မန္တလေးမြို့ ကန်တော်ကြီး အရှေ့ဖက်ခြမ်း တစ်ခုသော တိုက်ခန်း၏ အစွန်ဆုံးရှိ တတိယအလွှာတွင် အမျိုးသမီး ၃ ဦး တိုးတိုးတိတ်တိတ်နှင့် ကြိတ်၍ တိုင်ပင်နေကြသည်။ မည်မျှအရေးကြီးသော စကားမို့ ယခုလို ကြိတ်၍ တိုင်ပင်နေကြသည် မသိ။ အဝင်တံခါးမကြီးကို အသေအချာ ဂျက်ထိုးပိတ်၍ တကယ့်ကို တိုးတိတ်စွာလေး။
အသားညိုညို ခပ်တောင့်တောင့် မျက်နှာခပ်ချောချော မိန်းမနာမည်က မညိုရှိန်။ အသားညိုသော်လည်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ယောက်ျားတွေမက်လောက်သည့် အဖုအထစ် အမို့အမောက် အစွင့်အကား အင်္ဂါရပ်တွေနှင့် အားလုံးပြည့်စုံသည်။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းနှင့် ကြာမူကြာဟန်က အပြည့်ရှိသည်။ အသက်က ၃၅ နှစ်ဝန်းကျင်။ ဤတတိယအလွှာက တိုက်ခန်းက သူမပိုင်ဆိုင်သည်။ သူမက မန္တလေးမြို့တွင်းရှိ တရုတ်သူဌေးတစ်ဦး၏ တတိယမြောက်မယား။
နောက်တစ်ယောက်က မညိုရှိန်ထက် ၃ နှစ်ခန့်ငယ်သည်။ သူမ အသားအရေက အသားဝါ အသားလတ်။ သူမကလည်း မညိုရှိန်ကဲ့သို့ပင် ကျားပုရိသတွေ စွဲမက်လေ့ရှိသော အဖုအထစ် အမို့အမောက် အင်္ဂါရပ်တို့နှင့် ပြည့်စုံသည်။ မျက်ပေါက် အနည်းငယ် ကျဉ်းသည်မှအပ ကျန်တာတွေ အကုန်လှသည်။ ကျန်တာတွေ အကုန်လှနေတော့လည်း အခုလို မျက်ပေါက်လေး နည်းနည်းကျဉ်းနေတာကပင် သူမ၏ စွဲမက်ချစ်ချင်စဖွယ် အလှတစ်မျိုးဖြစ်ပြန်သည်။ သူမကတော့ မညိုရှိန်၏အောက်ထပ် ဒုတိယအလွှာမှာ အငှါးနေထိုင်သည်။ မုံရွာမြို့ရှိ ယောက်ျားနှင့်ကွဲခဲ့၍ မန္တလေးမြို့ စိန်ပန်းရပ်ရှိ သံရေကျိုစက်မှုလုပ်ငန်း ပိုင်ရှင်တစ်ဦး၏ မယားငယ်အဖြစ် ခံယူထားသည်။ သူ့အောက်တွင် နောက်ထပ်နံပါတ်များ မပေါ်ပေါက်သေးသည့်အတွက် သူမ၏ရာထူးက ငြိမ်သည်ဟုဆိုနိုင်သည်။ သူမနာမည်က မဝင်းဝါလတ်။
ကျန်နောက်တစ်ယောက်ကတော့ အသက် ၂၉ နှစ်ကျော် ၃၀ အတွင်း။ သူမတို့သုံးယောက်ထဲတွင် အချောဆုံး။ မျက်နှာက မိုးဟေကိုနှင့်တူပြီး ခန္ဓာကိုယ်အဆက်အပေါက်က အိချောပိုလို အဆက်အပေါက်။ အသားအရေကမူ မဝင်းဝါလတ်လိုပင်၊ အသားဝါ အသားလတ် အမျိုးအစားထဲကပင်။ သို့သော် သူမအသားအရေက မဝင်းဝါလတ်ထက် ပိုပြီးစိုပြေသည်။ မျက်လုံးများက ကြည်လင်တောက်ပပြီး စကားပြောလျှင် ခပ်ရင့်ရင့် ခပ်မိုက်မိုက်ကြည့်၍ ပြောတတ်သည်။ ကြာမူပါပါ ညှို့ယူရာတွင် မညိုရှိန်နှင့် လယ်ဗယ်လောက်ရှိသည်။ သူမနာမည်က မချိုချိုသင်း။ မိုးကုတ်ကျောက်သူဌေးတစ်ဦး၏ နံပါတ် ၅ မယား။ မဝင်းဝါလတ်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်း ဒုတိယအလွှာကပဲ ဖြစ်သည်။ မညိုရှိန်ကဲ့သို့ပင် သူမယောက်ျားကသည်တိုက်ခန်းကို သူမနာမည်နှင့် အပြတ်ဝယ်ပေးထားသည်။
မညိုရှိန်နှင့် မချိုချိုသင်းတို့သည် တတိယမြောက် ၊ ပဉ္စမမြောက် မယားငယ်များ ဖြစ်ကြသော်လည်း ယခု သူမတို့နေထိုင်ရာ တိုက်ခန်းများကို သူမတို့နာမည်များဖြင့် ပိုင်ဆိုင်ထားပြီး ဖြစ်ကြသည်။
ယခု ကျိတ်ဝိုင်းပြဿနာ၏ အဓိကတရားခံမှာ မချိုချိုသင်းပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။ မိုးကုတ်က ကျောက်တွင်းသူဌေးဆိုသူမှာ အသက် ၅၀ ကျော်ခန့်ရှိပြီ။ မချိုချိုသင်းသည် မဉ္စမမြောက်မယားငယ်ဆိုသော်လည်း သူ့အထက်က နှစ်ယောက်မှာ သေဆုံးသွားကြပြီ။ ဒီတော့ အမှန်အားဖြင့် မချိုချိုသင်းသည် တတိယမြောက်သာ ဖြစ်သည်။
မချိုချိုသင်းယောက်ျား ကျောက်တွင်းသူဌေးမှာ သူ့မယားငယ်များကို ငွေကြေးပြည့်စုံအောင် ထောက်ပံ့ထားသည့်အပြင် သူတို့လိုအပ်သမျှ အပြည့်အဝ ဖြည့်ဆည်းပေးတတ်သည်။ သူက သူ့မိန်းမများကို ပြောထားသည်။ ယောက်ျားမှတစ်ပါး ကျန်တာတွေ ကြိုက်တာပူဆာ အားလုံးဝယ်ပေးမည်ဟု ပြောထားသည်။ သူမှတစ်ပါး သူ့မယားငယ်များသည် အခြားသော ယောက်ျားများနှင့် ဆက်ဆံဖောက်ပြားပါက အသေသတ်ပစ်မည်ဟု ကြိမ်းဝါးထားသည်။ တခြားနည်းနှင့် ဖောက်ပြန်သည်ကို မသိသော်လည်း သူ့မယားငယ်များ သူ့ကွယ်ရာတွင် တခြားယောက်ျားများနှင့် တိတ်တိတ်ပုန်း ဖောက်ပြန်၍ ဖုံးမရဖိမရ ဗိုက်ကိစ္စပေါ်ခဲ့လျှင် ဇီဝိန်ချွေ လက်စဖျောက်ပစ်မည်ဟု အတိအကျ ရာဇသံပေးထားသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူ့ဘက်က သားသမီးမရနိုင်တော့အောင် သားကြောဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။
ချိုချိုသင်း တစ်စွန်းတစ်စ ကြားဖူးထားသည်မှာ သူ့အထက်က နှစ်ယောက်သည် ဒီဗိုက်ကိစ္စ ပြဿနာပေါ်ခဲ့၍ လက်စဖျောက်ပစ်ခြင်းခံရသည်ဟု ကြားဖူးထားသည်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ အတိအကျ မသိရ။ ငွေတွင်းမျှမက ငွေထက်သာသော ရတနာတွင်းများပင် ပိုင်ဆိုင်ထားသူမို့ မဟုတ်ဘူးဟူ၍လည်း မငြင်းနိုင်ပါ။ ဒီကိစ္စကို တွေးမိတိုင်း ချိုချိုသင်းတစ်ယောက် လိပ်ပြာလွင့်မတတ် ကြောက်လန့်မိပါသည်။ သူမကိုယ်သူမ သံသယရှိ၍ ဆေးခန်းတွင် ကျိတ်၍ပြသခဲ့ရာ ကိုယ်ဝန်က နှစ်လရှိနေပြီဟု သိရသည်။
စောစောကတော့ ဒီကိစ္စကို မညိုရှိန်နှင့် မဝင်းဝါလတ်တို့ကိုပင် အသိမပေးသေးပဲ သူမတစ်ယောက်တည်း ကျိတ်၍ အဖြေရှာနေခဲ့သည်။ သူမအသက်အန္တရာယ်နှင့် အလွန်နီးသော ပြဿနာမို့ ဖွင့်ဟမတိုင်ပင်ရဲခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်တည်း ဘယ်လိုမှ အဖြေရှာမရ။ ခေါင်းတွေသာ ပူထူနေပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေချင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်လွန်းမက ညစ်ရပြီး တကယ်လည်း မသေရဲသဖြင့် မဝင်းဝါလတ်နှင့် ပထမ တိုင်ပင်ရာ သူမကတဆင့် အကြံပေးသဖြင့် မညိုရှိန်ရှိရာ အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ ချီတက်ခဲ့ကြရတော့သည်။
သူမတို့သုံးဦးမှာ တကယ်လည်း ရင်းနှီးကြပါသည်..။ ဒီဘဝမှာတော့ အခြေအနေ အချိန်အခါအရ မယားကြီးဘဝကို မရနိုင်ကြတော့ပြီမို့ ဘဝတူချင်းပီပီ တကယ်လည်း သံယောဇဉ်ရှိကြပါသည်။
“ ညည်းက ဒီကိစ္စကို ဘာလို့အခုမှ ဖွင့်ပြောရတာလဲ … ဒို့ကို မယုံကြည်လို့လား….”
