ရန်ကုန်မြို့လယ်ရှိ ကွန်ဒိုမီနီယံ အဆောက်အအုံကြီးတစ်ခု။ ထိုအဆောက်အဦးကြီး၏ ၁၀ လွှာတွင် ခေတ်မှီ နောက်ဆုံးပေါ် ကရိယာများဖြင့် လှပခမ်းနားသော အလှပြင်ဆိုင်ကြီးတစ်ခု တည်ရှိနေသည်။ အလှပြင်ဆိုင်က အမျိုးသမီးများသီးသန့်ဟု ဆိုသော်လည်း အလှပြင်ပေးသူများက အသက် ၂၀ ကျော်သာရှိသေးသော ကောင်လေးများ ဖြစ်နေသည်။ အလှပြင်ဆိုင်ဟု ဆိုသော်ငြားလည်း အလှပြုပြင်ပေးသူများမှာ အလှပြင်ဆိုင် အများစုတွင် တွေ့ရသော မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသော ကောင်လေးများ မဟုတ်ပါ။ ယောက်ျားစစ်စစ် ကျားဖြစ်ပြီး ဝတ်တာစားတာကအစ ယောက်ျားပီသသော သူများဖြစ်သည်။ အားလုံး တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့်လေးတွေ ချည်းဖြစ်သည်။
အလှပြင်ထိုင်ခုံက ၇ ခုံရှိပြီး ကောင်လေးတွေက အားလုံး စုစုပေါင်း ၁၀ ယောက်ဖြစ်သည်။ အလှပြင်ခန်းကို သီးခြား မှန်လုံခန်းဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားပြီး ထိုအခန်းထဲတွင် ဆိုဖာနောက်မှီ ထိုင်ခုံရှည် ၃ ခုံကို နံရံတွင်ကပ်၍ စီတန်းချထားပြီး အလှပြင်ဆရာ ကောင်လေးများ ထိုင်နေကြသည်။ ဂျာနယ်ဖတ်သူကဖတ်၊ mp 4 နားထောင်သူက နားထောင်၊ မှန်ရှေ့တွင်ခေါင်းဖီးသူက ဖီး၊ စကားပြောသူက ပြောနှင့် ရှိသော်လည်း ကျယ်လောင်ဆူညံခြင်းမရှိပဲ တိတ်ဆိတ် အေးချမ်းလှသည်။
ထိုအလှပြင်ခန်း၏ အပြင်ဖက်တွင်တော့ တန်ဖိုးကြီးလှသော ဆိုဖာဆက်တီ ၂ စုံဖြင့် ဧည့်ခန်းကို ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ထိုဧည့်ခန်းနှင့် အလှပြင်ခန်းအကြား အလှပြင်ခန်းသို့ ဝင်ပေါက်နားတွင်တော့ ကောင်တာပုံ စားပွဲတစ်ခုဖြင့် အသက် ၃၀ ခန့်အရွယ် တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် ချောမောလှပသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးက ထိုင်နေလေ၏။ နေ့လည်ဘက်မို့လားမသိ လူကရှင်းနေလေသည်။
ဧည့်ခန်းဆိုဖာဆက်တီတွင် ဧည့်သည်အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့် ထိုင်နေတာတောင် သူမ၏ကိုယ်လုံး အလှက ပေါ်လွင်လှသည်။ ထိုဧည့်သည် အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ အမျိုးသမီး မဂ္ဂဇင်းကိုဖတ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အလှပြင်ခန်းဖက်ကို လှမ်း၍ကြည့်သည်။ အလှပြင်ခန်းထဲတွင်တော့ တစ်ယောက်မှ အလှပြင်နေခြင်း မရှိပါ။ သို့သော်ငြားလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော အမျိုးသမီးက တစ်ယောက်ယောက်ကို လှမ်းမျှော်နေပုံရသည်။ သူမ၏ရှေ့တွင် စားပွဲပေါ်၌ အချိုရည် သံဗူးတစ်ဘူးနှင့် ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ရှိသည်။ ဖန်ခွက်ထဲမှ အချိုရည်က ဖင်ကပ်မျှသာ ကျန်တော့သည်။ အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို စာပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး အလှပြင်မှန်ခန်း ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ အင်း… တစ်နာရီတောင် ကျော်လာပြီ ”
