“သူရရေ…. ဦးလေးဦးအောင်လှက အိမ်လာခဲ့ပါဦးတဲ့”
လိမ္မော်ခြင်းတွေကို တဲဆီသယ်ပို့နေတဲ့ နေရာမှာ ကြီးကြပ်နေတဲ့ ကျနော်။ ရွာထဲကပြန်လာတဲ့ ရဲကို ရဲ့ စကားသံကြောင့်
“ဟာကွာ ဒီမှာ ကားတင်ဖို့ ခြင်းမပြည့်ရသေးတဲ့ကြားထဲ။ ရဲကို ဘာအတွက်တဲ့လဲ”
“အာ့တော့ မသိဘူးကွ။ ဒါပေမဲ့ မြို့ကဧည့်သည်တွေတော့ ရောက်နေတာတွေ့တယ်။ ဪ နောက်ပြီး မှာလိုက်သေးတယ်။ ခေါင်သီးလဲ ယူလာပေးဦးတဲ့”
ခေါင်သီးဆိုတာက လိမ္မော်သီးထဲမှာ အလုံးကြီးကြီး အပြစ်အနာအဆာ ကင်းတာကို ခေါ်တယ်။ လိမ္မော်သီးမှာ အမျိုးအစားခွဲပုံက စောစောက ပြောသလို နံပါတ်တစ်က ခေါင်သီး။ နံပါတ်နှစ်က အဲ့ထက် တဆင့်နိမ့်တဲ့ ကြီးသီး။ နံပါတ်သုံးက နောက်တစ်ဆင့်နိမ့် လတ်သီး။ အဲ့အောက်ကိုတော့ သောင်းပြောင်းလို့ခေါ်တဲ့ အညံ့စားပေါ့။
ကျနော့်နာမည်က သူရဇော် ပါ။ အသက်က ၂၄ နှစ် အမေမုဆိုးမနဲ့ သားအမိနှစ်ယောက်။ ကျနော့်ရဲ့ ပညာရေးကတော့ ဆယ်တန်းကျပြီး ဆက်မတက်တော့ဘဲ ဦးအောင်လှရဲ့ စိုက်ပျိုးရေးခြံထဲ အလုပ်ဝင်တာ အခုဆိုရင် မျက်နှာလွဲရတဲ့ လူယုံအဆင့်ကို ရယူနိုင်ခဲ့ပါပြီ။ ကျနော့်အမေကလည်း အခုမှအသက် ၄၄ နှစ်ဘဲ ရှိသေးတော့ တောသူတောင်သားပီပီ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်သေးတော့ ခြံထဲမှာ နေ့စားလူငှါးလိုလို့ခေါ်ရင် အပိုဝင်ငွေရတယ်ဆိုပြီး ဝင်လုပ်တယ်။ မလုပ်ဖို့ပြောတော့
“သားရယ် ဝင်ငွေပိုတော့ အမေဥပုသ်စောင့်ရင် ပိုလှူရတာပေါ့”
အမေ့ရဲ့ ဆင်ခြေကလည်း ကုသိုလ်ရေးမို့ ကျနော် မလွန်ဆန်နိုင်ပြန်ဘူးလေ။ ကျနော့်အလုပ်ရှင် ဦးအောင်လှကလည်း သမီးတစ်ဦးတည်း မွေးထားတာ နှင်းနှင်းခိုင် တဲ့။ ကျနော် သူတို့ဆီ အလုပ်ဝင်တုန်းက အဲ့ကောင်မလေးက ၁၁ နှစ်သမီး ငါးတန်းကျောင်းသူဘဲ ရှိသေးတာ။ ကျနော့်ကိုလည်း ဥတစ်လုံး တစ်ကောင်ကြွက်ချင်းမို့ အခင်ပိုကာ မောင်နှမရင်းလိုပါ။ သူ့အမေ ဒေါ်ကြီးအေးပွင့်ကလည်း ကျနော့်ကို သူ့သားအရင်းလိုပါဘဲ။
အခုလဲ အမှာတော်ရှိတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ရေချိုးလိုက်ရတယ်။ ရေချိုးတုန်း အောင်မိုး ကို ခေါင်သီးလှလှတွေ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်တစ်လုံး ထည့်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ ရေချိုးပြီး ဂျင်းဘောင်းဘီအပြာရောင် ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ အပေါ်က စပိုစ့်ရှပ်ခဲရောင်နဲ့ အဲ့ပေါ်က ဂျင်းဂျာကင် ထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ညနေစောင်းပြီမို့ အအေးဓာတ်ဝင်လာပြီမို့ သိုးမွှေးခေါင်းစွပ် နီရဲရဲလေးကို စွပ်လိုက်ပြီး
“အမေရေ သားဦးလေးခေါ်လို့ ရွာထဲ သွားလိုက်ဦးမယ်။ အမေဆာရင် ထမင်းစားနှင့်နော်။”
ဒီလိုအသီးခူးတဲ့ရာသီဆို ကျနော်တို့ လုပ်သားတွေက ခြံထဲမှာတဲတွေနဲ့ လာနေကြတယ်လေ။ အသီးလှောင်တဲ့ ဂိုဒေါင်တွေ မြေဩဇာ ပိုးသတ်ဆေး ဆေးဖျန်းကိရိယာ လက်သုံးကိရိယာတွေ သိုလှောင်တဲ့ အဆောက်အဦးတွေနဲ့ ခြံဆိုပေမဲ့ စည်ကားပါတယ်။ကျနော်ကျင်လည်ရာ ကမ္ဘာငယ်လေးနဲ့ ကျနော် အဆင်ကိုပြေလို့။
အမေ့ကို အမှာစကားပြောပြီး အောင်မိုး ထည့်ပေးတဲ့ လိမ္မော်သီးအိတ်လေးဆွဲပြီး ရွာဆီထွက်လာလိုက်ပါတယ်။ အိမ်ဝင်းထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့
“ကိုကြီးလာပြီ ကိုကြီးလာပြီ”
ကလေးငယ်လို ပြေးလာပြီး လက်မောင်းကိုဖက်ပြီး ပြောနေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို
“အခုမှလာမဖားနဲ့ ရော့ ဒီမှာယူလာတယ်”
ဆိုပြီး လက်ထဲက အိတ်ကို ပေးလိုက်တယ်။
