မိတူးမာက စကားပြောရင်းနှင့် ဦးမင်းမောင်၏ ပုဆိုးကို ခါးထိ မလိုက်ပြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်နှင့် နယ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးသည်လည်း မာတောင်လာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က
“နင်ငါ့ဟာကြီးကို နဲနဲ စုပ်ပေးပါလား”
“အင်းစုပ်ပေးမယ်လေ”
ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာက လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို ကုန်းစုပ်လိုက်သည်။ မိတူးမာသည် လီးကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့်ဆုပ်ကိုင်၍ အပေါ်အောက် ဂွင်းထုသကဲ့သို့ လုပ်ပေးနေရင်း လီးထိပ်ကွမ်းသီးလုံးကြီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲထည့်၍ မက်မက်မောမောပင် စုပ်နေပါတော့သည်။
သူမ စုပ်နေပုံက တာဝန်ကျေရုံမဟုတ်ဘဲ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အားရပါးရ စုပ်ပေးနေချင်းဖြစ်သည်။ လျှာဖျားဖြင့်လည်း လီးထိပ်ကို ဖိဖိပြီးယက်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ ကော့နေရပေသည်။ အတန်ကြာစုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးမှာ မာတောင့်လာပြီး လုံး၀ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်လာသဖြင့်
“ဟဲ့တော်တော့၊ တော်တော့၊ ငါပြီးသွားလိမ့်မယ် ”
ဟု ပြောကာ လီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သို့သော် မိတူးမာက လုံးဝအလွတ်မပေးပဲ အတင်းဆွဲ၍ ဆက်စုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိမ်းနိုင်တော့ဘဲ မိတူးမာ၏ ပါးစပ်ထဲတွင် သူ၏ လရည်များကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လရည်များ လုံးဝမကျန်တော့သည်အထိ စုပ်လိုက်ပြီးမှ လရည်အားလုံးကို မိတူးမာသည် မျိုချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က မီးတူးမာကို မယုံသလို ကြည့်နေရင်း မောလှိုက်နေပေသည်။ မိတူးမာက
“အဲတာ ခုနက ဆရာကြီး မိတူးမာကို ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးလို့ ကျေးဇူးပြန်ဆပ်တာ။”
“ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ နင်ကတော့ ဆရာမကြီးဘဲ၊ တော်လိုက်တာ၊”
မိတူးမာသည် ဦးမင်းမောင်၏ အနည်းငယ်ပျော့ဖတ်ဖတ်ဖြစ်သွားသော လီးကို ဆက်မစုပ်တော့ဘဲ လက်ဖြင့်သာ အသာအရာ နယ်နေလိုက်ပါသည်။ ဤကဲ့သို့ နယ်နေရာ သိပ်မကြာမီတွင်ပင် ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးမှာ မူလကကဲ့သို့ ပြန်လည်၍ ဒင်ပြည့် ကျပ်ပြည့် တောင်လာပါတော့သည်။ မိတူးမာက တောင်မတ်နေသော လီးကို တခါထပ်၍ စုပ်ပြန်လေသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း အားကျမခံ မိတူးမာ၏ ဖင်ကြီးကို သူ့မျက်နှာဘက်သို့ ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ ခေါင်းပေါ် ခွစေလိုက်ပါသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်မှာ 69 ပုံစံ ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်က အောက်မှ မိတူးမာက အပေါ်မှ ဖြစ်နေပါသည်။ ဤပုံစံအတိုင်း မိတူးမာကလည်း ဦးမင်းမောင်၏ လီးကို အားရပါးရစုပ်နေသလို ဦးမင်းမောင်ကလည်း မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ် ယက်နေပါတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား ယက်ရင်း စုပ်ရင်းနှင့် အချိန် အတော်ကြာလာသောအခါ မိတူးမာက လီးစုပ်ချင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ထလိုက်ပါသည်။