တိုးတိုးလေး ငြီးလိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ပြီးမှ မျက်နှာက ပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှ စာအုပ်ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ မကြာလိုက်ပါချေ။ စကားပြောသံကြား၍ အမျိုးသမီးသည် စာအုပ်မှမျက်နှာလွှဲကာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အသက် ၄၀ ခန့် ခပ်ဝဝ အမျိုးသမီး တစ်ယောက် အလှပြင်မှန်လုံခန်း၏ အတွင်းဖက်ရှိ တံခါးမှ ဝင်လာ၍ အလှပြင်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်လာသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်နေသော အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ စာအုပ်ကို ချလိုက်သည်။ အလှပြင်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်လာသော အမျိုးသမီးကြီးသည် အလှပြင်ခန်းဝင်ပေါက်သို့ ရောက်လာသောအခါ ကောင်တာတွင် ထိုင်နေသော ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် အမျိုးသမီးက မတ်တတ်ထ၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ အဆင်ပြေရဲ့လား…မမ ”
“ ပြေပါတယ် ညီမရယ်…။ ဒါကြောင့်လည်း ညီမတို့ဆီကို မမက တစ်ပတ်တစ်ခေါက်တော့ ရောက်အောင် လာတာပေါ့”
ပြောလိုက်ရင်း လျှောက်လာသော အမျိုးသမီးကြီးသည် စောင့်နေသော အမျိုးသမီး၏ဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင် ဝင်၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ လူကို နုံးသွားတာပဲ… ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”
“ မမစန်းကလည်း ”
“ ဟုတ်တယ်… မချိုရ…၊ ကောင်လေးတွေက ဝန်ဆောင်မှု တအားကောင်းတာ…၊ ညီမလည်း ဝင်လိုက်ပါလား”
“ ဟာ… မမစန်းကလည်း ”
စောစောက ထိုင်စောင့်နေသော မချိုဆိုသည့် အမျိုးသမီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရဲသွားလေသည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက အအေးအချိုရည် သံဗူးနှင့် ဖန်ခွက်ကို လင်ဗန်းဖြင့်တင်၍ကိုင်ကာ အနားရောက်လာသည်။
“ ကဲ… မချို … မူလကျီ လုပ်မနေနဲ့… ထ ထ…၊ ဒီရောက်မှတော့ တစ်ခါလောက် ဝင်ကြည့်လိုက်စမ်းပါအေ..”
“ အဲဒီ မမစန်းကလည်း… ”
“ ဘာလဲ… ဒီက အစ်မလေးလည်း ဝင်ဦးမလို့လား… လာလေ…”
ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက အအေးဗန်းကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး မချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏လက်ကို လှမ်း၍ ကိုင်လိုက်သည်။
“ ကဲပါ… ထပါအေ… မချိုကလည်း… ရောက်မှတော့ မထူးပါဘူး ”
မမစန်းဆိုသော အမျိုးသမီးကြီးကလည်း မချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏ လက်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ဆွဲထူလိုက်သည်။
“ အာ… မမစန်းကလည်းကွာ…လုပ်ပြီ.. ”
မချို ရှက်ကိုရှက်ကန်းဖြင့် ထ၍ မတ်တပ်ထရပ် လိုက်သည်။
“ ကဲ… ညီမရေ… ဒီက မချိုကိုလည်း မမလိုပဲ သဘောထားပြီး အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးလိုက်ပါကွာ ”
မမစန်းဆိုသော အမျိုးသမီးကြီးက ပြောလည်းပြော စလင်းဘတ်ထဲမှ ငွေတစ်သောင်းငါးထောင်ကိုလည်း ထုတ်ယူ၍ ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မမစန်းက ပြောလိုက်သေးသည်။
“ စက်ရှင်ပဲနော် ”
“ဟုတ်ကဲ့… မမ”
ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး ခေါ်ရာနောက်သို့ မချို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ပါသွားသည်။ မမစန်းဆိုသော