“ဖားစရာလား ကိုယ့်အစ်ကိုမို့ဘဲဟာ။ ပြောလေ ညီမလေးကို မလွမ်းဘူးလား။ ညီမလေးကတော့ လွမ်းလိုက်ရတာ”
“လွမ်းပါ့ဗျာ မလွမ်းဘဲနေမလား ဒီညီမလေးတစ်ယောက်ဘဲ ရှိတာကို”
“တကယ်နော် ကိုကြီး”
“ဆယ်ကယ်ဗျာ ဆယ်ကယ်”
“ဟေးး ဒါမှဒို့ကိုကြီး”
တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူသာဖြစ်နေတာ ကလေးစိတ်ဘဲ ရှိသေးတဲ့ နှင်းနှင်းခိုင်ကိုကြည့်လို့ ကျနော် ကြည်နူးနေမိတယ်။
“ဟဲ့ သမီးအစ်ကို့ကို အိမ်ထဲရောက်ပါစေဦး။ တခါထဲ ချွဲနေတာ ဧည့်သည်တောင် အားမနာဘူး”
ဦးလေးဦးအောင်လှ စကားကြားမှ လျှာလေးထုတ် ခေါင်းလေးပုပြတာကိုက အပြစ်ကင်းတဲ့ ကလေးလေးလိုပါလားကွယ်။
“လာ လာ မောင်သူရ ”
လို့ ခေါ်တာကြောင့် အောက်ထပ်က ဧည့်ခန်း ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။
“အသီးခူးတာရော ဘယ်လိုအခြေအနေရှိလဲ။”
” ဟုတ်ကဲ့ လိုတဲ့အရေအတွက် ပြည့်ခါနီးပါပြီ။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ရပြီ ဦးလေး။ ကားက သန်ဘက်ခါမှ တင်မှာ မဟုတ်လား”
“အေး ဟုတ်တယ် အခုဟာက အသီးကိစ္စ မဟုတ်ဘူး။ မင်းညီမ ကျောင်းပိတ်လို့ အိမ်အပြန် လိုက်လည်တဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းကို ခြံဗဟုသုတလေးတွေရအောင် မင်းကိုတာဝန်ပေးမလို့”
အဲ့တော့မှ ဧည့်ခန်းက ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတဲ့ အသားညိုညို နဲ့ ခပ်ပြည့်ပြည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။
“ကိုကြီး ဒါညီမလေးသူငယ်ချင်း ခင်စန္ဒာတဲ့”
“အော် ဟုတ်ကဲ့ ကျနော်က သူရဇော်ပါ”
ကိုယ့်ထက်ငယ်သော်ငြားလဲ အလုပ်ရှင်ရဲ့ ဧည့်သည်မို့ တလေးတစားဘဲ ပြောလိုက်တော့ ပြုံးပြီး
“ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်”
တဲ့။ ပြုံးလိုက်မှ ညာဘက်အပေါ် သွားတက်ကလေးက သူ့အလှကို ပိုပြည့်စုံအောင် ဖြည့်ပေးလိုက်သလိုဘဲ။
“ဦးလေး ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“အထူးတော့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ မနက်ဖြန် ခြံထဲလာတဲ့အခါ သူတို့သိချင်တာလေးတွေကို မင်းက ရှင်းပြပေးရုံပါ”
“အော် ဒါလား ရပါတယ် ဦးလေး။ ကျနော် တတ်နိုင်သမျှ ပြောပြ ရှင်းပြလိုက်ပါ့မယ်”
“အေး အေး သမီးရေ ညီးအစ်ကိုပါ တစ်ခါထဲ ထမင်းစားရအောင် ထမင်းပွဲပြင်တော့”
“ဟာ နေပါစေ ဦးလေး ဧည့်သည်သာ ကျွေးပါ”
” ဟ သူရ့ရ ဧည့်သည်နဲ့မို့ ပိုရင်းသွားအောင်လို့ဟ။ တစ်ခါတည်းသာ စားသွားတော့”
ကျနော်လည်း မငြင်းသာတော့ဘဲ ညစာကို ဦးလေးတို့ မိသားစုနဲ့ ခင်စန္ဒာတို့နဲ့အတူ စားလိုက်ရတယ်။ ဦးလေးအိမ်ကတော့ ကျနော်က မကြာခဏ ဝင်စားနေကြပါ ။ ထမင်းစားပြီး ရေနွေးသောက်ရင်း စကားပြော။ နောက် နှင်းခိုင်က အမေ့အတွက် ဝယ်လာပေးတဲ့ ဆေးမြစ်စုံ ကျနော့်အတွက်က လျှာထိုးဦးထုပ်။
ဪ ပြောစရာ ကျန်သွားတယ် နှင်းနှင်းခိုင်က ဆယ်တန်းအောင်တော့ တက္ကသိုလ်တက်တော့ စီးပွားရေးယူတာမို့ မိတ္ထီလာမှာ သွားတက်ရတာ။ အခုကျောင်းပိတ်တော့ ရွှေဘိုသူ ခင်စန္ဒာက ရှမ်းပြည်ကို မရောက်ဘူးလို့ ဒေသန္တရ ဗဟုသုတရအောင်ဆိုပြီး လိုက်လည်တာ။ ညနည်းနည်း နက်လာပြီမို့ အားလုံးနှုတ်ဆက်ပြီးပြန်တော့ နှင်းခိုင်က အိမ်ခြံဝထိ လိုက်ပို့ပေးရင်း
“ကိုကြီး မနက်ကြရင် သစ်ခွပန်း ခူးပေးရမယ်နော်”
“အေးပါကွာ။ သွား အိမ်ထဲဝင်တော့ အပြင်မှာ အေးနေပြီ”
“ဟုတ်”
ဆိုပြီး အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားတဲ့ နှင်းခိုင် ကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်ရင်း လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်မိတယ်။
“ဟူးးး”
………………………………………………..
