ဦးကျော်ခေါင်အဖို့ အသက်ကြီးမှ မုတ်ဆိတ်ပျားလာစွဲတာ ခံရသလားတော့ မသိ။ သူ့မိတ်ဆွေလည်းဖြစ်၊ ငယ်ပေါင်းလည်းဖြစ်တဲ့ ဦးစောမောင်က သူ့ကုမ္ပဏီမှာ ခေတ္တခဏ ရုံးသွားထိုင်ဖို့ ပြောတုန်းက ဦးကျော်ခေါင် လုံးဝ စိတ်မဝင်စားခဲ့။ ဒါကလည်း သူ့မှာ အကြောင်းရှိသည်။
ဦးကျော်ခေါင်ဆိုသည့်သူက အလုပ်လုပ်စရာမလိုဘဲ အချိန်တန်လျှင် ဝင်ငွေရှိနေသူလေ။ သူ့ကိုယ်သူ သူဌေးဟု ခေါင်းစဉ် မတပ်နိုင်သော်လည်း ဦးကျော်ခေါင်သည် ငွေကြေးနောက်ခံတော့ အတော်ရှိခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူသည် မိန်းမရ ကံကောင်းသူဟုလည်း ဆိုရမည်။ လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်ကျော်ကျော်က ဆုံးပါးသွားပြီ ဖြစ်သော သူ့မိန်းမ ဒေါ်သူဇာသည် ဆွေကြီးမျိုးကြီးထဲမှ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ညားခါစတုန်းကဆို သူမဘက်က ပိုင်ဆိုင်မှုက သူ့ထက်တောင် များသည်ဟု ဆိုလို့ရသည်။
အခုတော့ သွားလေသူကြီး၏ ပိုင်ဆိုင်မှုက သူ့ဟာတွေ ဖြစ်လာခဲ့တာ ကြာလှပြီ။ ဒီတော့ ဦးကျော်ခေါင် လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ရသည်။ လုပ်ချင်တာတွေလည်း လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ ကောင်းတာတွေ ရှိသလို၊ ဆိုးတာတွေ ရှိသည်။ ကောင်းတာတွေကတော့ ပေါ်တင်လုပ်ပြီး၊ ဆိုးတာတွေကတော့ ဒိုင်လျှိုလေး လုပ်ခဲ့သည်။ အဲဒီလို ကိစ္စပေါင်းစုံ လုပ်ခဲ့တာထဲမှ အခုပြောမည့် ဇာတ်လမ်းနှင့် သက်ဆိုင်တာကို ရွေးပြောရမည်ဆိုလျှင် ခင်မင်ရာ ခင်မင်ကြောင်း မိတ်ဆွေတစ်ချို့၏ အလုပ်တွေတွင် ရှယ်ယာဝင်ထားခြင်းသာ။
ဒါကြောင့်လည်း အစောတုန်းက ဆိုခဲ့သလို ဦးကျော်ခေါင်သည် ဘာအလုပ်မှ လုပ်စရာ မလိုဘဲ အချိန်တန်လျှင် ဝင်ငွေရှိနေခဲ့တာပင် ဖြစ်သည်။ ဒီလိုမျိုး အလုပ်လုပ်စရာ မလိုသည့် သူ့ကို ဦးစောမောင်က သူ့ကုမ္ပဏီမှာ ကြီးကြပ်သူအဖြစ် သွားထိုင်ပေးဖို့ စကားအစပျိုးတုန်းက ကြားကြားခြင်း အတော် စိတ်ရှုပ်ခဲ့တာပင်။ ဦးစောမောင်သာ အော်ပရေးရှင်းလုပ်ဖို့ ဆိုပြီး ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်မနေလျှင် ဦးကျော်ခေါင် ငြင်းမိမှာ သေချာပါသည်။
“စဉ်းစား မနေစမ်းပါနဲ့ ကျော်ခေါင်ရာ ..။ မင်းကို အမြဲတမ်းလည်း လုပ်ခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး .. ခဏတဖြုတ်ပဲ ..။ ငါ ဆေးရုံက ပြန်ဆင်းရင် မင်း ဆက်လုပ်ပေးစရာ မလိုပါဘူး .. “
ငယ်သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ လူမမာလည်းဖြစ်သည့် ဦးစောမောင်က ဒီလိုဆိုလာတော့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာပြောရမှန်း မသိ။ နဂိုကတည်းက မျက်နှာကြောတင်းသည့် သူ့မျက်နှာသည် ပိုပြီးတော့ တင်းနေမှာမှန်းတော့ သေချာပါသည်။ သူ့မျက်နှာကို တစိုက်မတ်မတ် ကြည့်နေသည့် ဦးစောမောင်၏ အကြည့်တွေကို ကြာတော့ သူတုံ့ပြန်တောင် မကြည့်ရဲ။ ဒရစ်ချိတ်ထားသည့် ပုလင်းထဲမှ ဆေးရည်စက် တစ်စက်ခြင်း ကျနေသည်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
“ဟေ့ကောင် ကျော်ခေါင် .. ဘာတွေ လျှောက်ငေးနေတာလဲ ..။ ငါပြောတာရော ကြားရဲ့လား ..။ ခွီးမှပဲ “
ဦးစောမောင်ဆီမှ အသံကျယ်ကျယ် ထွက်လာမှ ဦးကျော်ခေါင် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ကမန်းကတမ်း ကြည့်ရသည်။ ဒါတောင်မှ သူ့အကြည့်က လူနာခန်းထဲကို ဝင်လာသည့် စပါယ်ရှယ်နပ်စ်ဆီသို့ ရောက်သွားသေးသည်။ အဖြူရောင် ရင်ဖုံးအင်္ကျီထဲမှ ဖောင်းဖောင်းကြွကြွ ဖြစ်နေသော ရင်သားအစုံနေရာတွင် သူ့မျက်လုံးက ရပ်နားသွားသည်။
“ကဲ .. ဦးလေး .. ဒီမှာ အိုဗာတင်းရပြီ .. ဦးလေး သောက်ချင်ရင် အဆင်သင့်ပဲနော် “
မျက်နှာထားချိုချိုနှင့် ပြောနေသည့် သူနာပြုဆရာမလေး၏ စကားကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဦးစောမောင် နေရာတွင် သူရောက်ချင်သွားသည်။ ထိုအချက်က နပ်စပ်မလေးက ဦးစောမောင်ကို နောက်ကျောဘက်မှ ပွေ့ပြီး အိုဗာတင်းကို ဇွန်းနှင့် တစ်ဇွန်းချင်း ယုယုယယ တိုက်ကျွေးသည်ကို မြင်သောအခါ ပို၍ သေချာသွားသည်။
“စောမောင် .. မင်း အကူအညီတောင်းလို့ ငါလုပ်ရတာနော် ..။ ပြီးတော့မှ ငါလုပ်တာ အဆင်မပြေဘူးဆိုပြီး ငါ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့ “
ဦးကျော်ခေါင်ဆီမှ အောင့်သက်သက်နှင့် လှမ်းပြောသံကြားမှ နပ်စ်မလေးနှင့် အဆင်ပြေနေသည့် ဦးစောမောင်က သူ့ကို လှမ်းကြည့်ဖော်ရသည်။
“မတင်ပါဘူးကွာ .. ငါလည်းပဲ တခြား စိတ်ချရတဲ့သူ မရှိလို့ပါ ..။ နောက်ပြီး ငါ့တူမ သီတာဆွေကလည်း အခုမှ အလုပ်ဝင်ခါစဆိုတော့ ဘာမှ မယ်မယ်ရရ မလုပ်တတ်သေးလို့ပါ ..။ ကျေးဇူးပဲကွာ ကျော်ခေါင် .. “
ဒီနောက်တော့ ဦးစောမောင်က သူ့ကို ကုမ္ပဏီနှင့် ပတ်သက်သည့် ကိစ္စတစ်ချို့ကို ဆက်ရှင်းပြချင်သေးသည်။ ဒါပေမယ့် ဦးစောမောင် ပြောတာတွေကို ဦးကျော်ခေါင် နားထောင်ချင်စိတ် မရှိတော့ပါ။ စပါယ်ရှယ်နပ်စ်ဆိုတာနှင့် ကိုက်ညီသည့်အလား စပါယ်ရှယ် ထွားပြီး ဖောင်းကြွနေသည့် ရင်သားတစ်စုံက သူ့အာရုံကို ဖမ်းစားထားသည့် အတွက်ကြောင့်သာ။ စိတ်ကူးနှင့် နပ်စ်မလေး၏ ဘလောက်စ်ကို ချွတ်၊ ရင်သားထွားထွားတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်၊ ထဘီအနီရောင်ကို လှန်တင်ပြီး နောက်ကနေ ကောင်းကောင်းကြီး လိုးဆောင့်နေမိသည်။
“စောမောင် .. ငါ .. ငါ ပြန်တော့မယ် “
ကြာကြာထိုင်နေလျှင် ဒီထက် ပိုပြီး ခက်လာနိုင်တာမို့ ဦးစောမောင်ကို ကမန်းကတမ်း ထနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်လာရသည်။ ဒါတောင် နည်းနည်းအလုပ်မလုပ်တာ ကြာသလို ဖြစ်နေသည့် ပုဆိုးအောက်က ကောင်က ခေါင်းပြန်မကျချင်။ ကိုယ်နှင့်မကွာ အမြဲတမ်း ဆောင်လာသည့် ယောကျ်ားကိုင် ပိုက်ဆံအိတ်ကို ပုဆိုးရှေ့က ကာ၍ ဦးကျော်ခေါင် သူ့ကား ရပ်ထားရာသို့ မြန်မြန် လျှောက်လာရသည်။
