အမှောင်ထုအတွင်းတွင် မြကြာဖြူအဆောင်ကို မမှိတ်မသုန် စူးစိုက်ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းတစုံ … ပို၍ တိတိကျကျ ပြောရပါလျှင် လမ်းသွယ်အတွင်းရှိ ခနော်နီ ခနော်နဲ့ မီးကင်းလေးပေါ်တွင် အအေးဒဏ်ကို အံတုကာ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေသော ဆားပုလင်း စောရှင်ကေသော်၏ မျက်ဝန်းတစုံ၏ စောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင် မြကြာဖြူအဆောင်အပေါ် မည်သည့် မြင်အပ်သော အန္တရာယ်မှ ကျရောက်နိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
သို့သော် မမြင်အပ်သော အန္တရာယ်သည် လမ်းမဘက်မှ မီးကင်းရှိရာ လမ်းသွယ်အတွင်းသို့ ခြေလှမ်းများကို ရေတွက်ရင်း လမ်းလျှောက်ဝင်လာပြီးလျှင် တနေရာအရောက်၌ ခြံစည်းရိုးကို ခုန်ကျော်၍ ပိတ်ထားသော ပြတင်းပေါက်ကို အသာပင် တွန်းဖွင့်ကာ ဗေဒါရီ၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။
xxx xxx xxx
လည်ပင်းတွင် အေးသော အထိအတွေ့ကြောင့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေရာမှ ဗေဒါရီ နိုးလာသည်။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်တော့ သူမအပေါ် မိုးကာရပ်နေသော လူတယောက်၊ သူမ မအော်နိုင်မီမှာပင် လူစိမ်း၏ သန်မာသော လက်များက သူမပါးစပ်ပေါ် ရောက်လာသည်။
“ဘာတံမှ မထွက်နဲ့၊ အတံထွက်တာနဲ့ လည်ပင်းပြတ်ပြီတာမှတ်။ နားလည်လား ကောင်မ”
“ … ”
“နားလည်ရင် မျက်လုံးမှိတ်ပြ။”
အားမတန်သည်မို့ မျက်လုံးကို အသာမှိတ်ပြလိုက်ရသည်။
“ထ … ”
ကြောက်ကြောက်နှင့် သူခိုင်းသည့်အတိုင်း လိုက်လုပ်နေရသည်။ မတ်တပ်ရပ်မိသည့်အခါ လူစိမ်း၏ ဘယ်လက်က ဗေဒါရီ့ ခါးကိုဖက်၍ ညာလက်က ဓားကိုကိုင်၍ လည်ပင်းမှာ ထောက်ထားသည်။
“အောက်ဆင်း … ”
အောက်ထပ်ကို ရောက်တော့ …
“တီခါးဖွင့်”
လမ်းမကြီးဘက်က အဆောင်တံခါးကို ဖွင့်ခိုင်းနေခြင်း။ မင်းတုတ် နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဖြုတ်ကာ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ တံခါးဝမှာ လူတစု။ ခေါင်းတုံးပြောင်ပြောင်၊ ကုတ်အကျီနှင့် လူကြီးက အရပ်အတော်မြင့်သည်၊ ၆ ပေမဟုတ်တောင် ၅ ပေ ၁၀ လောက်တော့ အနည်းဆုံးရှိသည်။
“ကောင်မ … အထဲဝင်လို့ ခေါ်လိုက်လေ။”
ဗေဒါရီ သိလိုက်ပြီ၊ သူတို့ စည်းချထားလို့ ဒီလူစု အထဲကို အင်အားသုံးပြီး ဝင်မလာနိုင်တာ။ ဒါပေမဲ့ ဒီတရုတ်ကတော့ ဘယ်လိုလုပ် သူမအခန်းထဲ ဝင်လာနိုင်တာလဲ မသိ။
“ဟင့်အင်း … ”
သူမ လည်ပင်းကို အေးစက်စက် ဓားသွား လာထိသည်။ သေခါမှ သေစေတော့၊ အဆောင်သူအားလုံး၏ အန္တရာယ်ကို အဆောင်တွင်းသို့ သူမ ဖိတ်မခေါ်နိုင်။ လှေခါးထိပ်မှ အသံကြားရသည်။ ကြည့်ရတာ ဒေါ်ကြီးတို့ ရုပ်ရုပ်သဲသဲသံကြောင့် နိုးလာကြပုံရသည်။ ဗေဒါရီ အားတွေ ရှိလာသည်။ ဒေါ်ကြီး၏ စောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင်ရှိသော အဆောင်သူတွေအတွက် သူမတယောက် အသက်ပေးလိုက်ရမှာ တန်ပါသည်။ သူမ စိတ်ကိုလျှော့၍ မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်သည်။
“သမီး … ”
စိုးရိမ်တကြီး အော်လိုက်သော ဒေါ်ကြီး၏ အသံနှင့်အတူ …
“ခေါ်လိုက်ပါ … ဗေဒါလေးရယ်၊ ရှင်တို့ လေးယောက် ဝင်ခဲ့ပါ။” ဟု ဖိတ်ခေါ်လိုက်သော မဝေ၏ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
“နင်တို့အကုန်လုံး ဆင်းလာကြ၊ နင်တို့ လာကြ။”
သူ့လူတွေ အထဲရောက်သည်နှင့် တရုတ်က ဒေါ်ကြီးတို့ဘက်လှည့်၍ အမိန့်ပေးသည်။ ဒေါ်ကြီးက သိပ်တုန်လှုပ်ဟန် မပြသော်လည်း မျက်နှာ အတော်ကြီး ပျက်နေသည်။ ကြောက်တာထက် ဒေါ်ကြီး ဒေါသထွက်နေပုံရသည်၊ ဒေါ်ကြီး ဒေါသထွက်တာ တွေ့ရခဲပါသည်။
xxx xxx xxx
“မင်းတို့ အကုန်လုံး နားထောင်၊ အခုအချိန်ကစပြီး မင်းတို့ဟာ ကျောင်းသူ မဟုတ်တော့ဘူး၊ လခစား ဝန်ထမ်းလဲ မဟုတ်တော့ဘူး၊ မားကတ်တင်း၊ ဘဏ်ဝန်ထမ်း၊ တိုးဂိုက် … ဘာမှ မဟုတ်တော့ဘူး။ မင်းတို့ဟာ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ‘ဖာ’ ဖြစ်သွားပြီ။ မင်းတို့အလုပ်က ကိုယ့်ဟာကိုယ် လှအောင် ပြင်ဖို့ရယ်၊ ဧည့်သည် ဧည့်ခံဖို့ရယ်ပဲ ရှိတယ်။ ကျန်တာ မင်းတို့ အလုပ်မဟုတ်တော့ဘူး။ … ”
မျက်နှာမှာ ကျောက်ပေါက်မာ သဲ့သဲ့နှင့် လူက ပြောသည်။ ဗေဒါရီတို့တတွေကို ဧည့်ခန်းအလည် ကြမ်းပြင်မှာ စုထိုင်ခိုင်းထားပြီး သူတို့ ၅ ယောက်က ဝိုင်းကာ ရပ်နေကြသည်။ အားလုံးက ကြောက်လန့်ကာ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေကြသော်လည်း ဒေါ်ကြီးနှင့် မဝေက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရှိနေသည်။ အထဲရောက်ပြီးသည်နှင့် တံခါးမကြီးကို မင်းတုတ်ချကာ ပြန်ပိတ်လိုက်သဖြင့် တဝေါဝေါနှင့် ရွာနေသော မိုးသံတွေကြားထဲမှာ သူတို့အားလုံး အပြင်လောကနှင့် အဆက်အသွယ် ပြတ်နေကြသည်။
“ … အလှပြင်တာ မင်းတို့ကို ထွေထွေထူးထူး သင်စရာမလိုဘူး၊ ဧည့်သည်ကို စိတ်ကြိုက်တွေ့အောင် ဘယ်လို ဧည့်ခံရသလဲဆိုတာတော့ သင်ပေးရမယ်။ မ
ပူပါနဲ့၊ လက်တွေ့ သရုပ်ပြပြီး သင်ပေးမှာပါ။ … မင်း … ဟုတ်တယ်၊ မင်း လာခဲ့၊ ဒီကို”
