🏵️(အခန်း ၁)🏵️
“သားရေ ခြံရှေ့က ဆိုင်ကယ်ဟွန်းတီးနေတယ်။ ထွက်ကြည့်လိုက်ဦး။”
“ဟုတ်ကဲ့ အမေ”
ဖိုးကျော် သူ့ရဲ့မိခင်ဖြစ်သူ နောက်ဖက်မှာ ရေချိုးနေသဖြင့် အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်ကြည့်လိုက်သည်။ မေမေ့မိတ်ဆွေဖြစ်သူ မဇင်မာသဲ ။
“ကဲ ငါ့မောင်ရေ စားစရာတွေ လာယူဦး”
ဇာခြည်သဲက ဆွဲလာသော ခေါက်ဆွဲကြော်ထုပ်နှစ်ထုပ်ကို ဖိုးကျော်ဆီ ပေးလိုက်သည်။ ဒီလိုဘဲ ဇာခြည်သဲက အိမ်လာတိုင်း ဖိုးကျော်တို့သားအမိ စားဖို့ တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခုတော့ ယူလာနေကြ။
“ဟဲ့ မင်းအစ်မကို အိမ်ထဲခေါ်ဦးလေ။ လာ အထဲဝင်ဦး သဲသဲ။ ဘာလို့ စားစရာတွေ ယူလာတာလဲ အားနာစရာ”
“အို အန်တီကလည်း အားနာစရာမှ မဟုတ်တာ။ ကျွန်မဆိုင်မှာဘဲ လုပ်တာကို”
ဇင်မာသဲက ဒီမြို့လေးမှာ အအေးဆိုင်၊ ခေါက်ဆွဲဆိုင် ဖွင့်ထားသူလေ။ ဖိုးကျော်တို့အမေနဲ့ ရင်းနှီးသလို ဖိုးကျော်ကလည်း သွားကူတတ်သည်။ ဒါကြောင့် ခင်မင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။
ဖိုးကျော်က ၂၅ နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ အစိုးရရုံးတစ်ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်သည်။ ဒီရက်ပိုင်း သင်္ကြန်ရုံးပိတ်ရက်ရှည် ရှိသဖြင့် နားနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဇာခြည်သဲက အသက် ၃၅ နှစ်ခန့်။ ယောင်္ကျားရှိသည်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဆိုပေမဲ့ ဖင်တွေ ရင်တွေက တောင့်ဆဲပင်။ အသားခပ်ညိုညို။
“ကဲ ဆိုပါဦး ဘာကိစ္စများရှိ”
ဖိုးကျော် မိခင်ဖြစ်သူ၏ အမေးကို ဇင်မာသဲက
“အထွေအထူးတော့ မရှိပါဘူး။ ဒီရက်ပိုင်း သင်္ကြန်ပိတ်ရက် ကျွန်မယောင်္ကျားကလည်း သူ့အမေတို့ရွာပြန်တယ်။ တစ်လလောက်တော့ ကြာမယ်။ ကျွန်မကလည်း ကျွန်မဆိုင်လေးက ရောင်းအားကောင်းနေတော့ မပိတ်ချင်ဘူး။ ဆိုင်မှာကလည်း မိစုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဘဲ ရှိတယ်။ ဖိုးကျော်ကလည်း သင်္ကြန်ရုံးပိတ်ထားတော့ ပျင်းနေမှာ။ ကျွန်မဆိုင်မှာ လာကူပေးပါဦးလို့။ သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့ လူစည်တယ် ရောင်းအားကောင်းတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ပါ။”
“ရတယ် အစ်မ ကျွန်တော်လာကူမယ်လေ”
ဖိုးကျော်က သွက်သွက်လက်လက်ပင်။ မဇင်မာသဲဆိုင်မှာ သူသွားကူလျင် သူသုံးဖို့ တစ်ရက် တစ်သောင်းနှစ်သောင်း ရဦးမယ်လေ။
“ကျွန်တော် ဘယ်နေ့လာရမလဲ အစ်မ”
” မနက်ဖြန်လာခဲလေ မောင်လေး။ ဆိုင်မှာက အစ်မနဲ့ မိစုနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဆိုင်က လွတ်နေတဲ့ အခန်းမှာဘဲ အိပ်ပေး။ မင်းအစ်ကို ပြန်မလာမချင်းပေါ့။ လူကလည်းမရှိတော့ ဆိုင်နားက သူခိုးကပ်ချင်တယ်”
“ဟုတ်ပြီ အစ်မ။ ဒါဆိုလည်း မနက်ဖြန်မနက် ကျွန်တော်လာခဲ့မယ်လေ”
“ဒါဆိုလည်း အစ်မသွားဦးမယ်။ အန်တီ ကျွန်မသွားမယ်နော်”
“အေးအေး ဆိုင်ကယ်လည်း ဖြေးဖြေးစီးသွားဦး”
ဖိုးကျော်အမေဒေါ်ခင်မြက ဇင်မာသဲကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ မကြာမီ ဆိုင်ကယ်စက်နိုးသံနဲ့အတူ ဇင်မာသဲတစ်ယောက် ဖိုးကျော်တို့အိမ်ရှေ့မှ ထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။
🏵️(အခန်း ၂)🏵️
”သဲသဲရေ ရှင်းမယ် သူငယ်ချင်း”
မို့မို့က အအေးခွက်ထဲမှ လက်ကျန်အအေးများကို သောက်လိုက်ပြီး ဇင်မာသဲကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“အေး အေး သူငယ်ချင်း ပြန်တော့မလို့လား။ မောင်လေးရေ နင့်မမို့တို့ ဝိုင်းက ရှင်းမယ်တဲ့။”
” ဟုတ် အစ်မ”
ဖိုးကျော် မို့မို့တို့ဝိုင်းကို လှမ်းလာတာမြင်တော့ မို့မို့က ၅၀၀၀ ထောင်တန်(၁)ရွက်ကို ထုတ်လိုက်ပါတယ်။
“နေနေ မို့မို့ ငါရှင်းလိုက်မယ် ရော့ရော့ ဒီကယူ။ ဘယ်လောက်ကျလဲ မောင်လေး”
အတူတူထိုင်နေသော မသွယ်က သူမပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ တစ်ထောင်တန်နှစ်ရွက်ကို ထုတ်၍ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပေးလိုက်သည်။
“အားနာစရာကြီး မသွယ်ရယ်”
” ရပါတယ် မို့မို့ရဲ့။ တစ်ခါတစ်လေမှ တွေ့ရတာ။ နောက်မှပြန်တိုက်တော့”
မို့မို့က ဖိုးကျော်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး။
” ဖိုးကျော်ပါလား။ နင့်ချစ်မကြီးဆိုင်ကို ပိတ်ရက် လာကူနေတာလား။”
“ဟုတ် အစ်မ”
ဖိုးကျော်က မို့မို့နဲ့ တစ်ရုံးထဲတွေလေ။
“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် အဆင်ပြေတာပေါ့ နင့် ချစ်မကြီးအတွက်။ မသွယ်ရေ သွားမယ်လေ ကျွန်မလိုက်ပို့မယ်။”
ဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက် စက်နိုး မသွယ် နောက်ကထိုင်ပြီးတာနဲ့ မို့မို့ ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်ခဲ့သည်။ စကားလေး တပြောပြောနဲ့ ပြန်လာကြသည်။ မသွယ်နဲ့မို့မို့က တစ်ရပ်ကွက်ထဲလေ။
“ခုနက ဖိုးကျော်က ဇင်မာသဲနဲ့ မောင်နှမ မဟုတ်ဘူးလားလို့”
မသွယ်ရဲ့အမေးကို မို့မို့က
“ဘယ်ကလာ မသွယ်ကလည်း ဘာမောင်နှမမှ မဟုတ်ဘူး။ ဘာမှမတော်ဘူး။ အဲ့ကောင်နဲ့က ဘာလိုလို ညာလိုလိုနဲ့”
“ဟုတ်လား မို့မို့ မထင်ရဘူးနော်”
“မသွယ်လည်း သတိထားမိမှာဘဲ။ မောင်လေး မောင်လေးနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကကို မချဘူး”
“ဟိုကောင်ကလည်း သူ့ယောင်္ကျားမရှိရင် ဖင်ပုတ် ခေါင်းပုတ် စလိုက်၊ ခါးဖက်လိုက်နဲ့။ သူ့မိန်းမကြနေတာဘဲ။ ဟိုကောင်မကလည်း လင်ငယ်တော်ချင်နေတာ နေမှာပေါ့။ လူပျိုဆိုတော့ သူ့ယောင်္ကျားထက် သန်မှာလေ”
“ဟုတ်မယ် ဟုတ်မယ် ခိခိ”
မို့မို့နဲ့ မသွယ်ကလည်း အိမ်ထောင်သည်တွေဆိုတော့ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတစ်ယောက် ဘယ်ယုန်မြင်လို့ ဘယ်ခြုံကို ထွင်နေသည်ဆိုတာ ရိပ်မိသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် ထင်နေသလို ဟုတ်မဟုတ် ဆိုတာကတော့ ကာယကံရှင်များသာ သိပေလိမ့်မည်။ ဟုတ်သည် မဟုတ်သည် အပထား။ မို့မို့ကလည်း ဒါမျိုးလုပ်နေကြဆိုတော့ သူမလိုဘဲထင်သည်။ မသွယ်ကလည်း လူပုံကြည့်လျင် ရိုးသလိုလိုနဲ့ ကုတ်ကမြင်းတစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်။
🏵️(အခန်း ၃)🏵️
ဖိုးကျော်ကို အပြင်ကို ကိစ္စတစ်ခုနှင့် ခိုင်းလိုက်ပြီး ဇင်မာသဲက ကောင်တာမှ ငွေများကို ထုတ်ရေလိုက်သည်။ သူမအံဆွဲထဲမှာ ငွေက အထပ်လိုက် ရှိနေသည်။ နေ့လည်က မသွယ်လာတာ သူမချဲပေါက်ထားသောငွေကို လာလျော်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘယ်သူမှ သူမ ချဲပေါက်တာ မသိကြ။ မသွယ်က ချဲကိုယ်စားလှယ်လေ။ တစ်သောင်းဖိုးပေါက်တာ နှုတ်ပိတ်ခ တစ်သိန်းကျော် မုန့်ဖိုးပေးလိုက်တော့ ဘယ်သူမှမသိ။ မသွယ်ကလည်း မပြောတော့။ အချိန်က ညနေသုံးနာရီလောက်ဘဲ ရှိသေးသည်။
“အစ်မရေ ကျွန်မရောက်ပြီ”
ဆိုင်မှ အကူကောင်မလေး မိစုရဲ့အမေ။ မနက်က သူမ ဖုန်းဆက်ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မိစုတို့က သူမတို့မြို့နဲ့ ၁၀ မိုင်ခန့်ဝေးသည့် ရွာက။
“မိစုရေ မိစု။ နင့်အထုပ်တွေ သိမ်းပြီးပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
မိစုက အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်လာသည်။
“ရော့ အန်တီ။ ဒါက မိစုရဲ့ တစ်နှစ်စာ လခ”
ဇင်မာသဲက ငွေ ၈ သိန်းကို မိစုအမေကို ပေးလိုက်သည်။
“ရော့ ဒါက မိစု နင့်အတွက် မုန့်ဖိုးသပ်သပ်ပေးတာ”
ပိုက်ဆံတစ်သိန်း ကောင်မလေးကို ပေးလိုက်တော့ ကောင်မလေး ပျော်လို့။
“အဲ နင်ခွင့်ရတယ် မုန့်ဖိုးရတယ်ဆိုပြီး ငါ့ယောကျ်ား ပြန်လာရင် မပြောနဲ့နော်။ ဒါက အန်တီက နင့်ကို သင်္ကြန်ရွာပြန်ဖို့ ယောင်္ကျားမသိအောင် ပေးရတာ”
“စိတ်ချပါ အန်တီရဲ့ သမီးမပြောပါဘူး”
မိစုအမေနှင့် မိစုကား အထုပ်ကိုယ်စီဆွဲ၍ ရွာပြန်ရန် ကားဂိတ်သို့ သွားကြလေတော့သည် ။ အချိန်က စောသေးသော်လည်း ဇင်မာသဲတစ်ယောက် ဆိုင်တံခါးများကို ပိတ်လိုက်သည်။ ရောင်းရတာ မရောင်းရတာ သူမအလုပ် မဟုတ်တော့။ သူမဆိုင်ထဲက စားပွဲမှာ သူမ အဆင်သင့် ဝယ်ထားသော အကောင်းစား အရက်တစ်လုံးနဲ့ သူမသောက်ဖို့ ဝိုင်ပုလင်းများကို ပြင်လိုက်သည်။ ဝယ်ထားသော အမြည်းအစုံကိုလည်း ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
သူမ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသောအခါ အရက်နဲ့ ရောသောက်ရန် ပြင်ဆင်ထားသော အအေးဘူးကြီးကို ဖွင့်ကာ အနည်းငယ် သွန်လိုက်သည်။ သူမရေနှင့် အသင့်ဖျော်ထားသော ဆေးရည်ကို ဗူးထဲရောကာ လှုပ်ခါလိုက်သည်။ အဖုံးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ဒီဆေးက သူမသိသည်။ သူမယောကျ်ားအစ်မဆီက ခိုးထားတာ ဖြစ်သည်။
သူမရဲ့မရီး ချိုနွယ်ကလည်း အသက်ကသာ ၄၀ ခန့်ရှိနေပေမဲ့ ရွသည်။ ပြောလိုက်လျင်တော့ တရားရသူလိုလို ဘာလိုလိုနှင့်။ တကယ်တော့ အင်မတန် ရွသည်။ လင်ငယ်နေတဲ့ နေရာကတော့ ပက်စက်သည်။ သူမ ခိုးလာသော ဆေးတွေက ဒေါ်ချိုနွယ် သူ့လင်ငယ်ကို တိုက်နေကြ ရာဂကြွဆေးများ ဖြစ်ပေသည်။
တကယ်တော့ ဇင်မာကလည်း ဖိုးကျော်ကို စားဖို့ မွေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမယောကျ်ားက အိမ်ထောင်သက်ရတော့ သူမကို ဂရုမစိုက်ချင်။ တကယ်တော့ ၃၀ ကျော်မှ ၄၅ နှစ်ကြား မိန်းမတွေဟာ အထန်ဆုံးဆိုတာ သူတို့မသိ။ လီးအရသာ သိနေသော စောက်ဖုတ်ကိုမှ ပစ်ချထားတော့ ဇင်မာသဲလည်း ဆာပြီလေ။ ဖိုးကျော်လို မိန်းမမလိုးဖူးသေးသည့် လူပျိုလေးကို သူမယောက်ျား မရှိတုန်း တစ်ခါလောက် ကျွေးလိုက်လျင် ဒီကောင်လေး သူမကို စွဲသွားမှာ သေချာသည်။ ဒါကို ဇင်မာသဲက သိထားတော့ ဖိုးကျော်ကို မောင်လေး မောင်လေးနဲ့ သူမရဲ့ ကာမသားကောင်အဖြစ် သွတ်သွင်းရန် ကြံစည်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ကောင်လေးကလည်း သူမကို အစ်မ အစ်မနဲ့ စိတ်ကူးထဲက ခွနေတာ သေချာသည်။
သိတာပေါ့ သူမလမ်းလျှောက်လျင် နောက်က ဖင်ကြီးကြည့်ကာ ပစ်မှားနေမှန်း။ လူပျိုလေးမို့ ဒင်းက မျက်စိအရသာခံရုံ မှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်ရုံအပြင် လက်တွေ့မစရဲဘူးလေ။
🏵️(အခန်း ၄)🏵️
“ဖိုးကျော်ရေ ရပြီဟေ့”
ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ဝယ်လာသော ပစ္စည်းများကို အိတ်နဲ့ထုပ်ပြီး ပေးလိုက်သည်။
“နေဦးကွ ဇာတ်ကားအသစ်လေးတွေရှိတယ်။ ယူသွားဦးမလား”
ဦးခိုင်လင်းက ကုန်စုံဆိုင်ဖွင့်ထားသူ။ လူပျိုကြီး။ ဖူးကားကြည့် ကနာသည်။ ဖိုးကျော်နဲ့က ဝါသနာတူ။ ဦးခိုင်လင်းက အစုံကိုကြည့်သူပင်။ မြာလည်း ပွေသည်။ ဖိုးကျော်လည်း အချိန်ရနေတာနဲ့ ဦးခိုင်လင်းနဲ့အတူ ဖူးကားကြည့်နေလိုက်သည်။ ဇာတ်ကားတွေကလည်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းတွေချည်းဆိုတော့ ဖိုးကျော်ငယ်ပါက ထလာသည်။
“တော်ပြီဗျာ စိတ်ကလာပြီ။ လုပ်စရာက ရှိတာမဟုတ်ဘူး”
ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်သည်။
“ဟ မင်းကဘဲ ပြောရတယ်ရှိသေး။ မင်းလောက်ပေါတာ မရှိဘူး”
“ဟာ ဦးခိုင်ကဘဲ ပြောရတယ်ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော်က ဘယ်မှာ လုပ်စရာရှိ။”
ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ကို သနားစရာ သတ္တဝါတစ်ကောင်လို ကြည့်လိုက်ပြီး။
“ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် မင်း တော်တော်ညံ့တာပါလား။ မင်းချစ်မကြီး ဇင်မာသဲ ရှိတယ်လေ”
