”အ့ ကိုမင်း လုပ်တော့ကွာ တုံမနေတက်တော့ဘူး” ”အိတုံ ခံချင်နေပြီလား” ”အင်း” ”မကြားရဘူး ပြန်ပြော” ”ခံချင်နေပြီကိုမင်းရယ် ဟင့် အဟင့်” ”အဲ့ဒါဆို ကို့ကို စုပ်ပေးပါဦး” အိတုံလဲ လှဲနေရာမှအသာထကာ သူ့လီးကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲအသာထည့်လိုက်ရင်း

ဘိုတောက် သည် ဘကြီး ဘုန်းကြီး ကြောင့် တောမှ မြို့ ရောက်ခဲ့ ရသလို ဘကြီးဘုန်းကြီး ရဲ့ . . ရပ်ဆွေ ရပ်မျိုး..ဦးလွန်းမောင်ဒေါ်တင်တင်မြင့်တို့ဆီမှာ . . နေခွင့် အ လုပ်လုပ်ခွင့်

သမီး အမည် ချိုချိုလတ် ပါ နယ်မှာလုပ်ငန်းအဆင်မပြေတော့ မြို့က အဒေါ် ဖြစ်တဲ့သူက သူ့ဆီ ထမင်းချက် အိမ်ကိစ္စ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးဖို့ အမေဆီလာပြီး ထည့်ပေးဘို့ လစာကောင်းနဲ့ ပေးပြီး ကောင်းကောင်း မွန်မွန် နေထိုင်ဖို့ တောင်းဆိုပြီး

ရှပ် အင်္ကျီ လက်တို ပွပွနဲ့ ထမီ လေး ဝတ်ပြီး အပျို လုပ်လာတဲ့ မီးမီး သနပ်ခါး ပါးကွက်ကျဲ နဲ့ ကျနော့် အိမ်ထဲ ခြေဆောင့် ပြီး ဝင်လာ ပါတယ် ။

အဲဒီ လောက်ကြီး မကြမ်းနဲ့ ကွာ နာ တယ် ” ”  ပူက နဲ နားထဲ တိုးဝင် လာသော အသံကြောင့် ခြေ အစုံကို ဖျတ် ကနဲ ရပ်လိုက် ရသည်

ကျွန်မ နာမည် လဲ့လဲ့ ပါ ။ ကျွန်မအမေက ဒေါ်အေးအေးအောင်တဲ့။ မိဘနှစ်ပါး သဘောထားမတိုက်ဆိုင်လို့ ကွာရှင်းပြီးနောက်ပိုင်း ကျွန်မတို့ ဆင်းဆင်းရဲရဲနေခဲ့ရပါတယ်။ တနေကုန် ထမင်းငတ်ခဲ့တာတွေ ကျောင်းသွားရင် မုန့်ဖိုးမပါတာတွေ ကျောင်းစိမ်းအကျီင်္အနွမ်းလေးတွေပဲ ဝတ်ခဲ့ရတာတွေ အခုထိ မှတ်မိနေဆဲပါ။ဒါပေမဲ့

အပ် ချုပ်စက်ခုံ ကို ကွယ်ပီး ထိုင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံး အိထွေးထွေးလေးကို အတင်း ဆွဲထုတ်ပီး ထူမ လိုက်တယ် ။ ဆက်တိုက် ဆိုသလိုပဲ ဘလောက် အင်းကျီ နှိပ်စိလေးတွေကို တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး