သန်းနု၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းတွင် အဝတ်အစားများ ကင်းမဲ့သွားခဲ့ရပြီ ဖြစ်ပြီး သူမ၏ ထမိန်လေးကတော့ သူမ၏ ခါးတွင် လုံးကာ ပုံနေ၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်က သူ၏လက်ဖြင့် သန်းနု၏ ထမိန်လေးကို သူမ၏ ခြေထောက်ဖက်မှ ဆွဲလို့ ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ သန်းနုက သူမ၏ မျက်ဝန်းလေးများဆီမှ မျက်ရည်စလေးများကို သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့် ဘယ်ပြန်ညာပြန် သုတ်လျက် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးကာလှိမ့်ကာဖြင့် ဖင်သားကြီးများကို ကြွကာ ပေးလိုက်သဖြင့် ထမိန်လေးမှာ သူမ၏ ခြေထောက်ဖက်မှနေပြီး ကွင်းလုံးကျွတ်ကာ ထွက်သွားတော့၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေး ဘေးမှာ ထိုင်လျက် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်လို့သွားရှာသော သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တပ်မက်စွာ ကြည့်လိုက်၏ ။
” သန်းနုရယ်…လှလိုက်တာ…”
” အစ်ကိုရယ်.. သန်းနုကို မသနားတော့ဘူးလားဟင် ..”
” အစ်ကို သန်းနုကို ဒီညဘဲ ခိုးမှာပါ ..သန်းနုရယ်…”
” ဟင်..အစ်ကို ..”
” ဒီည ( ၁ဝ ) နာရီလောက်ကြရင် တံတားကို ဆင်းခဲ့… သန်းနု…။ ပြီးတော့ အဲဒီမှာ ကပ်ထားတဲ့ ပဲ့ထောင်ထဲသာ ဆင်းပြီးသွားလိုက်..။ အစ်ကိုက ညောင်ပင်စုကနေ စောင့်နေမယ်..။ ဟိုမှာ ညတွင်းချင်း လက်ထပ်ကြတာပေါ့.. သန်းနုရယ်… နော်…”
” အစ်ကို…ရယ်…”
သန်းနု၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်က မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်တစ်ဖက်ကို အားကိုးတကြီး ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လာ၏ ။ သူမ၏ လက်ဖျားလေးများမှာ စောစောကလို အေးစက်လို့ မနေတော့ဘဲ ပူပူနွေးနွေးလေးဖြစ်ကာနေသည်ကို မိုးမြင့်ရှိန် ခံစားလိုက်ရ၏ ။
စကားဆုံးသည်နှင့် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ မျက်နှာလေးဆီသို့ သူ၏ မျက်နှာကို ငုံ့ကာ သူမ၏ နဖူးလေးကို မြတ်နိုးစွာဖြင့် နမ်းလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သန်းနု၏ သနပ်ခါး ပါးကွက်လေးများ တင်ကာထားသော ပါးမို့မို့လေး နှစ်ဖက်ကို ဖိလို့ နမ်းရှိုက်လိုက်သည် ။ ပြီးသည်နှင့် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူမ၏ နို့လေးများဆီသို့ မျက်နှာအပ်ကာ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့တော့၏ ။
သန်းနုမှာတော့ တလူးလူး တလှိမ့်လှိမ့်ဖြင့် ကာမဇောများ ကြွတက်လာနေပြီး သူမ၏ လက်ကလေး နှစ်ဖက်ကတော့ မိုးမြင့်ရှိန်၏ အဝတ်အစား နဂိုကတည်းက ဝတ်မထားသော ကျောပြင်ကြီးပေါ်သို့ အသာယာလေး တင်ကာ သူမ၏ မျက်လုံးများကို မှိတ်လျက် ယုံမှတ်လို့ ပုံအပ်ကာ မိန်းမောနေလေတော့သည် ။
မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့ပေးနေရင်းမှ သူ၏လက်ဖြင့် သန်းနု၏ နံစောင်းလေးများ ဝမ်းဗိုက်သားလေးများနှင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်တို့ကို ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ် ဖျစ်ညှစ်ကာ ပေးနေ၏ ။ ထို့ပြင် သန်းနု၏ လုံးတစ် ကားအယ်နေသော ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများ အောက်ကိုပါ လက်ကို ထိုးသွင်းပြီး ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ကာ ပေးနေသေး၏ ။ သန်းနုကတော့ သူမ၏ အဝတ်မဲ့ ဖြူစင်ဝင်းပလှပ အချိုးကျ မို့မောက်ကားစွင့် လုံးတစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အိပ်ရာပေါ်တွင် ပက်လက်လေးနေကာ စင်းပေးထားရုံမှတပါး ဘာများ တတ်နိုင်ပါဦးမည်နည်း ..။
နို့စို့ပေးနေသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ နှုတ်ခမ်းလွှာ အတွင်းမှ လျှာလေးသည် သန်းနု၏ နို့သီးခေါင်းလေးများ ထိပ်ဖျားဆီသို့ ထိလာကာ ယက်လို့ ပေးလိုက်သောအခါများတွင်တော့ သန်းနုခင်မျာမှာ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်လေး တစ်ခုလုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လျက် အသက်ရှူလေးများပင် မှားလို့ သွားရ၏ ။ ထို့ပြင် စင်းလို့ထားသော သူမ၏ ခြေထောက်လေး နှစ်ချောင်းသည်လည်း ကွေးလိုက် ဆန့်လိုက် ဖြစ်နေရာမှ သူမ၏ ဒူးခေါင်းလေးများသည် ကွေးလျက် ဖြူဖွေးနုနယ်နေသော ပေါင်နှစ်လုံးမှာ ထောင်လို့ လာတော့၏ ။
သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ကို ပွတ်လို့ ပေးနေသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်သည် သူမ၏ ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြားရှိ သန်းနု၏ အမွှေးနက်ကလေးများ ကောက်ကောက်ကွေးကွေးလေးများ ဖြစ်လို့နေသော စောက်ဖုတ်အုံလေးပေါ်သု့ ရောက်ရှိသွားပြီး သန်းနု၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး စောက်ဖုတ်အုံလေးကို တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူ၏ ကိုယ်လုံးကို သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှ ခွာကာ ကြွလိုက်ပြီးနောက် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်ကာ ထိုင်လိုက်ပြီး သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့၏ ။ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး အပေါ်မှ မိုးမြင့်ရှိန်၏ ကိုယ်လုံးသည် ကြွလို့သွားသဖြင့် မှေးမှိတ်လို့ ထားသော သူမ၏ မျက်လုံးလေးများကို ဖွင့်ကာ ကြည့်မိလိုက်သော သန်းနု၏ မျက်လုံးလေးများသည် ဝိုင်းကာ သွားပြီး သူမ၏ အသဲထဲတွင် အေးကနဲ ဖြစ်ကာ သွားရတော့သည် ။
ပုဆိုးအတွင်းမှ ထွက်ပေါ်လို့ လာသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ လီးကြီးသည် အရှည် ( ၆ ) လက်မထက် မနည်းပေ ။ ညိုကာ တုတ်နေပြီး လုံးပတ် ကျပ်လုံးသာသာတောင် ရှိလိမ့်မည် ဖြစ်၏ ။ လီးကြီး၏ ထိပ်ဖူးကြီးသည် ပြဲလန်နေပြီး ထိပ်တွင် အရည်များနှင့် စိုရွှဲနေကာ လီးတန်ကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်ကာနေ၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ ထောင်လို့ထားသော ပေါင်ဖြူဖြူလေးနှစ်လုံးကို အသာကားပေးလိုက်ပြီး သူ၏ လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ဝတွင် ထိကာတေ့လိုက်၏ ။ သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တစ်ချက်မျှ တုန်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ သူမ၏ မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်ကာ ထားလိုက်တော့၏ ။
ထိုစဉ်မှာပင် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝမှာ တေ့လို့ထားသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ လီးကြီးသည် တဖြေးဖြေး စောက်ပတ်ထဲသို့ ဝင်လို့ လာတော့၏ ။
” ဗျစ်..ဗျစ်..ဗျစ်….”
” အင့်…အအ…အမလေး ….ကျွတ်ကျွတ်…”
သန်းနုမှာ သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူလေး နှစ်လုံးကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးလိုက်ပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်ကိုလည်း ကော့လို့ပေးလိုက်၏ ။ သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ သူ၏လီးကြီးကို တဖြေးဖြေး ထိုးသွင်းနေသော မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူ၏ လီးကြီးထိပ်တွင် သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲမှ အရာဝတ္ထုတစ်ခုက ရှေ့ကနေပြီး တားဆီးကာသလို ထိတွေ့လာရသဖြင့် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူ၏လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းနေရာမှ အားဖြင့် ဖိကာ ဆောင့်ပြီး သွင်းလိုက်၏ ။
” ဗျစ်..ဗျစ်..ဖွတ်..”
” အား..အမေ့… အား…. သေပါပြီ … အ… ကျွတ်… ကျွတ်…”
သန်းနု၏ခါးလေးမှာ အိပ်ယာပေါ်မှ အတော်လေး မြောက်ကြွကာ တက်သွားရသလို သူမ၏ ဦးခေါင်းလေးမှာလည်း ဘယ်ညာ ခါရမ်းသွားရ၏ ။ ပြီးတော့ သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူလေး နှစ်လုံးမှာလည်း အစွမ်းကုန် ကားပေးထားသဖြင့် ပေါင်တွင်းကြောနှစ်ဖက်မှာ ထောင်လို့ပင်ထနေ၏။ သူမ၏ နုထွေးဖြူဖွေးလို့နေသော ပေါင်တွင်းသားလေးများမှာတော့ တဆတ်ဆတ် တုန်လို့နေသည် ။
မိုးမြင့်ရှိန်က သူ၏ လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ရာမှာ တပ်မက် မက်မောဖွယ် ကောင်းလှသော သန်းနု၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အမို့အမောက် အစွင့်အကားများဖြင့် အချိုးကျ လှပလှသော ကိုယ်လုံးလေးကို မမှိတ်မသုံ မြင်တွေ့နေရကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သော လီးကြီးမှာလည်း သန်းနု၏ ကျဉ်းကြပ်နေသော စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးများနှင့် စီးကနဲ ပွတ်တိုက်သွာားရသည် ဖြစ်လို့ မိုးမြင့်ရှိန်သည် စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်ကာ သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ အဆုံးဝင်နေပြီ ဖြစ်သော သူ၏လီးကြီးကို အဆုံးနီးပါး ပြန်ဆွဲထုတ်ကာ ခပ်သွက်သွက်ပင် အားဖြင့် ဖိဆောင့် လိုးသွင်းကာ ခပ်သွက်သွက် လိုးလေတော့၏ ။
” ဖွတ် ..ဖွတ်…ပလွတ်…”
” အင့်..အမေ့…သေပါပြီ . . ”
” ဖွတ်..ပလွတ်…”
” အား…အမလေး …နာ…နာလိုက်တာ….”