ကားထဲရောက်လို့ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဖယ်လိုက်တော့ သူ့ကောင်ကြီးက ပုဆိုးအောက်မှာ ခပ်ဖောင်းဖောင်း ရှိနေသေးသည်။ မင်းလည်း အလုပ်ဖြစ် .. ငါလည်း အလုပ်ဖြစ်အောင် တစ်ခုခု ငါကြံပါ့မယ့်ကွာဟု ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲမှာ ပြောရင်း ကားကို မောင်းထွက်လာခဲ့တော့သည်။
———————————————
“ကြွပါ အန်ကယ် ..။ အန်ကယ်စော ပြောထားလို့ သမီး အန်ကယ် လာမှာကို စောင့်နေတာပါ . “
“အင် … အော် “
GMT ဆိုသည့် ကုမ္ပဏီတံဆိပ် ရိုက်နှိပ်ထားသည့် မှန်တံခါးအနက်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့် သူ့ကို လှမ်းနှုတ်ဆက်သည့် မိန်းမလှတစ်ဦးကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ရုတ်တရက် ဘာပြောပြန်ရမှန်းတောင် မသိလိုက်။ အံ့အားသင့်နေသည့် သူ့မျက်လုံးအစုံက တပ်ထားသည့် မျက်မှန်ဝိုင်းထဲတွင် ပြူးကျယ်သွားမိမှာတော့ သေချာပါသည်။
“သမီးက သီတာဆွေပါ ..။ အန်ကယ်စော တူမဆိုတာပါ ..။ အန်ကယ်စော ပြောထားမယ် ထင်တာပဲ .. “
သီတာဆွေ ..။ စောမောင်ရဲ့တူမ .. ။ ရုတ်တရက် ရှော့ခ်ဖြစ်သွားသည့် ဦးကျော်ခေါင် ဦးနှောက်က အခုမှ ပြန်အလုပ်လုပ်လာသည်။
“အေး .. သီတာဆွေဆိုတာ သမီးလား ..။ စောမောင်ကတော့ ပြောထားတယ် ..။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် “
ပုံမှန် အသိပြန်ဝင်လာပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင်၏ ညာဉ်က ဇကလေး စပြလာသည်။ ကမ်းပေးလိုက်သည့် သူ့လက်ကို ပြန်လည် လက်ဆန့်ပြီး နှုတ်ဆက်သည့် သီတာဆွေ လက်ကလေးကို ခပ်ကြာကြာလေး ကိုင်ထားမိသည်။ ပြုံးပြုံလေး ဖြစ်နေသည့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး အိုးတိုးအမ်းတမ်း အမူအယာပြောင်းသွားမှ မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်နှင့် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
“သမီး .. အန်ကယ့်ကို မင်းအန်ကယ်ရဲ့ ရုံးခန်းလေး ပြပါဦး “
“အော် .. ဟုတ်ကဲ့ .. ရှင့် … သမီးနောက်က လိုက်ခဲ့ပါ အန်ကယ် “
နှစ်ယောက်သားကြား ပြောစရာ စကားမရှိသလို ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားမှုကို ဦးကျော်ခေါင်က ဦးဆောင်ဖြိုခွင်းလိုက်ပြီးနောက် သီတာဆွေနောက်မှ သူကပ်ကာ လိုက်သွားသည်။ အကျင့်ပါနေသည့် မျက်စိကမူ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တစ်လုံးချင်း စွင့်ကာ လှုပ်ရှားနေသည့် ၃၆ လက်မထက် မနည်းနိုင်သည့် တင်အိုးလုံးတွေဆီက မခွာ။ ကောင်းလိုက်သည့် အိုး .. ငါတော့ ရတနာပုံ ဆိုက်ပြီ လား မသိ ..။ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းတပ်တပ်နှင့်တောင် ကုလားဘုရားပွဲ လှည့်သလို ဖြစ်နေသည်။
ဦးကျော်ခေါင် စိတ်လှုပ်ရှားမည်ဆိုလည်း စိတ်လှုပ်ရှားစရာပင်။ ပီအေ ရာထူးပေးပြီး ခန့်ထားသည်ဆိုသော သီတာဆွေသည့် တကယ့်အပျံစားပင်။ ရုပ်ရည်က တော်တော်ချောပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ပြေပျစ်သည်။ အတိုင်းအထွာတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ ဖွံ့ဖွံ့ဖြိုးဖြိုး ရှိသည်။ ဒီကြားထဲ ဆံပင်အုံကလည်း ကောင်းပြီး ဖြောင့်စင်းသည်။ ဒီခေတ်ကြီးထဲတွင် တွေ့ရခဲ့သည့် ဆံရှည်မလေး။ ကျောလည်ကို ကျော်ပြီး တင်ပါးအထိ ရောက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်တို့ အကြိုက်ပင်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဘာဆိုဘာမှ ပြောစရာ မလိုသည့် တကယ့် အမိစား။ အမိုက်စား ..။
အဲ .. သီတာဆွေနှင့် ပတ်သက်လျှင် ဘာမှ ပြောစရာ မရှိတာတော့ မဟုတ် ..။ တစ်ခုတော့ ပြောစရာ ရှိသည်။ အဲဒါကလည်း တစ်ခုဆို တစ်ခုဆိုသလောက်ပင်။ တခြားတော့ မဟုတ်။ သီတာဆွေသည် တော်တော်ကြီးကို နုံအသည့် မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်နေခြင်းသာ …။
ဘာလိုလိုနှင့် ဦးစောမောင်၏ GMT ကုမ္ပဏီသို့ ဦးကျော်ခေါင် ရောက်နေသည်မှာ တစ်ပတ်ကြာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်း ဦးကျော်ခေါင်ခင်မျာ သူ့စိတ်ကိုသူ မနည်းထိန်းနေရသည်။ မဟုတ်လျှင် ဦးစောမောင်က သူ့ပီအေအဖြစ် ခန့်ထားခဲ့သည့် သီတာဆွေကို အခန်းထဲခေါ်သွင်း၊ တံခါးပိတ်ပြီး၊ ရုံးစားပွဲပေါ်တင်ကာ ကောင်းကောင်းကြီး လိုးနေမိမှာ သေချာသည်။
ဒါတောင် သီတာဆွေကို လုံးဝကြီး လက်လွတ်ထားသည်တော့ မဟုတ်။ ထိကပါး ရိကပါး လုပ်တာ မဟုတ်သည့်တိုင် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး သီတာဆွေကို တစ်ခုမဟုတ်၊ တစ်ခု ခေါ်ခေါ်ခိုင်းနေမိသည်။ အဲဒီလို ခိုင်းခိုင်းနေမိလို့လည်း သီတာဆွေ အကြောင်းကို ဦးကျော်ခေါင် ပို၍ သိလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘာကြောင့် ဦးစောမောင်က လုပ်ငန်းတွေကို သူမရှိလျှင် စိတ်မချသည်ကိုလည်း နားလည်လာသည်။
သီတာဆွေသည် ချောတာတော့ အတော်ချောသည်။ သူမပုံစံက နာမည်ကြီးမော်ဒယ်လ် သင်ဇင်ဝင့်ကျော်နှင့် အိချောပိုကို ပေါင်းစပ်ထားသလိုလို။ ရုပ်ရည်ရူပကာမှာ အခုခေတ်စကားသုံး ပြောရမည်ဆိုလျှင် နိုင်းထက် မနည်းပေ။ သို့သော် စဉ်းစားဆင်ခြင်ဉာဏ်နိုင်စွမ်းကတော့ သုံးလောက်တောင် ရှိရဲ့လားမသိ။ ကာတွန်းဆရာ အော်ပီကျယ်ဆွဲထားသည့် ကာတွန်းတစ်ကွက်နှင့် ကွက်တိကို တူနေသည့်သူသာ။
ကိစ္စတော်တော်များများကို ရိုးရှင်းစွာသာ တွေးပြီး၊ အယုံလည်း လွယ်တတ်သူဖြစ်သည်။ တခြား မကြည့်နှင့် . ဟိုတစ်နေ့က အဖြစ်အပျက်ကိုပဲ ကြည့်ဦး။ ဦးကျော်ခေါင်က ဖိုင်တစ်ခုကို သူ့ရုံးခန်းထဲက ဗီဒိုအပေါ်တင်ပေးဖို့ ခိုင်းသည်ကို သီတာဆွေက ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားဘဲ ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်သည်။