ထို့နောက် ဦးမင်းမောင်ပေါ် ခွလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို ကိုင်လျှက် သူမ၏ စောက်ဖုတ်နှင့် တေ့လိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးလည်း စောက်ရည်များ တံတွေး များဖြင့် ရွှဲနေသော မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လျှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ အဆုံးထိဝင်သွားပြီးသောအခါ မိတူးမာသည် ပထမအကြိမ်တုန်းကကဲ့သို့ အသားကုန် မဆောင့်သေးဘဲ လီးကို တဆုံးထည့်ထားပြီး ညောင့်နေပါတော့သည်။
မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပြီး ဖင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ညောင့်နေရင်း တအင်းအင်း နှင့် အရသာခံနေပါသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း သူမလုပ်ချင်သလို လုပ်ခွင့်ပေးထားလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် ပြည့်ကြပ်နေပြီး စောက်ဖုတ်နံရံက သူ့လီးတချောင်းလုံးကို ညှစ်ကစားနေသည်ကို ကောင်းကောင်းကြီး အရသာ ခံနေလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ဖြေးဖြေးလေး ညောင့်နေရာမှ အသွင်ပြောင်းပြီး ဖင်ကို ကြွကြွပြီး လိုးပါတော့သည်။
သူလိုးနေပုံက အရှိန်နှေးလိုက် မြန်လိုက်၊ တခါ ဖြေးဖြေးဆောင့်လိုက် အား နှင့် တဖုံးဖုံးဆောင့် လိုက်နှင့် လီးတစ်ချောင်းလုံးကို သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါတော့သည်။ ဤတခါတွင်တော့ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင်ကို ပုံစံပြောင်းခွင့် လုံးဝမပေးဘဲ သူမကသာ ဦးဆောင်၍ သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါ တော့သည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း အရင်ကတည်းက အောက်မှနေရလျှင် တော်တော်နှင့် မပြီးတတ်သူဖြစ်ရာ မိတူးမာမှာ ပွဲတော်ကြီး နှင့် တွေ့နေရပါတော့သည်။
မိတူးမာမှာ လိုးရင်း လိုးရင်းနှင့် တော်ချင်သလိုဖြစ်လာသော အခါမှ ဦးမင်းမောင် ပြီးနိုင်ရန် အပေါ်မှ အသားကုန် တဖုံးဖုံးဆောင့်ပါတော့သည်။ သူမ ဘယ်လို ဆောင့်ဆောင့် ဦးမင်းမောင်က မပြီးနိုင်တော့သဖြင့် မိတူးမာမှာ ချွေးတလုံးလုံးနှင့် မောဟိုက်နေပါတော့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူမကို အတင်း အောက်ဘက်သို့ပို့လိုက်ပြီး တပေါင်ကျော် ကပ်ကျေးကိုက် တက်ခွကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံးလိုးလိုက်တော့မှ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လရည်များ ပန်းထွက်သွားပြီး ပြီးသွားပါတော့သည်။
မိတူးမာလည်း ဤတခါတွင်တော့ မျော့မျော့လေးသာ ကျန်တော့ပြီး အသက်ကို ပြင်းစွာရှူ၍ စကားတခွန်းမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ ပက်လက်ကလေး လှဲနေလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း မိတူးမာ ဘေးတွင် လှဲရင်း အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အနားယူပြီးမှ မိတူးမာသည် ထလိုက်ပြီး ရေချိုးရန် ကန်ထဲသို့ ဆင်းသွားပါသည်။
ဦးမင်းမောင်လည်း သူမနောက်သို့ လိုက်ဆင်းလိုက်ပြီး ရေချိုးလိုက်ပါသည်။ ရေချိုးပြီးသောအခါ မိတူးမာက ရေနွေးတည်ပြီး ဦးမင်းမောင်အား ကော်ဖီမစ် တစ်ခွက်ဖျော်တိုက်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် လိုးခဲ့သောနေရာကို ရေစို အဝတ်ဖြင့် တိုက်နေပါသည်။ တဲတစ်ခုလုံးလည်း လရည်နံ့နှင့် စောက်ရည် အနံ့တို့ဖြင့် မွှန်ထူနေပါသည်။ မိတူးမာဘယ်လိုတိုက်တိုက် အနံ့က မပျောက်နိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်က ဒီဇယ်နှင့် တိုက်ခိုင်းလိုက်သောအခါမှ အနံ့ ပျောက်ပါတော့သည်။
အချိန်ကလည်း ညနေ ၅ နာရီ ကျော်နေ ပြီဖြစ်ရာ ဝါးသွားတိုက်သူများလည်း ပြန်ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်၍ မိတူးမာက အားလုံးအတွက် ညနေစာကို ချက်ပြုတ် နေလိုက်ပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည်လည်း အဝတ်အစား အပြည့်အစုံဝတ်၍ ဘာမှ မဖြစ်သကဲ့ သို့ ကျန်သူများ ပြန်အလာကို စောင့်နေလိုက်ကြပါသည်။ ညနေ ၆ နာရီ ကျော်ပြီး မှောင်ကာနီးမှ ဦးမြကြီးတို့ အားလုံးပြန် ရောက်လာကြပါသည်။