“ဟာဗျာ ခင်ဗျားကလည်း မဟုတ်တာ ပြောတော့မယ်”
“ဟ ငါမှန်တာပြောတာဟ။ ဇင်မာသဲကို ကြည့်ရတာ ဆာနေတဲ့ ပုံစံနော်။ မင်းကို တကယ်ပြောတာ။ သူ့ယောကျ်ားက မပေးနိုင်ဘူးထင်တယ်။ ပြီးတော့ မင်းကို လင်ငယ်တော်ချင်နေတဲ့ပုံစံ။ မင်းကသာ မသိသာ၊ ငါတို့က ဘေးကကြည့်တာ အရှင်းကြီးရယ်။ မင်း မယုံရင် စကြည့်လိုက် အခံပက်စက်မဲ့ ရုပ်နော်။ သူမှမဟုတ်ဘူး မင်း အဲ့ဆိုင်လာနေတဲ့ မို့မို့တို့ မသွယ်တို့ကလည်း သူ့လိုဘဲ။ ကုတ်ကမြင်းတွေ။ မင်းသာ စတတ်လို့ကတော့ ဝမ်းတူး ဝမ်းသရီးတောင် မင်းကိုဆွဲဦးမယ်။”
“ဟာဗျာ”
“ဟုတ်တယ်လောက်တော့ လုပ်လိုက်။ ပေါက်တယ်နော် ကောင်လေး။ ငါက မိန်းမပေါင်းများစွာ လုပ်ပြီးသားကောင်ပါ ဟားဟား”
ဦးခိုင်လင်းက တဟားဟားရယ်ရင်း ဖူးကားဆက်ကြည့်နေသည်။ ဖိုးကျော်ကတော့ ရှက်ရှက်နဲ့ လစ်ချေပြီ။ နေရာချင်းသာ လဲလိုက်ချင်တယ်လို့ စိတ်ထဲက တွေးလိုက်သည်။ ဇင်မာသဲက ဖင်ကြီးကြီး နို့ကြီးကြီး။ တော်တော်လိုးလို့ကောင်းမည့်ပုံ။ ဖိုးကျော်လို ငအမို့သာ။ သူ့လိုလူဆို အခုလို သူမယောကျ်ား မရှိတာနဲ့တော့ ဟင်းဟင်းလို့ တွေးမိလိုက်သေးသည်။
🏵️(အခန်း ၅)🏵️
ဖိုးကျော် ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ ဆိုင်တံခါးတွေ ပိတ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ ည(၈)နာရီဘဲ ရှိသေးတာ မသဲ ဘယ်သွားစရာရှိလို့လည်း မသိလို့ တွေးလိုက်သည်။ သူ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ အထုပ်များကို ချလိုက်ပြီး ဆိုင်နောက်ဖက် သွားလိုက်သည်။
“မသဲရေ မသဲ အစောကြီး ဆိုင်ပိတ်တာလား”
“သြော် ငါ့မောင် ပြန်လာပြီလား။ စေ့ထားတယ် တံခါးက။ ဆိုင်ကယ်ပါ အထဲသွင်းလိုက်တော့။ အထုပ်တွေက အပေါက်မှာ ချထားလိုက်”
ဆိုင်နောက်ဖက်အခန်းထဲမှ အော်ပြောသံကို ကြားရလေသည်။ ဖိုးကျော်လည်း အထုပ်များကိုချထားပြီး ဆိုင်ဘေးမှာရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကို အထဲသွင်းလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်အထဲရောက်တော့ မဇင်မာသဲက အထုပ်များကို ဆိုင်ထဲ ထည့်ပြီးနေသည်။
“ကဲ အငယ်ကောင်။ ဒီနေ့တော့ ဆိုင်စောစော ပိတ်လိုက်တယ်။ မင်းမမက ချဲပေါက်တယ်။ ဘယ်လောက်ဖိုးလဲတော့ မမေးနဲ့။ အောင်ပွဲခံရအောင် ပြင်ထားတယ်။”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်မလာခင်က ပြင်ဆင်ပြီးသား။ သူမဝတ်ထားသော ထမိန်က အဝါနုရောင် အပါးစလေး။ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်စီးထားသဖြင့် သူမဖင်အိုးက ပိုကားတက်နေသည်။
“ဖိုးကျော်ရေ ဆိုင်တံခါးပါ ပိတ်လိုက်။ အပြင်လူတွေ မသိအောင်”