” ဖွတ်..ဖွတ်..ပလွတ်…”
” အား… တော်… တော်ပါတော့.. ကိုရယ်…. အား… ကျွတ်…. ကျွတ် …. ကျွတ်…”
” ဖွတ်…ပလွတ် …”
” ခဏလောက် သည်းခံလိုက်ပါဟာ.. အစမို့ပါ .. နောက်တော့ ကောင်းလာမှာပေါ့…”
” ဖွတ်..ပလွတ် …”
” အား.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ရက်စက်လိုက်တာ ကိုရယ် … အင့်.. ဟင်…”
” ဖွတ်..ပလွတ် …”
သန်းနုရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးမှာ နာရှာလွန်းလို့ ကော့ပျံနေ၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်ကလည်း သူ၏ လိုးအားကို မလျှော့သည့်အပြင် သန်းနု၏ မခံမရပ်နိုင် ကော့ပျံကာ ဖြစ်နေသော ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်တွေ့နေရပြီး သန်းနု၏ မချိမဆန့်လေး ညည်းတွားသံလေးများ ကြားရတော့ မိုးမြင့်ရှိန်၏ ကာမစိတ်များမှာ အားရကျေနပ် တက်ကြွလာပြီး ပိုလို့တောင် အားဖြင့် ဖိဆောင့်ကာ လိုးတော့၏ ။
” ဖွတ်..ပလွတ်…”
” အမေ့..အား..ဟင့်ဟင့် …”
” အား..ကျွတ်ကျွတ် …..”
” ဖွတ်..ပလွတ်..”
” အ…အင့်…”
” ဖွတ်..ပလွတ်…”
” အင့်….ဟင့်…”
” ဖွတ်..ပလွတ်…”
မိုးမြင့်ရှိန်က အားဖြင့် ဖိဆောင့်လို့ အချက် ( ၃ဝ ) မျှ ဆောင့်ကာ လိုးပြီးသောအခါတွင်တော့ သန်းနု
တဆတ်ဆတ် တုန်ကာနေသော နှုတ်ခမ်းဖျားလေးများမှ ညည်းသံလေးများ ထွက်မလာတော့ပေ ။ ကော့ပျံနေသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း ငြိမ်သက်သွား၏ ။
” ဖွတ်..ပလွတ်…”
” ဖွတ်..ပလွတ်…”
” ဖွတ်..ပလွတ်..”
သန်းနုမှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီး အတွင်းတွင် အရည်များ ရွှဲရွှဲစိုကာနေပြီ ဖြစ်သည့်အပြင် သူမ၏ ယားလို့နေသော စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများကိုလည်း မိုးမြင့်ရှိန်၏ သန်မာတောင့်တင်းလှသော လီးတန်ကြီးက အားပါးတရ ဆောင့်ကာဆောင့်ကာဖြင့် ပွတ်ကာနေသဖြင့် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီး အတွင်းတွင် အရသာများ ပိုလို့ကောင်းလာရတော့၏ ။
” ဖွတ်ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ်…”
” ဖွတ် ပလွတ်..”
” ဖွတ် ပလွတ်..”
” နာသေးလားဟင်..သန်းနု..”
” ဟင့်အင်း..”
” ဖွတ်ပလွတ် ..”
” ဖွတ် ပလွတ်…”
” ကောင်းရော ကောင်းလာပြီလားဟင်…”
” ဖွတ် ပလွတ်..”
” သိဘူး…. အ.. ဘာတွေ မေးနေတာလဲလို့…… အ… အ….”
” ဖွတ်ပလွတ်..ဖွတ်ပလွတ်….”
မိုးမြင့်ရှိန်က တစ်ချက် ပြုံးလိုက်ကာ သူ၏ ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ နည်းနည်းတိုးပြီး ဆီးခုံအပေါ်ပိုင်းချင်း ကပ်ကာ လီးကို ဖင်ကြွပြီး ဆောင့်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးလိုက်၏ ။
” ဖွတ် ပလွတ်..”
” ဖွတ် ပလွတ် ..”
( ၁၅ ) ချက်လောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးပြီးသည်နှင့် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူ၏လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ဒစ်ကြီးနားအထိ ပြန်ကာ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး လီးကြီးကို အကုန်မချွတ်ဘဲ စောက်ပတ်ထဲသို့လည်း ပြန်ထိုးမသွင်းတော့ဘဲ ရပ်ကာ ထားလိုက်၏ ။ တစ်စက္ကန့်.. နှစ်စက္ကန့် သုံးစက္ကန့်….။
” ဟင့် ….ကို… ဘာ…. ဘာ… ဖြစ်တာလဲ … ဟင့်ဟင့်…..”
” ကိုလိုးတာ သန်းနု မကောင်းဘူးထင်လို့ ဆက်မလိုးတော့ဘူးလားလို့…”
” ဟင့်…ကိုရယ်…ကျွတ်…အနိုင်မကျင့်နဲ့ကွာ…”
သန်းနုက ညည်းတွားရင်းက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး ကို လှုပ်လှုပ်ရွရွလေး လုပ်ကာ သူမ၏ ခါးလေးကို ကော့လျှက် သူမ၏ အရည်များ ရွှဲရွှဲစိုကာ ထွက်ကျနေသော စောက်ပတ်လေးကို မိုးးမြင့်ရှိန်၏ လီးတန်ကြီး အရင်းသို့ တိုးကပ်ကာ ပေးလာ၏ ။
” ဒါဆို ကိုလိုးတာ ကောင်းလားဟင်..”