မနက်အစော အမေကြော်ပေးတဲ့ ထမင်းကြော်နဲ့ လက်ဘက်ရည်သောက်ပြီး မနေ့က ခူးလက်စ အပင်တွေကို လိုက်ပြီး ကြည့်နေတုန်း
“ကိုကြီး ကိုကြီး”
လို့ ခေါ်သံနဲ့အတူ ကျနော်ရှိရာ ပြေးလာတဲ့ နှင်းခိုင်လေးကို တွေ့လိုက်ရလို့
” ဟဲ့ မပြေးနဲ့လေ ငုတ်တွေဘာတွေနဲ့ ခလုတ်တိုက်နေမယ်”
ကျနော်ကသာ ဟန့်နေတာ သူကတော့ အနားတောင် ရောက်လာပြီ။ ဆောင်းနံနက်မို့ နှင်းခိုင်ပါးစပ်က အာငွေ့တွေက အသက်ရှူလိုက်တိုင်း တထောင်းထောင်း ထလို့ပေါ့။
“ညီမလေး သူငယ်ချင်းရော”
“ပါတယ်လေ ကိုကြီး တဲမှာ လိမ္မော်သီးတွေ ရွေးနေတာ ကြည့်နေခဲ့တယ်”
“ဪ”
“မဪနဲ့ ဘယ်မှာလဲ ညီမလေးအတွက် သစ်ခွပန်း”
“အမလေး ရှိပါတယ် ပန်းသရဲမရယ် လာ လာ”
“ခိခိ အာ့ကြောင့် ကိုကြီးကို ချစ်တာ”
သူက ပေါ့ပေါ့လေး ပြောလိုက်ပေမဲ့ ကျနော့်ရင်မှာတော့ ဖိုကနဲ့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူနေလာပေမယ့် အခုတော့ သူလေးက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ ဖြစ်နေပြီ။ ၁၈ နှစ် ဆိုတဲ့ အရေအတွက်နဲ့ လိုက်ဖက်မဲ့ အရည်အချင်းတွေကလည်း ကြည့်ဦး။
ဂျင်းဘောင်းဘီအောက်က အပြင်ရုန်းထွက်နေတဲ့ တင်သားတွေက မြင်သူ ရင်ခုန်စရာ၊ သေးကျဉ်တဲ့ ခါးအထက်က ရင်သားမြတ်က သားကောင်းမိခင် ပီပီသသ၊ တောင်ပေါ်သူမို့ အသားဖြူသလို နီရောင်သန်းတဲ့ ပါးမို့မို့ နှာတံပေါ်ပေါ်လေးအောက်က နှင်းဆီငုံပုံတူ နှုတ်ခမ်းလေး။ အရာရာက မိန်းမချောတစ်ယောက်မှာ ရှိအပ်တဲ့ ကြန်အင်လက္ခဏာတွေနဲ့။ အဲ့တော့လဲ ပုရိသနွယ်ဝင် ကျနော်ဟာ အာသဝေါ မကုန်းခမ်းသေးသမို့ ရင်ဖိုမိတာ အပြစ်လား။ နှင်းခိုင်က ကျနော့်လက်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်လာတော့ သူလက်ကလေး အေးစက်နေတာမို့
“ဟယ် ညီမလေးလက်တွေ အေးနေတာဘဲ မီးကင်မယ်တော့ မရှိဘူး ကိုကြီးနား တန်းလာရသလား။”
“ဟီးးး ပန်းလိုချင်တာကို ကိုကြီးရဲ့”
“အေးပါ မနိုင်စိန်လေး”
ဆိုတော့ လျှာလေးထုတ် ပုခုံးလေးကျုံ့ ခေါင်းလေးပုပြရော။ အဲ့ဒါက နှင်းခိုင်လေးရဲ့ ချစ်စရာ မူပိုင်တံဆိပ်။ ကျနော် သူ့လက်ဆွဲလို့ ခြံစပ်က အင်ကြင်းပင်ကြီးဆီ ခေါ်သွားပြီး သစ်ခွဖယောင်းပန်းတွေ ခူးပေးလိုက်ရတယ်။ တကယ်က သစ်ခွက အမြင့်မှာပေါက်တာ။ ကျနော်က ခူးရလွယ်အောင် ခွာပြီး အောက်လက်လှမ်းမှီတဲ့ နေရာတွေမှာ ပြန်ကပ်ပြီး မွေးထားရတာ။ ဒါလဲ နှင်းခိုင်ဆိုတဲ့ ပန်းကြိုက်မလေး အတွက်လေ။ ကျနော်တို့ ခြံထဲက လိမ္မော်တဲကို ရောက်တော့
“စန္ဒာရေ တွေ့လား သစ်ခွတွေ ကိုကြီး စိုက်ထားပေးတာ”
ဆိုပြီး သူ့သူငယ်ချင်းကို ပန်းတွေ ခွဲပေးနေရော။ ညက သေချာမကြည့်မိတဲ့ ရွှေဘိုသူလေးကို အခုမှ သေချာကြည့်မိတယ်။ အသားအနည်းငယ် ညိုပေမဲ့ နှင်းခိုင်ထက် ပိုပြည့်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ နောက်ကိုဖားလျားချထားတဲ့ ဆံပင်က တင်ပါးဖုံးလုလု။ ထူးခြားတာက တခြားမဟုတ်။ ဝိုင်းစက်တဲ့ ညှိ့မျက်ဝန်းကြီးတစ်စုံနဲ့ တခြားမိန်းကလေးတွေထက် ထူထဲတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ။ ခြုံပြောရရင်တော့ သူလည်း မိန်းမချောတစ်ယောက်။
မနက်စောစော ကျနော့်ခြံထဲမှာ အလှပန်းနှစ်ပွင့် အပြိုင်ပွင့်နေတာကတော့ မင်္ဂလာပါဗျာ။ ကျနော့် အလုပ်သမားတွေလည်း ပန်းလေးတွေရဲ့ တန်ခိုးကြောင့် ခွန်အားတွေတိုးလို့ ခါတိုင်းထက်တိုးလို့ လုပ်အားပြနေကြပါတော့တယ်။ ဤသည်လည်း လောကနိယာမ တစ်ခါ မဟုတ်ပါလား ခင်ဗျာ။