ဖိုးကျော်က မသဲရဲ့နောက်ဘက်မှာ ရပ်နေသဖြင် မီးရောင်အောက်မှာ အရက်ပုလင်းဖောက်နေသော မသဲရဲ့ ထမိန်စပါးပါးကြောင့် အတိုင်းတား ပေါင်တံများကို မြင်နေရပြီး လီးကတောင်နေပြီ။ သူမ မေးလိုက်သော စကားကြောင့် သူ့စိတ်ထဲက ဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်းရှင်း ဆိတ်ငြိမ်နေပြီ မဟုတ်လား။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ မသဲရဲ့ အပြင်လူတွေက”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး။
“နင်ကလည်း လျှာကိုရှည်တယ်။ နင်နဲ့ငါ သောက်ကြမှာလေ။ ပြောကိုမပြောချင်ဘူး ရုပ်ကိုက”
သူမ နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ပြောလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ရင်ထဲ ကုလားဘုရားပွဲလှည့်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဆိုင်ကို အတွင်းမှ ချက်ထိုးရုံမက သော့ပါခတ်လိုက်သည်။
🏵️(အခန်း ၆)🏵️
ဖိုးကျော်က ခွက်ထဲမှ လက်ကျန်အရက်ကို မော့လိုက်သည်။ ဇင်မာသဲက နောက်တစ်ခွက် ထပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ဘယ်လိုလဲ ငါ့မောင်ရဲ့ မူးပြီလား”
သူမ ထည့်ထားသော ဆေးက အရှိန်နည်းနည်းရနေတာ သူမ သိနေပြီ။ သူမက ဖိုးကျော်ဘေးနားမှာ အသားချင်း မထိထိအောင် ပူးကပ်ထိုင်ထားသည်။ လက်တွေက ဖိုးကျော်ပေါင်ပေါ်မှာ။ မသိမသာ ဖိုးကျော်ပေါင်ကို ကလိနေသည်။ ဖိုးကျော်မျက်နှာ ရဲတွတ်နေသည်။ ဒီနေ့မှ သူ့စိတ်တွေ ဘာဖြစ်မှန်းမသိ။ မနည်းစိတ်ထိန်းနေရသည်။
“ဘယ်လိုလဲ ငါ့မောင်။ မိန်းမ မယူသေးဘူးလား”
“ဟာ အစ်မကလည်း ရည်းစားတောင် မရှိသေးပါဘူးဆို”
“ခစ်ခစ် မယုံပါဘူးနော်။ နင့်ပုံစံကြည့်ရတာ လူပျိုမစစ်သလိုဘဲ”
“ဟာဗျာ အစ်မကလည်း ကျွန်တော်က ဘယ်က လူပျိုမစစ်ရမှာလဲ။ မယုံရင် အစ်မ စမ်းကြည့်ပါလား”
ဖိုးကျော် မခံချင်ဖြစ်အောင် ဇင်မာသဲက စိတ်ဆွနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမလက်က ဖိုးကျော်ပေါင်ကြားကို မသိမသာလိုလို မတော်တဆထိတာလိုလိုနဲ့ ရမ်းလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ရဲ့ပုဆိုးကြားမှာ တောင်နေသော လီးကြီးကို ကွက်တိပင်။ ဖိုးကျော် ကိုယ်ပင်မတ်သွားသည်။
“အို မသဲ”
” နင်ကလည်း ကိုယ့်အစ်မကို ရှက်နေတယ်။ မှန်းစမ်း နင်လူပျိုစစ်လား မစစ်လား စစ်ချင်တယ်”
“ဘယ်လိုစစ်မှာလဲ မသဲ”
ဖိုးကျော်အသံက တုန်နေသည်။ မသဲက သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး
“နင်ကလည်း ညံ့တယ်နော် ငါ့မောင်။ နင် လူပျိုစစ်မစစ် ငါစမ်းမယ်လေ။ နင့်ဟာကြီးနဲ့ အစ်မဟာထဲ ထည့်လိုက်ရင် အစ်မသိပြီလေ ဟွန်း”
ဖိုးကျော် စိတ်ကိုလွတ်ပေးလိုက်သည်။ မဇင်မာသဲရဲ့ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး ပါးတွေကို ပစ်နမ်းတော့သည်။
“အို အသက်ရှူတောင် ကြပ်သွားတယ် နင်သိပ်ဆိုးတာပဲ”
ဇင်မာသဲက ညုသံလေးနှင့် ပြောလိုက်ပြီး ဖိုးကျော်ပါးနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာက
“အခန်းထဲကို သွားရအောင်လေ မောင်လေး။ အဲ့ကြမှ မင်းလေးသဘောရှိ” တဲ့။
