ့ အဆောက်အဦးလေးသည် ခြောက်သွေ့တဲ့ မြေနီနီလမ်းကလေး နံဘေးမှာ ရှိနေသည်။ နွေရာသီရဲ့ တစ်ခုသော နေ့လည်ခင်း …။ အညာနွေက ပူလွန်းသည် ..။ ဖုံထူထူလမ်းမပေါ်မှာ လှည်းတစ်စီး ဖြတ်မောင်းသွားလို့ ဖုံလုံးကြီး

ရွာလမ်းတစ်လျှောက် လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လာတဲ့ သူတို့အတွဲကို တွေ့တဲ့လူတိုင်းက အထူးအဆန်းသဖွယ် ငေးကြည့်နေတာကြောင့် ရဲလေး ရှက်သလိုလိုတောင် ဖြစ်လာသည် ။ ဒီရွာသားဖြစ်တဲ့ သူ့ကြောင့်တော့မဟုတ်။ သူ “မ´´ လို့ခေါ်တဲ့ ခင်ယုလွင် ကြောင့်ဆိုတာလည်း ရဲလေး သိသည်။

“ကိုရင်သာအေး… ဘယ်မှာလဲ… ကျုပ် သေချာ မမြင်ရဘူးတော့်…” “ငါ ဒီမှာပါဟ… အေးဘုံရယ်… နင့်မှာလည်း… လကလည်း သာတယ်… လက်ထဲမှာ ဓါတ်မီး ရှိသားနဲ့ သေချာ ထိုးကြည့်လေဟ…” “အေးပါတော်… လာပါပြီ… တော်က ဘယ်နေရာတွေ