“ကိုကြီး စန္ဒာက လိမ္မော်စိုက်တာ မတွေ့ဖူးဘူး။ ကိုကြီး လိုက်ပြပြီး ရှင်းပြပေး”
နှင်းခိုင်ရဲ့ တောင်းဆိုမှုကြောင့် ကျနော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို ခြံထဲရှိ လိမ္မော်ပင်တွေနဲ့ တစ်ပင်နဲ့တစ်ပင် ဘယ်လောက်အကွာအဝေး စိုက်ရတာတွေ အပင်ပျိုးခြင်း စိုက်ကွင်းရွေ့တာ မြေသြဇာနဲ့ ပိုးသတ်ဆေး အပင်အားဆေး အသီးအားဆေး အသုံးပြုပုံတွေနဲ့ ရေသွင်းတာတွေအဆုံး ရှင်းပြရင်း ခြံထဲအနှံ့ လိုက်ပြနေရတယ်။
ကျနော် ရှင်းပြတဲ့အခါ စိတ်ဝင်တစား မျက်ဝန်းညိုနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ခင်စန္ဒာနဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံလေတိုင်း ရင်ခုန်သလိုလို စိတ်ထဲခံစားရတယ်။ မနက်စောစောမို့ အအေးဒဏ်အတွက် ယုန်မွှေးဆွယ်တာ ပန်းရောင်လေးနဲ့ အောက်က မရမ်းစေ့ရောင် ဗြောင်ထမိန်လေး။ အဲ့ထမိန်လေးထဲက ရုန်းထနေတဲ့ တင်သားဆိုင်တွေက လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း လှုပ်ခါသွားသလို ကျနော့်ရင်လည်း လှုပ်ခါနေတာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ဘဲ သိတယ်။
ခြံထဲက တဲကိုပြန်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်က အရှေ့က ကျနော်က အနောက်ကဆိုတော့ တစ်ယောက်က မြန်မာဆန်ဆန် အလှပြနေသလို တစ်ယောက်ကလည်း ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ အနောက်တိုင်းဆန်ဆန် အလှပြနေသလိုပါဘဲ။ တဲမှာ ခဏနားပြီး သူတို့နှစ်ယောက် ရွာထဲပြန်တော့ ကျနော့်ကို မနက်ဖြန် ရေတံခွန်သွားမှာမို့ လိုက်ခဲ့ပေးဖို့ ပြောလာတော့
“ဟာ မနက်ဖြန်က လိမ္မော်ကားတင်ရမှာ နှင်းခိုင်ရဲ့။ ကိုကြီး မအားဘူးလေ။”
“ကိုကြီးကလဲ ကိုအောင်မိုးတို့ ရှိနေတာဘဲ။ ညီမလေး အဖေ့ကို ပြောထားပြီးသား။ မရဘူး ကိုကြီး လိုက်ရမယ်”
နှင်းခိုင်က သူ့ဖဲသူဝေ သူဘဲချိုးထားပြီမို့
“အေးပါ ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ ဘာနဲ့လဲ”
“မနက်စာ စားပြီးသွားမယ်လေ ၈ နာရီလောက် ရွာထဲက ကိုမောင်မြင့် ဟိုက်ဂျက် ပြောထားတယ်”
“ဟုတ်ပါပြီ ကိုကြီး ၇ ခွဲလောက် ထွက်လာမယ်”
“သွားပြီနော် ကိုကြီး တာ့တာ”
ကြည့် ဒီကလေးကတော့ ခြံထဲနဲ့ ရွာထဲပြန်တာတောင် ခင်စန္ဒာကတော့ ပြုံးပြနေတယ်။
“အေး အေး”
လို့ပြောလိုက်ပြီး လိမ္မော်သီးတွေတစ်ဖက် သစ်ခွပန်းတွေနဲ့ ခြံထဲက ထွက်သွားတဲ့ သူတို့ကို လက်ပြလိုက်ရတယ်။
………………………………………………
မနက်အစောထ အောင်မိုးနဲ့ ရဲကို ကို လိမ္မော်တင်ဖို့ကိစ္စ သေချာမှာပြီး အမေ့လက်ရာ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ကင်ပေါင်းကြော်ကို စားလိုက်ပြီး
“အမေ သားသွားတော့မယ်နော်”
လို့ နှုတ်ဆက်တော့
“အေး အေး သား သွားသွား။ သားကို စောင့်နေရရင် မကောင်းဘူး။ ကိုယ်က စောရောက်နေတာဘဲ ကောင်းတယ်”
“ဟုတ် အမေ”
ဆိုပြီး ကျနော်ရွာထဲ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ရွာထဲက ဦးအောင်လှ အိမ်ရောက်တော့ သူတို့လည်း မနက်စာစားပြီးစ အချိန်။
“ဟော ကိုကြီးလာပြီဟေ့”
သာလိကာမလေးရဲ့ အသံစာစာက ဆီးကြိုပါတော့တယ်။ ကျနော် ရောက်တာနဲ့ နေ့လည်စာအတွက် ထည့်ပိုးထားတဲ့ ခြင်းတွေ တောင်းတွေတင် နှင်းခိုင်တို့ကတော့ ကျောပိုးအိတ်ငယ်လေးတွေ ကိုယ်စီ။ ရေတံခွန်မှာ ရေချိုးမယ်ဆိုတော့ အပိုအဝတ်အစားတွေ နေမှာပေါ့လေ။ ဒီနေ့တော့ နှင်းခိုင်လည်း ထမိန်ဘဲဝတ်ထားလို့ အရွယ်ရောက် မိန်းမတစ်ယောက်ပုံ ပေါက်နေတာမို့ အရင်က ကလေးလိုဘဲ မြင်နေတဲ့ ကျနော် ငေးကြည့်နေမိလို့