အမျိုးသမီးကြီး၏ အမည်က ဒေါ်စန်းစန်းနွယ်မြင့် ဖြစ်သည်။ မချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏ အမည်က ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက ငွေကြေးသုံဖြုန်းနိုင်သော လုပ်ငန်းရှင်တွေ ဖြစ်ကြသည်။ မမစန်းက အသက် ၄၂ နှစ် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီဖြစ်ကာ မုဆိုးမဖြစ်သည်။ မချိုက အသက် ၃၈ နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်သူက အမေရိကားတွင် သွားရောက် အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ခန့် ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့ နှစ်ဦးစလုံး လိုအပ်ချက် တူညီနေသူတွေဖြစ်သည်။
မမစန်းက ဒီနေရာကို မကြာခဏ လာတတ်ပြီး မချိုကို ရောက်ဖူးအောင် လိုက်ခဲ့ပါလားဟု ခေါ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး လက်ဆွဲခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါလာသော မချိုသည် အလှပြင်ခန်းအတွင်း ဖြတ်လျှောက်လာပြီး တဖက်ရှိ အလှပြင်ခန်းတံခါးပေါက် အနီးသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ထိုနေရာတွင် ဆိုဖာထိုင်ခုံရှည် နှစ်ခုဖြင့် ကောင်လေးတွေ ထိုင်နေကြသည်။ ထိုနေရာသို့အရောက် ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက ရပ်၍ မချိုလည်း ရပ်လိုက်သည်။
“ ကဲ… မမ… ဒီမှာအားလုံး ၈ ယောက်ရှိတယ်…။ မမ အကြိုက် ရွေးပေတော့.. ”
ရဲကနဲဖြစ်သွားသော မျက်နှာလေးဖြင့် မချိုက ကောင်လေးတွေကို ကြည့်သည်။ အားလုံး ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နှင့် ရုပ်ချောချောလေးတွေ။ အားလုံး၏ သန်စွမ်းမှုကလည်း အတူတူလောက်ပင် ဖြစ်နိုင်၍ မချို ဘယ်သူ့ကို ရွေးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။
“ ဒီဖက်က နှစ်ယောက်ကတော့ တစ်ပတ်မှ တစ်ခါပဲလာတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေလေ…။ ဟိုဖက်က ၆ ယောက်ကတော့ ဒီက ပင်တိုင်တွေပေါ့ ”
မချို တခါတလေမှ လာသည်ဆိုသော ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မချို၏စိတ်ထဲတွင် ပင်တိုင် ၆ ယောက်က နောင်လည်း အချိန်မရွေးတွေ့နိုင်သည်။ တခါတလေမှလာသော နှစ်ယောက်က ကြုံတွေ့ရခဲ၍ ထိုနှစ်ယောက်ထဲမှ ရွေးရန် ကြံစည်လိုက်သည်။ တစ်ယောက်က အသားလတ်လတ်၊ တစ်ယောက်က အသားဖြူဖြူ၊ နှစ်ယောက်စလုံး လုံးတူဒေါက်တူမို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ မျက်လုံးက ထိုကောင်လေးနှစ်ယောက်၏ ခြေမများဆီသို့ ရောက်သွားသည်။
“ သူနဲ့ပဲသွားမယ် ”
အသားလတ်လတ်ကောင်လေးက မချိုကို ပြုံး၍ကြည့်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
“ ကာစတန်မာ စိတ်ချမ်းသာဖို့က အဓိကနော် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ မမ ”
ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး၏ သတိပေးစကားကို ကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်၍ တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက နံရံအပေါ်ဖက်တွင် ကပ်ထားသော မှန်ဘီရိုလေး၏ တံခါးကို လှမ်း၍ ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နံပါတ်ပြား ချိတ်ဆွဲထားသော သော့တစ်ချောင်းကို ဖြုတ်ကာ ကောင်လေးလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ အခန်း ၇ ကို သွားတော့ ”