သံဗီဒိုက အတော်မြင့်သည်။ သူမ အရပ်နှင့် မမှီသည့်နေရာမို့ ခုံတစ်လုံး ခုရယုံမက၊ ခြေဖျားတောင် ထောက်ရသေးသည်။ လက်မြှောက်၊ ခြေဖျားထောက်ထားသည့် သီတာဆွေ အနေအထားက ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ မယ်ဗမာပွဲကို ရှေ့ဆုံးတန်းမှ ကြည့်ရသည်နှင့် မခြား။ ပျော့ပျောင်းသည့် စကပ်ထဘီအနက်ရောင်အောက်မှ တင်းကားထွက်နေသည့် အိုးနှစ်လုံးကို နောက်ကကိုင်ပြီး တဖန်းဖန်း မြည်အောင်ကို အားရပါးရ ဆောင့်နေချင်မိတော့သည်။
ဒါတွေပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ ရုံးခန်းထဲတွင် ကော်ဖီခွက် မှောက်သွားလို့ သုတ်ပေးပါဆိုပြီး ခိုင်းတာက တစ်မျိုး၊ ဘောပင်အနီရောင် ပျောက်သွားလို့ ရှာပေးပါဆိုပြီး ခိုင်းတာက တစ်မျိုး၊ စသည်ဖြင့် သီတာဆွေကို အမျိုးမျိုး ခိုင်းကြည့်သည်။ သူခိုင်းသမျှ ဘာမှ သံသယမဝင်ဘဲ အကုန်လိုက်လုပ်ပေးသည်ကို တွေ့သည့်အခါ ဦးကျော်ခေါင်မှာ သဘောအကျကြီး ကျသလို၊ ရှေ့ဆက်ဖို့လည်း ဆင်ကြံကြံနေမိသည်။
ပြီးခဲ့သည့် သောကြာနေ့ကတော့ အကြံကောင်း တစ်ခု သူရသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအကြံရသည့် အချိန်က ညနေဘက် ရုံးဆင်းချိန် ဖြစ်နေပြီမို့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာမှ အကောင်အထည်ဖော်ခွင့်မရလိုက်။ အခု တနင်္လာနေ့ရောက်ပြီ။ ဒီနေ့တော့ သူ့အကြံအတိုင်း လှုပ်ရှားရမည်။ ဦးကျော်ခေါင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးမိရင်း လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့် ရာဘာဘောလုံး အသေးလေးကို အားရပါးရ ဖြစ်ညှစ်နေမိသည်။
“ဂွတ်မောနင်း .. အန်ကယ် “
“မောနင်း … သီတာ “
စိတ်ဆောပြီး ရုံးကို စောရောက်နေသည့်မို့ သူ့အခန်းထဲကို ဝင်လာသည့် သီတာဆွေက အရင်စနှုတ်ဆက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် တန်ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ရာဘာလုံးလေးကို သီတာဆွေမြင်အောင် တမင်တကာ ပြထားလိုက်သည်။ သူ့မျက်စိကတော့ သီတာဆွေ တကိုယ်လုံးကို အလွတ်မပေးဘဲ လိုက်ကြည့်နေမိသည်။
ဒီနေ့ သီတာဆွေ ဝတ်လာသည်က အပေါ်ဘက်တွင် ဗွီရှိတ်ပုံဖော်ထားသည့် ဘလောက်စ်အပြာနုလေးဖြစ်ပြီး၊ အောက်ဘက်တွင်တော့ စကင်နီစတိုင်လ်ဟုခေါ်ရမည့် ဘောင်းဘီအနက်ရောင် အရှည်ဖြစ်သည်။ ပြီးခဲ့သည့် တစ်ပတ်လုံး ထဘီ သို့မဟုတ် စကတ်အရှည်နှင့်တွေ့ရပြီး၊ ဒီနေ့တော့ စတိုင်လ်ဘောင်းဘီနှင့်မို့ သီတာဆွေ ပုံစံက တမူထူးခြားနေသည်။ အထူးသဖြင့် သွယ်လျသည့် ပေါင်တန်တွေ၏ အနေအထားကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။
“စတိုင်လ်ဘောင်းဘီနဲ့ သီတာက တယ်လိုက်တာပဲ .. “
“အော် .. ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. အဟင်း .. ဟင်း “
ရမ္မက်လှိုင်းသံ ဟပ်ပြီး ချီးမွမ်းလိုက်သည့် ဦးကျော်ခေါင် စကားကို သီတာဆွေက သဘောရိုးနှင့် တွေးကာ ရယ်ပြုံး၍တောင် တုံ့ပြန်နေသေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲတွင် ဖြစ်ပျက်နေသည့် အတွေးတွေကိုသာ သူမ သိလျှင်တော့ နေရာမှာပင် မေ့လဲသွားမလား မသိ။
“ဒီနေ့တော့ အလုပ်များမယ်နော် .. သီတာ ..။ နေ့လည်နှစ်နာရီထိုးမှာ အရေးကြီး မီတင်ရှိတယ် .. “
“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. သမီးသေချာ ပြင်ဆင်ထားပါ့မယ် “
အလုပ်အကြောင်း ပြောလိုက်လို့လား မသိ။ သီတာဆွေ အသံက စိတ်လှုပ်ရှားသည့် အသံသို့ အနည်းငယ် ပြောင်းသွားသည်။ ဒါကို ဦးကျော်ခေါင် ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ ခပ်ပြုံးပြုံး ဖြစ်နေသည့် မျက်နှာအမူအယာကို ချက်ချင်းတည်လိုက်ပြီး လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ရာဘာလုံးကိုလည်း အဆက်မပြတ် ညှစ်နေလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သီတာဆွေကို မကြည့်တော့ဘဲ စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသည့် ဖိုင်တွဲတစ်ခုကို စိတ်ဝင်တစားနှင့် ဖတ်နေလိုက်သည်။
ရုံးခန်းဝတွင် မတ်တပ်ကလေး ရပ်နေသည့် သီတာဆွေ ခနတဖြုတ်တော့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ သူများ ဘာပြောဦးမလဲဟု ရပ်စောင့်နေသည်ကို ဦးကျော်ခေါင် မျက်လုံးကို မသိမသာပင့်ကြည့်လိုက်၍ မြင်နေရသည်။ တအောင့်လောက်နေလို့ သူ့ဆီမှ ဘာစကားသံ မကြားသောအခါ တိတ်တိတ်လေး ကိုယ်ကိုယို့၍ ပြန်ထွက်သွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့မြင်ကွင်းမှ သီတာဆွေ ပျောက်သွားသည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ကြည့်နေသည် ဖိုင်ကို ဘေးသို့ ဖယ်ထားလိုက်သည်။ တည်ထားသည့် သူ့မျက်နှာသည် တဖြေးဖြေး ပြန်၍ ပြုံးလာခဲ့သည်။
နေ့လည်ခင်း မီတင်ပြီးသည်အထိတော့ ဦးကျော်ခေါင် တခြား အကြံအဖန် ဘာဆိုဘာမှ လုပ်ချိန်မရလိုက်။ မီတင်ကလည်း တကယ်ကို အရေးကြီးသည့် ကိစ္စမို့၊ အဲဒီထဲကို အာရုံနှစ်ထားရသည်။ အဆင်ပြေပြေနှင့် မီတင်ပြီးသွားလို့ ဖိတ်ခေါ်ထားသည့် လူတွေ ပြန်သွားတော့မှ ဦးကျော်ခေါင်လည်း အနားရတော့သည်။
လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ရာဘာလုံးလေးကို ဆုပ်ယူပြီး ရုံးခန်းအပြင် သူထွက်လာတော့ (ရုံးဆင်းချိန် လွန်သွားပြီမို့) တစ်ရုံးလုံးတွင် သူနှင့် သီတာဆွေကလွဲလို့ တခြားသူ မရှိတော့။ သီတာဆွေသည်ပင် ပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်နေချေပြီ။ သူမထိုင်ရာ စားပွဲရှိ အံဆွဲများကို တစ်ခုချင်း သော့ပိတ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။