“ကိုကြီး ဘာကြည့်နေတာလဲ”
လို့ ရှက်မျက်နှာနဲ့ နှင်းခိုင် ပြောလာမှ
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးက ဒီလိုကြတော့လဲ တကယ့်လူကြီးလေးပုံ ပေါက်လို့ပါ”
“လူကြီးဘဲလေ ကလေးမဟုတ်ဘူး တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတောင် ဖြစ်နေပြီ”
လို့ လက်ကို ခါးပေါ်ထောက် ရင်လေးကော့ပြီး ပြောနေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ကြည့်ပြီး ရယ်ရင်းနဲ့
“ဟုတ်ပါပြီ လူကြီမင်းရယ် ကားပေါ်ကြွပါ”
ဆိုတော့ ဦးလေးတို့ပါ ဝိုင်းရယ်ကြရင်း ကားပေါ်တက်ကြတယ်။ ဦးလေးက ကိုမောင်မြင့်နဲ့ ရှေ့ခန်းမှာထိုင်တော့ နောက်မှာက ဒေါ်လေးဒေါ်အေးပွင့်ရယ် ကျနော်ရယ် သူတို့နှစ်ယောက်ရယ်ပေါ့။
ရေတံခွန်ရောက်တော့ သစ်ရိပ်ကောင်းတဲ့ နေရာလေးမှာ ကားထိုးပြီး ယူလာတဲ့ မိုးကားဖျင်ထည်ကို မြေညီရာမှာ ခင်းလိုက်ပြီး ခြင်းတွေ တောင်းတွေ ချပေးလိုက်တယ်။ ဒီနေရာမှာ ရေတံခွန်ဆိုလို့ ပြောရဦးမယ်။ နာမည်ကြီး စားသောက်ဆိုင်တွေ အဆောက်အဦးတွေနဲ့ ပြည့်စုံတဲ့ ရေတံခွန် မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်တို့ မြို့နယ်လေးအတွင်းက စီးဆင်းနေတဲ့ မြစ်ရဲ့ သဘာဝ ရေတံခွန်လေးပါ။ အမြင့်လည်း ၆ ပေ ၇ ပေလောက် နှစ်ဆင့်ကျနေတဲ့ ရေတံခွန်ငယ်လေးပါ။ လူတွေလည်း တောမြို့ဆိုတော့ အမြဲမရှိဘူး။ တခါတလေ အားလပ်လို့ လာကြတာဘဲ ရှိတယ်။ သင်္ကြန်လို အချိန်တော့ မြို့ပေါ်က လူငယ်တွေလာကြ ရေကစားကြနဲ့ အဲ့ချိန်တော့ လူနည်းနည်း ကျတယ်။
အခုလည်းပဲ ကျနော်တို့ကလွဲလို့ တခြားသူမရှိတော့ ပိုပြီးတော့ လွတ်လပ်တာပေါ့။ နှင်းခိုင်နဲ့ အလည်ပါလာတဲ့ အညာသူ ခင်စန္ဒာကတော့ မရောက်ဘူး မမြင်ဘူးတဲ့ ရှုခင်းတွေကြောင့် ပျော်နေရှာသလိုဘဲ။ နှင်းခိုင်ကလည်း သူဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်နေရလို့ မျက်နှာက အချိုပေါ်မှာသကာဖုံးလို့ပေါ့။
“ကိုကြီး လာ ညီမလေးတို့ကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေး”
နှင်းခိုင် အမိန့်နဲ့ သူ့ဖုန်းလေးနဲ့ နတ်မိမယ်လေးနှစ်ပါးကို ရေတံခွန် နောက်ခံထားလို့ ပိုစ့်မျိုးစုံနဲ့ ရိုက်ပေးသလို ကျနော့်ဖုန်းလေးနဲ့ပါ ရိုက်ယူထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အချိန်က စောသေးတာမို့ ရေချိုးပြီးမှဘဲ နေ့လည်စာ စားမယ်ဆိုပြီး အားလုံးရေချိုးတော့ ကျနော်က ဘောင်းဘီနဲ့မို့ မချိုးတော့ဘူးလို့နေတော့
“သိတယ်လေ ကိုကြီးက ရေလဲမပါမှန်း။ အာ့ကြောင့် အဖေ့ပုဆိုးတစ်ထည် ညီမလေး ယူလာတာ”
ဆိုပြီး သူ့ကျောပိုးအိတ်လေးထဲက ပုဆိုးတစ်ထည် ထုတ်ပေးတော့
“ဪ တော်တော်လိမ္မာတဲ့ သမီးဘဲ။ အဖေ့အတွက်တော့ သတိမရဘဲ သူ့အစ်ကိုအတွက်ကြ သတိရတယ်နော်”
“အာ အဖေကလည်း အဖေ့အတွက် အမေထည့်နေတာမို့ပါနော်”
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ပြန်ပြောတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ဦးလေးဦးအောင်လှက
“အေးပါကွာ အဖေက စတာပါ”
ဆိုပြီး ရယ်နေပေမဲ့ ကျနော်ကတော့ အားနာနေမိတယ်ပေါ့။ ရေထဲဆင်းတော့ လူကြီးတွေက ရေတိမ်မှာ ချိုးပေမဲ့ နှင်းခိုင်က
“လာ ကိုကြီး ဟိုးက သစ်တုံးကြီးဆီ ကူးမယ်”
တဲ့။ ခင်စန္ဒာက ရေမကူးတတ်လို့
“နှင်း ကိုယ်မလိုက်ဘူးနော် ဒီမှာဘဲ ဒေါ်လေးတို့နဲ့ ချိုးမယ်”
လို့ပြောတော့