” အင်းပါ..ကောင်းပါတယ် …”
” ဘာကောင်းတာလဲဟင်…”
” အာ..ကျွတ်…ကိုကလည်းကွာ…”
သန်းနုက ပြောလည်းပြော သူမ၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်ဖြင့်လည်း မိုးမြင့်ရှိန်ရဲ့ခါးကို လှမ်းပြီး ဆွဲလာ၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်က သန်းနု၏ စောက်ပတ်ဝလေးကို သူ၏ လီးကြီး ထိပ်ဖူးဖြင့် ညှောင့်ကာ ညှောင့်ကာ လှုပ်ရှားကာ လိုးပေးလိုက်၏ ။
” ကဲ..ပြောလေ..သန်းနု ..ရ..”
” ဘာ.. ကျွတ်.. ဟင့်.. ဒီမှာက သေတော့မယ်… ဟင့်.. ဟင့်… ဟို .. ကို.. ကို… လိုးတာ … ကောင်း.. ကောင်းတယ်.. ဟင့်…”
သန်းနု၏ စကားလည်း ဆုံးရော မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူ၏ လီးကြီးကို ဗြုံးကနဲ ဆောင့်ကာ သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်တော့၏ ။ ပြီးတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆက်ကာ ဆောင့်ပြီး လိုးတော့၏။
” ဖွတ်ပလွတ်…ဖွတ်..ပလွတ်….”
“ဖွတ် ပလွတ်..ဖွတ် ပလွတ် …. ဖွတ် ပလွတ်… ဖွတ် ပလွတ် .. ဖွတ် ပလွတ် ……”
မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနုကို ဆောင့်လိုးနေရာမှ အလိုးမပျက်စေဘဲ ဆောင့်ကြောင့်ပြင်ပြီး ထိုင်လိုက်ရာ အခိုက်အတန့်လေးမှာ ဆောင့်အား နည်းနည်းလျော့လို့သွား၏ ။
“ဖွတ်..ပလွတ်..ဖွတ် ပလွတ် ….”
” အ… ဆောင့်… ဆောင့်စမ်းပါ… ကိုရယ်… အ…. အင်း…. ဟင်း.. ဟင်း…”
“ဖွတ် ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ် ….”
မိုးမြင့်ရှိန်က ဆောင့်ကြောင့်ပြင်ပြီး ထိုင်ပြီးသည်နှင့် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သန်းနု၏ နို့လေးများကို လှမ်းလို့ ဆွဲကိုင်ကာ ဆုပ်နယ် ဖျစ်ညှစ်ပေးရင်း လိုးနေ၏ ။
“ဖွတ် ပလွတ် … ဖွတ် ပလွတ် ….”
မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်များသည် သူမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများကိုပါ လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် ပွတ်သပ် ချေမွကာ ပေးနေ၏ ။
“ဖွတ် ပလွတ်..ဖွတ် ပလွတ် …..”
“ဖွတ်ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ် ……”
” အ.. ဟင့်… ကောင်း.. ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ် …. အမလေး… နော် …”
“ဖွတ် ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ် …..”
သန်းနုသည် ချစ်ရသူ ချစ်သူရင်မောင်၏ အိပ်ယာထက်ဝယ် သူမ၏ ယင်ဖိုပင်မသန်းဖူးသော ကိုယ်လုံးလေးကို အဝတ်အစားများ အားလုံး ချွတ်လျက် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တပ်မက်ဖွယ် ကိုယ်လုံးလေးဖြင့် အသစ်စက်စက် နီတာရဲ စောက်ပတ်လေးကို ကော့ကာ ကော့ကာပေးရင်း မိုးမြင့်ရှိန်၏ အလိုးကို ကော့ပျံကာ အလိုးခံနေရင်းက သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် အရသာများ မွှန်ထူလာကာ မချိမဆန့် ဖြစ်လို့ လာရ၏ ။ ထို့အတူ မိုးမြင့်ရှိန်၏ လီးကြီးသည်လည်း ဆောင့်ကာ လိုးရင်းက အရသာများ ရှိလွန်းမက ရှိလာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာလို့ သန်းနု၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆွဲကိုင်ကာ အားကုန်ဆောင့်လိုးတော့၏ ။
“ဖွတ် ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ် …”
“အင့်.. ဟင့်… အ… အ…. အား… အ…. အမ… လေး…. ကို… ကိုရယ်….. အင်း… ဟင်း… ဟင်း….”
“ဖွတ် ပလွတ်..ဖွတ် ပလွတ် …..”
” ကျွတ်.. သန်းနုရယ် … အ… အင်း.. ဟင်း… ဟင်း…. အီး…”
ကာမ အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သော သူတို့နှစ်ဦး၏ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကတော့ တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့် သိမ့်သိမ့်ခါကာ တွန့်လိန်ကော့ပျံလျက် ရှိကြပေတော့သည် ။
—————————————
ရင်မောင်တစ်ယောက် စက်ပစ္စည်းများ ယူဆောင်ပြီး ရန်ကုန်မှ ဆန်စက်သို့ ပြန်ရောက်တော့ ည (၆) နာရီလောက် ရှိပြီဖြစ်၏ ။ ကားဂိတ်သို့ ကိုယ်စားလှယ်ကြီး ဦးမြင့်မူကိုယ်တိုင် လာကြိုပြီး သူတို့စက်သို့ ပြန်ရောက်သည်နှင့် ရင်မောင်နှင့် ပါလာသော စက်ပစ္စည်းများကို ဆန်စက်တွင် တပ်ဆင်ကြ၏ ။ မနေတတ်သော ရင်မောင်ကလည်း ဝိုင်းဝန်း ကူညီ၏ ။ ည(၈)နာရီလောက်တွင်မှ ပြီးစီးသွားလို့ ရင်မောင်သည် ဆန်စက်တံတားတွင်ပင် ချောင်းရေချိုးလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားများ လဲပြီး စက်ထဲမှပြန်ရန် ပြင်လိုက်၏ ။
” မောင်ရင်မောင်.. ပြန်တော့မလို့လား…”
ဦးမြင့်မူက မေးလိုက်၏ ။
” ဟုတ်ကဲ့.. ဦးလေး .. သန်းနုဆီလည်း ဝင်ချင်သေးတယ် …။ ပြီးမှဘဲ စက်အိမ်ကြီးကို ပြန်တော့မယ်…”
” ဦးလေး အခန်းထဲမှာ ထမင်းပွဲ ပြင်ထားပြီးပြီ ..။ စားပြီးမှ ပြန်ပေါ့ကွာ…။ ဦးလေးလည်း မင်းကို ပြောစရာ ရှိသေးတယ်..”