ကျောက်ပေါက်မာနှင့် မျိုးဇော်ဆိုသူက ဗေဒါရီတို့တတွေကို ဝေ့ကြည့်ရင်း မဟန်ဆုဝေကို လက်ညိုးထိုးကာ ခေါ်သည်။ မဝေက စောစောက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိရာက ဒုတိယအကြိမ် လက်ညိုးထိုးကာ အခေါ်တွင် ခြေကာ လက်ကာနှင့် ငြင်းသည်။
“ဟင့်အင်း၊ ဟင့်အင်း … မလာဘူး။”
တရုတ်နှင့် ဖိုးနီဆိုသူက မဝေကို အတင်းဆွဲထူသည်။ မဝေက ကြောက်လန့်တကြား အတင်း ငြင်းဆန် ရုန်းကန်နေသည်။ တရုတ်က သူ့အကျီအိတ်ထဲမှ လောက်စာလုံးလို မဲမဲလုံးလေးကို ထုတ်သည်။
“တီဆေးလုံးလေး စားလိုက်၊ ပြီးတာနဲ့ နင် ငြင်းချင်စိတ် စိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“ဟင့်အင်း … ရှင်တို့ မှားနေပြီ၊ လူမှားနေပြီ။ ကျမက ရှင်တို့ လူလေ။”
အခုမှ ဒေါ်ကြီးဘာကို ဒေါသထွက်နေလဲ ဗေဒါရီ ရိပ်မိသည်။ သစ္စာဖောက်တဲ့သူရှိလို့ စည်းပေါက်ပြီး သူမအခန်းထဲ တရုတ်ဝင်လာနိုင်ခြင်းပင်။
“မမှားပါဘူးဗျ၊ မင်းက ငါတို့လူမှန်း သိပါတယ်။ ဆရာကြီးက ငါတို့ကို သေချာမှာလိုက်တယ်၊ မင်းရဲ့ စွမ်းဆောင်ရည်အတွက် ကျေးဇူးဆပ်၊ ဆုချတဲ့အနေနဲ့ နယ်စပ်မရောက်ခင် သေချာ ပြုစုပေးရမယ်တဲ့။ ဒီကောင်ကြီးကိုတောင် မင်းကို ပြုစုဖို့ သက်သက် ခေါ်လာခဲ့တာ။”
“ဟင့်အင်း … ကျမ ဆရာကြီးနဲ့ ကိုယ်တိုင်ပြော … အု … ဝု … ဂလု”
မဝေအလစ်တွင် တရုတ်က ပါးစပ်ထဲ ပီယ ဆေးလုံး ထည့်ပိတ်ပြီး နှာခေါင်းကို တဆက်ထဲ ညှစ်လိုက်ရာ မဝေခမျာ မငြင်းဆန်နိုင်ပဲ ဆေးလုံးကို မြိုချမိလျှက်သား ဖြစ်သွားတော့သည်။
“ရှင် … ရှင် … ကျမ ဆရာကြီးနဲ့ တွေ့မယ်၊ ဆရာကြီးကို ခေါ်ပေးပါ။”
“ဆရာကြီးက မင်းကို ပြုစုရလောက်အောင် မအားဘူး၊ မင်းကို ပြုစုမှာက ဟိုမှာ … လျန်ယွီလို့ ခေါ်တယ်။”
ကုတ်အကျီနှင့် လူထွားကြီး လျန်ယွီသည် တယောက်ထိုင် ဆိုဖာ တလုံးပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ မှော်ပညာနှင့် ဖော်စပ်ထားသဖြင့် ပီယဆေးမှာ ချက်ချင်း အစွမ်းပြသည်၊ မဝေ၏ မျက်နှာတွေ ပန်းရောင် သန်းလာသည်၊ သူ့နှုတ်ခမ်းကို သူကိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း အသက်ရှူသံတွေလဲ ပြင်းလာသည်။ လျန်ယွီက သူ့ပေါင်ကို ပုတ်ပြသည့်အခါ ဒယီးဒယိုင်နှင့် လျှောက်သွားပြီး သူ့ပေါင်ပေါ် မေ၀ တက်ထိုင်သည်။ ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်ရသူ ဗေဒါရီတို့အားလုံး မှင်တက်မိနေကြသည်။
လူထွားကြီး လျန်ယွီက မဝေကို ဆွဲဖက်လိုက်ရာ သူ့ပခုံးပေါ်သို့ မဝေခေါင်းလန်ကျသွားသည်။ လျန်ယွီက မဝေ၏ နားသယ်စပ်များကို ဖွဖွနမ်းသည်၊ ထို့နောက် သူ့ဘက်လှည့်လာသော မဝေ၏ ပါးစပ်အတွင်းသို့ လျှာကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လျန်ယွီ၏ ထူးခြားချက်မှာ လျှာအလွန်ရှည်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်၊ သရဲကားထဲက သရဲကြီးတွေလောက် မရှည်သော်လည်း ဗေဒါရီ တွေ့ဖူးသမျှ လူတွေထဲတွင် အရှည်ဆုံးဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာအောင် နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ လျှာချင်းကစားကာ နမ်းနေပြီးမှ သူ့လျှာကြီးက မဝေ၏ လည်တိုင်လေးများပေါ်တွင် ပြေးလွှားနေပြန်သည်။ မဝေမှာ တဟင်းဟင်းနှင့် အဖျားတက်သလို ညည်းရင်း ခြေလက်တွေ လှုပ်ရှား လူးလွန့်နေရာ ဝတ်ထားသော ဂါဝန်မှာ ပေါင်လယ်လောက်ထိ လန်တက်နေပြီး အကျီကြယ်သီးများမှာလဲ လျန်ယွီလက်ချက်နှင့် ပြုတ်နေပြီဖြစ်၍ ပေါ်နေသော အထက်အောက် ဝမ်းဆက် ပန်တီနှင့် ဘရာကို မျိုးဇော်တို့ လူစု မျက်စိစားပွဲထိုင်နေကြသည်။
“ကြည့်ကြ၊ ကြည့်ကြ။ ကောင်မလေးတွေ။ မျက်နှာလွှဲမထားနဲ့။ နောက်ဆို မင်းတို့လဲ ဒီလိုပဲ နေရမှာ။”
ဓားတဝင့်ဝင့်နှင့် ကြိမ်းမောင်းနေသော မျိုးဇော်ကို ကြောက်လို့သာ ကြည့်နေကြသော်လည်း ကောင်မလေးတွေက မဝေကို ကျိတ်သနားနေကြသည်။ ဒေါ်ကြီးမျက်နှာပေါ်က ဒေါမာန်တွေပင် အနည်းငယ် လျော့လာသယောင်ယောင်။ မျက်နှာပူပူနှင့် ကြည့်မိတော့ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းတောင် ဖြစ်တဲ့သူက ဖြစ်လာသည်။ သွေးသားဆူဖြိုးစ အရွယ်လေးတွေမှာ ဒီလိုမြင်ကွင်းတွေ မြင်ရတာကြောင့်ရယ်၊ ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်လာသည့် လေအေးကြောင့်ရယ် အဆောင်သူ ကောင်မလေးတွေ ညအိပ်ဝတ် အကျီပါးလေးတွေအောက်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်နေတာကို မြင်မှ ထွက်ပြေးရန် အဆင်သင့် ဝတ်စားထားသည့် မဝေကို ဒေါ်ကြီး စက်ဆုပ် ဒေါသထွက်ကာ သနားစိတ်တွေ ပျောက်ရပြန်သည်။
လျန်ယွီက မတ်တပ်ထပြီး ဆိုဖာထိုင်ခုံပေါ်မှာ ပျော့ခွေနေသည့် မဝေတကိုယ်လုံးကို လျှာနှင့် လျက်သည်၊ ခြေဖျားအထိ၊ ခြေချောင်းကလေးတွေကို တချောင်းစီ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ စုပ်သည်။ ထို့နောက် အပေါ်သို့ ပြန်ဆန်တက်လာပြီး နောက်ဆုံး မဝေ၏ နားရွက်ကလေးကို ငုံလိုက်တော့ မဝေလက်များက ကုလားထိုင်လက်ရန်းကို တင်းတင်းဆုတ်ကာ ပါးစပ်မှလဲ တအီးအီး အသံတွေ ထွက်လာသည်။ နားရွက်ထဲကို ရှည်လျားလှသည့် သူ့လျှာကြီး ဝင်သွားသည်နှင့် မဝေခမျာ လေဟာနယ်ထဲ ပြုတ်ကျသွားသလို ခံစားရသည်မို့ အီးကနဲ အသံတချက်ထွက်ကာ နှုတ်ခမ်းများကို တင်းနေအောင် ကိုက်ထားလိုက်ရလေသည်။