“အေးပါ လာ ကိုကြီးလိုက်ခဲ့”
ဆို ကူးသွားပါလေရော။ ဦးလေးကလည်း
“သူရရေ လိုက်သွားလိုက်ဦး အဲ့နားက ရေနက်တယ် ဟ”
“ဟုတ် ဦးလေး”
ဆိုပြီး နောက်က လိုက်ကူးလိုက်ရတယ်။ မိုးရေကြီးတုန်း ရေနဲ့မျောလာပြီး ရေလည်မှာ သောင်တင်နေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးက ရေလည်ကျွန်းလို ဖြစ်နေတာလေ။ ကျနော်ရောက်တော့ နှင်းခိုင်က သစ်တုံးပေါ်ထိုင်လို့ ခြေနှစ်ချောင်း ရေထဲချလို့ ကလေးလို ကျနော့်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရေပက်ပြီး ဆော့နေတယ်
“ဟေ့ မပက်နဲ့လေ မွန်းတယ်ကွ”
“ခစ်ခစ် မွန်းပစေ”
ဆိုပြီး အတင်းပက်နေလို့ သူ့နားရောက်အောင် ကူးသွားပြီး သူ့လက်ကို ဖမ်းလိုက်တယ်။ ရေက သစ်တုံးကြီးနားမှာက ကျနော့်ရင်ညွှန့်လောက်ဘဲ နက်တယ်လေ။ သစ်တုံးပေါ်က သူ့လက်ကိုဖမ်းတော့ နှင်းခိုင် ရေထဲကျတော့ သူ့အရပ်နဲ့ကြတော့ နှာခေါင်းမြှပ်တယ်လေ။
“ဖူး ဝလူး ဖူး”
ရေမွန်းပြီး ကျနော့်လည်ပင်းကို အတင်းဖက်ပါလေရော။ ကျနော်ကလည်း အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားတော့ သူရှေ့ပိုင်းနဲ့ ကျနော့်ရှေ့ပိုင်း ထပ်ရက်ဖြစ်နေတော့ ညီငယ်က ထပြီပေါ့။ အဲ့အချိန် ကျနော်လည်း ဘာမှသတိမရတော့ဘူး။ အသက်ရှူမဝဘဲ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်တာဘဲ သိတယ်။ သူ့ခါးလေးကို ဆွဲပြီး တင်းတင်းဖက်မိတယ်။
အဲလို ဖက်လိုက်တာနဲ့ ညီငယ်က သူ့ဆီးခုံကို ဒုတ်နဲ့ထိုးသလိုဖြစ်လို့ သူလည်းလန့်ပြီး ကျနော့်ကို မျက်လုံးပြူးလေးနဲ့ မော့အကြည့်။ အဲ့ဒီအကြည့်ကို မြင်တော့ ကျနော့်စိတ်က မရိုးမရွ ဖြစ်လာပြီး အာနေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ငုံခဲပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလိုက်မိတယ်။ သူလည်း ကျနော်ကျောကို အတင်းပြန်ဖက်တယ်။ တကယ့် ခဏလေးမှ ခဏလေးပါ။ သူကချက်ချင်း ကျနော့်ကို အတင်းတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး
” အာ ကိုကြီးနော် အဖေတို့ မြင်မယ်”
အဲ့ကြမှ ကျနော်လည်း အသိဝင်ပြီး ဦးလေးတို့ရှိရာကို ကြည့်မိတယ်။ တော်သေးတယ် ဘယ်သူမှ သတိမထားမိကြဘူး။ ကျနော့်အဖြစ်ကို သူကရိပ်မိပြီး
“ဟွန့် အခုမှကြောက်နေ စောစောကတော့ သူမဟုတ်သလို”
“ဟီးးး ”
လို့ ရယ်ပြလိုက်တယ်။
“ဘာ ဟီးးး လဲ”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”
ဆိုတော့ မျက်စောင်းထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းလေးစူပြတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ကျနော်ပိုချစ်မိလေပြီလားဘဲ။ ထမိန်ရင်လျားထားလို့ တစ်ဝက်တစ်ပြက် ပေါ်နေတဲ့ ရင်သားဝင်းဝင်လေးကို ငေးနေမိတဲ့ ကျနော့်ကို
“ကိုကြီးနော် အဲ့လိုမကြည့်နဲ့ ရှက်တယ်”
“မရှက်ပါနဲ့ကွာ ကိုကြီး ညီမလေးကို ချစ်တယ်”
“ဟာ ကိုကြီးကလဲ”
“ကိုကြီးကိုရော မချစ်ဘူးလား”
“မသိပူး မသိပူး ညီမလေးသွားပြီ”
ဆိုပြီး ကူးသွားတဲ့ နှင်းခိုင်ကိုငေးရင်း သက်ပြင်းချမိပါတယ်။ ရေချိုးလို့ ပြီးတဲ့အခါကြတော့ နေ့လည်စာ စားကြ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြနဲ့ တခြားလဲ လည်စရာမရှိတော့တာမို့ ပြန်လာကြတယ်။ ရွာကို ပြန်ရောက်တော့ နေ့လည်တစ်နာရီကျော်ရုံလေးဘဲ ရှိသေးတယ်။ ပစ္စည်းတွေချပေးရင်း နှင်းခိုင်ကိုကြည့်တော့ ကျနော့်ကိုအရင်လို ဖက်လှဲတကင်းမလုပ်ဘဲ ရှောင်နေတဲ့ပုံမို့ စိတ်ထဲမှာကတော့ မကောင်းဘူးလေ။ အခြေအနေကလည်း ဘာမှမတတ်နိုင်လို့ ဦးလေးကိုဘဲ ခွင့်တောင်းပြီး ပြန်လာလိုက်တယ်။