ကောင်လေးက ရှေ့က၊ မချိုက နောက်က၊ အလှပြင်ဆိုင် မှန်လုံခန်း၏ နောက်ဖက်တံခါးမှနေ၍ အထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးကတော့ နေခဲ့သည်။ အထဲတွင် တည်းခိုခန်းများကဲ့သို့ နံပါတ်တပ်ထားသော အခန်းများ အစီအရီ ရှိနေသည်။ နံပါတ် ၇ တပ်ထားသော အခန်းကို ကောင်လေးက သော့ဖွင့်လိုက်သည်။
“ ဝင်လေ…မမ ”
မချိုက ရှေ့က၊ ကောင်လေးက နောက်မှ အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်ပြီး ကောင်လေးက အခန်းတံခါးကို သော့ခတ်၍ ပိတ်လိုက်သည်။ အခန်းက ၁၅ ပေ ပတ်လည်လောက် ရှိမည်ထင်သည်။ အလယ်တွင် တစ်ယောက်အိပ်လည်းမက နှစ်ယောက်အိပ်လည်း မကျသော ဇက ကုတင်တစ်လုံးပေါ်တွင် မွေ့ယာထူကြီးတစ်လုံးနှင့် အိပ်ယာကို ခမ်းခမ်းနားနား ပြင်ဆင်ထားသည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက ကုတင်စောင်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကောင်လေးက သူ့အင်္ကျီကိုချွတ်၍ နံရံမှချိတ်တွင် ချိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မချိုဘေး ကုတင်စောင်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
အခန်းထဲရောက်ကတည်းက ကောင်လေးကို ငေး၍ကြည့်နေသော မချိုက ကောင်လေးကိုဖက်၍ ပါးနှစ်ဖက်ကို အားရပါးရ နမ်းလိုက်သည်။ ကောင်လေးက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မချို၏ခါးကို ဖက်ထားရင်း တင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။
“ မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ ”
“ ဇော်ဇော် လို့ပဲ ခေါ်ပါ မမ ”
“ အင်းလေ နာမည်ရင်းကိုတော့ ဘယ်ပြောပါ့မလဲ…။ မမနာမည်က နာမည်အမှန်နော်… မချိုလို့ခေါ်တယ် ”
“ ဟုတ်ကဲ့… မမ…။ ကျွန်တော် အဝတ်တွေ ချွတ်ပေးမယ်နော်… ”
“ ဇော့်…သဘောပဲ… ”
ဇော်ဇော်က မချိုကို အားဖြင့်ညှစ်၍ ဖက်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မချို၏အင်္ကျီကို ဖြေးဖြေးချင်း ချွတ်ပေးရင်း ထွက်ပေါ်လာသော အသားစိုင်လေးများ ပခုံးသားလေးတွေကအစ နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိ၍ဖိ၍ စုပ်ကာ နမ်းပေးသည်။ နမ်းရင်း ချွတ်ရင်းဖြင့် နောက်ဆုံး အောက်ခံဘရာစီယာပါ ကျွတ်သွားသော အခါတွင်တော့ လုံးဝန်းသော နို့အုံနှစ်လုံးက အိတွဲတွဲလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ နို့အုံသားလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိလိုက် ညှပ်လိုက် စုပ်လိုက်ဖြင့် နမ်းပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စို့ပေးလိုက်သည်။ ထိုသို့ နို့သီးလေးတွေကို စုပ်ပေးနေသော အချိန်တွင် နို့အုံကိုလည်း လက်ဖြင့် အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး ချေပေးနေသည်။
မချို ရင်ကိုကော့ပြီး မျက်နှာကိုမော့ကာ မျက်လုံးတွေက စင်းပြီး မှိတ်နေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဇော်ဇော်၏ လည်ပင်းကိုဖက်ကာ သူမ၏ ရင်ဘတ်တွေကို အတင်းကပ်၍ ပေးနေသည်။ နို့နှစ်လုံးကို စေ့ငှအောင် စို့ပေးပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ ဇော်ဇော်က မချို၏ခါးကိုပွေ့ကာ ပက်လက်လှန်ပေးရင်း အနည်းငယ်မျှ စူထွက်စပြုနေပြီဖြစ်သော ဗိုက်သားများကို နမ်းရင်း ထဘီကိုအောက်သို့ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ထဘီက ချက်အောက်ရောက်သွားတော့ အောက်ခံ ဘောင်းဘီကြိုးက ပေါ်လာသည်။