နားရွက်ကို သေချာပြုစုပြီးသည်နှင့် လူထွားကြီးက မဝေ၏ ဘရာကို ဖယ်ကာ နို့တလုံးချင်းကို အကျအန ပြုစုပြန်သည်။ လက်ကလဲ သူမ ပိပိကလေးတခုလုံးကို ပန်တီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ပေးသည်။ ပီယဆေးက စွမ်းလွန်းသည့်အပြင် လျန်ယွီ့ အပြုအစုများမှာ ပညာသည်အဆင့်ကိုပင် ကျော်လွန်သည်မို့ စိတ်က မနှစ်သက်၊ မလိုချင်သော်လည်း မဝေ၏ ခန္ဒာကိုယ်ကတော့ ပန်တီရွှဲသည်အထိ တုံ့ပြန်နေသည်၊ နှုတ်မှ “ဘယ်လို လုပ်တာလဲ၊ မနေတတ်ဘူး၊ ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ” ဟု တဖွဖွ ရေရွတ်မေးမြန်း အာလုတ်သံပေးနေရသည်အထိပင်။
ခဏနေတော့ လျန်ယွီက ကွိစိကွစိဖြင့် တရုတ်လို ပြောလဲပြော၊ ခြေဟန်လက်ဟန်လဲ ပြနေသည်။ မဝေက ချက်ချင်းသဘောမပေါက်သည်မို့ တရုတ်က ကြားဝင်၍ …
“နင် ထိုင်ခုံပေါ် ကုန်းပေးလိုက်၊ လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်”
… ဟု ဘာသာပြန်ပေးရသည်။ မဝေက ထိုင်ခုံနောက်မှီဘက်ကို မျက်နှာမူကာ လေးဘက်ထောက်၍ ကုန်းပေးလိုက်တော့ လျန်ယွီက မဝေ၏ ဘလောက်စ်အကျီနှင့် ဘရာကို ချွတ်လိုက်ပြီး လည်ကုတ်မှစ ကျောတပြင်လုံးကို လျှာနှင့် ကျကျနန တလက်မ မကျန်အောင် လျှက်ပြန်သည်။ ထို့နောက် ပန်တီကို အနည်းငယ်ချွတ်ကာ မဝေ၏ ပိပိလေးကို လျှာဖြင့်ထိုး ကလိကစားရင်း နို့သီးခေါင်းများကို လက်ဖြင့် ဆွဲကစားပေးရာ မဝေ၏ ကာမခလုတ်အားလုံး ဖွင့်စရာမကျန်လောက်အောင် ပွင့်သွားလေတော့သည်။
“အင်း … ရှင်ရယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ … အီး ေ၀ မနေတတ်ဘူး။” ဟု ညုတုတုသံဖြင့် ညည်းနေရာ …
“အလိုးခံချင်ပြီလား ကောင်မ၊ ခံချင် ခံချင်တယ် ပြောလိုက်လေ” ဟု တရုတ်က ဝင်ပြောသည်။ ကြားရသည့် ဗေဒါရီတို့ နားရှက်သော်လည်း ပီယဆေးလက်သို့ သူမခန္ဒာကိုယ်ကို ဝကွက်အပ်လိုက်ရပြီဖြစ်သော မဝေကမူ ချက်ချင်းပင် …
“လုပ်ပါ … ရှင်၊ ခံ … ခံ ပါ့မယ်” ဟု အထစ်အထစ်နှင့် ပြန်ပြောသည်ကို ကြားရသည်။
တန်ချင်းက တရုတ်လို သူတို့ချင်း ပြောလိုက်ရာ လျန်ယွီက ထရပ်ပြီး ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ရာ အရွယ်အစားမသေးလှသော သူ့အင်္ဂါကြီးကို တခန်းလုံး မြင်ရလေသည်။ လျန်ယွီက ဒစ်ကို ပေါ်အောင် အရေပြားကို ဆွဲချပြီး သူ့လက်နှင့် ပွတ်သပ် ကစားနေချိန်တွင် မဝေကိုယ်တိုင်က ခါးမှာပတ်မိနေသော ဂါဝန်နှင့် ဒူးတဝက်လောက်ရောက်နေသော ပန်တီကို ကြမ်းပေါ်ပုံလျက်သား ချွတ်ချလိုက်သည်။ စိတ်မရှည်နိုင်ပုံနှင့် ခေါင်းထောင်ကြည့်သော မဝေ၏ ကျောကို လျန်ယွီက ဖိထားပြီး မဝေ၏ ပိပိဝနှင့် သူ့အင်္ဂါကြီးကို တော့ကပ်ထားလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မဝေ၏ မျက်နှာတခုလုံး နီမြန်းနေသည်မှာ ရမ္မက်ကြောင့်လား၊ ရှက်စိတ်ကြောင့်လားတော့ သူမသာလျှင် သိနိုင်လိမ့်မည်။ အားကိုးတကြီး ဒေါ်ကြီးကို လှမ်းကြည့်သော မဝေ၏ သူမ မျက်ဝန်းများကိုတော့ ဒေါ်ကြီးက လုံး၀ မတုံ့ပြန်ပဲ တဖက်သို့ မျက်နှာလွှဲနေလိုက်တော့သည်။
သူ့အင်္ဂါတုတ်တုတ်ကြီးနှင့် မဝေ၏ ပိပိလေးကို ၃-၄ ချက်ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီးမှ ခါးကိုကိုင်ကာ တလက်မချင်း ဂူသိမ်းတိုက်ပွဲဆင်တော့ မဝေ၏ နှုတ်မှ မချိမဆန့် အော်မြည်သံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ သို့သော်လည်း အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေအောင် ပြုစုထားပြီး ဖြစ်သည့်အပြင် မိန်းကလေးမှာလဲ စိတ်ပါလက်ပါရှိသည်မို့ အတားအဆီးမရှိပဲ ဂူသိမ်းတိုက်ပွဲမှာ ခဏချင်းပင် ရာနှုန်းပြည့် အောင်မြင်မှု ရသွားလေသည်။
ထို့နောက် လျန်ယွီက သူ့ဘယ်လက်နှင့် မဝေ၏ ညာလက်ကို လက်ပြန်လိမ်ကိုင်ပြီး ခါးပေါ်တင်၍ ဖိကာ ညာလက်နှင့် မဝေ၏ နို့ကို ညှစ်ပြီး အားရပါးရ လုပ်တော့သည်၊ လုပ်သည်ဆိုသည်ထက် တဖုန်းဖုန်း မြည်သည်အထိဆောင့်လိုးသည်ဟု ပြောလျှင် ပိုမှန်မည်။ ဆောင့်ချက်များမှာ ပြင်းလှသဖြင့် မဝေသာ ဆိုဖာကျောမှီကို လက်နှင့် မတွန်းထားလျှင် မဝေခေါင်းနှင့် ဆိုဖာခုံနှင့် တဒိုင်းဒိုင်း ဆောင့်မိနေပေလိမ့်မည်။
သိပ်ကြာကြာ မဆောင့်လိုက်ရပါ၊ မဝေတယောက် ဗလုံးဗထွေးအော်နေရင်း သူ့ပိပိထဲမှ အရည်တပွက် ဆိုဖာခုံပေါ် ကျလာတော့သည်။ နှုတ်မှလဲ “အား … ကျဉ် … ကျဉ်တယ်၊ အီး” ဟု အော်သည်။ လျန်ယွီကတော့ စက်ရုပ်ကြီးလို မရပ်မနားပဲ ဆက်ဆောင့်နေရာ မဝေပိပိထဲမှ အရည်များ ပေါင်တလျှောက် စီးကျသည့်အခါကျ၊ ပွက်ကနဲ ကြမ်းပေါ်ကျသည့်အခါကျနှင့် သူမ၏ ဆရာကြီး ချီးမြှင့်လိုက်သည် လျန်ယွီ၏ အပြုအစုများကို မီးကုန်ယမ်းကုန် ခံစားနေရတော့သည်။
သူပန်းတိုင်သို့ ရောက်လုဆဲဆဲတွင် လျန်ယွီက သူ့အင်္ဂါကြီးကို မဝေထဲမှ ထုတ်လိုက်သည်။ မဝေမှာ ဆိုဖာပေါ် ပုံလျက်သား ခွေကျသွားသော်လည်း အတင်းထလာပြီး ဒူးထောက်ကာ သူမအရည်များ ပေကျံနေဆဲဖြစ်သည့် လျန်ယွီအင်္ဂါကြီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်၍ ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ စုတ်သည်။ ခရီးဆုံးရောက်သွားသည့် လျန်ယွီက သုတ်ရည်များကို သူမပါးစပ်အတွင်း ပန်းထည့်လိုက်ရာ မဝေက အကုန်မြိုချပစ်လိုက်လေသည်။