ခြံထဲဝင်လာတော့ အလုပ်သမားတွေက လိမ္မော်သီးသွားတင်နေတာမို့ တိတ်ဆိတ်လို့ပေါ့။ လိမ္မော်သီးကို ရွာထိပ်က ကတ္တရာလမ်းမကြီးထိ သွားတင်ကြရတယ်။ မြေလမ်းထဲဆို တစ်ခါတလေ မြေကျွံတတ်လို့ အထဲမဝင်ကြဘူး။
ကျနော်လည်း အမေနဲ့ကျနော်နေတဲ့ တဲဆီ လျှောက်လာလိုက်တယ်။ အသီးမခူးတဲ့ အချိန်ဆိုရင် ကျနော်တို့က ရွာထဲက အိမ်လေးမှာနေပြီး အခုလို အသီးခူးရတဲ့ အချိန်ကြတော့ ခြံထဲမှာဘဲ တဲလေးထိုးပြီး သားအမိနေကြတာ။
ကျနော်တဲနားရောက်တော့ စကားပြောသံသဲ့သဲ့ကြားလို့ တဲကို ဧည့်သည့်ရောက်နေပြီလို့ ထင်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တဲတံခါးက ပိတ်လျှက်သားမို့ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်မိတယ်။ တဲကတော့ ဒီဒေသက ဓလေ့အတိုင်း ဝါးထရံကာ သက်ငယ်မိုး အခင်းက ဝါးပိုးဝါးကို သဲ့ပေါက်ပြီး ခင်းတဲ့ ဝါးအခင်း လူကြီးတထိုင် အလွတ်မြင့်တဲ့ တဲလေးပေါ့။ ဝါးအခင်းဖြစ်တာမို့ တဂျွတ်ဂျွတ် တကျိကျိ မြည်သံတွေလဲ ကြားနေရတော့ ထရံပေါက်ကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့။
“ဟာ”
ဘယ်လိုမှ ထင်မထားတဲ့ မြင်ကွင်း။ ကျနော့်အမေ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခင်လေ လေးဘက်ကုန်းလို့ အမေ့နောက်မှာက ကျနော်တို့ခြံနီးခြင်း မုဆိုးဖို ဦးထွန်းမောင်က အမေ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ပြူးထွက်နေတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်ပြီး စွင့်ကားနေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးကို စုံကိုင်ပြီး စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်ပြီးလိုးနေတာ။ အမေကလည်း သူ့ဖင်ကြီးကို ဦးထွန်းမောင် လိုးကောင်းစေဖို့ ကော့ပေးထားပြီး နှစ်ယောက်သား အားရပါးရ ကာမအရသာကို ခံစားနေကြတာ။
“အာ့ ဟင့်…အ အ အင့်”
သံစုံတွေ ထွက်လို့။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲ။ စိတ်ကိုငြိမ်သွားစေဖို့ လိမ္မော်ပင်တွေဘက် ထွက်လာပြီး လိမ္မော်ပင်တစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး စောစောက မြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်ကြည့်လိုက်တယ်။
အမေ။ ကျနော်ငယ်ငယ်ကတည်းက နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ နေခဲ့တဲ့ အမေ။ စောစောက အမေ့မျက်နှာကြည့်ရတာ ကျေနပ်ခြင်းတွေ အားရခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ မျက်နှာ။ အမေလည်း လောကီသားဘဲ သွေးသားဆူဖြိုးနေတုန်း သူလည်း ခံစားချင်ရှာမှာပေါ့။ ကျနော်က နားလည်ပေးဖို့ဘဲ လိုတာပါလားလို့ တွေးမိတော့ စောစောက ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာတွေ ပေါ့ပါးသွားတော့တယ်။
အဲ့ချိန်မှာဘဲ တဲတံခါးလေးပွင့်လာပြီး အမေနဲ့ ဦးထွန်းမောင်တို့ ထွက်လာတာ မြင်ရတယ်။ သူတို့ကတော့ လိမ္မော်ပင်တွေ ကွယ်နေလို့ ကျနော့်ကို မမြင်ဘူး။ နှစ်ယောက်သား တတွတ်တွတ်နဲ့ စကားတွေပြောပြီး ခွဲခါနီးတောင် အမေ့ကို အနမ်းနဲ့ နှုတ်ဆက်နေသေးတယ်။ ဘယ်တုန်းကတည်းက ဖြစ်နေမှန်း မသိပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ လူလစ်ပြီဆိုပြီး လူငယ်တွေလို ချိန်းတွေ့ကြတာဘဲနေမယ်။
…………………………………………………..