ဦးကျော်ခေါင် ထွက်လာသည်ကို သီတာဆွေ မမြင်။ အောက်ဆုံးဘက်ရှိ အံဆွဲကို ကုန်း၍ သော့လှည့်ခတ်နေသည်။ ဦးကျော်ခေါင် သူ့ကိုယ်သူ သတိပေးကာ ထိန်းနေသည့်ကြားမှ ဒီတစ်ခါတော့ ဘယ်လိုမှ မရတော့။ သီတာဆွေနားက အဖြတ်တွင် ရာဘာလုံး မကိုင်ထားသည့် လက်က ဖြိုးစွင့်သည့် တင်ပါး တစ်ဖက်ကို သွားပုတ်မိသည်။ ခနဆိုမှ ခနလေး ဖြစ်သည့်တိုင် တင်းရင်းပြည့်ဖြိုးသည့် အတွေ့က ဦးကျော်ခေါင်လက်ကို ဖမ်းစားသွားသည်။
“အမေ့ .. အိုး .. အန်ကယ် “
အာမေဍိတ်သံပြုရင်း သီတာဆွေ ကိုယ်ကိုမတ်ကာ ဦးကျော်ခေါင်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။ သူမ မျက်နှာတွင် ထိတ်လန့်သွားမှု၊ အလိုမကျမှု၊ နားမလည်နိုင်မှုတို့က အစီအရီ ပေါ်လာသည်။ သီတာဆွေ အမူအယာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် တစ်ခုခု ပြောမှ ဖြစ်တော့မည်ဆိုတာ သိသည်။ အရိုးခံ မျက်နှာပေးကို အတတ်နိုင်ဆုံး ဖန်တီးလိုက်ပြီး
“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး .. သီတာ ..။ ဒီနေ့ အလုပ်ကြီးတစ်ခုပြီးသွားတဲ့ အထိမ်းအမှတ်လုပ်တာ .. “
“ဟင် … အော် “
သီတာဆွေ မျက်နှာပေါ်တွင် စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုက ပျောက်မသွား။ သူမ ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် အနည်းငယ်တောင် လန့်သွားသည်။ မျက်နှာအမူအယာ မပြောင်းအောင် ကြိုးစားထိန်းရင်း ဖြေရှင်းချက် ဆက်ပေးရသည်။
“ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နဲ့ သီတာ ..။ အန်ကယ်တို့ နှစ်ယောက်ကို အားကစားအသင်းတစ်ခုလိုပဲ သဘောထား ..။ အန်ကယ်က နည်းပြ ..။ သီတာက အားကစားသမားပေါ့ ..။ အရေးကြီးတဲ့ပွဲတစ်ခု ပြီးသွားတဲ့အခါမှာ ကိုယ့်အသင်းသားကို ဒီလိုမျိုး ဂုဏ်ပြုတာ မဆန်းဘူး ..။ သီတာ နိုင်ငံတကာ သတင်းတွေ ကြည့်ရင် တွေ့နေမှာပဲလေ .. “
“အိုး .. ဟုတ်သားပဲ အန်ကယ် … သမီး သိတယ် .. သူတို့တွေ အဲဒီလို လုပ်ကြတာကို “
မျက်နှာလေး ကြည်လင်သွားပြီး သူ့စကားကို အပြည့်အဝ ထောက်ခံလိုက်သည့် သီတာဆွေ အသံကြားမှ ဦးကျော်ခေါင် သက်ပြင်းကို အသာလေး ခိုး၍ချရသည်။ ကံမကောင်းလျှင် ဆက်စ်ရှူရယ်ဟာရက်စ်မန့်ဆိုပြီး တရားစွဲခံရမည့် ကိစ္စက သီသီလေး လွတ်သွားသည် မဟုတ်လား။
“ဟုတ်ပြီ .. သီတာ ..။ ဒါဆို အန်ကယ် ပြန်ဦးမယ် ..။ မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ် .. ဖိုက်တင်း “
ပါးစပ်က ဖိုက်တင်းလို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်လက်က လက်သီးဆုပ်ပြီး မြှောက်ပြသည် မဟုတ်။ သီတာဆွေ တင်ပါးရှိရာသို့ လှစ်ခနဲ ရောက်သွားပြီး ဖတ်ခနဲ မြည်အောင်ကို ပုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တော့ သီတာဆွေကို ပြန်လှည့်ကြည့်မနေတော့ဘဲ ရုံးခန်းပေါက်ရှိရာသို့ ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့တော့သည်။
ထိုနေ့ညက ဦးကျော်ခေါင် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းသဖြင် အစောပိုင်းက အိပ်လို့တောင် မရ။ သီတာဆွေ၏ ပုံရိပ်များကို မြင်ယောင်ပြီး သူ့ဖွားဖက်တော်က မာမာကြီး ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံး မနေနိုင်တော့သည့်တွင် မကြီးမငယ်နှင့် ဂွင်းတိုက်လိုက်ရသည်။ ဒီတော့မှ စိတ်တွေ အနည်းငယ်ငြိမ်သွားပြီး အိပ်လို့ရသည်။ ဒါတောင်မှ မနက်ဘက်တွင် အစောကြီး ပြန်နိုးနေသဖြင့် အိပ်ရေး မဝတဝနှင့် ရုံးကို ထွက်လာခဲ့ရသည်။
ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ သီတာဆွေက ရုံးကို သူ့ထက် စောရောက်နေသည်။ မီးခိုးရောင် စလက်ခ်ဘောင်းဘီရှည်ကို အနက်ရောင်ဘလောက်စ်နှင့်တွဲ၍ ဝတ်ထားသည်။ စတိုင်လ်ကျသည့် အပြင် သူမကိုယ်အချိုးအစားနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ နိုင်ငံခြားဇာတ်လမ်းကားတွေထဲမှာ တွေ့ရတတ်သော လုပ်ငန်းရှင် အမျိုးသမီး အသွင်မျိုးဖြစ်သည်။
ဒီနေ့လည်း မနေ့က ဇာတ်လမ်းကို ဆက်သည့်အနေနှင့် ထိုင်ရာမှ ထနှုတ်ဆက်သည့် သီတာဆွေနား အဖြတ်တွင် တင်ပါးတစ်ဖက်ကို လက်သရမ်းလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သီတာဆွေ မျက်နှာ ပျက်မသွား။
“မောနင်း အန်ကယ်”
ဆိုပြီး ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်တာတောင် အပြုံးမပျက်ချေ။ ထို့နောက်တော့ ဦးကျော်ခေါင်သည် အလုပ်ကို အာရုံနှစ်ထားသည့်ဟန် ပုံဖမ်းကာ နေလိုက်သည်။ သီတာဆွေကိုတော့ ရံဖန်ရံခါ ခေါ်၍ ဟိုဟာလုပ်ခိုင်း၊ ဒီဟာလုပ်ခိုင်းသည်။ ထိုအချိန်မျိုးတွင် သူ့မျက်နှာကို ပို၍ တည်ကာထားပြီး လက်ထဲရှိ ရာဘာလုံးကိုလည်း အဆက်မပြတ် ဖျစ်ညှစ်ပြသည်။ တစ်ကြိမ် နှစ်ကြိမ်ဆိုသလောက်တော့ သီတာဆွေနား မသိမကာ ကပ်သွားပြီး သူမတင်ပါးဖြိုးဖြိုးတွေကို သွားသွားဆော့သည်။
ညနေဘက် ရုံးဆင်းချိန်ရောက်သည့် အချိန်တွင် သီတာဆွေ တင်ပါးနှင့် ဦးကျော်ခေါင်လက် တော်တော်ယဉ်ပါးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် အိမ်ပြန်ဖို့ အပြင်ထွက်လာတော့ သူတို့ ရုံးခန်းထဲတွင် ရှိသည့် တခြားသူများ မရှိတော့။ တကယ်တော့ ဦးစောမောင်၏ ရုံးတွင် ဝန်ထမ်းကလည်း နည်းပါးပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် အပါအဝင်မှ စုစုပေါင်း ငါးယောက်သာ ရှိသည်။ ဒါတောင် ရှိသည့် လူငါးယောက်ထဲက အခြားယောကျ်ားနှစ်ယောက်က တော်တော်များများ အပြင်သွားနေရသည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် အချိန်တော်တော်များများတွင် ဦးကျော်ခေါင်နှင့် သီတာဆွေက နှစ်ယောက်ထဲ သီးသန့်သာ ရုံးထဲတွင် ရှိနေသလို။
အခုလည်း သီတာဆွေနှင့် သူသာ ရုံးထဲတွင် ရှိနေလေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က မပြန်ခင် နှုတ်ဆက်သည့် အနေနှင့် သီတာဆွေ စားပွဲနားသွားကာ သူမတင်ပါး တစ်ဖက်စီကို တစ်ချက်ချင်း ပွတ်၍ လက်သရမ်းလိုက်သည်။ အိမ်ကို ရိက္ခာယူသွားသည် သဘော။ ဒီအတွေ့လေးနှင့် သူ့မှာ ဂွင်းတိုက်ချင် ဂွင်းတိုက်ရမှာ မဟုတ်လား။