ဇော်ဇော်က ထဘီကို ချေဖျားဘက်မှနေ၍ ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မချို၏ ကြိုးတပ်ခွထောက်ပါ ဘောင်းဘီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်၏။ အဝတ်တွေ အားလုံး ကျွတ်သွားသောအခါ အမွှေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ခုံးခုံးကြီး ထွက်ပေါ်လာလေ သည်။ ဆီးခုံမှ အမွှေးစပ်လေးများအထိ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်နမ်းစုပ်ပြီး ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုပါ နမ်းသည်။ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်အုပ်၍ အမွှေးတွေကို ထိုးဖွရင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားမှ စောက်ရည်ကြည်ကလေးများ စိမ့်ပြီး ထွက်ပေါ်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ မမ… ကျွန်တော် မှုတ်ပေးရမလား… ”
“ အင်း ”
“ မုန့်ဖိုးပေးရမယ်နော် ”
“ ပေးမှာပေါ့… ပြီးအောင်တော့ မမှုတ်နဲ့နော် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ”
ဇော်ဇော်က မချို၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကား၍ ထောင်ကာ ပေါင်ကြားသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ လျှာကို အပြားလိုက်ထုတ်၍ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အောက်မှနေ၍ အပေါ်သို့ ပင့်ကာ သုံးလေးကြိမ်မျှ ယက်တင်လိုက်သည်။
“ အ… အ… ဟင်း… ဇော်ဇော်ရယ်… မောင်လေးရယ် … ”
မချို အသံထွက်အောင်ပင် ငြီးလိုက်ရသည်။ ပြူးထွက်နေသော စောက်စိက လျှာဖြင့် ဒရွတ်တိုက် ပွတ်တိုက်သည့် ဒဏ်ကို မခံနိုင်ပေ။ ဇော်ဇော်က စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ဘက်ဖြင့် အသာဖိဖြဲလိုက်သည်။ အမှန်က စောက်စိကို ဆက်၍ စုပ်ပေးရန် ဖြစ်သော်လည်း ဒါက မှုတ်တာနှင့် ပြီးချင်သူများ အတွက်သာ ဖြစ်သည်။ အခု မမက ပြီးအောင် မလုပ်ပေးရန် မှာထားသည်ကို သတိရသောကြောင့် စောက်စိကို ဆက်မစုပ်ပေးတော့ပဲ ဖြဲထား၍ ပြဲနေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားသို့ လျှာကိုထိုးသွင်းကာ ပတ်လည်လှည့် ယက်ပေးလိုက်သည်။ လျှာကို နက်သထက်နက်အောင် အထဲသို့ ထိုးသွင်းခြင်းမျိုး မဟုတ်ပဲ စောက်ပတ်တွင်းဝ အတွင်းနားလေးကို သာ ယက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
အံကြိတ်၍ ဝမ်းခေါင်းသံဖြင့် တအင်းအင်း ငြီးရင်း မချို၏ ပေါင်ကြီးတွေက ပေါင်ကြားမှ ဇော်ဇော်၏ခေါင်းကို ညှပ်လိုက်ခွာလိုက် ဖြစ်နေသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် စောက်ပတ်ထဲမှ တဖြေးဖြေး စိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည်များမှာ ပျစ်လာသည်ကို လျှာဖျားမှတဆင့် သိရှိလိုက်ရသည်။ ဇော်ဇော်က စောက်ခေါင်းထဲမှ လျှာကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို ခပ်ဖွဖွလေး ယက်ပေးကာ သူ၏ခေါင်းကို ကြွလိုက်သည်။
“ အင်းဟင်းဟင်း… မောင်လေးရယ်… မောလိုက်တာကွယ် ”
“ နားဦးမလား…မမ ”
“ ခဏနားပါရစေဦး မောင်လေးရယ်…။ နိုမို့ဆို ထည့်လည်းထည့် ပြီးလည်းပြီး ဖြစ်သွားမှာ စိုးလို့ပါ … နော် ”
ဇော်ဇော် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ အခန်းထောင့်ရှိ ရေခဲသေတ္တာလေးထဲမှ ရေသန့်ဘူးကို ဖောက်၍ ဖန်ခွက်ထဲ ထည့်ကာ ယူလာပေးသည်။
“ မမ…သောက်လိုက်ပါဦး ”
“ အင်း… မင်းလည်း သောက်ဦးလေ ”
ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မချိုက ရေသောက်ပြီးတော့ ဖန်ခွက်ကို ပြန်ယူသွားပြီး သူလည်း ဖန်ခွက်တစ်ဝက်လောက် ရေထည့်သောက်သည်။ အဝတ်အစားကင်းမဲ့၍ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသူက ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ။ သူမ၏ ဖြူဖွေး တောင့်တင်းလှပသည့် ခန္ဓာကိုယ်အား ဇော်ဇော့်မျက်လုံးများက သာမန် အကြည့်ဖြင့်သာ ကြည့်သော်လည်း မချိုကမူ ယခုအချိန်အထိ ပုဆိုးဝတ်ထားဆဲဖြစ်သော ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မပြတ်ကြည့်နေမိသည်။
“ မမ…လုပ်ရတော့မလား… ”
“ အင်းလေ ”
“ မမက ဘယ်လိုပုံစံမျိုးကို အကြိုက်ဆုံးလဲ… ”
“ နေဦး… မင်းဟာကို ကြည့်ချင်သေးတယ် ”
ဇော်ဇော်က ခါးမှပုဆိုးကို ချွတ်၍ ကုတင်ခြေရင်းဖက်ရှိ ကုတင်တိုင်ပေါ်သို့ ပစ်တင်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ပေါ်ထွက်လာသော လီးကြီးက အရွယ်နှင့်တောင် မမျှဟု ပြောရမလောက်ပင် ဖြစ်သည်။ အရှည်က ၆ လက်မအောက် ကျမည့်ပုံမရှိပေ။ လုံးပတ်က လက်တစ်ကိုင် ပြည့်ပြည့်ခန့်။ လီးကြီးက တောင်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း သိပ်ပြီးတော့ မာသေးပုံမရ။
“ မမ… ကိုင်ချင်ရင် ကိုင်လေ ”
ဇော်ဇော်က ပြောရင်း ကုတင်ဘေးသို့ ကပ်ပေးသည်။ မချိုလည်း အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်အနေအထားမှ ဇော်ဇော်ရှိရာဘက်သို့ စောင်းပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကြီးကို လှမ်းဆုပ်လိုက်လေသည်။ လီး၏နွေးထွေးသော အပူငွေ့က သူမလက်ဖဝါးသို့ စီးဝင်သွားခိုက် စောက်ပတ်ဝမှ စစ်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသဖြင့် မချို ပေါင်နှစ်လုံးကို လိမ်ထားလိုက်ရလေသည်။ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေရာမှ လီးက စံချိန်တင်အောင် မာတင်းလာပြီး အကြောကြီးတွေက အပြိုင်းပြိုင်း ခုံး၍ထလာသည်။
“ လာ… မောင်လေးရယ်… မမကို ဒီကုတင်စောင်းမှာပဲ လုပ်ပေးပါ ”
မချိုက လီးကိုကိုင်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်၍ အလုပ်စရန် ပြောလိုက်ပြီး လီးကိုလက်မှ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ခန္ဓာကိုယ်အား ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်အိပ်ရင်း တင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင်တင်ကာ ပေါင်ကား၍ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကုတင်အောက်သို့ ချလိုက်၏။ ဇော်ဇော်က သူမပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်ရပ်လိုက်ရင်း စောစောက ရေသောက်စဉ် နံရံတွင်ချိတ်ထားသော အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ ယူလာပုံရသော ကွန်ဒုံးကိုဖောက်၍ လီးတွင် စွပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရှေ့သို့ တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးတန်တစ်ခုလုံးကို မချို၏ အမွှေးထူထူဖြင့် ခုံးထနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်သို့ အလျားလိုက်တင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် အမွှေးတွေကြား ထိုးသွင်း ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
“ ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…ယားတယ်…ဟင်း… ”