အမေက အခုမှ လေးဆယ်ကျော်ရုံလေး။ ပန်းနဲ့နှိုင်းရင် မကြွေမနွမ်း ရနံ့လည်း မပြယ်သေးတဲ့ အရွယ်။ ကျနော် ဘယ်လို အပြစ်တင်ရက်မလဲ။ အမေလည်း ဦးထွန်းမောင် ထွက်သွားတော့ ရေစည်တွေဆီသွားပြီး ဘယ်သူမှမရှိဘူးအထင်နဲ့ ကျကျနန သူ့ပိပိကို ဆပ်ပြာတိုက် နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် ဆေးကြောနေပါတယ်။
အမေစိတ်တိုင်းကျ ဆေးကြောပြီး တဲထဲပြန်ဝင် သွားမှ ကျနော်လည်း တဲဆီသွားလိုက်တယ်။ ကျနော် တဲထဲဝင်တော့ အမေက သူတို့ချစ်ဗြူဟာခင်းချိန်က ခင်းထားတဲ့စောင်ကို သိမ်းနေချိန် ဗြုန်းခနဲ့ဆိုတော့ လန့်သွားရှာတယ်။ ပြီးမှ
“ဟဲ့ သားပြန်လာတာ စောတာကို”
တဲ့။ ကျနော်လည်း အစကတော့ နောက်မှ ပြောမယ်လို့ ကြံထားပေမဲ့ စိတ်မြန်သမားဆိုတော့ နောက်လည်း ပြောရမယ့်အတူတူ အခုခြံထဲမှာ သားအမိနှစ်ယောက်တည်း ရှိနေတုန်း ပြောတာပိုကောင်းတယ် တွေးမိတာမို့
“သားရောက်နေတာက ကြာပြီ အမေရဲ့”
ကျနော့်စကားကြောင့် အမေ့မျက်နှာပျက်သွားသလို ရှက်ပြီး မြေပြင်ကို ငေးသလို ခေါင်းငုံ့နေတာမို့
“အမေရယ် ရှက်မနေပါနဲ့တော့။ အမေလည်း အရွယ်ရှိသေးတာဘဲလေ သားနားလည်ပါတယ်။ အမေတို့ ချစ်နေတာ ကြာပြီလား”
ရယ်စရာတော့ ဖြစ်နေတယ်။ မိဘက မေးရမယ့် စကားကို သားဖြစ်တဲ့ ကျနော်က ပြန်မေးနေရတယ်။
“အင်း တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ”
လို့ ရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတိုးလေး ဖြေနေတဲ့ အမေ့ကို သနားမိတယ်။
“အာ့ဆိုလဲ တရားဝင်သာ ယူလိုက်ပါ။ သား ကျေနပ်ပါတယ်။”
လို့ပြောတော့ အမေလေ ဝမ်းသာလို့ မျက်ရည်တောင်ဝဲတယ်။
“အေးပါ သားရယ်။ နားလည်ပေးလို့ သားကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာကွယ်”
“ဟာ အမေကလည်း သားသမီးကို မိဘက ကျေးဇူးတင်စရာလား”
“မပြောတတ်ဘူးကွယ့် ဝမ်းသာတာဘဲသိတယ်”
ဪ အဖေမရှိစဉ်ထဲက မြိုသိပ်နေရတဲ့ ကာမစည်းစိမ်ကို အခုလူသိထင်ရှား ခံစားခွင့်ရတော့မယ်ဆိုတော့ ပျော်ရှာမှာပေါ့လေ။ ခိုးစားရတာက တထိတ်ထိတ်နဲ့ နောက်ကြောင်းမအေးတော့ အရသာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားရတာမှ မဟုတ်လေဘဲ။
အဲ့ညက ရွာထဲမှာ ခေါပုတ်ထောင်းပွဲရှိလို့ အမေနဲ့ ခြံထဲက လုပ်သားတွေ အကုန်သွားတော့ မနက်က ရေတံခွန်သွားခဲ့တဲ့ ကျနော်က ခြံစောင့် တာဝန်ယူလိုက်ရတာပေါ့။ ခြောက်ရက်လဆန်းမို့ ခြံထဲမှာ လရောင်ဖြာပြီး ရွာထဲက ရှမ်းအိုးစည်သံကြောင့် ပျော်ရမလိုလို လွမ်းရမလိုလို။ တဲရှေ့မှာ မီးပုံလေးဖိုပြီး ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးနဲ့ ထိုင်ပြီး ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း နေ့လည်က ရေတံခွန်မှာ နှင်းခိုင်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းတွေ တဲအရောက်မှာ အမေတို့ အချစ်ကြမ်းနေတဲ့ အကြောင်းတွေ တွေးနေမိတယ်။
အဲ့အချိန်မှာဘဲ စက်ဘီးလေးနဲ့ နှင်းခိုင် ရောက်လာပြီး
“ကိုကြီး ကိုကြီးအတွက် ခေါပုတ်ယူလာပေးတာ”
“ဟာ အမေတို့ ပြန်လာမှ ထည့်ပေးရင် ရနေတာ။ ညကြီး စက်ဘီးစီးလာရလား”
“အမလေး ဒီလောက်တော့ အပျော့ပေါ့။ ဒီက သူပျင်းနေမလားလို့ အဖော်လည်း လာလုပ်ပေးရသေးတယ်။”
ဆိုပြီး ကက်ကက်လန် ရန်တွေ့နေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ကြည့်ရင်း ရင်ပိုခုန်လာတယ်။ နှင်းခိုင် လက်လေးကို ဆွဲကိုင်ရင်း
“ညီမလေးရယ် နှင်းခိုင်ရယ်”
လို့ မြည်တမ်းမိတယ်။ နှင်းခိုင်ကလည်း မျက်လုံးဝိုင်းလေးနဲ့ မော့ကြည့်နေလေတော့ ကျနော့်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲလို့ ဟတတ နှုတ်ခမ်းလွှာကို ငုံခဲလို့ နမ်းလိုက်မိတယ်။
“အို ”
ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်း ထွက်သွားတာကလွဲလို့ ကျနော့်ခါးကို ဖက်လို့ ကျနော့်အနမ်းကို ကြည်ဖြူစွာ ခံယူနေတာမို့
“ချစ်တယ် ညီမလေးရယ် ချစ်တယ်”
ဆိုပြီး စကားသာ တဖွဖွပြောရင်း ကျနော့်လက်တွေက နှင်းခိုင် နောက်ကျောပြင်တလျှောက် အထက်အောက် စုန်ဆန် လူးလားခေါက်ပြန် ပြေးသွားနေတော့ နှင်းခိုင်လည်း တစ်ချက်တစ်ချက် တွန့်ခနဲ့ တွန့်ခနဲ့ဖြစ်လို့ ကာမအဆိပ်တွေ တက်နေရှာတယ်။
အပိုင်း (၂) ဆက်လက်ဖတ်ရှု့ရန် နှိပ်ပါ 👉 ပန်းတိုင်းမွှေးသလို နမ်းတိုင်းနွေးစေသတည်း (အပိုင်း ၂)