” ဟုတ်ကဲ့..ဦးလေး …”
ရင်မောင်က စက်ထဲရှိ ကိုယ်စားလှယ်ကြီး ဦးမြင့်မူ၏ ရုံးခန်းသို့ ပြန်လှည့်ပြီး ရုံးထဲတွင် ပြင်ကာထားသော ထမင်းပွဲတွင် ထိုင်လိုက်၏ ။ သူတို့ အလုပ်များသည့် ရက်များတွင် ယခုကဲ့သို့ စက်ထဲတွင်ပင် ထမင်းစားကြ၏ ။ ရင်မောင် ထမင်းစားပြီး သွားချိန်မှာပင် စက်ကိုယ်စားလှယ်ကြီး ဦးမြင့်မူသည် ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာ၏ ။
” ဦးလေး.. စောစောက ကျွန်တော့်ကို ပြောစရာရှိတယ်ဆို…”
” အေး.. ဟုတ်တယ်.. ရင်မောင်ရ.. လာ ထိုင်ဦး…”
ရင်မောင်က ဦးမြင့်မူ၏ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏ ။
” တခြား မဟုတ်ပါဘူးကွာ… သန်းနုကိစ္စပါ…”
” ဗျာ..ဦးလေး..သန်းနု ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်…”
” အင်း.. သန်းနုကတော့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..။ ဖြစ်တာက မိုးမြင့်ရှိန်ဘဲ…”
” ခင်ဗျာ…ဘယ်လို…”
” ကဲ.. မောင်ရင်မောင်.. မင်း စိတ်အေးအေးထား ..။ ဦးလေး အစအဆုံး ပြောပြမယ် …”
” ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ …ဦးလေး…”
” မင်းနဲ့ သန်းနုတို့ သမီးရည်းစား ဖြစ်နေကြတာ တို့ စက်ဝန်း တစ်ခုလုံး အသိဘဲနော် …”
” ဟုတ်ကဲ့..ဦးလေး …”
” မင်းတို့ သမီးရည်းစားဖြစ်တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ..”
” ( ၂ ) နှစ်ကျော်ပါပြီ..ဦးလေး …”
” မင်းနဲ့ သန်းနုတို့ ဘယ်တော့လောက် လက်ထပ်မယ်လို့ မှန်းထားသလဲ…”
” နောက် (၂) နှစ်ကျော်လောက်နေမှ ကျွန်တော် ဘွဲ့ရပြီးမှ လက်ထပ်ဖို့ ကျွန်တော်တို့ သဘောတူထားပါတယ်.. ဦးလေး..”
” သန်းနုကလည်း မင်းကို တော်တော် ချစ်ရှာတယ်နော်..”
” ဟုတ်..ဟုတ်ပါတယ်.ဦးလေး …”
” မင်း သန်းနုကို လက်လွှတ်ခံနိုင်ပါ့မလား…”
” ဟာ..ဦလေးရယ်..ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ..”
” ကဲ.. ဒါဆိုရင်တော့ အမြန်ဆုံး ခိုးပြေးဖို့ လုပ်တော့ကွာ…”
” ဘာ.. ဘာဖြစ်လို့လဲ … ဦးလေးရယ်..။ ကျွန်တော် ဘွဲ့ရပြီးမှ လူကြီးစုံရာနဲ့ တောင်းရမ်း…….”
” မရတော့ဘူး.. မောင်ရင်မောင်..။ အချိန်မမှီနိုင်တော့ဘူး…”
” ဦး.. ဦးလေးရယ်..။ ကျွန်တော့်ကို ရှင်းပြပါဦး..။ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်လို့လဲဟင်…”
” အင်း.. ဦးလေးအနေနဲ့က မင်းကိုရော သန်းနုကိုပါ ကိုယ့်သားသမီးလေးတွေလို ခင်ခဲ့ရ.. သံယောဇဉ် ထားခဲ့ရတာ မင်း သိပါတယ်ကွာ…”
” ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး …”
” အဲဒီတော့ ဦးလေး အခုပြောမယ့် စကားတွေကို မင်း တသက်လုံး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့ကွာ ..။ နောက်ပြီး သန်းနုကိုလည်း မင်း တသက်လုံး မပြောပါနဲ့ကွာ..”
” ဟုတ်ကဲ့.. ဦးလေး … ကျွန်တော် ကတိပေးပါတယ်….”