🏵️(အခန်း ၄)🏵️
လျန်ယွီနှင့် မဟန်ဆုဝေတို့၏ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်ရသော ဗေဒါရီ၏ မျက်လုံးများက ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်လို့နေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက စည်းကမ်းကြီးသော မိန်းကလေးဆောင်တွင်သာ နေထိုင်လာသည်ဖြစ်၍ ဒီလိုအချစ်ခန်းတွေကို မြင်ဖူးဖို့မပြောနှင့် ကြားဖူးနားဝသာ ရှိသည်။ ခံပါ့မယ်ဟု လက်နက်ချလိုက်သော မဝေကို လျန်ယွီ၏ ကြီးမားလှသည့် ငပဲကြီးနှင့် ထိုးသွင်းလိုက်တာ အတော်နာမှာပဲဟု တထစ်ချ တွက်ဆမိသည်၊ စောစောက ခံပါ့မယ်ဟု ပီယဆေးဒဏ်ဖြင့် ဆတ်စလူးထနေသော မဝေပင် မချိမဆန့်အော်ကာ လျန်ယွီ့လက်မှ ကြိုးစားရုန်းသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဒီအထင်က ပိုခိုင်မာသွားသည်။ နူးညံ့သည့် အသားနုလေးတွေထဲကို တောင့်တင်းမာကျောနေသော ဒီငပဲကြီးဖြင့် တဗွက်ဗွက် တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင် ဆောင့်ထည့်ခံလိုက်ရတိုင်း တအီးအီး တအားအား အော်မြည်နေရသော မဝေကို ဗေဒါရီ သနားနေမိသည်။
သို့သော် ကြာကြာတော့ မသနားလိုက်ရပါ၊ မဝေတို့ အချစ်ပွဲ ပထမအချီအပြီးတွင် တရုတ်နှင့် ဖိုးနီက သူမတို့တတွေကို ပီယဆေး လိုက်ကျွေးရာ ရုန်းကြကန်ကြ တော့သည်။ ဓားနှင့် ခုတ်မည်ကို ကြောက်သဖြင့် ထမပြေးနိုင်သော်လည်း ဆေးဝင်သွားလျှင် မဝေလို မိမိစိတ်ကို မိမိမထိန်းနိုင်ပဲ ကာမအမှုကိုသာ တောင့်တနေမည့် အဖြစ်မျိုးရောက်မည်ကို သိထားသဖြင့် ရတတ်သရွေ့တော့ ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ကာ ရုန်းကန်ကြသည်ပင်။ ပထမ တယောက် အလှည့်တွင် ဖိုးနီက နှာခေါင်းကို ညှစ်ပိတ်လိုက်ရာ ယောင်ပြီး ပါးစပ်ဟ အသက်ရှူမိသဖြင့် ဆေးလုံးဗိုက်ထဲရောက်သွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ နောက်အဆောင်သူများက ကြိုးစား၍ အသက်မရှူပဲ တင်းခံကြသည်။ လုံးဝ မနေနိုင်မှ ဆေးတိုက်လို့ရသဖြင့် မျိုးဇော်က စိတ်မရှည်တော့၊ ဒေါ်ကြီးကို အတင်းဆွဲထူ၍ လည်ပင်းမှာ ဓားနှင့် ထောက်၍ ဗေဒါရီတို့တတွေကို ခြိမ်းခြောက်တော့သည်။
“မင်းတို့ ဆေး မသောက်ရင် ဒီအဒေါ်ကြီး လည်ပင်းပြတ်ပြီသာ အောက်မေ့ပေတော့။”
အားလုံး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ တွေဝေနေစဉ် ဒေါ်ကြီးက မျိုးဇော်လက်ကို ရုတ်တရက် ဆွဲကာ ကိုယ့်လည်ပင်းကိုယ် ဖြတ်ချလိုက်သည်၊ ပြတ်သားလွန်းလှသည့် ဒေါ်ကြီးပါပေ။ သွေးစက်များက ဖြာကနဲ၊ ဗေဒါရီနှင့် ကောင်မလေးတွေ အော်သံက ငရဲပွက်သလိုပင်။ မျိုးဇော်ပင် ခဏ ကြောင်သွားသေးသည်။ နောက်မှ သတိပြန်ဝင်လာပြီး သူနှင့် နီးရာ ဗေဒါရီကိုဆွဲကာ စောစောကလို ခြိမ်းခြောက်ပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ ဗေဒါရီ၏ လက်တွေကိုပါ နောက်ပြန်လိမ်ချုပ်ထားသဖြင့် အဆောင်သူတွေကို ဒေါ်ကြီးလို ကာကွယ်ပေးချင်စိတ် ရှိသော်လည်း ဗေဒါရီ ကိုယ်က မပါနိုင်တော့။
အဆောင်သူများက ဗေဒါရီကို ချစ်ခင်ကြသည့်အပြင် သူမ အသက်အတွက် ပယောဂမကင်း မဖြစ်ချင်ကြသည်မို့ ဆေးတိုက်ရတာ အရင်ကထက် ပိုပြီး ချောချောမောမော ဖြစ်သွားတော့သည်။ မဝေနှင့် လျန်ယွီကတော့ ဗေဒါရီတို့ကိုရော ဒေါ်ကြီးကိုပါ အမှုမထားပဲ ဒုတိယအချီ ချစ်ပွဲဝင်နေကြသည်။ ဖိုးနီက ဆေးလုံးတလုံးကို ကိုင်၍ နောက်ဆုံးကျန်သည့် ဗေဒါရီအနားသို့ ကပ်လာသည်။
မျိုးဇော်က ဗေဒါရီ့လည်ပင်းမှ ဓားကို အဝေးသို့ ပစ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို ညှစ်ထားကာ လိမ်ထားသည့် လက်ကိုလဲ ပို၍တင်းတင်းလိမ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖိုးနီက ဗေဒါရီ၏ နှာခေါင်းကို ညှစ်ပိတ်ကာ ဆေးလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်မည်အလုပ်တွင် …
“ဝုန်း”
… အသံကျယ်ကြီးနှင့်အတူ မျိုးဇော်နှင့် ဖိုးနီတို့ ဗေဒါရီထံမှ လွင့်သွားကြသည်။ တရုတ်က လျန်ယွီ့ကို ဘာတွေလဲ မသိ လှမ်းပြောလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရပြီး ဗေဒါရီ မိုက်ကနဲ အမှောင်ကျသွားတော့သည်။
xxx xxx xxx
ကြည့်ရတာ သိပ်တော့ မူမမှန်ဟု စောရှင်ကေသော် ထင်မိသည်။ မိုးထဲလေထဲ မှောင်ကြီးမည်းကြီးထဲတွင် အရပ်အမြင့်ကြီးနှင့် လူထွားကြီးတယောက် အပါအဝင် လူလေးယောက်က မြကြာဖြူအဆောင် တံခါးမကြီးကို တဝုန်းဝုန်း ထုနေကြသည်။ ခဏကြာတော့ အဆောင်တံခါးပွင့်ကာ သူတို့လေးယောက် အထဲသို့ သုတ်သုတ်ဝင်သွားကြပြီးသည်နှင့် တံခါးက ချက်ချင်းနီးပါး ပြန်ပိတ်သွားသည်။ တခုခုတော့ တခုခုပဲ၊ ညကြီးမင်းကြီး လူအဝင်အထွက်နှင့် သိပ်မသင်္ကာသည်မို့ ကေ မီးကင်းပေါ်မှဆင်းကာ လမ်းကူးပြီး အဆောင်တံခါးကို ခေါက်သည်။ အတွင်းတွင် မီးလင်းနေသည်မို့ အားလုံး အိပ်ပျော်နေကြတာတော့ မဖြစ်နိုင်၊ အနည်းဆုံး တယောက်တော့ နိုးနေတာ သေချာသည်။ မိုးသံကြောင့် မကြားတာပဲဟု တွေးမိသဖြင့် အဆောင်တံခါးကို တဒုန်းဒုန်း မြည်သည့်တိုင် ထုသော်လည်း ထူးမခြားနား။ ခဏကြာနားပြီး ထပ်ထုသော်လည်း မည်သူမျှ လာမဖွင့်၊ မိုးတွေ ကေ့တကိုယ်လုံး ရွှဲနေတာပဲ အဖတ်တင်သည်။