မညိုရှိန်လေသံက အနည်းငယ်မာနေသည်..။ ဒီသုံးယောက်ထဲမှာ သူက အကြီးဆုံး ၊ အတွေ့အကြုံ အရင့်ကျက်ဆုံး မဟုတ်လား…။
“ မဟုတ်ရပါဘူး …. အစ်မရယ် … အစ်မတို့ကို ယုံပါတယ်။ ဒါ….ဒါပေမယ့်…..”
ချိုချိုသင်းက စကားကို ရှေ့မဆက်နိုင်တော့ပဲ ဝမ်းနည်းလို့ထင်သည်။ ဤမျှနှင့်ပင် ရပ်ပစ်လိုက်သည်..။
“ ဟဲ့…. ချိုချိုရဲ့… လင်ရှိတဲ့ မိန်းမပဲ… ယောက်ျားလိုးခံရလို့ ဗိုက်ကြီးတာ ဆန်းသလားဟဲ့…”
“ဟုတ်တော့… ဟုတ်ပါတယ်…. အစ်မရယ်…။ ဒါပေမယ့် ကျမယောက်ျားက သားကြောဖြတ်ထားတာဆိုတော့ အခုလို ခိုးစားတာကို သိသွားရင် သတ်ပစ်မှာလို့ သတိပေးထားတယ်.. အစ်မရဲ့…”
“ သေနာကောင် အမျိုးယုတ်တွေ…။ သူတို့လီးကျတော့ ထိုးချင်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ထိုးပြီး မိန်းမတွေကြတော့ မတရားသဖြင့် ချုပ်ချယ်ချင်လိုက်ကြတာ… ဟွန်း…။ နင့်ယောက်ျားလို အကောင်မျိုး မညိုရှိန်လို ကောင်မမျိုးနဲ့ တွေ့လိုက်ချင်စမ်းတယ်…”
မညိုရှိန်မှာ တကယ်ပင် စိတ်တိုလာ၍နှင့်တူသည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ရိုင်းရိုင်းပင် ပြောလိုက်မိတော့သည်။
အမှန်အားဖြင့် ချိုချိုသင်းယောက်ျားသည် မန္တလေး ဆင်းတိုင်း ဤတိုက်ခန်းသို့ လာအိပ်သည်မဟုတ်။ သူမကို ကားနှင့်လာခေါ်ပြီး ဒီတိုက်ခန်းထက် အဆပေါင်းများစွာသာသော မန္တလေးဘူတာကြီးဘက်ရှိ ဟိုတယ်များတွင် တစ်ပတ်လောက်ခေါ်အိပ်၍ ဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင် လိုးလွှတ်ပြီး ပြန်ပို့လိုက်သည်သာ။ ငွေကား ပေးပါ၏။ သူတို့ပူဆာသမျှလည်း မဖြစ်ဖြစ်အောင် ဖန်တီးပေးပါသည်။ သို့သော် သူတို့မယားငယ်ဘဝမှာ သူတို့အသွေးအသားကို ဝါးချင်သလိုဝါး မျိုချင်သလိုမျိုဖို့ သူတို့ခန္ဓာကိုယ်ကို အပြတ်ရောင်း၍ ကာမကျွန်ခံရသော အဆင့်မျှသာဖြစ်နေပါသည်။ ဤနေရာတွင် သူတို့ထက် အစစအရာရာ သမ္ဘာရင့်သော မညိုရှိန်၏ အဆိုအမိန့်များကို နာယူမှတ်သားရသည်သာ။ မညိုရှိန်က ချိုချိုသင်းကို ဒေါသလည်းထွက် ဂရုဏာလည်းသက်သော အကြည့်စူးစူးဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်ကာ
“ ညည်း ဗိုက်က ဘယ်လောက်ရှိနေပြီလဲ…”
“ နှစ်လ ရက်စွန်းလောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်… အစ်မ….”
“ ညည်းကလည်း သိပ်ပေါ့တာပဲ… ကိုယ့်အခြေအနေကို သိရဲ့သားနဲ့။ ဒါမျိုးဆိုတာ အလွန်သတိထားရတယ်… အေ့…”
“ တို့လည်း ခိုးစားတာပဲ… ကိုယ့်ဆန္ဒပြည့်အောင်လည်း ပက်ပက်စက်စက် ခံတာပဲ…။ ဒါပေမယ့် အမြဲသတိရှိတယ်… ကိုယ့်ဘဝက မယားငယ် …အိမ်ထောင်ရေးမှာ တစ်ပန်း ရှူံးထားတဲ့သူတွေ…”
မဝင်းဝါကမူ ဘာမှဝင်မပြောပဲ ဒီအတိုင်းငြိမ်၍ နားထောင်နေသည်။ မညိုရှိန်က သူ့စကားကို ပြန်ဆက်သည်။
“ အေးပါ… နှစ်လကျော်ရုံလေးဆိုတော့ မလွန်သေးပါဘူး…။ တောင်မြို့မှာ ဒီကိစ္စကျွမ်းတဲ့ ဆရာမတွေရှိပါတယ်…။ ငွေပေးနိုင်ဖို့ပဲ လိုတယ်…”
“ ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်မ…။ ငွေကတော့ အဆင်သင့် ရှိပါတယ်…။ အဆင်ပြေအောင်သာ ကြည့်လုပ်ပေးပါနော်…။ အစ်မကျေးဇူးလည်း မမေ့ပါဘူး….”
“ ပြောနေကြာတယ်အေ… တို့သုံးယောက် အခုသွားကြစို့….”