” ကဲ.. ဦးလေး.. လိုရင်းဘဲ ပြောတော့မယ်ကွာ..။ သူဌေးသား မိုးမြင့်ရှိန်က သန်းနုကို သဘောကျနေတာ ကြာပြီကွ…”
” အင်း..ကျွန်တော် ထင်တော့ ထင်သားဘဲ…”
” အဲဒါ သူဌေးကြီး ဒီတစ်ခေါက်လာတော့ မိုးမြင့်ရှိန်က သူ့အဖေနဲ့ အမေကို ဖွင့်ပြောတော့ သူဌေးကြီးနဲ့ သူဌေးကတော်က ပထမတော့ သန်းနုက စက်ထဲက အလုပ်သမ ဖြစ်နေတော့ သဘောမတူချင်ဘူး ..။ နောက်တော့ သန်းနုက လိမ်မာရေးခြားလည်းရှိ သူဌေးကြီးတို့ မျက်စိရှေ့တင် ကြီးလာတာလည်းဖြစ် နောက်ပြီး သူတို့သားက သန်းနုကို ယူလိုက်ရင် ခြေငြိမ်သွားမှာလို့ဘဲ တွက်ကြတယ်..။ နောက်ပြီး သန်းနုသာ သူတို့ချွေးမ ဖြစ်သွားရင် သူတို့ ဩဇာခံမှာ သေချာတယ် ဆိုပြီး နောက်ဆုံး သဘောတူသွားတယ်…”
” ဗျာ…”
ရင်မောင်က အာမေဋိတ်သံ ထွက်သွားရ၏ ။ စကားရှည်ကြီး ပြောလိုက်ရသော ဦးမြင့်မူက သူ၏စကားကို ရပ်ပြီး အခန်းတွင်းသို့ ဟိုဒီလှမ်းကာ ကြည့်သဖြင့် ရင်မောင်က အလိုက်တသိပင် သောက်ရေတစ်ခွက် ခပ်ကာ ဦးမြင့်မူ၏ အနားသို့ သွားပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ရိုရိုသေသေပင် ရေခွက်ကို လှမ်းပေးလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ရင်မောင်သည် သူ မူလက ထိုင်နေရာ ဦးမြင့်မူ၏ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်တွင် သွားကာ ထိုင်လိုက်၏ ။
ဦးမြင့်မူက ရင်မောင် တရိုတသေ ပေးလာသော ရေခွက်ကို ယူပြီး တဝက်မျှ သောက်လိုက်ပြီး သူ့ရှေ့ရှိ စားပွဲပေါ်သို့ အသာပြန်တင်ကာ သူ၏ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုးလားထိုင်တွင် ထိုင်နေသော ရင်မောင်ကို အကဲခတ်ကာ ကြည့်လိုက်၏ ။
” ဆက်..ဆက်ပြီး..ပြောပါဦး..ဦးလေး …”
” မိုးမြင့်ရှိန်နဲ့ သန်းနုကို သူဌေးကြီးနဲ့ သူဌေးကတော်ကြီးက သဘောတူပြီးတဲ့ နောက်မှာ အခု သန်းနုအမေကို (၇) ရက် စခန်းဝင်ဖို့ ရန်ကုန်ကို ခေါ်သွားကြတယ်…။ တရားစခန်း ပြီးတာနဲ့ သန်းနုအမေကို သူဌေးကြီးတို့ လင်မယားက နားချကြလိမ့်မယ်…။ မင်းဘဲ စဉ်းစားကြည့်လေ..။ သန်းနုအမေက သူဌေးကြီးတို့ကို လွန်ဆန်နိုင်ပါ့မလား …။ သန်းနုအမေကို ပြောပြီးတာနဲ့ မိုးမြင့်ရှိန်နဲ့ သန်းနုတို့ကိစ္စကို ရက်ပိုင်းအတွင်း စီစဉ်ကြလိမ့်မယ်..။ ဦးလေးလည်း ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာတင် ဆိုတော့ တော်တော်ဘဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါတယ်.. မောင်ရင်မောင်ရာ…”
စကားဆုံးသည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည် အိုစာလို့သွားသော မျက်နှာဖြင့် ထိုင်နေရာမှထကာ ဖွင့်ထားသော ရုံးခန်း ပြူတင်းပေါက်တွင် ရင်မောင်ရှိရာဖက်သို့ ကျောပေးကာ ရပ်နေပြီး အဝေးကို မျှော်ကာ ကြည့်နေ၏ ။
ရင်မောင်ကတော့ ဦးမြင့်မူ၏ စားပွဲရှေ့တွင်ရှိသော ကုလားထိုင်တွင် ငေးကြောင်ကာ ထိုင်လျက်ရှိ၏ ။( ၅ ) မိနစ်လောက် ကြာမှ ရင်မောင်သည် ထိုင်နေရာမှ ဗြုံးကနဲ ထကာ ဦးမြင့်မူ ရပ်နေသော နေရာသို့ လျှောက်သွား၏ ။
” ဦးလေး.. ကျွန်တော့်ကို ကူညီပါဦး .. ဦးလေးရယ်… နော် ..”