အတွင်းမှာ လှုပ်ရှားသံ၊ အော်သံတွေပါ ကြားရတာကြောင့် တံခါးကို ဆက်ထုမနေတော့ပဲ အတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်ရန် ကေဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ တံခါးဘေးက ပြတင်းပေါက်က ပြူကြည့်လိုက်တော့ မြင်ကွင်းက လုံး၀ အခြေအနေ မကောင်း။ ဓားတဝင့်ဝင့်နှင့် ရပ်နေသော ယောက်ျားလေးယောက်၏ အလယ်တွင် အဆောင်သူတွေ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေကြရသည်။ လူထွားကြီးက မဟန်ဆုဝေကို ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် အပီအပြင် လိုးနေလေသည်။ အတွင်းသို့ မြန်မြန်ဝင်ပြီး ကယ်မှ ဖြစ်မည်၊ နို့မို့ဆို မြကြာဖြူအဆောင်လဲ ရှေ့က သီရိမြိုင်နှင့် စပါယ်ဦးတို့ လမ်းစဉ်လိုက်ကာ အဆောင်သူတွေ ရေတိမ်နစ်သွားလိမ့်မည်။
အဆောင်အောက်ထပ်က ပြတင်းပေါက်များမှာ သံပန်းများ တပ်ဆင်ထားသည်မို့ ကေအလွယ်တကူ ဝင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်၊ တံခါးမကြီးကလဲ ရှေးခေတ်က သစ်သားတံခါးကြီးမို့ ချိုးဖျက်ဖို့ သိပ်မလွယ်။ အဆောင်ပတ်လည်ကို အပြေးကလေး ပတ်ကြည့်တော့ ဒုတိယထပ်က ပြတင်းပေါက်တပေါက် ပွင့်နေသည်ကို မြင်သည်နှင့် ခြံစည်းရိုးကို အားပြုကာ ခုန်လိုက်တော့ ပြတင်းပေါက်ဘောင်မှာ တွယ်လျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ ရဲသင်တန်းဆင်းပြီးတာ သိပ်မကြာသေးသည်မို့တကြောင်း၊ အလေ့အကျင့် မပြတ်သည်က တကြောင်းကြောင့် ဗေဒါရီ၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ကေအလွယ်တကူပင် ဝင်ရောက်သွားလိုက်နိုင်သည်။
မိန်းကလေး အိပ်ခန်းမှန်း ချက်ချင်းသိသာသည့် အခန်း၊ အိပ်ရာခင်းက အဖြူနှင့် ပန်းရောင် အဆင်လှလှလေးနှင့် တခန်းလုံးက အရောင်နုနုကလေးတွေနှင့် သပ်ရပ်နေသည်။ အခန်းအလည်တွင် ကွင်းဆိုဒ်မွေ့ရာအထူကြီးတင်ထားသော ကုတင်တလုံး၊ အဆောင်ကို ကေလာသတိပေးစဉ်က အဆောင်ပိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီးပြောသည့် မြကြာဖြူမှာ ဘုရင်မတွေချည်းဆိုသည့် စကားကို သတိရမိသည်။ ထိုကုတင်၏ ဘယ်ဘက်တွင် ကေဝင်လာသည့် ပြူတင်းပေါက်၊ ပြူတင်းပေါက်နှငင့် ကုတင်၏ အကြားတွင် အလှပြင်ခုံတဖြစ်လဲ စာကြည့်စားပွဲကလေး ရှိသည်။ ကုတင်၏ ညာဘက်တွင်မူ ပြူတင်းပေါက်ကို မျက်နှာမူလျှက် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ချပ်ကြီး တပ်ထားသော ကျွန်းဗီရိုကြီး။ တခန်းလုံး မှန်တွေချည်းပဲ၊ တော်တော်အလှကြိုက်တဲ့ ဟာမပဲဟု ကေတွေးမိသည်။ ဗီရိုကြီးပြီးတော့ ဟောခန်းသို့ထွက်သည့် တံခါးပေါက်။
ကုတင်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးတလုံးနှင့် ခေါက်မထားသော စောင်တထည်သာ တွေ့ရသည်၊ လူမရှိ။ မရှိဆိုတာထက် အိပ်နေပြီးမှ ထသွားသည့် သဘော၊ နည်းနည်းတော့ ထူးနေပြီ။ အန္တရာယ်အငွေ့အသက်ကို ရသည်မို့ ကေဝပ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကို စူးစမ်းလိုက်သည်။ ဘာမျှ မရှိ။ ကုတင်ပေါ်လှိမ့်ကာ ကျားသစ်မလေးတကောင်လို တံခါးဝကိုပြေးကာ စူးစမ်းလိုက်သည်။ အောက်ထပ်မှ မဟန်ဆုဝေ၏ တအီးအီး တအားအား အော်သံကြားမှ ဝုန်းကနဲ ခပ်အုပ်အုပ် ပေါက်ကွဲသံလိုလို ကြားလိုက်ရသဖြင့် အောက်ထပ်ကို ကေပြေးဆင်းသည်။
လှေခါးပေါ်မှ ပြေးဆင်းလာသည့် ကေ၊ လှေခါးရင်းမှာ ဓားလွတ်ကိုင် လူဆိုးတယောက်ကို တွေ့သည်နှင့် ရှည်ရှည်ဝေးဝေး စဉ်းစားမနေတော့ပဲ လှေခါး ၆ ထစ်လောက်ကို ခုန်ချကာ မျက်နှာကို ဖြတ်ကန်လိုက်သည်။ အတိုင်းအဆက တိကျသည်မို့ အကန်ခံလိုက်ရသူမှာ ဓားတခြား၊ လူတခြား လူ့လောကနှင့် အဆက်ပြတ်သွားတော့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲကို အကဲခတ်လိုက်တော့ အခြေအနေမကောင်း၊ အဆောင်ပိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီးမှာ သွေးအိုင်ထဲတွင် လဲနေသလို သူ့သမီးဟု ထင်ရသည့် ကောင်မလေးနှင့် လူဆိုး ၂ ယောက်ကလဲ ပိုးလိုးပက်လက် လဲနေကြသည်။ လူထွားကြီးက သူလုပ်နေသည့် ကောင်မလေးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကေ့ကို ရန်ပြုရန် ပြေးလာသဖြင့် ခြောက်လုံးပြူးနှင့် ထိုးချိန်လိုက်မှ ကိုယ်ရှိန်သတ်သွားသည်။
“ရပ် … ရှင်တို့အားလုံးကို ကျနော် ဖမ်းလိုက်ပြီ။”
စောစောက ကန်လိုက်တာ တယောက်အပါ လဲနေတာက သုံးယောက်၊ လူထွားကြီးက သေနတ်ပြောင်းဝမှာ။ တယောက်ပျောက်နေသလိုပဲ …
“ဒုတ်” “အ”