🏵️(အခန်း ၇)🏵️
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနှင့် ထောင်ထနေသော ဖိုးကျော်လီးကြီးက ကျွတ်သွားသော ပုဆိုးနဲ့အတူ ငေါက်ခနဲ ထွက်လာသည်။ အရှည် ၆ လက်မခွဲခန့်နှင့် နေရှင်နယ် ဓါတ်ခဲလုံးခန့်ရှိမည့် စံချိန်မှီ လီးကြီးပင်တည်း။
ဖိုးကျော်က ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်ကားပေးထားသော ဇင်မာသဲရဲ့ ပေါင်ခွကြားမှာ ဒူးထောက်ကာ ဇင်မာသဲရဲ့ ပေါင်ဖြူဖြူတုတ်တုတ် နှစ်ချောင်းကြားအလယ်မှာ စောက်မွေးတွေရိပ်ထားတဲ့ အဆီတစ်ထပ် အသားတစ်ထပ် မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အသားမြောင်းကြီး နှစ်ခုကပ်ထားသလိုဖြစ်နေတဲ့ စောက်ပတ်ညိုညိုကြီးကို ကြည့်ပြီး ဘယ်လို လိုးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပါတယ်။ ဇာတ်ကားထဲမှာ ခဏခဏမြင်ဖူးပေမဲ့ တကယ်တမ်းကြတော့ ဘယ်က ဘယ်လိုလိုးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပါတယ်။
“မသဲ မသဲ ကျွန်တော် ကျွန်တော် ဘယ်လိုလိုးရမှာလဲ”
ဇင်မာသဲ ရယ်တော့ ရယ်ချင်သွားသည်။ ဖိုးကျော်လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူမရဲ့ ဆူဆူထွားထွား နို့နှစ်လုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။
“ကိုင်ထား အငယ်ကောင်။ ညှစ်ပေး”
ပြီးတော့ ဖိုးကျော်လီးတံကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝနှင့်တေ့ကာ ချော့ထည့်လိုက်သည်။ သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဖိုးကျော်ခါးကို လှမ်းချိတ်လိုက်ပြီး
“ထည့်လိုက်တော့လေ ဖိုးကျော်”
ဖိုးကျော်ရဲ့ လူပျိုလီးကြီးက ချစ်မမသဲရဲ့ ဖော့တုံးလို နူးညံ့ပြီး အိစက်နေသည့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တစ်ရစ်ရစ်နှင့်။ ချစ်မမသဲရဲ့ စိုစွတ်နူးညံ့နေတဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနံရံမှ အကြောမျှင်တွေက ဖိုးကျော်လီးကို တစ်ရစ်ရစ်နှင့် စုပ်ယူဆွဲငင်နေသည်။ လီးတစ်ဆုံး ဝင်ရောက်သွားတော့ ဖိုးကျော် တော်တော်ကောင်းနေပြီ။
“သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့ ဆောင့်ပေး ဖိုးကျော်”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ကို လင်ငယ်ဇာတ်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်လိုးခြင်းပညာကို လက်ကုန်သင်ပေးတော့သည်။
“စွပ် စွပ် အ အ”
ဇင်မာသဲအသံ မဟုတ်ပါ။ ဖိုးကျော်အသံသာ။ ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော် လီးတောင့်အထည့်မှာ လီးကို သူမစောက်ပတ်အတွင်းသားများနှင့် အသက်အောင့်ပြီး ဆွဲဆွဲညှစ်ကာ စုပ်ယူတာကြောင့် ဖိုးကျော်လီးထိပ်က နူးညံ့လှသော စောက်ခေါင်းရဲ့ ဆွဲစုပ်ယူမှုဒဏ်ကို မခံနိုင်၍ ကျင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“စွပ်စွပ် အ အ မောင်လေး ဆောင့် မသဲကို မညှာနဲ့ လိုးစမ်းပါ”