ဦးမင်းမောင်က ပါလာသော ဝါးများကို လှေပေါ်တွင်ပင် ထားခိုင်းလိုက်ပြီး မနက်မှ ဆက်လုပ်ရန် ပြောပြီး အားလုံးအား ထမင်း စားခိုင်းလိုက်ပါသည်။ ထမင်းစားပြီးကြသောအခါ အားလုံးသည် မောမော နှင့် အလျှိုအလျှို မိမိတဲသို့ မိမိပြန်သွားကြပါတော့သည်။ မိတူးမာလည်း ကလေးပိုက်ပြီး မောင်ငယ် နောက်သို့ လိုက်ပါသွားပါတော့သည်။ နေ့ခင်းက အရှိန်နှင့် ဦးမင်းမောင်လည်း စောစော အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။
မနက် ဦးမင်းမောင် အိပ်ယာမှ နိုးသောအခါ အလုပ်သမားများမှာ ငါးစာ ကျွေးပြီးနေပြီး မနေ့က တိုက်လာသော ဝါးများကို လှေပေါ်မှ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့ တင်နေကြပါသည်။ နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ကျမှသာ အလုပ်အားလုံး ပြီးသွားပါတော့သည်။ အလုပ်ပြီးသွားသောအခါ ထမင်းစားလွှတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းနိုင်လည်း ကိုမြကြီးတို့တဲတွင် ထမင်း စားရင်း နောက်နေ့များတွင် ရှေ့ဆက်လုပ်ရမည့် အလုပ်များအကြောင်းကို ဆွေးနွေးနေလိုက်ပါသည်။
နေ့လည် ခဏအနားယူကြပြီးသောအခါ အလုပ်သမားအားလုံး အလုပ်ပြန်စရန် ရောက်လာကြပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က သူတို့အားလုံးကို ဘေးကန် ငါးဖော်နေရာသို့ သွားကူရန် လွှတ်လိုက်ပါသည်။ ငါးကန်များတွင် ဤကဲ့သို့ပင် သူ့ကန် ကိုယ်ကူ ကိုယ့်ကန် သူကူနှင့် နေကြရပါသည်။ သူတို့အားလုံး ထွက်သွားသောအခါ ဦးမင်းမောင်က ကန်ကို လျှောက်ပတ်ကြည့်သလိုလိုနှင့် ဒေါ်ကျော့တို့ တဲဘက်သို့ အရင်သွားလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်ကျော့က
“ဆရာကြီး ကန်ပတ်နေတာလား”
“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ မနက်ဖန် ပြန်မှာဆိုတော့ လမ်းလေးလဲလျှောက်ရင်း ဘာတွေလုပ်စရာရှိသေးလဲလို့ လိုက်ကြည့်နေတာ”
“မပူပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ ကိုမြက ဒီကန်ကို သူ့ကန်လို စောင့်ရှောက်တာပါ။”
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ ကျနော်လည်း လျှောက်သာ ကြည့်နေတာပါ၊ ပြောစရာဘာမှ မရှိပါဘူး။”
ဒေါ်ကျော့နှင့် အလာပ သလာပ ပြောပြီး ရှေ့ကန်ကို ဆက်ပတ်လိုက်ပါသည်။ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ မိတူးမာထံသွားပြီး အခြေအနေပေးပါက တချီလောက်ဆွဲရန်ဖြစ်ပါသည်။ မိတူးမာ အကြောင်းကို စဉ်းစားလိုက်သည်နှင့် လီးက တောင်လာပါသည်။ ကြည့်မည့်သူလည်းမရှိတော့ တောင်နေသောလီးကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားလိုက်ပြီး ဆက်လျှောက်ခဲ့ပါသည်။
မိတူးမာတို့ တဲနားရောက်လာသောအခါ မည်သည့်အသံမှ မကြားရ၍ ရှိမှ ရှိရဲ့လား၊ တော်ကြာ ကလေးပိုက်ပြီး ဟင်းစားလေးများ ရမလားလို့၊ ဟိုဘက်ကန်လိုက်သွားရင်တော့ ဒုက္ခပါဘဲဟု တွေးနေမိရင်း မိတူမာတို့တဲရှေ့ ရောက်လာပါသည်။ တဲထဲသို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ ပုခက်ထဲတွင် ကလေးကို တွေ့ရ ပြီး ဘေးမှ ဖျာပေါ်တွင် မိတူးမာတစ်ယောက် ထမီရင်လျှားနှင့် လှဲအိပ်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း တဲပေါ်သို့တက်လိုက်ရာ ငြိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် မိတူးမာ ခေါင်းထောင်ကြည့်ပါသည်။
“ဆရာကြီးပါလား၊ ကိုမောင်ငယ်တို့ရော”
“ကိုကျော်ဌေးတို့ကန် ငါးဖော်ကူ လွှတ်လိုက်တယ်။ ဟင်းစားရတာပေါ့ဟာ။”
“အင်၊ ဆရာကြီးကလည်း မသိရင်ခက်မယ်၊ ဟိုကရလာမဲ့ ဟင်းစားထက် ဆရာကြီး ဟင်းစားရဘို့လွှတ်လိုက်တာ မို့လား။”
“ဒီကောင်မလေးက တော်တော် တော်တာဘဲ။ မပြောဘဲနဲ့ကို သိနေတယ်နော်။”