မညိုရှိန်က စိတ်မြန်လက်မြန် အခုချက်ချင်း သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မကြာခင် သုံးယောက်သား ဆိုင်ကယ်ကိုယ်စီနှင့် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ငွေမျက်နှာကြောင့်ပင် ဆရာမကြီးက ချက်ချင်းဆောင်ရွက်ပေးသည်။ အကောင်းစား စားဆေး ထိုးဆေးများ အသုံးပြု၍ ဗိုက်ပြဿနာကို ဖြေရှင်းပေးလိုက်ပါသည်။ တစ်သိန်းခွဲခန့် ကုန်ကျသည်။
ချိုချိုသင်းတစ်ယောက်သာ ဆေးထိုးဆေးသောက်ရန် နေရစ်ခဲ့ပြီး မညိုရှိန်နှင့် မဝင်းဝါလတ်တို့နှစ်ယောက် ပြန်သွားကြသည်။ သူတို့အတွက် ငွေသုံးသောင်း ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ငွေပေးရပါမည်လားဟု မညိုရှိန်က စိတ်တွေဆိုးနေပြန်သေးသည်။ ကျေနပ်အောင် ချော့မော့တောင်းပန်ပါမှ ငွေကိုယူသည်။
“ ကဲ… ဒီလိုဆို အစ်မတို့ပြန်မယ်… သုံးရက်မြောက်မှ လာခေါ်မယ်… ဟုတ်ပြီလား..”
“ ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ…..”
သူတို့နှစ်ယောက်ပြန်သွားတော့ ဆရာမကြီးက အားပေးစကားတွေ မိုးမွှန်အောင်ပြောပါသည်။ အော် ငွေတန်ဖိုး ငွေမျက်နှာကား ကြီးမားလှပါပေစွ။ ဒီငွေဖြင့်ပင် သူတို့တစ်တွေ ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ သွေးသားဆန္ဒ ဖြေဖျောက်ဖို့ ကာမကျွန်ဘဝသို့ ရောက်နေရသည် မဟုတ်ပါလား။ တစ်ပန်းရှုံးလှသော မိန်းမဘဝကိုတွေးမိ၍ ချိုချိုသင်းတစ်ယောက် ရင်ထဲ မျက်ခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။
——————————————
ချိုချိုသင်း ဗိုက်ပြဿနာဖြေရှင်းပြီး နောက်တစ်နေ့တွင် မညိုရှိန်တစ်ယောက် ကလေးဝဘက်သို့ ခရီးထွက်ခဲ့ရသည်။ သူ့ညီမဝမ်းကွဲတစ်ယောက် လင်သားဆုံး၍ ဖုံးဆက်ခေါ်သဖြင့် အရေးပေါ်ထွက်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ မညိုရှိန်က အချိန်တန်လျင် ချိုချိုသင်းကို သွားခေါ်ဖို့ အသေအချာမှာခဲ့သည်။ ဤသို့ဖြင့် ကလေးဝတွင် သူ့ညီမဝမ်းကွဲ ယောက်ျားဈာပနပြီးသည်အထိ နေထိုင်ပေးခဲ့သည်။
အသွားအပြန် ၅ ရက်ခန့် ကြာသွားခဲ့သည်။ မှန်လုံကားကြီးနှင့် ညအိပ်အပြန်ခရီးတွင် မညိုရှိန်ရသောနေရာမှာ ညာဖက်အခြမ်း နောက်ဆုံးတန်း ညာဖက်ဘေးအစွန် ဖြစ်သည်။ သူမနှင့် အတူတွဲကျသူက အသက် ၂၀ ခန့် ချောချောသန့်သန့် ထွားထွားတောင့်တောင့် ကောင်လေးတစ်ယောက်။ ဒီကောင်လေးက မညိုရှိန် ဘယ်ဖက်ဘေးမှာ ….
“ အစ်မက မန္တလေးကလား…”
“အေး…ဟုတ်တယ်….မင်းကရော…”
ကားထွက်ပြီး မကြာခင်မှာပင် ကောင်လေးက နှုတ်သွက်သွက်နှင့် စကားစလာသည်..။
“ ကျနော်လည်း မန္တလေးကပါ…။ အစ်မက မန္တလေး ဘယ်မှာနေတာလဲ….”
“ ကန်တော်ကြီး အရှေ့ဖက်ခြမ်း…”
“ ဟာ…. တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဗျာ….။ ကျနော်က အနောက်ဖက်ခြမ်း…။ ကျနော့်နာမည်က ဝေဖြိုးပါ…။ မမနာမည်ကရော….”
“ မမနာမည်က မညိုရှိန်တဲ့…။ အသက်က ၃၅ နှစ်၊ အိမ်ထောင်သည်။ မင်းနာမည်က အမိုက်စားပဲကွ… အဟင်းဟင်း…”
ဝေဖြိုး၏ မရိုးသားသော မျက်ဝန်းအကြည့်များကို တွေ့လိုက်ရ၍ မညိုရှိန်က အသက်နှင့် အိမ်ထောင်ရှိကြောင်းပါ ခပ်ငေါ့ငေါ့လေး ထည့်ပြောလိုက်သည်။
“ ဟာ…. အစ်မပြောလို့သာ… ၃၅ နှစ်လို့ သိရတာ…။ ကျနော်ကဖြင့် အစိတ်လောက်ပဲ ရှိဦးမယ်… မှတ်တာ…”
ဝေဖြိုးက ဆယ်နှစ်ခန့်လျော့၍ မြှောက်ပြောလိုက်သည်။ မိန်းမဟူသည် အမြှောက်ကြိုက်သည် မဟုတ်ပါလား။ အရွယ်တင်ကြောင်း၊ ချောကြောင်းလှကြောင်း ပြောလျင် အလွန်သဘောကျတတ်ကြသည်။ ဝေဖြိုးစကားကြောင့် မညိုရှိန်က ပြုံးနေသည်။ ဝေဖြိုးက စကားဆက်ပြန်သည်။
“ မမနာမည်က ရိုးသလောက် လူက တကယ်ချောတယ်နော်…။ နေစမ်းပါဦး မမရဲ့…။ မမက အိမ်ထောင်သည်လို့ ထည့်ပြောရတာက ဘာလဲ.. ကျနော်က ရည်းစားစကားပြောလာမှာ စိုးလို့လား..”
“ ကြောက်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ…။ မောင်လေးရဲ့ မျက်ဝန်းထဲမှာ မောင်လေးရဲ့ စိတ်အကြံတွေက ထင်ဟပ်နေတယ်လေ…။ ဒါကြောင့်မို့ မမမှာ ချစ်သူရှိတယ်… နင်ငရဲကြီးလိမ့်မယ်လို့ သိစေချင်လို့ အိမ်ထောင်ရှိတဲ့အကြောင်း ကြော်ငြာလိုက်ရတာပါ…..”
“ ဒါတော့ ဒါပေါ့လေ…။ အိမ်ထောင်ရှိရှိ.. မရှိရှိ ကျနော်ကတော့ မမအလှကို စိတ်ဝင်စားသွားတာ တော့ အမှန်ပဲ…”
ဝေဖြိုးက ထိုသို့ပြောပြီး ပစ္စည်းတင်တန်းပေါ်မှ သူ့အိတ်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ခုကို မတ်တတ်ရပ်၍ နှိုက်ယူလိုက်သည်။ အာလူးကြော် အကောင်းစားအထုပ်ကြီးနှင့် ထောပတ်မလိုင်ခဲ တစ်ထုပ်၊ ကိတ်ခြောက်တစ်ထုပ် သူ့လက်ထဲတွင် ပါလာသည်။ မညိုရှိန်စိတ်ထဲ ကြိတ်ပြုံးလိုက်မိသည်။ စားရကံကြုံလို့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲကိန်း ဆိုက်လာပြီမို့ သူ့အိတ်ထဲမှလည်း ဆာလျင်စားဖို့နှင့် လက်ဆောင်ပေးရန် မုန့်တွေ တော်တော်များများ ဝယ်လာခဲ့သည်။
“ ရော့… မမ… အဆာပြေ စား….”