ဦးမြင့်မူက သူ၏နောက်တွင် ရောက်နေသော ရင်မောင့်ဖက်သို့ သူ၏ကိုယ်လုံးကို တဖြေးဖြေးချင်း လှည့်ကာ ရင်မောင်က သူ့ကို အားကိုးတကြီး ကြည့်နေသော ရင်မောင်၏ မျက်နှာကို ခပ်တွေတွေလေး တစ်ချက် စိုက်ကြည့်ပြီး သူ၏ခေါင်းကို ဆတ်လိုက်၏ ။ ဦးမြင့်မူသည် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် လုပ်လျှက် လက်နှစ်ဖက် နောက်ကိုပစ်ကာ သူ၏ စားပွဲနောက်ရှိ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ကာ ထိုင်လိုက်ပြီး ကုလားထိုင် နောက်မှီပေါ်တွင် သူ့ခေါင်းကို မှီပြီး မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ကာထားလိုက်၏ ။
ရင်မောင်ကတော့ ဦးမြင့်မူ၏ နောက်မှ ကပ်ပြီး လျှောက်လာရင်း စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်တွင် ပြန်ကာ ထိုင်ရင်း ဦးမြင့်မူ၏ မျက်နှာအား အားကိုးတကြီး ကြည့်နေ၏ ။ ခဏကြာတော့မှ ဦးမြင့်မူသည် သူ၏မျက်လုံးများကို ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး သူ၏ခေါင်းကိုလည်း ကုလားထိုင် နောက်မှီတွင် မှီထားရာမှ ပြန်မတ်လိုက်၏ ။ ထို့နောက် သူ့ကို အားကိုးတကြီး ကြည့်လို့နေသော ရင်မောင်၏ မျက်နှာကို စိုက်ကာ ကြည့်လိုက်၏ ။
” ဒီမှာ…မောင်ရင်မောင်…”
” ဟုတ်ကဲ့..ဦးလေး …”
ဦးမြင့်မူက စကားစလိုက်လျှင်ပင် ရင်မောင်မှာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလေး ဖြစ်လို့သွားရ၏ ။
” အခု ဦးလေး မင်းကိုပြောတဲ့ ကိစ္စတွေရယ်.. ဦးလေး မင်းကို ကူညီလိုက်တာတွေရယ်ကို မင်း တသက်လုံး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့..။ သန်းနုကိုလည်း မပြောပါနဲ့ကွာ…”
” စိတ်ချပါ ဦးလေး ..။ ကျွန်တော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေးပါတယ်…”
” အေး..အေး…”
ဦးမြင့်မူက ခေါင်းဆတ်လိုက်ပြီး သူ၏ရှေ့ရှိ စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်တစ်ရွက်ကို ယူကာ စာ ( ၅ ) ကြောင်း ( ၆ ) ကြောင်းလောက် ရေးလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ စားပွဲအံဆွဲကို ဖွင့်လိုက်ပြန်၏ ။ ပြီးတော့ အံဆွဲထဲမှ ငွေစက္ကူ တစ်ထပ်ကို ယူလိုက်၏ ။
” ဒါက မင်းတို့သုံးဖို့ ငွေတစ်သောင်း..။ ဦးလေးက ကူညီတာ ..။ ပြန်ပေးစရာ မလိုဘူး ..။ ဒီက နောက်ကြောင်းကိစ္စတွေကို ဘာမှ မစဉ်းစားနဲ့ ..။ ဦးလေး အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်ပြီး ( ၂ ) ရက် ( ၃ ) ရက်အတွင်း မင်းတို့ကိုလာပြီး ခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်….”
ပြောပြီးသည်နှင့် ဦးမြင့်မူက သူ၏ ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်နေရာမှထကာ စားပွဲကိုပတ်ပြီး ထွက်လိုက်၏ ။ ရင်မောင်ကလည်း ထိုင်ရာမှထကာ စားပွဲဘေးတွင် ဦးမြင့်မူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်၏ ။ ပြီးသည်နှင့် ဦးမြင့်မူ၏ရှေ့တွင် ရင်မောင်သည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ချလိုက်ပြီး သူ၏ လက်အတွင်းတွင် ဦးမြင့်မူ ပေးလိုက်သော စာနှင့် ငွေတစ်သောင်းတို့ကို ကိုင်ကာ လက်အုပ်ချီ ကန်တော့လိုက်တော့၏ ။
” အင်း.. ကျန်းမာပါစေ.. ချမ်းသာပါစေ.. သွားလမ်းလာလမ်းတွေ ချောမွေ့ပါစေ..။ ဒီလင်ဒီမယား အိုအောင်မင်းအောင် ပေါင်းရပါစေကွယ်…”
သူ၏ရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ပြီး လက်အုပ်ချီကာ ကန်တော့နေသော ရင်မောင်ကို ဦးမြင့်မူသည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး အက်ကွဲသံလေးများ ရောလို့နေသော ခပ်ရှရှ အသံဖြင့် ဆုပေးနေ၏ ။ ကန်တော့နေသော ရင်မောင်ကို ကြည့်နေသော ဦမြင့်မူ၏ မျက်နှာသည်လည်း သမ်းနည်းတာလား.. စမ်းသာတာလား.. ကြေကွဲတာလား.. ခွဲခြားလို့ မရသော ပုံရိပ်တို့သည် ဦးမြင့်မူ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် အရောင် အမျိုးမျိုးဖြင့် တခဏအတွင်းမှာပင် ပြောင်းလဲကာသွား၏ ။ ကန်တော့ပြီးသည်နှင့် ရင်မောင်သည် ဦးမြင့်မူ၏ ရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်၏။
” ဦးလေး..ကျွန်တော် သွားတော့မယ်…”
” အေး.. ပဲ့ထောင်ထဲသာ တစ်ခါထဲ ဆင်းနေလိုက်တော့..။ ဘယ်မှ မသွားနဲ့တော့နော်…”
ပြောရင်း ဦးမြင့်မူ၏ လက်တစ်ဖက်က ရင်မောင်၏ ပုခုံးတစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်လိုက်သေး၏ ။ ရင်မောင်က ခေါင်းငြှိမ့်ပြကာ အခန်းဝသို့ လျှောက်သွားတော့၏ ။ ဦးမြင့်မူက အခန်းဝသို့ လျှောက်လှမ်းသွားနေသော ရင်မောင်၏ ကျောပြင်ကို ကြည့်လျှက် သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်၏ ။ ရင်မောင်မှာ အခန်းဝသို့ ရောက်နေပြီ ။
” အော်..မောင်ရင်မောင်…”
ရင်မောင်က အခန်းဝမှ ဦးမြင့်မူ ရှိရာဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်၏ ။
” ဟုတ်ကဲ့ …ဦးလေး…”
” ပဲ့ထောင်ထဲကို သန်းနုရောက်လာရင် ဘာမှမမေးနဲ့ ..။ သူဘယ်လို ရောက်လာတယ် ဆိုတာကို မင်း သူ့ကို တသက်လုံး မမေးနဲ့နော်..”