“သိတာပေါ့၊ မြွေမြွေခြင်း ခြေမြင်တယ်လေ ဆရာကြီးရဲ့၊ ဟီးဟီး၊”
ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး တခါထဲ ထမီထဲလက်ထည့်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကို တန်းနှိုက်လိုက်ပါသည်။
“ဟာ နှင့်ဟာကြီးကလည်း ရွှဲနေပါလား။ နင်ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလည်း”
“အာ၊ ဆရာကြီးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားနေလို့မဟုတ်ဘူး။ ကိုမောင်ငယ် ထမင်းစားပြီး တချီလုပ်သွားလို့ သူ့အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေတာ။ နေဦး။ ရေဆေးလိုက်ဦးမယ်။”
“နေပါစေ၊ မဆေးနဲ့၊ ငါဒီအတိုင်းဆက်လိုးမယ်။ ငါက တခါတခါ သူများလိုးပြီးကာစ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးကြည့်ချင်နေတာနဲ့ အတော်ဘဲ။ ”
ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး စောက်ရည်များ လရည်များနှင့် ရွှဲနေသော စောက်ဖုတ် ကြီးကို ပွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် အချိန် သိပ်မဖြုံးတော့ဘဲ မိတူးမာ၏ ပေါင်ကို ဆွဲမလိုက်ပြီး ကားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အောက်နားတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော သူ၏လီးကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
မောင်ငယ်လိုးထား၍ ချောနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးမှာ အတားအဆီး မရှိ ရှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည်လည်း ရသည့်အချိန်လေးတွင် လိုးရသည်ဖြစ်ရာ မနေ့ကကဲ့သို့ အချိန်ဆွဲလိုးမနေတော့ဘဲ၊ စသည်နှင့် တဖုံးဖုံး တဒိုင်းဒိုင်း ဆောင့်ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကလည်း ရွှဲရွှဲစိုနေရာ ဆောင့်လိုးရသည်မှာ ပိုသွက်နေပါတော့သည်။
ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တွင် ထမ်းတင်လိုက်ကာ ကိုယ်လုံးကို ကိုင်းလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို မိတူးမာ၏ လည်ပင်းတဘက်တချက်ဘေးတွင် ထောက်ထားလိုက်ပြီး အားကုန်ဆောင့်ပါတော့သည်။ မိတူးမာမှာလည်း ကိုယ်လုံးက လုံးဝခေါက်ချိုး ချိုးထားသလို ဖြစ်နေပြီး လီးကြီးက သားအိမ်၀ထိ လာထိ နေပြီး တဒုတ်ဒုတ်နှင့် ထိနေသလို ခံစားနေရပါသည်။
ဤပုံစံမျိုးနှင့် တဆက်ထဲ အချက် ၂၀၀ ခန့် မနားတန်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ မိတူးမာလည်း တသက်စာ ရသွားပြီး ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် လရည်များ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးသွားပါတော့သည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် ဦးမင်းမောင်သည် တဲထဲတွင် အချိန် ဖြုံးမနေတော့ဘဲ တဲပြင်သို့ အမြန်ထွက်လိုက်ပါသည်။ မိတူးမာကတော့ လူနှစ်ယောက် တဆက်ထဲ အလိုးခံ လိုက်ရ၍ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်ကာ မောမော ကောင်းကောင်းနှင့် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။
ဦးမင်းမောင်လည်း ဒူးချောင်ချောင်နှင့်ပင် မိမိတဲသို့ ပြန်လာလိုက်ပြီး မောမောနှင့် အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ ညနေ ၃ နာရီခန့်တွင် အလုပ်သမားများ အားလုံး ပြန်ရောက်လာကြသည်။ သူတို့ရောက်သည့်အချိန်တွင် ဟိုဘက်ကန်၌ အလုပ်များပြီးနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ပြန်လာခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကန်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ အစာတိုင် ထပ်တိုးသည့်အလုပ်ကို ခဏလုပ်လိုက်ပြီး အလုပ်သိမ်းလိုက်ကြလေသည်။