———————————————
ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ အရောက်တွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေနှင့် ပတ်သက်၍ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို အခိုင်အမာချ လိုက်သည်။ သူ့အတွက် ကံကောင်းချင်တော့ ဒီနေ့တွင် တခြားသူများက ရုံးတွင်ရှိမနေ။ ယောကျ်ားနှစ်ယောက် အလုပ်ကိစ္စနှင့် အပြင်သွားရပြီး၊ ကျန်နေသည့် တခြား အမျိုးသမီးက နေမကောင်းလို့ဆိုပြီး ခွင့်တိုင်သွားသည်။ ဒီတော့ သီတာဆွေနှင့်သူ နှစ်ယောက်ထဲသာ ရုံးမှာ ရှိနေသည်။
ရုံးရောက်ရောက်ချင်း ဦးကျော်ခေါင် အလုပ်ရှုပ်ယောင် ပြသည်။ သီတာဆွေနှင့်တောင် ကောင်းကောင်း စကား မပြောဖြစ်။ သူမကိုလည်း ရုံးခန်းထဲသို့ မခေါ်ခဲ့ချေ။ ခါတိုင်းဆို မနက် ရုံးရောက်ပြီဆိုလျှင် သူမကို တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခု ခေါ်ခိုင်းလေ့ရှိသဖြင့် သီတာဆွေစိတ်ထဲ စနိုးစနောင့်တောင် ဖြစ်မိသည်။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတော့ သိပ်မတွေးမိဘဲ ဦးကျော်ခေါင် အလုပ်များနေလို့သာ ဖြစ်မည်ဟု ယူဆလိုက်သည်။
နံနက်ဆယ်နာရီလောက် အရောက်တွင် သီတာဆိုပြီး သူမ နာမည်ကို လှမ်းခေါ်သံကြားသဖြင့် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲ ခပ်သွက်သွက် ဝင်သွားလိုက်သည်။
“အန်ကယ် .. ဘာများ ခိုင်းစရာရှိလို့လဲ ရှင် “
ပြုံးချိုသည့် မျက်နှာလေးနှင့် မေးလိုက်ပေမယ့် မျက်မှောင်ကြီး ကုတ်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်နေသည့် ဦးကျော်ခေါင် အသွင်ကြောင့် သူမမျက်နှာလေး ပြန်တည်သွားရှာသည်။
“အန်ကယ် .. ဘာများ အဆင် .. မ ..ပြေလို့လဲ “
“ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. အဆင်မပြေဘူး ..။ တော်တော်ကြီး အဆင်မပြေဘူး ..။ အန်ကယ့်ရာဘာလုံးလေး တွေ့မိသေးလား .. “
“ရှင် .. ရာဘာဘောလုံး အပြာလေးလား ..။ ပျောက် .. ပျောက်နေလို့လား အန်ကယ် “
“အေး .. ပျောက်နေတယ် .. မတွေ့ဘူး ..။ အဲဒီအလုံးလေး မရှိလို့ မဖြစ်ဘူး ..။ အန်ကယ်က အဲဒါလေးကို ညှစ်ပြီးကစားနေမှ အလုပ်ကို အာရုံစူးစိုက်ပြီး လုပ်နိုင်တာ .. “
“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. သမီး ဝိုင်းရှာပေးမယ် အန်ကယ် “
ဒီရာဘာလုံးက ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ဘယ်လောက်အရေးကြီးသည်မှန်း သီတာဆွေ သဘောပေါက်သွားသဖြင့် ပျာယာခတ်သွားသည်။ ရာဘာလုံး ရှာမတွေ့လို့ ဦးကျော်ခေါင် အလုပ်လုပ်လို့ မရဘူးဆိုလျှင် သူမတို့ ကုမ္ပဏီအတွက် အကြီးအကျယ် ပြသနာပင်။ အခုတလော ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်များနေမှန်း သီတာဆွေ သိထားသဖြင့် ဒီကိစ္စသည် သူမအတွက် ခေါင်းဆင်နင်းခံရသလောက် အရေးကြီးနေသည်။
နာရီဝက်နီးပါးလောက် ကြာအောင် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်၏ ရာဘာလုံးကို နေရာအနှံ့ လိုက်ရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ပေးထားသည့် ရုံးခန်းထဲရော၊ အပြင်ဘက်တွင်ပါ ရှာသည်။ ရှာသည်မှ စားပွဲအောက်၊ ဗီဒိုအောက်တွေပါ မကျန် ရှာရသည်မို့ တစ်ချို့နေရာများတွင် သူမ ကုန်း၍ တစ်ဖုံ၊ လေးဘက်ထောက်၍ တစ်သွယ်နှင့် ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေနောက်မှ ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်ပါလာသူ ဦးကျော်ဆွေ အဖို့တော့ ဒီမြင်ကွင်းတွေက ရမ္မက်မီးကို ပို၍ တိုးအောင် လုပ်ဆောင်ပေးနေသည်သာ။ တင်းရင်းပြည့်ဖြိုးသည့် တင်သားတွေ၊ ဒူးဖုံယုံ စကပ်အောက်မှ အကာအကွယ်မဲ့သော ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးတွေ၊ ဝဲခနဲ ခါခနဲ ဖြစ်သွားတတ်သည့် ဆံပင်ရှည်ရှည်တွေ .. အားလုံးအားလုံးက သူ့ငပဲအတွက် အားဖြည့်စာတွေချည်းပင်။
“မတွေ့ဘူး အန်ကယ် .. နေရာလည်း စုံနေပြီ “
နေရာအနှံ့ ရှာပြီးလို့ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲ ပြန်ရောက်လာသည်တွင် သီတာဆွေသည် ဦးကျော်ခေါင် စားပွဲဘေးရှိ သူမထိုင်နေကြ ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် ညည်းညူ၍ ပြောသည်။ အရေးကြီး ကိစ္စများ တိုင်ပင်လျှင် သီတာဆွေအနေနှင့် စားပွဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် မထိုင်ဘဲ ဦးကျော်ခေါင်နှင့် နီးကပ်ရာ ထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လေ့ ရှိသဖြင့် အလိုလို ထိုင်မိသွားခြင်း ဖြစ်သည်။
“ပြသနာပဲ သီတာ .. ဒီအလုံးမရှိရင် ငါ ဘာမှ အာရုံစိုက်လို့ မရဘူး “
ဦးကျော်ခေါင်၏ လေသံက အလိုမကျမှု အပြည့်နှင့် မာထန်နေသည်။ ထိုလေသံကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ညိုးသွားပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ မဝံ့မရဲ ပြောရှာသည်။
“ဟို .. ဟိုလေ .. သမီး ဘာလုပ်ပေးလို့ရမလဲ .. အန်ကယ် “
သက်ပြင်းတစ်ချက် ဟူးခနဲ မှုတ်ထုတ်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေကို ကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်က အဖြူရောင် ရှပ်အင်္ကျီထဲမှ ဖြိုးဖြိုးမောက်မောက် ထွက်နေသည့် စနေနှစ်ခိုင်နေရာတွင် ရပ်သွားသည်။ အင်္ကျီစနှစ်ဖက်ကို ထိန်းထားရသည့် ကြယ်သီးတွေသည် ရင်သားထွားထွားတွေကို အတင်းအကြပ် ထိန်းထားနေရဟန်ရှိသည်။ အပ်ချီကြိုးသာ မခိုင်လျှင် အချိန်မရွေး ပွင့်ထွက်သွားနိုင်သည့်အလား။ အောက်ခံဘရာ အနီကလည်း အင်္ကျီအဖြူရောင်ကြောင့် ထင်းထင်းကို မြင်နေရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် လည်ချောင်းထဲ တက်လာသည့် တံတွေးကို အမြန်မျိုချလိုက်ရသည်။