ဝေဖြိုးက မုန့်ထုပ်များကို လှမ်းပေးရင်း ပုလင်းပြားသဏ္ဍာန်တစ်ခု နှိုက်ယူပြီး ဇစ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။ သူထိုင်ခုံပေါ်တွင် ပြန်ထိုင်မိတော့ မညိုရှိန်က အာလူးကျော်ထုပ်ကို ဖောက်၍ စားနှင့်နေပြီ။ သူကျွေးသည့် အစာတွေကို တဝတပြဲစားပြီး သူပြောသည့် စကားတွေကို နားထောင်ရတော့မည်မို့ အပျင်းပြေလိုက်မည်ဖြစ်ခြင်း။ အဲ့ဒီနောက် တဆင့်တက်လာမည့် အခြေအနေတွေ ဟင်း… ရင်ခုန်လှိုက်မောစရာ ကောင်းလှပါဘိ။ ဆန့်ကျင်ဖက်နှစ်ဦး ပူးကပ်ယှဉ်တွဲပြီး ထိုင်နေရသည်မို့ မရိုးသားသော ကာမဓါတ်က နှစ်ဦးစလုံးကို အချက်ပြ ထိုးဆွလို့နေပါပြီ။ မညိုရှိန်၏ တင်ပါးဆုံ ထွားထွားအိအိကြီးနှင့် ဝေဖြိုး၏တင်ပါးတို့ ပွတ်ကပ်၍ ဖိညှပ်နေသလို ပေါင်သားချင်း အတွေ့၊ ခြေသလုံးသားချင်း အတွေ့တို့ကပါ တစ်စပ်တည်း ဖြစ်နေပါတော့သည်။
မရိုးသားသော ဓါတ်ခံက နှစ်ဦးစလုံးမှာ ရှိနေပြီးသားမို့ ရှေ့တဆင့်တက်မည့် အခြေအနေမှာ သဲထိတ်ရင်ဖိုဖွယ်တွေသာ ဖြစ်နေပါတော့သည်။ သင်းပျံ့သော ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းက ဝေဖြိုး၏ နှာခေါင်းဝကို လာလာကလိနေသည်။ ခေါင်းတစ်ချက် ငဲ့ကြည့်ရုံနှင့် ပြည့်တင်းမို့မောက်သော ရင်ညွန့်သား အိအိကြီးတွေကို အထင်းသာ မြင်တွေ့နေရသည်။ ဆုတ်ချေပွတ်ဆွဲ၍ မွှေ့နမ်းပစ်ချင်စရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။ ကာမဓါတ်၏ လှုံ့ဆော်မှုကြောင့် ဝေဖြိုးတစ်ယောက် သွေးခုန်နှုန်းတွေ မြန်ဆန်လာပြီး စိတ်တွေ ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်နေရသည်။
လက်မောင်းသားချင်း တမင်ကွာကြာထိ၍ အကဲစမ်းကြည့်သည်။ အညောင်းဆန့်သလိုလိုနှင့် မညိုရှိန်၏ ခြေသလုံးနှစ်ဖက်အတွင်းသို့ သူ့ခြေသလုံးကို ထိုးသွင်းကာ အသားချင်းထိ၍ အရသာယူကြည့်သည်။ မညိုရှိန်က ဝေဖြိုး၏ အပြုအမူတို့ကို သိပင်သိငြားသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ ဒီလောက်အတွေ့အကြုံမျိုးလောက်တော့ ရိုးအီအံခွက်နေပြီမို့ ဘာမှမဆန်း။
“ မင်းက ကန်တော်ကြီး အနောက်ဖက်ခြမ်းဆိုတော့ ဧရာထွန်းကလား…”
“ ဟုတ်ကဲ့ မမ… ဧရာထွန်းတိုက်ခန်းမှာ နေပါတယ်…”
ဝေဖြိုးက သူ့ညာဖက်ခြေသလုံးကို မညိုရှိန်၏ ဘယ်ဖက်ခြေသလုံးနှင့် ပွတ်ထိဆန့်တန်းရင်း ပြောသည်..။
“ မမကရော….”
“ မမတို့က အရှေ့ဖက်ခြမ်းလေ…။ စောစောကပဲ ပြောထားတာ မေ့သွားပြီလား…”
မညိုရှိန်က အပြစ်တင်သံ ညုညုလေးနှင့် ပြောသည်…။
“ အဟင်း…ဟင်း…. ဆောရီးပါ..မမ..”
မှန်လုံကားကြီးက စက်ရှိန်မြှင့်၍ လမ်းမပေါ်တွင်ပြေးလွှားနေသလို ဝေဖြိုး၏စိတ်တွေကလည်း မညိုရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုနှိုက်ရန် အရှိန်မြှင့်၍ ကြံစည်အားထုတ်နေပါသည်။ ကားအမိုးတစ်နေရာရှိ ဆောင်းဘောက်မှ ထွန်းအိန္ဒြာဗိုလ်၏ သီချင်းသံက ခပ်သဲ့သဲ့လေး ပြန့်လွင့်နေသည်။ ကားလမ်းမပေါ်ရှိ ချိုင့်တစ်ခုကို ကျော်အဖြတ်တွင် ကားက ဝုန်းခနဲ မြောက်တက်သွားသည်။
“ အမလေး….တော့………”
မညိုရှိန်နှုတ်က လွှတ်ခနဲ ထွက်သွားပြီး ကိုယ်အနေအထားက ဟန်ချက်ပျက်ကာ နောက်မှီခုံဆိုဖာနှင့် သူမခန္ဓာကိုယ်မှာ လွတ်ထွက်သွားသည်။ ဒီအခွင့်အရေးကို အမိအရယူပြီး ဝေဖြိုးက ညာဖက်လက်ကို မညိုရှိန်၏ကိုယ်လုံး အိအိထွေးထွေးကြီးကို သိုင်းဖက်ပေးလိုက်သည်။
“ အဟင်း… ဟင်း…. ရင်တွေကို တုန်သွားတာပဲ….. ကွာ..”
မညိုရှိန်က ဝေဖြိုးရင်ခွင်ကြားမှ ခေါင်းလေးမော့၍ ဆိုသည်..။
” ကျနော်ရှိပါတယ်… မမရဲ့…။ ဘာမှ မကြောက်ပါနဲ့…”
ဝေဖြိုးက တင်းသထက်တင်းသွားအောင် ဖက်ထားရင်းက မညိုရှိန်၏ ဆံပင်အိအိများကို တစ်ချက်ငုံ့မွှေးလိုက်ရင်း ပြောသည်။ မညိုရှိန်၏ ကိုယ်လုံးထွေးထွေးအိအိကြီးက ဝေဖြိုးဘက်သို့ အတော်လေး ယိမ်းနေသည်မို့ ခပ်စောင်းစောင်းကြီး ဖြစ်နေပါသည်။
“ ဟွန်း…. လူလယ်လေး…. လူကိုဖက်ထားတာ လွှတ်ဦးလေ….”