ညပိုင်းတွင် တီဗွီမှ ဘော်လုံးပွဲပြသဖြင့် ဘော်လုံးပွဲ သရဲများဖြစ်သော မောင်ငယ်နှင့် အခြားနှစ်ယောက်မှာ ဘောလုံးပွဲ ကြည့်ရန် အားခဲနေကြလေသည်။ ၈ နာရီ သတင်းပြီးမှ ဘော်လုံးပွဲကလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမြကြီးက ဦးမင်းမောင်ကို အားနာနေသော်လည်း ဦးမင်းမောင်က
“ရတယ် ကြည့်ကြ၊ ငါလည်း နေ့လည်က တရေးတမော အိပ်ထားလို့ မအိပ်ချင်ပါဘူး”
ဟု ပြောထားရ၏။ ဦးမင်းမောင်မှာ ဘော်လုံးပွဲကို မကြည့်ရမနေနိုင် ဝါသနာပါသူ မဟုတ်ပေ။ ကြုံရင်တော့လည်း ကြည့်လိုက်တတ်၏။ ည ၉ နာရီခန့်တွင် မိတူးမာက ကလေးကောက်ချီပြီး
“ကဲ၊ ကိုမောင်ငယ်၊ ကျုပ်တော့ သွားတော့မယ်၊ အိပ်ငိုက်နေပြီ၊ တော် ဘောပွဲပြီးမှဘဲ ပြန်လာခဲ့တော့”
ဆို၍ သူမတို့၏တဲသို့ပြန်ရန် ဆင်းလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က
“အေး၊ ကောင်မလေး ဓါတ်မီးပါတယ်မို့လား ကလေးတဖက်နဲ့ လမ်းသေသေချာချာ ကြည့်သွားနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး”
မိတူးမာ ဆင်းသွားသွားသွားချင်း ဦးမင်းမောင်က
“ဦးမြကြီး၊ ကျနော့ဓါတ်မီး တွေ့မိသလား၊ ကျနော် အိမ်သာ သွားမလို့”
“ဓါတ်မီးက ဒီမှာ ဆရာကြီး၊ မောင်ငယ် မင်း အိမ်သာ ရေရော ဖြည့်ထားရဲ့လား။”
“ဖြည့်ထားတယ် အဘ၊ အပြည့်ဘဲ”
ဦးမင်းမောင်လည်း အိမ်သာဖက်ကို ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်ခဲ့ပါသည်။ အိမ်သာကို တဲနှင့် အတော်လှမ်းလှမ်း ကန်ဘောင်ပေါ်တွင် ကန်ဘောင် အပြင်ဘက်ချမ်း၌ ဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အပြေးတပိုင်း ခပ်သုတ်သုတ်လိုက်သော အခါ အိမ်သာ ကျော်ကျော်လေးတွင် မိတူးမာကို မီလာလေသည်။ ဦးမင်းမောင်ပြေး လိုက်လာသည်ကို တွေ့သဖြင့် မိတူးမာက ရပ်စောင့်နေလေသည်။ မိတူးမာ အနားသို့ ရောက်သောအခါ
“ငါက နင့်နောက်လိုက်လာတာဟ၊ မောင်ငယ်တို့ ဘော်လုံးပွဲကြည့်နေတုန်း တချီလောက် ဆွဲမလားလို့”
“ဆရာကြီးကလဲ လွန်လွန်းပါတယ်၊ နေ့ခင်းကလည်း တချီ၊ အသားကုန် ဆွဲပြီးပြီလေ၊”
“ငါက နက်ဖန် ပြန်မှာဆိုတော့ ရသလောက် ထပ်ဆွဲလိုက်ဦးမယ်လေဟာ။ နောက်ပြီး နင့်ကို ဆွဲရတာ မဝသေးဘူးဟ။”
“တဲက အဝေးကြီးကို ဆရာကြီး အရမ်းကြာနေရင် သူတို့စိတ်ပူပြီး လိုက်လာကြလိမ့်မယ် ဆရာကြီးရဲ့။”
“အာ၊ နင်ကလည်း တဲထိမသွားပါဘူး၊ ဒီမှာတင်လုပ်မှာ။”
“အန်၊ ဘယ်မှာလဲ၊ ဒီကန်ဘောင်ပေါ်တင်လား”
“အေးပေါ့၊ ကဲ ပြောနေကြာတယ်။ ကလေးကို ဟိုဘက် မြေညီရာချလိုက်။ ပြီးနင်က ဒီနားလာ”
မိတူးမာ ကလေးကို အောက်ချလိုက်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူ့ကို ငှက်ပြောပင်အုပ်နား ဆွဲခေါ်သွားပြီး
“ကဲနင်က ဒီငှက်ပြောပင် ကိုင်ပြီး ဖင်ကုန်းထား ”
ဟု ဆိုလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ကိုင်လိုက်ပြီး ခါးကို ကော့ပေးထားလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ထမီကို ခါးပေါ်လှန်တင်လိုက်ရာ အောက်တွင် ဘာမှ ခံမဝတ်ထားသော မိတူးမာ၏ ဖင်ပြောင်ကြီး ပေါ်လာပါတော့သည်။ ညက လ မသာသဖြင့် တော်တော်မှောင်ရာ ကြယ်ရောင်ဖြင့်သာ ရေးရေးလေး မြင်ရပါသည်။
ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နောက်မှ စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခြောက်နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် ငုတ်တုတ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုန်းယက်လိုက်ပါသည်။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး စိုရွှဲလာသည်အထိ ယက်လိုက်ပြီး တံတွေးများကို သူ၏လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲဝင်အောင် တွန်းတင်ပေးလိုက်ပါသည်။