” စိတ်ချပါ ဦးလေး .. ကျွန်တော် ကတိပေးပါတယ် …”
” အေး.. အေး.. သွားတော့..။ ဦးလေးလည်း သန်းနုကို ပဲ့ထောင်ထဲ ရောက်လာအောင် စီစဉ်ရဦးမယ်…။ သူလာတဲ့အထိတော့ မင်း စိတ်ရှည်ရှည် စောင့်နော် ..။ နောက်ပြီး မင်းလည်း ပဲ့ထောင်ထဲက ဘယ်မှမသွားနဲ့..။ ဦးလေးမှာတာတွေကို သေသေချာချာ လုပ်နော်.. မမှားစေနဲ့…”
” ဟုတ်ကဲ့..စိတ်ချပါ..ဦးလေး….”
ရင်မောင် ထွက်သွားသည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည်လည်း အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့၏ ။ ထို့နောက် ဆန်စက်နှင့် တွဲလျက် ရုံးအဆောက်အဦးအတွင်းမှ ထွက်လာကာ ဆန်စက်ဘေးရှိ လမ်းမှ ပတ်ပြီးထွက်ကာ ဆန်ဂိုဒေါင်ဖက်ကို လာခဲ့၏ ။ ဆန်ဂိုဒေါင်သို့ ရောက်တော့ ဂိုဒေါင်ရှေ့ရှိ ခေါက်တံခါးမှာ တစ်ချပ်ဟကာ ဖွင့်ထား၏ ။ ဦးမြင့်မူက ဂိုဒေါင်တွင်းသို့ ခေါင်းပြူပြီး ကြည့်လိုက်၏ ။
ဆန်ဂိုဒေါင်မှာ ပျဉ်ထောင် သွပ်မိုး ဖြစ်ပြီး ကြမ်းခင်းတွင် ခြောက်သုံး ပျဉ်ပြားများ စီပြီး မူလီစွဲကာ ခင်းထား၏ ။ ဂိုဒေါင်အတွင်းတွင် ဆန်အိတ်များမှာ ပေ( ၅ဝ ) ပတ်လည်ကျယ်သော ဂိုဒေါင်၏ တဝက်မျှသာ ရှိ၏ ။ ဆန်အိတ်များ မရှိသော ဂိုဒေါင်၏ ဝင်ပေါက်ဖက်တွင် ဝင်ပေါက်၏ ဘေးနားမှာ ဒရဝမ် ရန်ကနားမှာ အိပ်ရာခင်းနေ၏ ။ ဂိုဒေါင်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် တာလပတ်ခင်းပြီး တာလပတ်ပေါ်မှာ အညာစောင် တပတ်နွမ်းကို ခင်းကာ ခေါင်းအုံးလေးတစ်လုံး တင်ထား၏ ။ ခေါင်းအုံးလေး ဘေးတွင် ဂွမ်းစောင် တပတ်နွမ်းလေး တစ်ထည်ကို
ခေါက်ပြီး ချထား၏ ။ အိပ်ယာခင်း အညာစောင် တပတ်နွမ်းကို လက်ဖြင့်သပ်ကာ ဖြန့်နေသော ရန်ကနားသည် ဂိုဒေါင်ပေါက်တွင် လူရိပ်မြင်သောကြောင့် သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်၏ ။
” ဟာ..ဆရာကြီး …”
” ရန်ကနား.. မင်း အိပ်တော့မလို့လား..”
” ဟာ..မဟုတ်ပါဘူး ဆရာကြီး ..။ ကျွန်တော် တစ်ည မအိပ်ပါဘူး..။ ညောင်းရင် ကျောဆန့်လို့ရအောင် အိပ်ယာခင်းထားတာပါ…”
” မအိပ်သေးရင် လာဦး…”
” ဟုတ်ကဲ့ … ဆရာကြီး…”
ရန်ကနား ဂိုဒေါင်အပြင်သို့ ရောက်သည်နှင့် ဦးမြင့်မူက သူ၏အိပ်ထဲမှ ငွေတစ်ထောင်တန် တစ်ရွက်နှင့် ငါးရာတန် တစ်ရွက်တို့ကို ထုတ်ပြီး ရန်ကနားကို လှမ်းပြီး ပေးလိုက်၏ ။
” ရော့.. မင်း မြို့ထဲသွားပြီး ငါ့ဖို့ ခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲ ဝယ်ပေးစမ်းကွာ…။ ဆိုက်ကားနဲ့သွား..။ ဆိုက်ကားကိုလည်း တအား မနင်းခိုင်းနဲ့ဦး..။ ငါက အခုတင် ထမင်းစားပြီးတာ။ စာရင်းတွေ တစ်ညလုံးပေါက် လုပ်ရမှာမို့ မိုးလင်းခါနီး စားဖို့ ဝယ်ခိုင်းတာ..။ ပိုတာ မင်း ယူပေါ့ကွာ…”
” ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး…”
အပိုင်း (၃) ဇာတ်သိမ်းဖတ်ရန် နှိပ်ပါ 👉 ဓနရှိန်ဖြင့် ဘဝနှိမ်ချင် (အပိုင်း ၃ ဇာတ်သိမ်း)