နောက်စိမှ နာကျင်မှုနှင့်အတူ ကေခေါင်းမှာ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို လက်က သေနတ်လဲ လွတ်ကျသွားသည်။ သတိမလွတ်အောင် ထိန်းထားရင်း နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖြူလျော်လျော်နဲ့ တရုတ်ကလေးတကောင်၊ လက်မှာ ဓားလွတ်ကိုင်ထားသည်။ ကေ့ကို အထင်သေးပြီး ဓားနှောင့်နှင့် ခပ်ဖွဖွလေးပဲ ဆော်လိုက်တာ သူကံဆိုးသွားသည်။ တချက်တည်း ပုံကျမသွားသဖြင့် ကေ့ကို မျက်လုံးပြူးကြည့်နေသည့် တရုတ်ရင်ခွင်ထဲ ကေဝင်ပြေးကာ ပခုံးနှင့် ဆောင့်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား လုံးထွေးပြီး ကြမ်းပေါ်ကျသည်။ အလေ့အကျင့် မပြတ်သည့် ကေက ဓားလွတ်ကိုင်လက်ကို လိမ်ကာ တရုတ်၏ ကျောကို ဒူးဖြင့် ထောက်၍ ထိန်းထားလိုက်ပြီး ဓားကိုယူ၍ လည်ပင်းမှာ တေ့ထားလိုက်သည်။ ငါးယောက်၊ ပြည့်ပြီ။ သူ့လူသူ လာမကူရဲတော့သော ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် လူထွားကြီးကိုလဲ ကေ မျက်စိဒေါက်ထောက် ကြည့်နေလိုက်သည်။
“ဒုတ်” “အင့်” “ချွင်”
ဇက်ပိုးပေါ် ကျလာသော လက်ဝါးစောင်းချက်ကြောင့် ကေ့လက်ထဲမှ ဓားလွတ်ကျသွားသည်။ မမြင်ရသေးသော ရန်သူကို မှန်ဆ၍ လက်ပြန်ရိုက်လိုက်သည်။ ဘယ်လို ဖြစ်သွားသည်မသိ၊ ရန်သူကို ထိရမည့်အစား ရန်သူက ကေ့လက်ကို ဖမ်း၍ လိမ်ချိုးသည်။ ကေက အညံ့မခံ၊ ခြေကွက်ပြောင်းကာ အတင်းရုန်းသော်လည်း ဒီရန်သူက ကေ့ထက် ပိုမြန်နေသဖြင့် ရုန်းလို့မရ။ ကေ့ခြေထောက်တွေ ဖြတ်ရိုက်ခံရသဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ကေဘေးတိုက် ပစ်ကျသည်။ ရန်သူသည် ကျင်လည်လှသော သိုင်းသမားဖြစ်သည့်အပြင် တကွက်လည်း ဦးသဖြင့် ခဏအတွင်းပင် ကေလက်ပြန်ကြိုး အတုပ်ခံလိုက်ရလေသည်။
“မိန်းကလေးကွ … ပညာကတော့ မသေးဘူး။ ငါ့လက်ဝါးစောင်းထိတာတောင် ပြန်တိုက်နိုင်သေးတယ်။ တရုတ်၊ မင်းပြောတဲ့အထဲမှာ သူမပါပါလား။”
“မတိဘူး ဆရာကီး၊ ဟိုကောင်မကို ဆေးကျွေးတာ မရလို့ လာခေါ်တာ။”
ဆရာကြီးဟု အခေါ်ခံရသူ ဝိဇ္ဇာနက်သည် ဗေဒါရီဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး တစုံတခုကို သတိရသည့်ဟန်နှင့် …
“သြော် … သူကိုး”
ဟု ခပ်ဖြည်းဖြည်း ရေရွတ်သည်။ ထို့နောက် ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ရင်း ဖိုးနီ၊ မျိုးဇော်နှင့် ကေ့လက်ချက်နှင့် မှောက်နေသူတို့ကို လိုက်ကြည့်ပြီး ဖိုးနီနှင့် မျိုးဇော်တို့၏ လက်ဖဝါးများကို ဖိညှစ်ပေးလိုက်ရာ ငေါက်ကနဲ ပြန်ထထိုင်ကြသည်။
“ဒီကောင်ကတော့ တညလုံး အိပ်မှာပဲ၊ မင်းငါ့ကို လာခေါ်လိုက်လို့၊ နို့မို့ဆို မင်းတို့အားလုံး ကိစ္စတုံးမှာပဲ။”
“တီညလုံး ဆိုတော့ … တီကောင်မတွေကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဆရာကီး၊ ဟိုတီခါလိုပဲလား”
“မင်းတို့ … အဲဒါ ခက်တာပဲ။ မင်းတို့က အတိုင်းမသိ၊ အရှည်မသိ။ လုပ်ချင်တာ တခုပဲ သိတယ်။ မင်းတို့ အလုပ်ကောင်းလို့ အရင်တခါက ဈေးကောင်းမရဘူးလေ။”
တရုတ်ပြောသည့် ဟိုတခါဆိုသည်မှာ စပါယ်ဦးမှာတုန်းကလို လိုးပွဲကြီး ဆင်နွှဲကြဖို့ ဖြစ်မှန်း ကေရိပ်မိသည်။
“အယုတ်တမာ … မုဒိန်းကောင်တွေ”
ဝိဇ္ဇာနက်က ကေ့ကို လှည့်ကြည့်သည်။ ကေ့ရှေ့မှာ မုဆိုးထိုင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး …
“မင်းနာမည် ဘယ်သူ”
“စောရှင်ကေသော်”
“အလိုတူရင် မုဒိန်းမှု မမြောက်ဘူးကွဲ့၊ ခဏနေကျရင် မစောရှင်ကေသော် ကိုယ်တိုင် သိလာမှာပါ။”
“ရှင် … ဆုတောင်း …”
ကြက်ခေါင်းဆိတ်မခံ ပြန်ပက်သည့် ကေ့စကား မဆုံးမီ ဝိဇ္ဇာနက်က ကေ့ပါးကို ညှစ်ကာ ပီယဆေးလုံးကို ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်ပြီး နှာခေါင်းကို တဆက်တည်း ညှစ်လိုက်သဖြင့် ကေ ဆေးလုံးကို မြိုချလိုက်မိသည်။
“ဆုတောင်းရမှာက မင်းကွဲ့။ ခဏနေကျ လိုးမဲ့သူ မရှိပဲ ဖြစ်နေလို့ လိုးပေးပါ၊ လိုးပေးပါလို့ ဆုတောင်းရမှာ”
ထို့နောက် ဝိဇ္ဇာနက်က သတိမေ့နေသော ဗေဒါရီကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး …
“လျန်ယွီ … ဟန်ဆုဝေကို မင်းကျေနပ်အောင် ပြုစုပေးလိုက်၊ ဟို ၃ ယောက် … ကောင်မလေးတွေ သေချာစောင့်ကြည့်ထား၊ ဒါပေမဲ့ လက်ဖျားနဲ့တောင် ထိမယ် မကြံနဲ့။ မစောရှင်ကေသော် တောင်းဆိုရင်တော့ … ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပေါ့ကွယ်။”
… ဟု ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် ပြောရင်း လှေခါးပေါ် တထစ်ချင်း တက်သွားတော့သည်။
🏵️(အခန်း ၅)🏵️
မြူတွေ ရစ်သိုင်းနေသည့် ယာယီတဲနန်းကြီးထဲက သလွန်ပေါ်မှာ ဗေဒါရီ တင်ပလ္လင်ခွေလျှက် ထိုင်နေသည်။ ဒီတဲနန်းကို မြင်တာနှင့် သူမ အိပ်မက်မက်နေတာဖြစ်မှန်း ဗေဒါရီ ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ ထူးဆန်းလှသော အိပ်မက်တွေ ဒီရက်ပိုင်း ခပ်စိတ်စိတ် မက်နေသည်။ အခန်း တနေရာတွင် ကြေးမုံပြင် အကြီးကြီးတချပ် ထောင်ထားသည်ကို တွေ့သည်နှင့် မှန်ကြိုက်တတ်သူပီပီ ဗေဒါရီ သလွန်ပေါ်မှ ထကာ ကြေးမုံပြင်အနားသို့ တိုးကပ်သွားလိုက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်တွင် နန်းဝတ်နန်းစား ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် တောက်တောက်ပြောင်ပြောင်တွေ ဆင်လျှက်သား တွေ့ရသည်။ နန်းတွင်းသူ အဝတ်အစားတော့ မဟုတ်၊ မင်းပျိုမင်းလွင် မင်းယောက်ျားတယောက်၏ အဝတ်အစားမျိုး။