စောက်ဖုတ်ယက်နေရလျှင် မရပ်ချင်သော ဦးမင်းမောင်မှာ အချိန်မရသောကြောင့် ဆက်ယက်နေချင်စိတ်ကို ထိမ်းလိုက်ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် သူ၏ပုဆိုးကို မလိုက်ပြီး လည်ပင်းတွင် နောက်ပြန်ချထားလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် လက်ဖဝါးပေါ် တံတွေးထွေးချပြီး သူ၏လီးကြီးကို တံတွေးဆွတ်လိုက်ကာ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။
သူ၏ တံတွေးများနှင့်ရော၊ မိတူးမာကလည်း ခံချင်လာပြီးဖြစ်သဖြင့် ထွက်လာသော စောက်ရည်များနှင့်ရော၊ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်မှာ ချောနေပြီဖြစ်သဖြင့် ရှောရှောရှူရှူပင် ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် မနေ့က သူ့ကို မိတူးမာက လီးနဲနဲတိုသည်ဟု ပြောထားသဖြင့် စိတ်ထဲတွင် တေးထားခဲ့ရာ နောက်မှ ဆောင့်လိုး သောအခါတွင် သားအိမ်ခေါင်းကို စောင့်မိပြီး ဒုတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသောကြောင့် ပျော်သွားပြီး မညှာမတာပင် တဖုံးဖုံးဆောင့်၍ လိုးပါတော့သည်။
မိတူးမာကလည်း တချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်သာသွားသည် သူက ဖြုံတောင် မဖြုံဘဲ သူ၏ဖင်ကြီးကို ဦးမင်းမောင် ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပြန်၍ ကော့ကော့ ထိုးပေးနေလိုက်ပါသေးသည်။ ဦးမင်းမောင်၏ ဆောင့်အားကြောင့် ရှေ့သို့ရောက်ရောက်သွားရာ မိတူးမာမှာ ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှင့် ထောက်မထားနိုင်တော့ဘဲ ပုခုံးနှင့် ထောက်ထားပြီး လက်ဖြင့် ဖက်ထားလိုက်ရပါ သည်။
ညအချိန်ဖြစ်သဖြင့် အသံကို လွယ်လွယ်ကြားနိုင်သောကြောင့် မိတူးမာမှာ မအော်မိစေရန် တော်တော် သတိထားနေရပေသည်။ သားအိမ်ခေါင်းကို တခါဆောင့်တိုင်း အားကနဲအားကနဲ ဖွင့်အော်လိုက်ချင်သော် လည်း အသံကြားမည်ဆိုးသဖြင့် ထိမ်းထားရရာ “အု ” ကနဲ ”အိ” ကနဲ “အင့်” ကနဲသာ အသံထွက်နေပါသည်။
မောင်နိုင်တို့က တီဗွီကြည့်နေရာ တီဗွီသံကြောင့် တခြားအသံကို တော်ရုံတန်ရုံ နှင့် မကြားနိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင် ကတော့ တဖုံးဖုံးဆောင့်လိုးနေပါတော့သည်။ အချိန်နှင့် နေရာကြောင့် ပုံစံပြောင်းလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သလို အကြာကြီးဆွဲလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သဖြင့် အချိန်တိုတို အတွင်းမှာ ရှိသမျအားကုန်သုံး၍ မညှာမတာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့ရာ မိတူးမာမှာလည်း ထိထိမိမိရှိပြီး ကောင်းလွန်းလှသဖြင့်
“အား.. အမလေး၊ ဆရာကြီးရေ၊ ကောင်းလှချီလား၊ အား၊ အိ၊ အင့် ကောင်းတယ် ဆရာကြီးရဲ့၊ အမေရေ၊ ကောင်းလိုက်တာ။ သေတော့မှာဘဲ။ အား ကောင်းတယ်။ ကောင်းတယ်၊ ဆောင့်။ ဆောင့်၊ ဆောင့်ပါ ဆရာကြီးရယ်။ အသားကုန်ဆောင့်ပါ။ အား…အား…အားးး ပြီးတော့မယ် ဆရာကြီးရေ၊ အား..အား…..အား…. ပြီးပြီ ၊ အား ပြီးပြီ၊ အား ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းလိုက်တာ ”
ဟု ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ရွတ်ရင်း ပြီးသွားပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ အသံနှင့်ပင် ဦးမင်းမောင်မှာ ပို၍ ဖီလင် တွေတက်လာပြီး မိတူးမာပြီးပြီးချင်းမှာပင် သူလည်း လရည်များကို စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက်ပါတော့သည်။ သူ့လီးကြီးအား မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်နှင့် မိတူးမာလည်း ဒူးညွတ်ပြီး ငှက်ပျောပင်ကို ဖက်၍ ထိုင်ချလိုက်ရပါတော့သည်။
ဦးမင်းမောင်လည်း လုံချည်ကိုပြန်ဝတ်ပြီး မိတူးမာဘေးတွင် မြေကြီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ ကလေးလေး ကတော့ သူ့အမေ ၏ ဖောက်ပြန်ရေးဇာတ်လမ်းကို မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ကန်ဘောင်ပေါ်တွင် အိပ်ကောင်းကောင်းနှင့် ဆက်အိပ် နေပါသည်။
…………………………………………….