မညိုရှိန်က ဖက်သိုင်းထားသော ဝေဖြိုးလက်ကို အသာဆွဲဆိတ်လိုက်ရင်း ကိုယ်ကိုကြွ၍ ရုန်းထွက်လိုက်သည်။ အခြေအနေက အလွန်ကောင်းမွန်နေပြီမို့ ဝေဖြိုးက သူ့လက်ကို ဖြေလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဘယ်ဘက်ပေါင်ပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ မညိုရှိန်က ထိုင်ခုံအောက်ရှိ ဆွဲခြင်းထဲမှ ရေသန့်ဗူးယူရန် ကုန်း၍နှိုက်နေစဉ် သူမ၏ဖင်ဆုံကြီးက အထက်သို့ အတော်လေး မြောက်ကြွနေပြီး လက်တစ်နှိုက်စာမက လွတ်ထွက်နေသည်။
ဝေဖြိုးက ဒီအခွင့်အရေးကိုလည်း အမိအရ ယူလိုက်သည်။ မညိုရှိန်၏ ဖင်ဆုံကြီးကြားမှတဆင့် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဆွဲကုတ်ယူလိုက်သည်။ မညိုရှိန်ဖင်ဆုံကြီး တစ်ချက် တွန့်ခနဲခါသွားပြီး နှုတ်မှလည်း ကျစ်ခနဲ စိတ်မရှည်ဟန်ပြုလိုက်သည်။ အမှန်အားဖြင့် သူမစိတ်ထဲကလည်း ဝေဖြိုး၏ အပြုအမူကို ကျေနပ်နေပါသည်။ သို့သော် မိန်းမပီပီ ဟန်ဆောင်ပလီလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ဖြစ်ရန် သူမကိုယ်တိုင် တမင်သက်သက် ဖန်တီးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဝေဖြိုးတစ်ယောက် ဒီစိတ်ကူးအကြံ ပေါ်ပါစေဟုပင် ကြိတ်၍ ဆုတောင်းနေရသေးသည်။ အခု သူ့ဆုတောင်း ပြည့်ချေပြီ။
ဝေဖြိုးက ထမီတွင် ချက်ချင်းပင် စိုရွှဲလာသော စောက်ရည် စေးစေးပျစ်ပျစ်များကို စမ်းမိသည်။ မညိုရှိန်တစ်ယောက် သူ့လုပ်ရပ်ကို ကျေနပ်ရုံမျှမက ခံချင်စိတ်ကြောင့် စောက်ရည်များပင် စိမ့်ထွက်လာပြီ မဟုတ်ပါလား။ ဘာတွေ ဘယ်လိုရှာနေသည် မသိ။ မညိုရှိန်တစ်ယောက် အခုချိန်ထိ တစ်စုံတစ်ခုကို ကုန်းနှိုက်ရှာဖွေနေဆဲဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ဝေဖြိုးက တဆင့်တက်ကာ အခုလက်လှမ်းမှီသော နေရာမှ ထမီစကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲကုတ်၍ လက်ဖဝါးအလည်သို့ စုကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲသွင်းရင်း ထမီအောက်စထိရောက်အောင် စုလိပ်ဆွဲယူလိုက်သည်။ ဒီတော့ ရှေ့ပိုင်းကသာ ထမီနှင့် ဖုံးကွယ်ထားပြီး နောက်ပိုင်းကမူ ဟာလာဟင်းလင်းကြီး ဖြစ်သွားပါတော့သည်။ ပြည့်ဖြိုးတင်းအိနွေးထွေးသော ဖင်ဆုံသားနှင့် ပေါင်ရင်းသား အစပ်တို့ကို အခုမှ ထိထိမိမိကြီး ထိကိုင်မိတော့သည်။
ဝေဖြိုးက သူ့လက်ဖဝါးကို ဖင်ကြားအောက်မှ တဆင့် စောက်ဖုတ်ကြီးဆီသို့ တိုးသွားကာ လက်ချောင်းများနှင့် အထက်အောက်ဝဲယာ ကြက်ခြေခတ်ပုံစံ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျကျနန မမြင်ရသော်လည်း သူ့လက်ဖဝါးအောက်မှ အတွေ့အထိကတဆင့် ခန့်မှန်းသိရှိနေရသည်မှာ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ဖောင်းတင်းကြွရွနေပြီး လက်ထဲမှာ ပြည့်အိလွန်းလှသည်ကိုတော့ သိနေရသည်။ လူကထွားသလောက် စောက်ဖုတ်လည်း တော်တော်ကြီးတဲ့ မိန်းမပဲဟု စိတ်ထဲက တွေးမိလိုက်သည်။
သူ့လက်ချောင်းများက စောက်မွှေးထူလပျစ် အုံကြီးပေါ်သို့ ရောက်ရှိသွားပြန်သည်။ မျက်စိဖြင့် တပ်အပ်မြင်ရလျင် အဘယ်မျှနက်မှောင်ပြောင်လက်ပြီး တထွေးတအုပ်ကြီး ရှိနေမည်မသိ။ ယခုလို လက်ချောင်းများနှင့် ပွတ်သပ်၍ ခန့်မှန်းကြည့်ရုံမျှနှင့်ပင် စောက်မွှေးအုံကြီးမှာ အလွန်ကျယ်ပြန့်ကြောင်း ခန့်မှန်းလို့ရသည်။
“ ကျစ်…..တော်တော်ကဲနော်…..ဟွန်း….”
ထိုသို့ပြောရင်း မညိုရှိန်က ကြက်ဥပြုတ် ၄ လုံးနှင့် ရေသန့်ဗူးကို ဝေဖြိုးလက်ထဲ လှမ်းပေးသည်။ သူ့ညာဖက်လက်က မညိုရှိန်၏ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုတ်နှိုက်နေရသဖြင့် ဘယ်လက်ဖြင့်သာ လှမ်းယူနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ရေသန့်ဗူးကို အရင်ယူပြီးမှ ကြက်ဥပြုတ်များကို နောက်တစ်ခါ ပြန်ယူရသည်။ နှိုက်ချက်တွေက အရေးပါသော ခလုတ်များကို ထိထိမိမိကြီး နှိုက်ဆွနေသည်မို့ မညိုရှိန်၏ ဖင်ဆုံထွားထွားအိအိကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေပြီး တော်တော်နှင့် မထိုင်ဖြစ်သေးပဲ ဒီအတိုင်းကြီး ကုန်းကွပေးထားဆဲ ရှိနေသေးသည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက စောက်ရည်တွေဖြင့်စိုရွှဲနေပြီး တင်းပြည့်ဖောင်းအိနေပါတော့သည်။
ဝေဖြိုးက ကြက်ဥပြုတ်များကို ခါးပိုက်ထဲထည့်ထားပြီး ဘယ်လက်က ရေသန့်ဗူးကို ကိုင်ထားရင်း အတောမသတ်အောင် ဆက်နှိုက်နေပြန်သည်။ မညိုရှိန်က ကောင်းလည်းကောင်း ၊ စိတ်ကလည်း မရှည်တော့ပြီမို့ ကိုယ်ကိုမတ်၍ ဖိထိုင်ချလိုက်သည်။ အမှတ်တမဲ့မို့ ဝေဖြိုးက သူ့လက်ကို ပြန်မရုတ်မိပဲ ဖြစ်သွားရာ ဖိထိုင်ချလိုက်သော အရှိန်နှင့် ကိုယ်လုံးဝိတ်ဖိအားကြောင့် သူ့လက်မှာ ဖျစ်ခနဲ နာသွားရသည်။
“ အားလားလား…. ရှစ်…. ကျွတ်ကျွတ်….”
ဝေဖြိုး နှုတ်မှ အသံထွက်သွား၏။
“ ဟွန့်…. မှတ်ထား ကောင်းတယ်…. ဒီမှာ လုပ်နေမှန်းသိလျက်နဲ့ …။ အဲဒါ.. သူများကို လုပ်ချင်ဦး….”
မညိုရှိန်က သူ့ကိုယ်ကို အနည်းငယ်ကြွ၍ ဝေဖြိုး အဆင်ပြေပြေ နှိုက်လို့ကောင်းရန် သူမကိုယ်ကို အနည်းငယ် ပြင်ပေးလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကမူ တကယ့်ကိုပဲ ဖောင်းကြွ စူပွနေပြီး စောက်ရည်တွေ အိုင်ထွန်းရွှဲနစ်၍နေပါပြီ။ ကားပေါ်မှာသာ မဟုတ်ရင် လိုးလို့ရသည့် အနေအထားသို့ ကောင်းကောင်းကြီး ရောက်ရှိနေပြီ။ အခုတော့ မအိပ်မချင်း တစ်ညလုံး နှိုက်နေရုံသာ အခွင့်ရတော့မည်။
“ ကြက်ဥတွေက ဘယ်မှာတုန်း… ”
မညိုရှိန်က အနှိုက်ခံရင်းတန်းလန်းမှ ရင်မောသံကြီးဖြင့် မေးလိုက်သည်..။
“ ကျနော့် ခါးပိုက်ထဲမှာ….”
မညိုရှိန်က ခါးပိုက်ထဲမှ ကြက်ဥများကို လှမ်းနှိုက်ယူလိုက်စဉ် အထက်သို့ တောင်မတ်နေသော ဝေဖြိုး၏လီးကြီးနဲ့ တဲ့တဲ့ကြီး ထိတိုက်မိလိုက်သည်။ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ကာမစိတ်တွေ ထကြွနေပြီမို့ ဝေဖြိုးလီးကြီး၏ အတွေ့က သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်း ထသွားစေပါသည်..။
“ မင်းလက်ကြီးကို ခဏ ဖယ်လိုက်ဦးကွာ…. ကိုးလိုးကန့်လန့်ကြီးနဲ့ အဆင်မပြေဘူး….”