“ပြော .. ပြောပါ အန်ကယ် .. သမီး တတ်နိုင်တာ ရှိရင် “
“အော် .. အေး .. သမီး တစ်ခုတော့ ကူညီလို့ရမယ် “
ဒီစကားသံ ကြားတော့ သီတာဆွေ အတော်ဝမ်းသာသွားသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်က သူမမျက်နှာအစား ရင်သားတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောနေသည်ကို သတိမထားမိ။
“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. ပြောပါ အန်ကယ် “
“ဒီလို သီတာ ..။ အန်ကယ်အတွက် လုံးဝိုင်းပြီး နူးနူးညံ့ညံ့ဖြစ်မယ့် အရာတစ်ခုလိုတယ် ..။ ဒါမှ အန်ကယ့်လက်က နေသားတကျဖြစ်ပြီး အန်ကယ်လည်း အလုပ်ထဲကို အာရုံစူးစိုက်လို့ ပြန်ရမှာ ..။ ဒါကို သီတာ သိပါတယ် ..။ အန်ကယ့်အတွက် အဆင်ပြေဆုံးက ကိုင်နေကြ ရာဘာလုံး ..။ ဒါပေမယ့် အခု ဒီအလုံး မတွေ့တော့ သီတာဆီက တစ်ခုခု ငှားသုံးရမှာပဲ “
“သမီးဆီက .. ဟုတ်လား အန်ကယ် .. ဘာကို ငှားရမှာလဲ “
“သီတာ့ နို့တွေ “
“ရှင် .. သမီးနို့တွေ “
သီတာဆွေ မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းသွားပြီး လက်နှစ်ဖက်က အလိုလို ရင်ဘတ်ကို ယှက်၍ ကွယ်လိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ် .. အန်ကယ် ကြည့်ရသလောက် သမီးနို့တွေက အသင့်တော်ဆုံးပဲ ..။ ပုံပန်းသွင်ပြင် အရ သမီးနို့တွေက ဝိုင်းဝိုင်းမို့မို့နဲ့ ..။ နောက်ပြီး ညှစ်လို့လည်း အဆင်ပြေမယ့် ပုံစံပဲ “
“အန် .. အန်ကယ်က သမီးနို့တွေကို သုံး .. သုံးချင်တယ် “
စိတ်အားတက်ကြွစွာ ပြောနေသည့် ဦးကျော်ခေါင်ကို ကြည့်ရင်း သီတာဆွေ အသံတုန်တုန်လေးနှင့် တုံ့ပြန်ရှာသည်။ သူမအတွက်တော့ ဦးကျော်ခေါင်၏ ဖြေရှင်းနည်းက အရမ်းကို ထူးဆန်းနေသည်။
“ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ရာဘာလုံးအစားလေ “
“အင်း .. ဟို .. ဟို “
အတင်းအကြပ် ငြင်းဆန်သည် မဟုတ်ဘဲ ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည့်ဟန်သာ ရှိသည့် သီတာဆွေ ပုံစံကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် သူ့အကြံ အောင်နိုင်သည်ဆိုတာ သိသည်။ လေသံအေးအေးနှင့် ထပ်မံပြီး ဖြောင်းဖျသည်။
“သီတာပဲ ပြောတယ် ..။ သမီး တတ်နိုင်တာ ကူညီမယ်ဆို ..။ ပြီးတော့ ပီအေတစ်ယောက်ရဲ့ အလုပ်က သူ့အထက်အရာရှိကို ကူညီဖို့ မဟုတ်ဘူလား ..။ တခြားအတွေးတွေ ဝင်မနေနဲ့ ..။ အန်ကယ်အနေနဲ့ သမီးနို့တွေကို အလွဲသုံးစား လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး .. အလုပ်ကိစ္စသပ်သပ်ပဲ “
စက္ကန့်ပိုင်းလောက်တော့ သီတာဆွေထံမှ ဘာတုံ့ပြန်သံမှ မကြားရ။ တအောင့်လောက်ကြာမှ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးပြရှာသည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“ဂွတ် .. ကောင်းတယ် .. ဒါဆို အဆင်ပြေသွားပြီ “
အကြီးအကျယ် ဝမ်းသာသွားသော ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အချိန်မဆိုင်း ချက်ချင်း လှုပ်ရှားသည်။ နောက်မှီထိုင်ခုံကို သီတာဆွေနှင့် နီးကပ်အောင် ရွှေ့လိုက်ယုံမက ညာဘက်လက်ကိုလည်း သူမရင်သားတွေ ရှိရာသို့ ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။ သူနှင့် အနီးဆုံး နို့တစ်ဖက်ကို ထိတွေ့သည်နှင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နှုတ်ကနေ “ဘဲရီးဂွတ်”လို့ ထပ်ပြောသည်။
“ကောင်းတယ် .. သီတာ .. ဒါကောင်းတယ် “
ဦးကျော်ခေါင်လက်က သွက်သွက်လက်လက်နှင့် လှုပ်ရှားနေသလောက် သီတာဆွေကမူ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို မလှုပ်မယှက်နှင့် ထိုင်ကာနေသည်။ မျက်နှာကိုလည်း သူမ နို့တွေအား တစ်လုံးချင်း အကျအနကိုင်နေသည့် ဦးကျော်ခေါင် လက်ကို ငုံ့မကြည့်မိအောင် သတိထားနေရသည်။ စိတ်ထဲကလည်း အလုပ်အတွက် အလုပ်အတွက်ဟု အကြိမ်ကြိမ် ရေရွတ်နေသည်။
သီတာဆွေသာ ထိုသို့ ဖြစ်နေပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ ကောင်းကောင်းကြီးကို အဆင်ပြေနေသည်။ သီတာဆွေ့ နို့တွေက သူထင်ထားသည့်အတိုင်း ကိုင်လို့ကောင်းမှကောင်း။ အင်္ကျီတစ်ထပ်၊ ဘရာတစ်ထပ် ခံနေသေးသည့်တိုင် နူးညံ့တင်းထွတ်နေမှုက အပြည့်။ တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက် ဘက်ပြောင်းပြီး ကျကျနန ကိုင်ကြည့်သလို၊ သာသာဖြေးဖြေး ဆုပ်နယ်သည်။ အိစက်တင်းရင်းသည့် အရသာက လက်ဖဝါးထဲပင် စိမ့်ဝင်လာသလိုလို။
လေးငါးမိနစ်လောက် ဆုပ်ကစားပြီးသောအခါတွင် နည်းနည်း အသိပြန်ဝင်လာသည်။ အရမ်းကြီး အရဲကိုးလို့ မဖြစ်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးပြီး နို့တွေ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒါတောင်မှ မာတောင်စပြုနေပြီ ဖြစ်သည့် နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို လက်မ၊ လက်ညိုးသုံးပြီး တစ်ချက်ဖျစ်လိုက်သေးသည်။
“ရပြီ သီတာ ..။ အန်ကယ် တော်တော် စိတ်တည်ငြိမ်သွားပြီ …။ အရေးကြီး ရီပို့လေး လုပ်လိုက်ဦးမယ် ..။ သီတာလည်း လုပ်စရာရှိတာ လုပ်တော့ .. “
“ဟုတ် .. ကဲ့ .. အန်ကယ် “
သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်ကို ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ခပ်မြန်မြန်ထရပ်ကာ ရုံးခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ပြီးလို့ ရုံးပြန်တက်ပြီး သိပ်မကြာလိုက် ဦးကျော်ခေါင်က သူ့ကို ကော်ဖီတစ်ခွက်လာပို့ပါဆိုသဖြင့် သီတာဆွေ သူ့အခန်းထဲ ရောက်သွားပြန်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် ထိုင်နေရာသို့ တိုးကပ်သွားပြီး ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ ကော်ဖီခွက်ကို ချပေးရန်ပြင်သည်။ ကော်ဖီခွက်ကိုသာ အာရုံစိုက်နေသည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် လက်တစ်ဖက် မြောက်တက်လာသည်ကို သီတာဆွေ သတိမထားလိုက်။