ကြေးမုံပြင်တွင် သူမ၏ ရုပ်သွင်အစား သူမ အိပ်မက်တွေထဲ ပါနေကျ ဝတ်ကောင်းစားလှနှင့် လုလင်ပျိုကို တွေ့ရသည်။ သူမသည် လုလင်ပျို၊ လုလင်ပျိုသည် သူမ။ ကြေးမုံပြင်အတွင်းရှိ လုလင်ပျို၏ ပုံရိပ်က သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို ထပ်ချပ်မကွာ တုပနေသည်။ တဲနန်းကြီး အပြင်ဘက်မှ တူရိယာ တီးမှုတ်သံတွေကို ကြားရပြန်သည်။ လုလင်ပျိုက ကြေးမုံအတွင်းမှ ဖောက်ထွင်း၍ တဲနန်းအပြင်ဘက်ကို ဟန်ပါပါနှင့် လမ်းလျှောက်သွားတာကို တွေ့ရသည်။ ဗေဒါရီကလဲ ထူးဆန်းသော အိပ်မက်အကြောင်း သေချာသိချင်သည်မို့ လုလင်ပျိုနောက်က ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လိုက်ပါသွားတော့သည်။
တဲနန်းအပြင်ဘက်ရောက်တော့မှ သစ်လုံးတွေနှင့် ဝင်းခတ်ထားသော ခြံကျယ်ကြီးအတွင်းတွင် ဒီလိုတဲလေးတွေ အများကြီးကို ဗေဒါရီတွေ့ရတော့သည်။ ဗေဒါရီ ထွက်လာခဲ့သော တဲက အကြီးဆုံးနှင့် အလှဆုံးပဲ။ လုလင်ပျိုကို အနီးရှိ စစ်သည်၊ ရဲမက်များက ဒူးထောက် အရိုအသေပေးကြသည်။ တဲနန်းကြီး၏ မလှမ်းမကမ်းတွင် ချူးပန်း ချူးနွယ်တွေနှင့် တန်ဆာဆင်ထားသော မှန်စီရွှေချ ဝေါယာဉ်တစင်း။ လုလင်ပျိုရှေ့ကို အဝတ်ဖြူဝတ်ထားသည့် ဘရသေ့က လာရောက် ဒူးထောက်ခစားသည်။ ဘရသေ့မှာ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနှင့် တမျိုးဆန်းနေသည်။
“ဗားဆရာကြီး … ရပါတယ်၊ ထပြီးပြောပါ။”
“မင်းသားရဲ့ ဦးရီးတော်က မင်းသားနဲ့ စစ်မက်မဖြစ်ပွားလို၊ ရှေးယခင်ကလိုပဲ သမက်တော်နှင့် ယောက္ခမတော် ချစ်ကြည်ရင်းနှီးလိုသည့်အတွက် သူ့ရဲ့ သမီးထွေးကို အပို့အဆက် ပြုသအပ်ပါတယ်။ မင်္ဂလာပွဲ ဆင်ယင်ကျင်းပဖို့အတွက် မင်းသားကိုယ်တိုင် ဆင်ယဉ်၊ မြင်းယဉ်များနဲ့ မြို့တွင်းသို့ ဝင်ရန် အမှာတော်လဲ ပါးလိုက်ပါတယ်။”
“ပသို့ထင်သနည်း၊ ဗားဆရာ”
“လျှောက်တင်အပ်ပါသည် အရှင့်သား။ ဦးရီးတော်သည် … ရှေးကလဲ သမီးမျက်နှာမှ မထောက်၊ သမက်တော် အရှင့်သားအပေါ် သစ္စာမထား၊ အလေးဂရုမပြုမူခဲ့၊ ယခု သမီးထွေးကို ပို့ဆက်ပြန်သည်။ ပဇာကို ကြံစည်သည်မသိ၊ ဖြောင့်မည်မထင်၊ ထို့ပြင်တ၀ မြို့အဝင်လမ်း တောတန်းကလေးမှာ ဆင်သံ၊ မြင်းသံ အုပ်အုပ်သဲသဲလဲ ရှိသည်။ မင်္ဂလာကို သစ်တပ်မှာပဲ ပြုသင့်ကြောင်းပါ။”
“တောက် … ဗားဆရာကြီး ကောင်းမည် ထင်သလို စီရင်စေ”
xxx xxx xxx
ဒီတခါ တဲနန်းကြီးထဲတွင် မြူတွေ မဆိုင်း၊ မအုံ့တော့။ သေယစ်နေသော မင်းသားသည် ကြင်ယာတော်များ ခြံရံလျှက် တဲနန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသည်။ ကြင်ယာတော်နှစ်ပါးက ရုပ်ချင်းဆင်သည်၊ ညီအစ်မများ ဖြစ်ဟန်ရှိ၏။ ညီမငယ်က မင်းသားကို ကြောက်ရွံ့သည့်ဟန်ရှိသည်။ အစ်မကြီးက မင်းသားကို မနှစ်မြို့ဟန်ရှိသော်လည်း မချစ်သော်လည်း အောင့်ကာနမ်းရသည့်နှယ်။ ကျန်ကြင်ယာတော်တပါးကတော့ အတော်ပင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိသည်။ မင်းသားကို ယိုင်လဲမသွားရအောင် သူကပင် ဂရုတစိုက် ဖေးမကာ ယုယုယယ တွဲထားပေးသည်။
ရုတ်တရက် မြင်းခွာသံများ မြင်းဟီသံများနှင့် သစ်တပ်တခုလုံး သဲသဲညံသွားသည်။ မြင်းခွာသံများ ရပ်သွားသည်နှင့် သွေးစွန်းသော အဝတ်၊ ဓား၊ ကိုယ်တို့ဖြင့် ဗားဆရာကြီး တဲနန်းအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာသည်။
“ဘုန်းတော်ကြောင့် အရှင့် ဦးရီးတော်မှာ နတ်ရွာနန်းမှာ စံပျော်ကြောင်းပါ။”
ဗေဒါရီနှင့် သက်တူရွယ်တူ လုံမပျို၊ အသက် ၂၀ ပင် မပြည့်တတ်သေးသည့် မိန်းကလေး၏ မျက်ဝန်းတွင် နာကျင်ခြင်းတွေကို တွေ့သည်။ နောက် … ဖုံးကွယ်အပ်သော ရတနာရွှေကြုတ်မှ နာကျင်မှုကို မင်းသား၏ ရင်ခွင်အတွင်း မျက်နှာဝှက်ကာ အံကြိတ်၍ ရှုံ့မဲ့နေသော သူမ၏ မျက်နှာကလေး … ပြီးတော့ ဘုရားထီးတင်ပွဲမှာ ဆုတောင်းနေသော သူမ …
“ဘဝတကွေ့တွင် ဗားဆရာကို ကျမလက်နှင့် သတ်၍ မင်းသားကို ပန်းဦးချွေရသူ ဖြစ်ရပါစေ။”
ဘရသေ့၊ ကျောင်းသင်္ခန်း၊ အစွမ်းမရှိသည့် ဝိဇ္ဇာနီဝတ်စုံနှင့် ဗေဒါရီ၊ တောပျော်ကြီး၊ ဝိဇ္ဇာနက် …
“သမီး … သူ့ကြွေးရှိရင် ဆပ်ရလိမ့်မယ်”
ဘရသေ့၏ စကားအဆုံးတွင် တောပျော်ကြီးက ဘရသေ့ကို ဓားဖြင့် ခုတ်ချလိုက်တော့သည်။
“ဘရသေ့ … ”
“မြန်မြန်ကျေအောင်သာ ဆပ်၊ သမီး … ဗေဒါရီ”
“ဘရသေ့ကို ပေးထားတဲ့ ကတိတည်နိုင်ဖို့ အကြွေးတွေက တားဆီးနေတယ်။”
“သတ္တိမွေးပါ၊ … သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ။ ဆပ်စရာရှိတဲ့ အကြွေးတွေ အားတင်းပြီး မြန်မြန်သာ ဆပ်လိုက်ပါ၊”
xxx xxx xxx
သူမ အိပ်ခန်းထဲမှာ ဗေဒါရီ လန့်နိုးလာသည်အထိ ဘရသေ့၏ စကားသံများက သူမနားတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေတုန်းပါ။ ဒါ … အိပ်မက်ဆိုးတခုလား၊ ဒေါ်ကြီး … ဒေါ်ကြီးကို သတိရတော့ ဗေဒါရီ ချက်ချင်း ထထိုင်သည်။ သူမ အိပ်ခန်းတော့ သူမ အိပ်ခန်းပဲ။ ဒါပေမဲ့ တခုခုတော့ ထူးခြားနေသည်။ ပြတင်းပေါက်က အပြင်ကို ကောင်းကောင်း မမြင်ရ၊ နီရဲရဲ ကြက်သွေးရောင် ရင့်ရင့် ဇာခန်းဆီးတွေ အုပ်ထားသလိုမျိုး၊ မြင်ရသည့် မိုးစက်တွေကလဲ လေမှာ တွဲလဲ ခိုနေကြသည်။ အခန်း တံခါးမှလဲ အပြင်ကို မမြင်ရ၊ ပိတ်စနီကြီး အုပ်ထားသလိုမျိုး။ ရုတ်တရက် မှောင်ရိပ်ထဲမှ ရှမ်းဘောင်းဘီ အနက်၊ ရှမ်းအကျီ အနက်နှင့် မဟူရာသားနှင့် ပြုလုပ်ထားသည့် ပုတီးတကုံးကို လည်မှာဆွဲထားသည့် လူတယောက် ထွက်လာသည်။ ဆံပင်ရှည်ကို သျှောင်မထုံးပဲ ဖားလျားချထားသည်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနှင့်၊ ဝိဇ္ဇာနက်။