ဒီတော့မှ ဝေဖြိုးက သူ့ညာဖက်လက်ကို မညိုရှိန် ဖင်ဆုံကြီးအောက်မှ ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ သူ့လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေဖြင့် စိုရွှဲ စေးကပ်နေသည်။ ဝေဖြိုးက လက်ဖဝါးတွင် ပေကျံနေသော စောက်ရည်များကို ပုဆိုးစွန်းဖြင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်..။
“ ဟွန်း….ညစ်ပတ်လိုက်တာ….“
မညိုရှိန်က ကြက်ဥအခွံခွာနေရာမှ မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း ပြောလိုက်သည်။ ကားအတွင်းရှိ မီးရောင်ကြောင့် ရမ္မက်ခိုးတွေ တရှိန်ရှိန်နဲ့ လက်လက်ထနေသော မညိုရှိန်၏ မျက်လုံးအစုံကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မညိုရှိန်က အခွံခွာပြီးသော ကြက်ဥတစ်လုံးကို ဝေဖြိုးလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား ကြက်ဥစားရင်း စကားတွေပြောနေကြသည်။
“ မင်းကို မမ စောစောထဲက ကြိုပြောထားတယ်နော်…။ မမမှာ ချစ်သူရှိတယ်… နင်ငရဲကြီးလိမ့်မယ်လို့…။ မင်းက ဘာလဲ… ပွဲလန့်တုန်း ဖျာခင်းလိုက်တာပေါ့လေ…. ဟင့်…“
ဝေဖြိုးက ညာဖက်လက်ဖြင့် မညိုရှိန်၏ခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူ့ဖက်ဆွဲယူကာ ပါးမို့မို့ကို နမ်းရှိုက်လိုက်သည်..။
“ ဟင့်…. ကြည့်ပါလားလို့….. ပြောလေ ကဲလေ….“
မညိုရှိန်က သူ့ပေါင်ကြားရှိ တင်းတောင် မတ်ထွက်နေသော လီးကြီးကို တင်းနေအောင်ဆုပ်၍ လှုပ်ရမ်းကာ ပြောလိုက်သည်..။
“ အ..အ… အာ… သာသာလုပ်ပါ… မမရဲ့…။ အရင်းက ပြုတ်ထွက်သွားပါဦးမယ်….“
“ ပြုတ်ထွက်သွားတော့လည်း အေးတာပဲ… ဟွန်း…. တော်တော် နန့်…..“
မညိုရှိန်က ဂွင်းတိုက်သလို အထက်အောက် ဆောင့်ချပေးလိုက်သည်။ ဝေဖြိုးတစ်ယောက် အရသာတွေ တွေ့ပြီးရင်း တွေ့နေရပါတော့သည်။
“ မမကို မြင်ကတည်းက ကျနော့်စိတ်တွေ တစ်မျိုးကြီးပဲ… မမရာ။ ဟို… ရှေးရေစက်လို့ပဲ… ပြောရမလား… ပဲ… “
“ အောင်မယ်.. ရေစက်တွေ မီးစက်တွေ ပြောမနေပါနဲ့… ကွာ…။ တဏှာရူး… ရူးတယ် မပြောဘူး…။ လက်ကလည်း သရမ်းလိုက်တာ လွန်ရော…။ တစ်နယ်သားထဲချင်းမို့ အားကိုးရမလား မှတ်တယ်… စောက်ဖုတ်တောင် အကုတ်ခံရသေးတယ်…။ ဒါလောက် သောင်းကျန်းတာမျိုး တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး… တကယ်ပဲ… “
“ မမကလည်း… အားကိုးရပါတယ်… ဗျ….။ ဟို.. ကားဆောင့်တုန်းကလေ… ကျနော်က မမကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားပေးတယ်… လေ…”
“ အောင်မယ်… အောင်မယ် … နာသွားပါဦးမယ်… နော်.. ကိုယ်တော်လေး….”
ပါးစပ်က စကားတွေ ပြောနေသော်လည်း မညိုရှိန်လက်က ဝေဖြိုးလီးကြီးကို မလွှတ်သေးပဲ တင်းကြပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲရှိသေးသည်။ ကားပေါ်က ခရီးသည်တစ်ချို့မှာ အိပ်ပျော်ကုန်ကြပြီ။ သူတို့နှင့် တစ်တန်းတည်းမှာရှိသည့် ထိုင်ခုံမှ အသက် ၅၀ ကျော်ခန့်ရှိ ချင်းအမျိုးသမီးကြီးနှစ်ဦးလည်း တစ်ယောက်ပေါ် တစ်ယောက်မှီလျက် အိပ်ပျော်နေကြပြီ။ ဝေဖြိုးလီးကြီးက အတော်လေး တုတ်ပုံရသည်။ အရှည်ကလည်း သေးပုံမရ။ သူတို့အတွက် ဆော့ကစားစရာ သားကောင်တစ်ကောင် ရလိုက်သည့်အတွက် မညိုရှိန် အလွန်ကျေနပ်ဝမ်းသာနေသည်။ ကားက နောက်တစ်နေ့ မိုးချုပ်မှ မန္တလေးဝင်မည်မို့ သူမတိုက်ခန်းခေါ်၍ တစ်ညလုံး အပျော်ကျူးပစ်လိုက်ဦးမည်။
“ မမ… အိပ်ချင်ရင် ကျနော့်ပေါင်ပေါ် လှဲအိပ်လေ…”
“ ဒါကြီးနဲ့ ခေါင်းပေါက်သွားမှာ ကြောက်ပါသတဲ့ ရှင်….”
ကြက်ဥပြုတ် စားပြီးသောအခါ ဝေဖြိုးက သူ့ဘယ်ဖက်ဘေးတွင် ချထားသော အရက်ပုလင်းပြားလေးကို ဆွဲထုတ်ယူလိုက်သည်..။
“ ရော့…မမ..၊ ဒါဆေးလိမ္မော် အရက်…၊ လူနဲ့ တည့်ပါတယ်…. နည်းနည်း သောက်ကြည့်လေ….”
ဝေဖြိုးက ပုလင်းအဖုံးကို လှည့်ဖွင့်လိုက်ပြီး မညိုရှိန် နှာခေါင်းဝသို့ တေ့ပေးလိုက်သည်။ လိမ္မော်နံ့နှင့် ပျားရည်နံ့ သင်းသင်းက နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားသည်။ အခိုးအရှိန် ပြင်းလို့နှင့်တူသည်။ မညိုရှိန် တစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေးရှိန်းဖိန်းသွားသည်။ ဒီအရက်က တန်ဘိုးကြီးသည်။ ပုလင်းတစ်ဖုံး သောက်ရုံနှင့် ဘီအီးအပြင်းစား တစ်ပိုင်းလောက်ထိသည်။ အဝင်လည်းမဆိုး။ အနံ့ကလည်း လိမ္မော်နံ့ ပျားရည်နံ့ သင်းပျံ့နေသည်။
ဝေဖြိုးက ပုလင်းတစ်ဖုံးစာ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ မညိုရှိန်က တစ်ခါတည်း မော့ချလိုက်သည်။ ဝေဖြိုးက ရေသန့်ဗူး ကမ်းပေးလိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ ပူနွေးသွားရသည်။ ရေများများသောက်လေ အရက်ရှိန် ပိုတက်လေဖြစ်ရာ မညိုရှိန် မူးတော့မည်။ သူလည်း တစ်ဖုံးသောက်လိုက်သည်။ သူကတော့ အိပ်လို့မဖြစ်သေး။ ဤမျှချောမောလှပ စွဲမက်စရာကောင်းသော မိန်းမချောကြီးတစ်ယောက်ကို နှိုက်ဆွ ကလိလိုက်ချင်သေးသည်။
ကားပေါ်မှာ လိုးခွင့်မရ၊ စိတ်တိုင်းကျ နှိုက်ခွင့်တော့ရသည်။ အရက်ရှိန်ကြောင့် မညိုရှိန် မျက်လုံးတွေ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မှေးစင်းလာသည်။ အိပ်တော့ မအိပ်ချင်သေး။ သို့သော် မှိန်းချင်နေသည်။
“ မမ… ကျနော့်ပေါင်ပေါ် လှဲချင်လှဲချလေ….”