တင်ပါးတစ်ဖက်ကို လာပုတ်သည်ကို ခံလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက်မို့ သီတာဆွေ ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကိုယ်ကို တွန့်မိသည်။ လက်ကပါ အလိုအလျောက် လှုပ်ခါသွားပြီး ကော်ဖီရည်တွေက ဦးကျော်ခေါင် ပေါင်ပေါ်သို့ ဖိတ်ကျကုန်သည်။
“အို .. ဆော .. ဆောရီး အန်ကယ်”
သီတာဆွေ မျက်နှာက စိုးရိမ်တကြီး အသွင်ဖြစ်သွားပြီး ချက်ချင်းပင် စားပွဲပေါ်ရှိ တစ်ရှူးဗူးထဲမှ တစ်ရှူးရွက်တော်တော်များများ ဆွဲထုတ်ကာ ဦးကျော်ခေါင် ပုဆိုးကို သုတ်ပေးသည်။ ဖိတ်သွားသည်က ကော်ဖီတစ်ဝက်လောက် ဖြစ်လို့ နေရာတော်တော်များများ စိုသွားရှာသည်။
တော်သေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က ကော်ဖီကို သိပ်အပူကြီး မသောက်သည့်အပြင်၊ နို့ကိုလည်း ခပ်များများ ထည့်ခိုင်းထားလို့။ မဟုတ်လျှင် လဥနှင့် လိင်ချောင်း ပြုတ်ပြီးသား ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ဒါတောင်မှ ပုဆိုးသားကို ဖောက်ပြီး ထွက်လာသည့် ကော်ဖီတွေက တော်တော်ပူသေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အတွင်းခံဘောက်ဆာဝတ်လာလို့သာ တော်တော့သည်။
“ဂွကြားကို သုတ် .. မြန်မြန် .. ပူတယ်”
ဖြစ်လာသည့် အခြေအနေကို အကောင်းဆုံး အသုံးချသည့်အနေနှင့် ဦးကျော်ခေါင် အခွင့်အရေး အပြည့်အဝ ယူလိုက်သည်။ သီတာဆွေက ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ ပေါင်ခွကြားကို တစ်ရှူးများဖြင့် သုတ်ပေးချိန်တွင် သူ့လက်က ကုန်းထားသည့် သီတာဆွေ တင်ပါးတစ်ဖက်ကို မိမိရရ ထပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သီတာဆွေကတော့ သူ့အာရုံနှင့်သူ၊ ဦးကျော်ခေါင်လက်ကို သတိတောင် မထားမိ။
“ပုဆိုးကို ဖြေလိုက် .. ငါ့အောက်ခံပါ စိုသွားတာ”
ဦးကျော်ခေါင်ကမူ သီတာဆွေ၏ စွင့်ကားနေသော တင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားယုံမက စတင်၍ပင် နယ်သည်။ သီတာဆွေ ဒီနေ့ဝတ်ထားသည့် စကတ်ထဘီ အပျော့သားမို့ တင်သားတွေကို ကိုင်ရတာ အင်မတန်မှ အားရဖို့ ကောင်းသည်။ အိစက်နေသည့် တင်အိုးကို လက်နှင့်ပွတ်လိုက်၊ ဖျစ်ညှစ်လိုက် လုပ်ယုံမက ဖင်သားနှစ်ခုကြားထဲသို့ လက်ကိုပါ စမ်းထိုးကြည့်သည်။
ဦးကျော်ခေါင် လက်က အလုပ်များနေသလို၊ သီတာဆွေ လက်ကလည်း အလုပ်များနေသည်။ အခုအချိန်တွင် သူမစိတ်ထဲရှိတာက ဦးကျော်ခေါင် အပူဒဏ်မှ သက်သာသွားဖို့သာ ဖြစ်သဖြင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ ခိုင်းစေမှုကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေနိုင်အား။ ခိုင်းသည့်အတိုင်း ခါးပုံစကို ဖြေလိုက်ပြီး ပုဆိုးက လျှောကျသွားသည်တွင် တစ်ရှူးရွက်များကို ထပ်မံယူ၍ အောက်ခံဘောင်းဘီကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။
သူမလက်နှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီအတွေ့တွင် ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးကြီးက မာတက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေ လက်ကလေး တုန်သွားပြီး ရှေ့ဘာဆက်လုပ်ရမည်မှန်း မသိ ဖြစ်သွားရှာသည်။ အခြေအနေကို မျက်ခြေမပြတ် လေ့လာနေသူ ဦးကျော်ခေါင်က ဒါကို သတိထားမိပြီး သီတာဆွေ ဖင်အိုးကို အားထည့်ညှစ်ရင်း ထပ်ပြောသည်။
“လုပ် .. လုပ်လေ သီတာ .. မြန်မြန်သုတ်”
အောက်နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာနှင့် သီတာဆွေ ကိုက်လိုက်ပြီး၊ ဦးကျော်ခေါင် အမိန့်အတိုင်း စိုနေသည့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို စသုတ်သည်။ ကြားတွင် တစ်ရှူးစနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီသား ရှိနေသေးသည့်တိုင် ဦးကျော်ခေါင် လီးကြီး၏ ပူနွေးသော အတွေ့က သူမလက်မှာ ရရှိနေသည်။
သီတာဆွေသည် လိင်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ အတွေ့အကြုံ မရှိသူတော့ မဟုတ်ပါ။ အိမ်ထောင်မကျသေးပေမယ့် ချစ်သူရည်းစား ရှိပြီး ထိုချစ်သူနှင့် အတူ အိပ်ဖူးခဲ့သည်။ ကာမဆက်ဆံဖူးသည်။ ဒါကလည်း သဘာဝတော့ ကျပါသည်။ သီတာဆွေလို မိန်းမချောမျိုးကို ချစ်သူရည်းစား အဖြစ်ရလျှင် ဘယ်ယောကျ်ားမဆို တက်လိုးဖို့ ကြိုးစားမှာပင်။ သီတာဆွေ ကိုယ်တိုင်ကလည်း သူမချစ်သူ စိတ်တိုင်းကျနေပေးမှာ သေချာလှသည်။
သို့သော် သီတာဆွေသည် ချစ်သူရည်းစား ဟောတစ်ယောက် ဟောတစ်ယောက် ရှိသူတော့ မဟုတ်ပါ။ လက်ရှိချစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်ဆိုသူမှာလည်း သူမနှင့် အထက်တန်းကျောင်းတုန်းကတည်း သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သည်။ သူငယ်ချင်း အဖြစ်မှ ချစ်သူဖြစ်လာသူမို့ သီတာဆွေသည် ကိုဝင်းနိုင်ကို တော်တော်ချစ်သည်။ ကိုဝင်းနိုင်ကလည်း သီတာဆွေကို တော်တော်တန်ဖိုးထားသည်။ ဒီတော့ သီတာဆွေသည် ကိုဝင်းနိုင်မှလွဲ၍ တခြားအတွေ့အကြုံမရှိ။
အခုတော့ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်အဖြစ် ကိုဝင်းနိုင် လီးမဟုတ်သည့် တခြားယောကျ်ား၏ လီးနှင့် သူမ တွေ့နေရသည်။ လိင်တန်ကို သေချာ မမြင်ရသည့်တိုင် ထိတွေ့မှုအရ မသေးလှသည်ကို သိနေရာ စိတ်ထဲတွင်လည်း အံ့အားသင့်နေသည်။ တစ်ရှူးရွက်များနှင့် လီးတလျှောက် သုတ်ပေးနေရင်း ပိုပြီး မာမာလာသည်ကိုလည်း တွေ့ရသည်။
“ဒီလောက်ဆို .. ရ .. ရပြီ ထင်တယ် .. အန်ကယ် ”
မတတ်သာသည့်အဆုံး သီတာဆွေ လက်ခွာလိုက်တော့ ဦးကျော်ခေါင် သူမကို လှမ်းကြည့်သည်။ သီတာဆွေ ပါးပြင်ဖွေးဖွေးလေးများသည် နီရောင်သမ်းနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြည့်စူးကို မခံနိုင်သည့်နှယ် မျက်လွှာလည်း ချထားသည်။