“ … ”
အော်မည်ကြံခါမှ အသံကလဲ မထွက်။ ကြောက်သော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်နှင့် သူမ ရင်ဆိုင်ရမည်။ သတ္တိမွေးဖို့ ဘရသေ့ မှာသွားသည် မဟုတ်လား။ နေဦး … ဘရသေ့က အကြွေးဆပ်ဖို့လဲ မှာသွားသည်၊ ဝိဇ္ဇာနက်အပေါ် သူမ ဘာအကြွေးတင်နေသည်ကို သိလိုက်ရပြီဖြစ်သဖြင့် အကြွေးအကြောင့် သတိရမိသောအခါ ဗေဒါရီ မျက်နှာကလေး ရဲကနဲဖြစ်ကာ ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ ပြီးမှ အားတင်းကာ …
“ဒါ … ဒါ ဘယ်နေရာလဲ၊ ကျမ ဘယ်ကို ရောက်နေတာလဲ။”
“ဘယ်နေရာလဲလို့ မေးတာထက်စာရင် ဘယ်အချိန်လဲလို့ မေးသင့်တယ် ကောင်မလေး။ အင်း … မင်းနဲ့ ငါနဲ့က ရေစက်လို့ပဲ ဆိုရမှာပဲ၊ ဒါလဲ ခပ်ကောင်းကောင်းပါပဲလေ။ ကဲ … ဘယ်အချိန်လဲ မသိချင်ဘူးလား။”
ဝိဇ္ဇာနက်ကလဲ အောက်လမ်း၊ မှော်ပညာတွင် အဆင့်တခုမှာ ရပ်တည်နေသူဖြစ်သဖြင့် ဗေဒါရီနှင့် သူတို့ ဘာဇာတ်လမ်းရှိခဲ့သည်ကို သူ့ပညာနှင့် သိတန်သလောက် သိသည်။ ဗေဒါရီထံမှ သူလုယူထားသော ဘူးသီးခြောက်ထဲက ရေတွေမှာလဲ ပီယဆေးတွေ ဖော်တာနှင့် ကုန်ပြီဖြစ်ရာ ဗေဒါရီကို မယားအဖြစ် သိမ်းပိုက်လိုက်လျှင် တဘဝလုံး ဘူးသီးခြောက်မှာ ရေခမ်းတော့မှာ မဟုတ်ဟု တွေးမိသည်။ ဒါကြောင့် ခပ်ကောင်းကောင်းဟု ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ သူမသိသည့်အချက်မှာ သူ၏ ရှေးက ဆုတောင်းက ပန်းဦးခြွေရန်သာဖြစ်သဖြင့် ဗေဒါရီကို တသက်လုံး သူ့မယားအဖြစ် ထား၍ ရချင်မှ ရမည်ဆိုတာဖြစ်သည်။
ဗေဒါရီက ရေစက်အကြောင်း ထပ်ကြားရမှာ နားရှက်တာမို့ စကားလမ်းလွှဲရန် ကြိုးစားသည့် အနေနှင့်…
“ကျမ ဘယ်အချိန်ကို ရောက်နေတာလဲ။”
“နတ်ပြည်မှာ တရက်ဟာ လူ့ပြည်မှာ နှစ်တထောင်ဆိုတာ ကြားဖူးတယ် မဟုတ်လား။”
ဝိဇ္ဇာနက်က လိုရင်းကို မပြောပဲ စကားတွေ ဝေ့နေပြန်သည်။
“ဒီလိုပဲ လူ့ပြည်က တရက်ဟာ ငရဲပြည်မှာ နှစ်တထောင်ကြာတယ်။ အခု မင်းရောက်နေတဲ့ နေရာက ဒေသအားဖြင့်တော့ မင်းရဲ့ အိပ်ခန်းပါပဲ၊ ကာလအားဖြင့်တော့ ငရဲပြည်ရဲ့ အချိန်ပေါ့။ မင်းနဲ့ ချစ်ကြဖို့ ငါလောဖို့ မလိုပါဘူး။ အချိန် တညလုံး ရှိတယ်၊ အဲ လူ့ပြည်ရဲ့ တညလုံး … ရှိတာ။ ဒီမှာ ၄ – ၅ ရက်လောက် အချိန်ဖြုန်းမှ လူ့ပြည်မှာ စက္ကန့်ပိုင်းပဲ ကုန်ဦးမှာ။ ဒီတော့ မင်းအသင့် ဖြစ်ရင်ပြော၊ အေးအေးဆေးဆေး အချိန်ယူ ပြင်ဆင်ပေါ့။ ငါမလောပါဘူး၊ အချိန်တွေ အများကြီးပဲ မဟုတ်လား။ တခုတော့ရှိတယ်၊ ဒီအခန်းထဲကတော့ မင်းအပြင်ထွက်လို့မရဘူး၊ ထွက်သွားမိရင် မင်း လူ့ပြည်ကို ဘယ်တော့မှ ပြန်လာလို့ ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ … အသင့်ဖြစ်ရင် ငါ့ကို ခေါ်လိုက်၊ ဟုတ်ပြီလား။”
ဘုရားရေ … သူ့ကို ပန်းဦးဆက်ဖို့ ဗေဒါရီကပဲ တောင်းဆိုရဦးမည်တဲ့၊ ဝေးသေး။ နောက်ပြီး မဝေ၊ မင်းသားရဲ့ ကြင်ယာတော် လုံမပျို၊ သူတို့တွေ အော်ဟစ်၊ ရုန်းကန်နေကြတာ အကြောင်းမဲ့တော့ မဟုတ်နိုင်။ ကြားဖူးတာက ယောက်ျားနှင့် ချစ်ကြလျှင် အရမ်းနာသည်ဟု ကြားဖူးသည်။ အဲဒီနေရာက အသားနုနုလေးတွေက သူမ လက်နှင့် ရေချိုး၊ သန့်စင်တုန်း ငြင်ငြင်သာသာ ထိတာတောင် အတော်အောင့်တာ၊ စောစောက မဝေကို ဟိုတရုတ်ကြီး လုပ်သလို လုပ်လျှင်၊ ဗေဒါရီ ဆက်မတွေးရဲတော့။
ဒါပေမဲ့ ဘရသေ့၏ စကား၊ အကြွေးတွေ ဆပ်ဖို့၊ မြန်မြန်ဆပ်ဖို့။ မကောင်းသူပယ်၊ ကောင်းသူကယ်ဖို့ တားဆီးနေသည့် အကြွေးတွေ။ သတ္တိမွေးဖို့၊ အားတင်းပြီး အကြွေးကြေအောင် ဆပ်ဖို့။ ဘရသေ့ပြောတဲ့ သတ္တိဆိုတာကို သူမ သတိရသည်၊ လုပ်သင့်သည်ကို ဘာတွေပဲ ရင်ဆိုင်ရပါစေ လုပ်ရဲတာ၊ မလုပ်သင့်သည်ကို ဘယ်သူတွေ ဘာတွေပဲ ပြောကြပါစေ မလုပ်ပဲ နေရဲတာဟာ သတ္တိပဲဟု ဘရသေ့ ပြောဖူးသည်။ ဘရသေ့ ဘာအတွက် သူမကို သတ္တိမွေးဖို့ မှာသွားသည်ကို သူမ နားလည်သော်လည်း သတ္တိက ဟုတ်တိပတ္တိ ထွက်မလာပဲ ဖြစ်နေသည်။ ချီတုံချတုံနှင့် ဗေဒါရီ အကြာကြီး ထိုင်နေမိသည်။
တကယ်တော့လဲ သူမ ပြေးလို့မှ မလွတ်နိုင်တာပဲ၊ အနှေးနဲ့ အမြန် ဒီဝဋ်ကြွေးတွေကို တွေ့ကြုံရမှာ။ အချိန်ဆွဲနေလဲ နောက်ဆုံးရလာဒ်က အတူတူပဲဆိုတာ ဗေဒါရီ သဘောပေါက်လာသည်။ ခေါင်းလေးကိုငုံ့၍ တိုးတိုးလေး ဝိဇ္ဇာနက်ကို လှမ်းပြောသည်။
“ဝိဇ္ဇာနက် … ရှင် … ရှင့်အလိုကို ကျမ လိုက်ပါ့မယ်။”
စကားဆုံးသည်နှင့် ဝိဇ္ဇာနက်က ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ဗေဒါရီ၏ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ဗေဒါရီထင်သည်မှာ သူမ အဝတ်တွေ အကုန်ဆွဲချွတ်၍ သူမ၏ အချစ်ပန်းဦးကို ဆွတ်ယူတော့မည်ဟု ထင်မိသော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ၏ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သူပီပီ အလျင်မလို၊ အချိန်တွေ အများကြီး ရှိတာကြောင့်လဲ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဗေဒါရီပခုံးကို အသာဖက်ပြီး …
အပိုင်း (၃) ဆက်လက်ဖတ်ရှု့ရန် နှိပ်ပါ 👉 ဝိဇ္ဇာနီ – ပွဲဦးထွက် အတွေ့အကြုံ (အပိုင်း ၃)