ဒီတစ်ခါတော့ ဝေဖြိုးစကားကို မငြင်းဆန်တော့ပဲ မညိုရှိန်က ထိုင်ခုံကိုကျောပေးရင်း ခပ်ကွေးကွေးလေး စောင်းကာ ဝေဖြိုးပေါင်ပေါ်တွင် ခေါင်းတင်လျက် လှဲအိပ်ချလိုက်သည်။ ဝေဖြိုးလီးကြီးက မတ်ထောင်နေဆဲ။ မညိုရှိန်ခေါင်းနှင့် တွန်းထားသလို ဖြစ်၍ ဘယ်ဖက်ပေါင်ဘက်ခြမ်းတွင် ဒစ်ကြီးက လှည့်နေသည်။ ဝေဖြိုးက ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဗိုက်ဖက်ဆီကပ်ပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းကွေး၍ အိပ်နေသော မညိုရှိန်၏ နောက်သို့ကော့ကာ အပေါ်သို့စွင့်ကားတက်နေသော တင်သား ထွားထွားအိအိကြီးကို ပွတ်သပ် ဆုတ်ချေပေးနေသည်။ သူတို့ရှေ့ကခုံကလည်း အမျိုးသမီးများဖြစ်သည့်အတွက် ထည့်တွက်စရာမလိုပဲ ခပ်ရဲရဲပင် ထင်တိုင်းကျဲနေသည်။
မညိုရှိန် လုံးဝ အိပ်မပျော်သေးပါ။ အရက်အရှိန်နဲ့အတူ ဝေဖြိုး၏ ပွတ်သပ်ဆုပ်ချေ ဆော့ကစားပေးနေမှုကို အရသာခံရင်း ဇိမ်နဲ့ မှိန်းနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဝေဖြိုးက ထမီအတွင်း လက်လျှိုသွင်းလိုက်ပြီး တင်သားဆိုင် ထွားထွားအိအိများကို ထိထိမိမိ ဆုပ်ချေပွတ်ပေးသည်။ သူလည်း နွေးထွေးတင်းအိသော အရသာကိုခံစားရသည်။ တင်ပါးကို ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေနေရာမှ သူ့လက်က ဖင်ဆုံကြားသို့ ရောက်သွားသည်။ ဖင်ဝစူစူလေးကို လက်ခလယ်ထိပ်နှင့် ပတ်ဝိုက်ပွတ်ထိပေးလိုက်ပြန်သည်။
မညိုရှိန်တစ်ယောက် ယားကျိကျိနှင့် အူတုန်အသည်းတုန်ဖြစ်ကာ မရိုးမရွကြီး ခံစားနေရသည်။ ကောင်လေးက မခေ၊ အတွေ့အကြုံ အတော်လေး ရင့်ကျက်စုံလင်ပြီး ဖြစ်ပုံရသည်။ ဖင်ဝကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဆွပေးနေသည်ကို အခုမှပင် အကျအန ခံဖူးတော့သည်။ သူ့လက်တွေက ဖင်ဝကတဆင့် စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။ ဖင်ဝအစပ်နှင့် နီးကပ်နေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားအစပ်ကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖျားဖြင့် ခပ်ဖွဖွ ခပ်ရွရွလေး ပွတ်လိုက်ပြန်သည်။ ဒီတော့ စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ပါ နှစ်ခုလုံး ယားရွလာသည်။
အရက်အရှိန်ကလည်း တက်လာပြီမို့ မညိုရှိန်တစ်ယောက် ပျော်ရွှင်တက်ကြွလာသည်။ မိန်းမသဘာဝ ကိုယ်ကစ၍ မနန့်သင့်သော်လည်း ယခုလို လက်ရဲဇက်ရဲ လက်သရဲနှင့်တွေ့လျင် အနှိုက်ခံ အဆွခံဖို့ ဝန်မလေး။ အရက်က အမူးမကြမ်း၊ မျက်လုံးကလည်း မဖွင့်ချင်၊ တစ်ကိုယ်လုံး ဟင်းလင်းပြင်တွင် လွင့်မျော၍ လေဟုန်စီးနေရသလို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့် ခံစားနေရသည်။
ဝေဖြိုးလက်တွေက စောက်ဖုတ်အောက် နှုတ်ခမ်းကတဆင့် အတွင်းသားများကို လှည့်၍ လှည့်၍ ကော်သုတ်သလို ပွတ်၍ပွတ်၍ ကလိလိုက်ပြန်သည်။ ကောင်းလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ မညိုရှိန် ဖင်ဆုံကြီး နှစ်လုံးမှာ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်တုန်သွားသည်။ သူ့ဆီကို ရောက်တော့မည်ကို အတတ်သိ၍လားမသိ စောက်စိတဝိုက်တွင် ယား၍ ကြွကြွတက်လာသည်။ သို့သော် ဝေဖြိုးလက်တွေက စောက်စိနားကို မသီသေး။ နှုတ်ခမ်းသားများမှတဆင့် အတွင်းသားနုနုထွတ်ထွတ်များဖြင့် ဝန်းရံထားသော စောက်ခေါင်းဝအစပ်ကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ကားစက်သံက လွှမ်းမိုးနေသဖြင့် နှိုက်ဆွ ကလိရာမှ ထွက်ပေါ်နေသော တစွပ်စွပ် တပြွတ်ပြွတ်အသံများ ငုတ်ကွယ်လျက် ရှိနေပါသည်။
မညိုရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး အဆမတန် ရွကြွစူပွလာပါတော့သည်။ စောက်ရည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့်နှင့် စိုရွှဲအိုင်ထွန်းနေပါသည်။ ဝေဖြိုးလည်း အရက်အရှိန်တက်၍ သူ့လက်ကတဆင့် စောက်ဖုတ်ကြီး၏ နူးညံ့ပူနွေးသော အတွေ့အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရပါသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ သူ့လက်ခလယ်ကို ဖြောင့်ဖြောင့်သွင်း၍ အသာလေး ငြိမ်ထားကြည့်ရာ စောက်ဖုတ်အတွင်းပိုင် ကြွက်သားတွေက သူ့လက်ခလယ်ကို ညှစ်၍ ဆွဲစုပ်နေသည်ကို သိသာထင်ရှားစွာ ခံစားနေရသည်။ မညိုရှိန်၏ စောက်ဖုတ်အတွင်း ညှစ်အား မသေးလှကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ဒီအတွေ့မျိုးက လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အီဆိမ့်ထုံကျင်သွားစေပြီး စောက်ဖုတ်အတွေ့အရသာကို လီးက ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားရတတ်သည်။
မညိုရှိန်က သူ့ခေါင်းနှင့် ဖိကပ်လျက်ရှိသော ဝေဖြိုး၏ တဆတ်ဆတ် တောင်နေသော လီးကြီးကို သူ့ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ပြီး ညာလက်ဖဝါးနှင့် ဆုပ်၍ ဆုပ်၍ ပေးလိုက်တော့သည်။ ဒီအချိန်ဝယ် ဝေဖြိုးလက်ခလယ်ထိပ်က စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးပေါ်သို့ ထိထိမိမိကြီး ပွတ်ဆွနေပါတော့သည်။ ပုဆိုးပေါ်မှ ဆုပ်ကိုင်ထားရသည်ကို အားမရတော့ပဲ ဝေဖြိုး ပုဆိုးကို ဆွဲလှန်ကာ ဆုပ်ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားမိသည်။ ဒီတော့ ဝေဖြိုးက မညိုရှိန် အကိုင်ရ လွယ်ကူအောင် သူ့ပုဆိုးကို ဖြေလျှော့ ချွတ်လှန်ပေးလိုက်ပြီး မညိုရှိန်လက်ကို ဆွဲကိုင်၍ လီးချောင်းကြီးပေါ် အုပ်တင်ပေးလိုက်သည်။ မညိုရှိန် လက်ဖဝါးနုနုထဲတွင် ဝေဖြိုး၏ နွေးထွေးတင်းတောင့်သော လီးချောင်းကြီး တစ်ခုလုံး ကျရောက်သွားတော့သည်။
မညိုရှိန်က လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံး ဒစ်ပြဲကြီးပါမကျန် ဆီမန်းမန်းသလို အုပ်ဝိုက်ပွတ်သပ်ပြီးမှ ဒစ်အညှာရှိ အကြောတင်းတင်းဖုကလေးကို ခပ်ဖိဖိလေး လက်မထိပ်ဖြင့် ပွတ်ပေးသည်။ ကောင်းလွန်းလှသည့်အတွက် ဝေဖြိုး ခြေဖဝါးတစ်ပြင်လုံး ပူရှိန်းယားကြွနေတော့သည်။ ကားပေါ်မှာမို့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်၍ လိုးခွင့်မသာသော်လည်း နှစ်ဦးစလုံးအတွက် လိုးသလောက်နီးနီး ခရီးရောက်သော ပွတ်ဆွနည်းတို့ဖြင့် အပြန်အလှန် ကလိဆွနေကြရာ နှစ်ယောက်လုံးမှာ ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လုနီးနီး ဖြစ်နေကြပြီ။
မညိုရှိန်က ဝေဖြိုးလီးကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်၍ လက်မနှင့် လက်ညှိုးအဝိုက်ကို လီးအရင်းဘက်ထားပြီး ဘက်ပြန်ဆောင့်ပေးသည်။ ဝေဖြိုး လီးချောင်းတစ်လျှောက်လုံး ယားကြွ ပွတက်လာပြီး လရည်တွေ ထွက်ချင်လာသည်။ မညိုရှိန်လည်း ပြီးခါနီးပြီမို့ အကြောတွေ တင်းကုတ်လာသည်။ လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့မည်မို့….