နောက်နေ့ မနက်စောစော ရေတက်ချိန်တွင် ဦးမင်းမောင်တစ်ယောက် အိမ်ပြန်ခဲ့တော့သည်။ အပြန်လမ်းတလမ်းလုံး မိတူးမာကို လိုးခဲ့ရပုံများကို စားမြုံ့ ပြန်ရင်း သင်္ဘောပေါ်တွင် စိတ်က ထလာပြန်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်မှ ဇနီးချောကို တန်းလိုးရန် အားခဲထားလိုက်သည်။ ယခင်ကလည်း ဤသို့ပင် ငါးကန်မှပြန်သောနေ့ဆိုလျှင် အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း တချီဆွဲနေကျဖြစ်သည်။ ဇနီးချောကလည်း အထူးပြော စရာမလို အဆင်သင့်ပြင်ထားပြီးသား။
ဦးမင်းမောင်ထက် ၁၀ နှစ်ခန့် ငယ်သူဖြစ်ပြီး မိတူးမာပြောသလိုပင် နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနှင့် ထန်လည်းအတော်ထန်သူဖြစ်ရာ ငါးရက်ခန့် လီးနှင့်ဝေးနေသဖြင့် အတော်လိုချင်နေလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရောက်မည့် အချိန်သည် မနက် ၁၁ နာရီလောက်ဖြစ်ရာ ကလေးများလည်း ကျောင်းသွားကုန်ပြီး အိမ်တွင်လူရှင်းချိန်လည်းဖြစ်သည်။ ၁၀ နှစ်ကျော်ကျော် တစ်ယောက်တည်းကိုသာ လိုးခဲ့ရာမှ မိတူးမာအား ၂ ရက်သာ လိုးလိုက်ရသည် အိမ်မှ မိန်းမကို တအားသတိရပြီး တအားကျုံးချင်နေမိ သည်။ သင်္ဘော ဆိပ်ကမ်းကပ်သည်နှင့် ကားမငှားမီ အိမ်ကို ဖုံးဆက်လိုက်သည်။
” မိန်းမရေ၊ မောင် ပြန်လာနေပြီနော်၊ အဆင်သင့်ပြင်ထား ”
“ မပူနဲ့မောင် သူများက အဆင်သင့်ဖြစ်နေတာ ၃ ရက်ရှိပြီ ”
ဦးမင်းမောင်တို့အိမ်သည် ၃၅ လမ်းထဲရှိ ကန်ထရိုက်တိုက်ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့ နေသည်မှာ ၃ လွှာတွင် ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရှေ့တွင် ကားဆိုက်သည်နှင့် ဝရန်တာတွင် ထွက်ကြည့်နေသော ဖြူဖြူဖွှေးဖွှေး ရေဆေးငါးကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကသောကမျောပင် အိမ်ပေါ်သို့ တက်ခဲ့ရာ တံခါးရှေ့ အရောက်တွင် တံခါးက အနည်းငယ် ဟ နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် တွန်းဝင်လိုက်သည်။
“ ဟာ.……”
ရေဆေးငါးကြီးမှာ အိမ်ရှေ့ ဆိုဖာပေါ်တွင် ပေါင်တချောင်း ထောင် တချောင်းကိုအောက်ချ၍ ထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစားက လုံးဝမရှိ၊ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း။ ကလေးသုံးယောက် မွေးထားသဖြင့် ဗိုက်ကတော့ အနည်းငယ်ပူချင်သည်။ လူကလည်း အရမ်းမဝသော်လည်း ပြည့်ပြည့် ဖြိုးဖြိုးဖြစ်သည်။
အသားက ဖြူစွပ်နေရသည့် အထဲ စောက်မွှေးကိုပြောင်အောင်ရိတ်ထားရာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းမို့နေပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားတွင် စောက်စိကြီးမှာ ပြူးထွက်နေသည်။ ဦးမင်းမောင်က တံခါးကို ဆောင့်ပိတ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာဆီသို့ အပြေးတပိုင်းသွားလိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ စကားတခွန်းမှ မပြောဖြစ်ဘဲ မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကောက်မလိုက်ပြီး သူ့နှာခေါင်းကို မသူဇာ့စောက်ဖုတ် ကြားထဲထည့် ပြီး အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှိုက်ရှူလိုက်သည်။
“ အား…. မိန်းမရာ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို လွမ်းလိုက်ရတာကွာ..”
ပြောပြောဆိုဆိုပင် ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ့စောက်ဖုတ်ကို တရှုံ့ ရှုံ့ နမ်းလိုက် လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးအား တပြတ်ပြတ် ယက်လိုက် လုပ်နေတော့သည်။ မသူဇာသည်လည်း မခံစားရတာ ကြာပြီဖြစ်သော ဦးမင်းမောင်၏ လျှာအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံနေရရာ ပါးစပ်မှ
“အင်း…အင်း…..အင်း…” .