“ဖွတ်ဖွတ် စွပ် ဒုတ်”
“ဟောဟဲ ဟောဟဲ”
ဖိုးကျော်က လိုးဖူးလိုးစ မရှိသဖြင့် ချွေးများတဒီးဒီးကျအောင် မမသဲရဲ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးပေးနေရသည်။ သူ့မမသဲကတော့ အောက်မှနို့ညှစ်ခံ စောက်ဖုတ်လိုးခံပြီး တအင်းအင်းနှင့်။
🏵️(အခန်း ၈)🏵️
“စွပ် စွပ် ဘတ် ဘတ် အအ အငယ်ကောင် ဆောင့်ဆောင့်”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲလိုက်ပြီး ဖိုးကျော် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ခါးကိုကော့ကော့ပေးပါတယ်။ ဖိုးကျော်ကလည်း တဟောဟော တဟဲဟဲနှင့် အသားကုန် သူမစောက်ဖုတ်ကို လိုးနေပါတယ်။ ပထစဆုံးလိုးဖူးမှန်း သိသာသည်။ တော်တော်ကို မောနေသည်။
“အငယ်ကောင် နင် ပက်လက်လှန်လိုက်၊ မသဲ လုပ်ပေးမယ် မင်းကို”
ဖိုးကျော်ကို ပက်လက်လှန်စေပြီး ဇင်မာသဲက အပေါ်မှတက်ခွကာ သူမစိတ်ကြိုက် ဆောင့်ပါတော့တယ်။
“စွပ်စွပ် ပွပ် ပွပ် ရှီး ရှီး”
ဖိုးကျော်လီးကြီးက သူမလင်ထက် ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်ဆိုတော့ ဇင်မာသဲတို့ စိတ်ကြိုက်ပါဘဲ။ ပက်ပက်စက်စက်ကို ခွပြီးဆောင့်တာ၊ ဖိုးကျော်လဥတွေ ကွဲသွားမတတ် ထင်ရပါတယ်။ အချက် ၁၀၀ ကျော် ဆောင့်ပြီးချိန်မှာ ဇာခြည်သဲရဲ့ ခွပြီး ဆောင့်ချက်တွေ ပိုမြန်လာပါတယ်။
ဖိုးကျော်လည်း မေးကြောတွေထောင်လာပြီး မျက်နှာက ငိုချင်တာလိုလို ရယ်ချင်တာလိုလို ပုံစံမျိုးဖြစ်လာတာကြောင့် ဇင်မာသဲ ဒီကောင်လေး ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလာပါတယ်။ သူမလည်း ပြီးခါနီးနေပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ဖင်ကိုကြွကြွပြီး အသားကုန် အဆက်မပြတ် ဆောင့်ပါတော့တယ်။
“စွပ် စွပ် ဘတ် ဘတ် ရှူး ရှူး”
“မသဲ မသဲ အ အ ”
ဖိုးကျော် ခေါင်းမောက်လှန်ပြီး ခါးကော့တက်လာပါတယ်။ ဇင်မာသဲလည်း စောက်ခေါင်းထဲ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျကုန်ပါတယ်။ သူမက ဆက်တိုက် ထုတ်သွင်းဖိချလိုက်တော့ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြစ်သွားကာ တုန်သွားပြီး ဇာခြည်သဲစာက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတယ်။ ဇာခြည်သဲက ဖိုးကျော်လီးကို သူမစောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ ဖိုးကျော်ကို အပေါ်ကမိုးလို့ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပြီး လျှာချင်းဖလှယ်ကာ စိတ်ထအောင် ပြန်ဆွနေပါတယ်။ ဖိုးကျော်လီးက ပြန်မာလာပါတယ်။ လူပျိုလီးဆိုတော့ မြန်မြန်ထလွယ်ပါတယ်။
“အငယ်ကောင် ဒီတစ်ခါ ပုံစံတစ်မျိုး ပြောင်းလိုးရအောင်နော်”
အပိုင်း (၂) ဆက်လက်ဖတ်ရှု့ရန် နှိပ်ပါ 👉 ကမ္ဘာသစ်တွေ့သူ (အပိုင်း ၂)