“ မ.. မ….. မမ…. ကျနော်… ပီး… ပြီးတော့မယ်… ”
ဤသို့ သတိပေးလိုက်မှ မညိုရှိန်က အထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်တိုက်ခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး လရည်တွေ ဘေးစင်မထွက်စေရန် လက်ဖဝါးနှင့် အုပ်၍ ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ထားလိုက်သည်။ မကြာပါချေ။ ဝေဖြိုး သုတ်ရည်ပူတွေက မညိုရှိန်၏ လက်ဖဝါးနုနုထဲသို့ ဖျင်းခနဲ ဗျင်းခနဲ ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်။ မညိုရှိန်လည်း တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကာ ပြီးဆုံးသွားပါတော့သည်။
လရည်တွေ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကုန်တော့ ထုံးစံအတိုင်းပင် နှစ်ယောက်သားမှာ ကျေနပ်နုံးခွေသွားကြရသည်။ လရည် စောက်ရည် မထွက်ခင်ကသာ ပြင်းထန်သော ကာမဇော တက်ကြွစမြဲ ဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်ထဲလိုး၍ လရည်ထွက်ထွက် ၊ ဂွင်းတိုက်လို့ လရည်ထွက်ထွက်၊ လရည်ထွက်သွားလျင်တော့ ပြင်းထန်သော ဆန္ဒအဟုန်က ငြိမ်သက် ရပ်တန့်သွားသည်သာ။
ဆေးလိမ္မော် အရက်က မူးယစ်ဆီနှင့် စပ်ထားသဖြင့် သာမန်အရက်နှင့် လုံးဝမတူ။ ယခုနှစ်ယောက်သား ထိုအရက်ရှိန်ကြောင့် အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့သည်။ မှန်လုံကားကြီးမှာမူ စက်ရှိန်မြှင့်၍ လမ်းမကြီးပေါ်မှာ အရှိန်းပြင်းစွာ ပြေးလွှားနေဆဲ။
———————————————
မညိုရှိန် ကလေးဘက်သို့ ထွက်သွားပြီးနောက် တစ်ရက်တွင် မဝင်းဝါလတ်သည် ချိုချိုသင်းရှိရာ တောင်မြို့သို့ ဆိုင်ကယ်နှင့် ထွက်လာခဲ့သည်။ အချိန်က နံနက် ၁၀ နာရီကျော်ခန့် ဖြစ်သည်။ ဟိုရောက်တော့ ချိုချိုသင်းမှာ ဆလိုင်းချိတ်ထားရသည်။ အိပ်ပျော်နေ၍ သူမနှင့် စကားမပြောခဲ့ရ။ ကလေးရဲ့ အချင်းစကျန်ခဲ့သဖြင့် သွေးတွေသွန်သည်။ ထို့ကြောင့် သားအိမ်ကို ပြန်ခြစ်ပစ်ရသည်ဟု ဆရာမကြီးက ပြောသည်။ ဘာမှမစိုးရိမ်ရန် အထပ်ထပ်မှာပြီး နောက်နှစ်ရက်လောက်နေမှ လာခဲ့ရန် မှာလိုက်သည်။ ဒီနေ့ သူမယောက်ျား တိုက်ခန်းလာမည့်ရက်မို့ မဝင်းဝါလတ်လည်း ဆရာမကြီးကို နှုတ်ဆက်၍ ပြန်လာခဲ့သည်။
တိုက်ခန်းရောက်တော့ ၁၁ ခွဲရှိပြီ။ လင်တော်မောင်က ၁ နာရီလောက်အချိန်တွင် ပုံမှန်လာတတ်သည့်အတွက် ရေမိုးချိုး ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီး စောင့်နေသည်။ သူက စောက်ဖုတ် အမှုတ်အစုပ် အယက် ဝါသနာသန်လှသူမို့ ရေချိုးရင်း သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကို အကျအန ပွတ်နှိုက်၍ ဆပ်ပြာနှင့် အထပ်ထပ်တိုက်၍ ဆေးကြောသန့်ရှင်းထားသည်။ မဝင်းဝါလတ်က မညိုရှိန်တို့လောက် အမွှေးသန်သူ မဟုတ်။ သူမစောက်မွှေးတွေက ခပ်ကျဲကျဲသာ ပေါက်ပြီး သန်သန်များ မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ထုံဆေးဆီပွတ်၍ နှုတ်ပစ်လေ့ရှိသည်။ ဒီတော့ သူမစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ စောက်မွှေးတစ်ပင်မျှမရှိပဲ ဝါဝင်း ပြောင်ရှင်း ခုံးမို့နေသည်။
သူမယောက်ျားက စောက်မွှေးတစ်ပင်မှ မရှိသော မို့ခုံးဝင်းဝါ ပြဲအာနေသည့် ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို အလွန်စွဲလန်း မက်မောပုံရသည်။ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကြောင့်ပင် သူမကို စွဲလမ်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။
မဝင်းဝါလတ်က ဒရင်းဘက်ပေါ်တွင် ကားယားကြီးအိပ်ရင်း ဒူးနှင့်ပေါင်ကို ကွေးညွှတ်၍ ရင်ဘတ်ဖက်ဆီသို့ကပ်ကာ ရှစ်လက်မပတ်လည် မှန်ချပ်လေးနှင့် ထောင်ကြည့်လိုက်သည်။ မှန်ရိပ်ထဲတွင် ဖောင်းတင်းပြူးပြောင် ရှင်းသန့်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက အထင်းသားပေါ်လွင်နေသည်။ အဆီတွေစုဝေးနေသော ဆီးခုံမို့မို့က ဝင်းဝါသော အရေပြားကြောင့် တင်းပြောင်ချောမွတ်နေသည်။ ပေါင်ရင်းစပ်ဆီမှ အလည်သို့ စုခုံးလာပြီး စောက်ဖုတ်အက်ကွဲဆီသို့ ဝိုက်ဆင်းသွားသည်။ ထိုအက်ကွဲကြားမှ အညိုရောင်သန်းနေသော အပြင်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးက ပြူးထွက်နေသည်။