နှင့် ညည်းနေသလို တကိုယ်လုံးလည်း တွန့်ရွနေလေသည်။ ဦးမင်းမောင်သည် စောက်ဖုတ်ယက်ခြင်းကို ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ၏ အဝတ်အစားများကို အလျှင်အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် မသူဇာ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကိုင်ပြီး ဆိုဖာလက်တန်းဘက်သို့ ဆွဲမတင်လိုက်ရာ မသူဇာ၏ ပုခုံးနှင့် ခေါင်းမှာ အောက်ဖက် သို့ဆိုက်သွားပြီး တင်ပါးမှာ လက်တန်းပေါ်သို့တင်လျှက် စောက်ဖုတ် ကြီး မိုးမျှော်သွားလေသည်။
ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ဖြဲလိုက်ပြီး မတ်တတ်ကပင် ကုန်းလျှက် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လေတော့သည်။ ခဏနေသောအခါ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လျှာကို ဝင်သလောက် ထိုးသွင်းပြီး လျှာနှင့်လိုးပေးနေလေသည်။
ဤသို့ လျှာနှင့်လိုးနေရာမှ စောက်စိအား စုပ်လိုက် စအိုဝအား ယက်လိုက် လုပ်ပေးနေပြန်ရာ မသူဇာမှာ တအားအားနှင့် ကော့လန်နေပေတော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အားရအောင်ယက်ပြီးမှ တဖန်မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး သူ၏ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ကိုင်၍ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ပြီးသူ့လီးကြီးဖြင့် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက် စောက်စိအား ဖိပွတ်ပေးလိုက် လုပ်နေရာ မသူဇာမှာ
“အား… မောင်ရေ၊ ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ၊ လိုးပါတော့၊ မောင့်လီးကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့၊ သူဇာ မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ အား..ရှီး….ရှီး… မောင်ရေ၊ လိုးပါ၊ လိုးပါ၊ လိုးလိုက်ပါတော့”
ဟု အော်နေလေတော့သည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးကို မသူဇာ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါတည်း တဆုံး သွင်းလိုက်လေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီး စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဒုတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်နှင့် မသူဇာမှာ အားကနဲအော်ပြီး ထွန့်ထွန့် လူးသွားလေသည်။ ပြီးနောက် ဦးမင်းမောင်၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမ၏ ခါးကို ကော့ကော့ပေးကာ ဆိုဖာကို လက်သီးဆုပ်ဖြင့် တဖုံးဖုံးထုနေတော့သည်။
တလမ်းလုံး တောင်လာသောလီးကို အတိုးချပြီး ဦးမင်းမောင်မှာ မသူဇာအား မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံး ဆောင့်လိုးနေလေရာ မသူဇာမှာလည်း ရေငတ် တုန်း ရေတွင်းထဲကျသကဲ့သို့ စိတ်ပါလက်ပါပင် ခံနေလေတော့သည်။ ဤကဲ့သို့ အတန်ကြာ လိုးပြီးသောအခါ ဦးမင်းမောင်သည် ပြီးချင်လာလေသည်။ မသူဇာ မဝသေးသည်ကို သတိထားမိသဖြင့် ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးအား မသူဇာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ကာ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးအား ပြန်ယက်ပြန်တော့သည်။
ဤတခါတွင်တော့ စောက်စိကိုသာ ဦးစားပေးပြီး ဖိယက်ပေးနေရာ မသူဇာမှာ တကိုယ်လုံး တုန်တက်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်ကာ တချီပြီးသွား လေသည်။ မသူဇာမှာ တချီလောက်ပြီးယုံနှင့် ကျေနပ်တတ်သူ မဟုတ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်သည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ပက်လက်အိပ်လိုက်ပြီး မသူဇာကို အပေါ် ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။
မသူဇာကလည်း အလှည့်ကျလျှင် မနွဲ့တတ်သူဖြစ်ရာ ဦးမင်းမောင်ကိုယ်လုံးကို ခွလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို သူမလက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဝသို့ တေ့၍ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားသောအခါ ဖိထိုင်ထားလိုက်ပြီး မွှေ့ပေးနေလိုက်သည်။ ခနမွှေ့ပေးပြီးနောက်မှ ဦးမင်းမောင်၏ ပုခုံးကို အားယူ၍ ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကြီးကို လီးတဆုံးကြွကာ ပြန်ဆောင့် သွင်းလိုက်လေသည်။
ဤသို့ဆောင့်လိုးရသည်ကို သဘောတွေ့သွားသည့်အလား မသူဇာသည် ဖင်ကိုကြွလိုက် ဖိဆောင့်ချလိုက်နှင့် တဖုံးဖုံး ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် ကိုယ်ကမဆောင့်ရလျှင် မပြီးတတ်သူဖြစ်ရာ မသူဇာမှာ သူမစိတ်တိုင်းကျ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း ပါးစပ်မှ
“အီး… အား… အီး… အား…”
နှင့် အော်နေလေတော့သည်။ မသူဇာသည် အချိန် တော်တော်ကြာကြာ လိုးပြီး တကိုယ်လုံး ချွေးများ နှင့်ရွှဲနေပြီး မောဟိုက်လာသောအခါမှ ဦးမင်းမောင်က မသူဇာ့ကို အသာအောက်ဘက်ပို့လိုက်ပြီး သူက အပေါ်မှ တဖန် ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်တော့သည်။ ဤတကြိမ်တွင်တော့ မသူဇာလည်း ဝနေပြီဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိန်းတော့ဘဲ အားရှိသလောက် အကုန်ဆောင့်ကာ ပြီးလိုက်လေတော့သည်။
စိတ်ထဲမှလည်း “မိတူးမာ ဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း မိသူဇာကိုတော့ မမှီပါဘူးကွယ်” ဟု တွေးနေမိလေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။