“ရပြီ .. သီတာ .. အဆင်ပြေသွားပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့ .. ဒါဆို သီတာသွားမယ်နော်”
စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် သီတာဆွေ သူမကိုယ်သူမတောင် ဦးကျော်ခေါင် ခေါ်သလို သီတာဟု သုံးမိသွားသည်။ တကယ်ဆို ဒီအသုံးက သူမချစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်နှင့် တွေ့လျှင်သာ ပြောလေ့ရှိသော အသုံးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်က သီတာဟု တဖွဖွ ခေါ်နေသည့်တိုင် သူမက သမီးဟုသာ ပြန်ပြောပြောနေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမချစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်အတွက် အထူးသတ်မှတ်ထားသည့် အသုံးနှင့် ဦးကျော်ခေါင်ကို တုံ့ပြန်နေမိပြီ။
“ခနလေး .. ပုဆိုးကို ပြန်ချည်ပေးသွားဦး ”
ကိုယ်ကိုယို့ထားရာမှ ပြန်မတ်မည်အပြု၊ ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် သီတာဆွေ ပေါင်လည်လောက်အထိ ပြေလျော့နေသည့် ပုဆိုးစကို ပြန်ဆွဲကာ အလျှင်အမြန် ချည်ပေးလိုက်သည်။ တကယ်ဆို ဒီကိစ္စက ဦးကျော်ခေါင် သူ့ဖာသာ လုပ်လို့ရနိုင်မှန်း သူမ သိသင့်သည်။ သို့သော် အခုလောလောဆယ်တွင် ဒါကို မစဉ်းစားမိချေ။ သူမဘက်က အပြစ်လုပ်ထားသလို ဖြစ်လို့ ဦးကျော်ခေါင် အဆင်ပြေဖို့က ပိုအရေးကြီးနေသည်။
“ရပြီ .. ဂွတ်ဂျော့ .. သီတာ ”
ချီးကျူးစကားနှင့်အတူ ဦးကျော်ခေါင် လက်က နှုတ်ဆက်သည့် အနေနှင့် သီတာဆွေ တင်သားတစ်ဖက်ကို ဖတ်ခနဲ ပုတ်လိုက်ပြန်သည်။ ဒီလိုမျိုး အမူအကျင့်ကို ယဉ်ပါးစပြုနေသည့်တိုင် နည်းနည်းအားပါးသည်မို့ သီတာဆွေ ဆတ်ခနဲတောင် တုန်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ ဒါကို မသိကျိုးကျွန်ပြုရင်း သူ့ပေါင်ခွကြားကို လက်ညိုးနှင့် ညွှန်ပြသည်။
“ဒီလို အခြေအနေနဲ့တော့ အလုပ်လုပ်လို့ မဖြစ်ဘူး သီတာ ..။ အန်ကယ် အိမ်ပြန်လိုက်တော့မယ် ..။ မနက်ဖြန် မနက်မှ တွေ့မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ .. အန်ကယ်”
ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ငယ်သွားပြီး “ဆောရီး” ဟု ထပ်မံပြောကာ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်သွားလေတော့သည်။
———————————————
နောက်တစ်နေ့ မနက်တွင် ဦးကျော်ခေါင် ရုံးရောက်သည်နှင့် သီတာဆွေကို ရုံးခန်းထဲ လှမ်းခေါ်သံကြားရသည်။
“ငါ ဒီနေ့ အရမ်း စထရပ်များနေတယ် သီတာ ..။ မနက် ၉ နာရီခွဲမှာ ဘန်ကောက်က ကုမ္ပဏီတစ်ခုနဲ့ ကွန်ဖရန့်ကောလ် ပြောစရာ ရှိတယ် ..။ အရေးကြီး ကိစ္စဆိုတော့ ငါ့စိတ်တွေ ကြည်လင် ပြတ်သားနေမှ ဖြစ်မယ် ..။ ဒီတော့ သီတာ နင့်နို့တွေကို လောလောဆယ် ခနသုံးဖို့ လိုနေတယ် .. ဟုတ်ပြီလား”
သီတာဆွေ နားလည်အောင် ဦးကျော်ခေါင် လေသံမှန်မှန်နှင့် ရှင်းပြသလို သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ကားဟွန်းတီးသလို ပုံစံမျိုး လုပ်ပြသည်။
မနေ့ကအဖြစ်ကြောင့် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသူ သီတာဆွေ၊ မဆိုင်းမတွပင် ခေါင်းညိတ်ကာပြရင်း ဦးကျော်ခေါင် စကားကို လက်ခံလိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဦးကျော်ခေါင်၏ စားပွဲဘေးရှိ ထိုင်ခုံတွင် ကိုယ်ကိုမတ်ပြီး ဝင်ထိုင်သည်။ ခါးကိုပင် မသိမသာ ကော့ပေးလိုက်ရာ ရင်သားထွားထွား နှစ်ဖက်က ဝတ်ထားသည့် ဗွီရှိတ်တီရှပ်အောက်မှ မောက်၍တက်လာသည်။
“ဟူး .. ကောင်းတယ် .. သီတာ .. ကောင်းတာ .. အခုမှ အဆင်ပြေတော့တယ်”
ဦးကျော်ခေါင်၏ ပုံစံက တကယ်ကို ဖိအားများနေသည်နှင့်တူသည်။ သီတာဆွေနို့တွေ့ကို အသုံးပြုပုံက မနေ့ကထက် ပိုပြီး ကြမ်းသည်။ နို့တွေကို ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် နယ်သလို၊ နို့သီးခေါင်းနှစ်ဖက်ကိုလည်း ပွတ်ပွတ်ဆွဲသည်။ သီတာဆွေ အတတ်နိုင်ဆုံး ကိုယ်ကိုငြိမ်ကာထားပြီး ထိုင်နေရသည်။ သူမစိတ်တွေကတော့ မငြိမ်မသက် လှုပ်ရှားနေသည်မှာ မိုးသက်လေပြင်းထဲက ဝါးရုံပင်ငယ်လိုပင်။
“သေချာတယ် .. သီတာ .. သေချာတယ် .. ဒီနို့တွေ့က ရာဘာလုံးထက် ပိုကောင်းတယ် .. ကိုင်ရတာ ပိုနူးညံ့တယ် .. နူးညံ့ပြီး တင်းနေတာပဲ ”
ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်မှ ချီးမွမ်းသံကြောင့် သီတာဆွေ ယောင်ယမ်း၍ ခေါင်းညိတ်ပြမိသည်။ ထိုအခိုက် နို့တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားသည့် ဦးကျော်ဆွေလက်က မာတက်စပြုသည့် နို့သီးခေါင်းတစ်ဖက်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။ သီတာဆွေ အိုးခနဲ ဖြစ်ပြီး မျက်နှာလေး အနည်းငယ် မဲ့သွားသည်။ နာကျင်မှုနှင့်အတူ တကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းတက်သွားသည့် ခံစားမှုက သူမကိုယ်အနှံ့ ပြန့်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က ဒါကို သတိမထားမိဟန်နှင့်
“အန်ကယ် တစ်ခု အကြံပေးရမယ်ဆိုရင် သီတာ နောက်တစ်နေ့ ရုံးလာရင် ဘရာစီယာဝတ်မလာတာ ကောင်းမယ် ..။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း ရုံးရောက်တာနဲ့ ချွတ်ထားလိုက် ..။ အဲဒါဆို ကိုင်ရတာ ပိုအဆင်ပြေလိမ့်မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ .. ဘရာမပါတာ ပိုအဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ထားခဲ့လိုက်မယ်လေ”
“ကောင်းတယ်”
ဦးကျော်ခေါင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးလိုက်ပြီး နို့လုံးတွေကို ဆက်လက်ဆော့ကစားနေလိုက်သည်။ စုစုပေါင်း အချိန်ဆယ်မိနစ်ခန့် ကြာသွားပြီမှ တော်လောက်သင့်ပြီဟု တွက်ပြီး လက်ကို ရုတ်သည်။
အပိုင်း (၂) ဆက်လက်ဖတ်ရှု့ရန် နှိပ်ပါ 👉 ပီအေ (အပိုင်း ၂)