ထွန်းရီက ပြောပြောဆိုဆို မျှစ်စည်းကိုမပြီး ပခုံးပေါ် ထမ်းတင်လိုက်သည်။ မျှစ်စည်းက အတော် လေးနင့်သည်။ ရှေ့ လေးငါးလမ်းခန့် ရောက်နေသော အေးမူကို လှမ်းခေါ်လိုက်ရာ နောက်လှည့်ကြည့်ပြီး
“……ဘာလဲ့ဟဲ့…..ဘာဖြစ်လို့တုန်း….”
အေးမူက ပြူးတူးပြာတာနှင့် မေးလိုက်သည်။
“….. အော်….. ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး….. ယောကျာ်းဆိုတာ ဟောဒီလို သန်မှလို့ ပြချင်လို့ပါ…. ဒို့လိုကောင်မျိုးကတော့ ပျားအုံလဲမလိုဘူး….. ကွက်လပ်ဖြည့်ပါလဲ… ခေါင်ထားဘဲ… ဟား… ဟား…. ဟား….”
“….. အောင်မယ်….. သေနာက…. တဏှာရူးတယ် မပြောဘူး…. အသားယူနေလိုက်တာ”
အေးမူက ပြန်တွယ်သည်။
“….နင်ရော…. မရူးဘူးလား….”
ထွန်းရီက ပြန်နှက်သည်။
“…သိဘူး… သွား..”
အေးမူ ရှေ့ဆက်မပြောတော့ဘဲ ကျေနပ်ပြုံးတွေဖြစ်ကာ ရှေ့ဆက် ဆင်းသွားတော့၏။ ထွန်းရီ တစ်ယောက် အဆီတွေစုကာ ထွားအိကားကော့ နေသော အေးမူ၏ နိမ့်တုံမြင့်တုံဖြင့် လှုပ်ရမ်းတုန်ခါနေသော ဖင်ဆုံကြီးကို ကြည့်ကာ လီးကြီးက တောင်သည်ထက် တောင်လာပြန်သည်။ အေးမူ၏ ဖင်ဆုံကြီးကို အခုလို အရသာခံ ကြည့်ချင်၍လည်း နောက်မှ တမင်ချိန်၍ လိုက်လာသည်။
အေးမူက ချည်ထားသော နွားလေးကောင်ကို ဖြုတ်၍ ရှေ့မှ ဆက်သွားသည်။ နွားလေးကောင်ကလည်း ပြန်ချင်ဇောကြောင့်လား အလိုက်သိ၍လား မပြောတတ် အေးမူက ဆွဲမခေါ်ရဘဲ အေးမူရှေ့မှ သွားကြသည်။ အေးမူက နောက်မှ အသာကြိုးကိုထိန်းလိုက်ရုံသာ။
သည်တော့ အချက်ကျစွာ နိမ့်တုံမြင့်တုံနှင့် လှုပ်ရမ်းနေသော အေးမူ၏ ဖင်ဆုံ ထွားထွားကားကား ကော့ကော့ကြီးက ထွန်းရီကို မြူဆွယ်ဖိတ်ခေါ်သလို ဖြစ်နေပါ၏။ တင်အနေအထားကို ကြည့်၍ မိန်းမတွေ၏ စောက်ခေါင်းအနက်ကို တိုင်းတာပြသော စာအုပ်ထဲက နည်းအတိုင်း ထွန်းရီတစ်ယောက် စိတ်ကူးဖြင့် တိုင်းထွာကြည့်လိုက်၏။ စောက်ဖုတ်နှင့် ပြတ်နေသော သူ့လီးကြီးက တစ်ချီလောက် လိုးရရုံနှင့် လုံးဝမကျေနပ်ကြောင်း ဆန္ဒပြသည့် အနေဖြင့် ပို၍ ပို၍ မာန်ထန်တောင်မတ် လာပါတော့သည်။
တဲသို့ရောက်သောအခါ အေးမူက နွားများကို မယ်ဇလီပင်တွင် ချည်ထားလိုက်ပြီး မှိုအိပ်ကိုတော့ လှည်းပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။
“…… ထွန်းရီရေ…. သောက်ရေရှိလား….. ငါ ရေဆာတယ်ဟာ……”
“….. အေး…… ရှိတယ်….. ရေအိုးထဲမှာ…… တဲပေါ်က ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ….”
အေးမူက ရေသောက်ရန် တဲအတွင်း ဝင်သွားစဉ် ထွန်းရီကလည်း မျှစ်စည်းကို တန်းပေါ်တင်၍ အေးမူနောက်သို့ ခပ်သွက်သွက်ကြီး လိုက်သွားသည်။ ထွန်းရီပုံစံက ခလုတ်တိုက်လဲချင်စရာ ကောင်းလှ၏။
တဲတွင်းရောက်သောအခါ အပေါက်ဘက် မျက်နှာမူလျှက် ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ရင်း ရေသောက်နေသော အေးမူဘေးတွင် ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး…
“…… အချစ်ရေ….. တစ်ချီတော့….. ထပ်ကျွေးပါဦးလားကွာ……. နော်…. မောင် စားရတာ မဝသေးဘူး……”
အေးမူက ထွန်းရီအပြောကြောင့် သဘောကျ ကျေနပ်သွားပြီး……
“…… ဟွန်း…. လူကိုများ သူ့မိန်းမကျလို့…… အချစ်ရေ…. မောင်ရေနဲ့…. ပိုင်စိုးပိုင်နင်း….. ရော့….. ရေဘဲသောက်……”
အေးမူက ရေတခွက်ငှဲ့၍ ထွန်းရီသို့ ပေးလိုက်သည်။ ရေသောက်ပြီးသောအခါ ထွန်းရီက အေးမူကို ဆွဲဖက်၍ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် နှစ်ယောက်သား လှဲချလိုက်သည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပြီး အေးမူ၏ ဖောင်းအိနီထွေးသော နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဖိစုပ်ပစ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား သူတပြန်ကိုယ်တပြန် တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်း အေးမူ၏ လျှာဖျားလေးက ထွန်းရီ၏ လျှာဖျားကို တို့ထိကလိပေးလေသည်။
ဤအထာက တစ်ချီထပ်လိုးပါလို့ နှုတ်ကမပြောသည့်တိုင် အမူအယာနှင့် သက်သေပြလိုက်သည် မဟုတ်ပါလား…။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းစုပ်နေရင်းကပင် ထွန်းရီလက်များက အေးမူ၏ တင်သားဆိုင်များကို ဆုတ်ချေ ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ ထို့အတူ အေးမူကလည်း ဆန္ဒလည်းရှိ အလိုက်တသိပင် ထွန်းရီ၏ လီးကြီးကို ပုဆိုးအပြင်မှနေ၍ ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကာဆုပ်ကာ ဆွပေးနေပါသည်။
အတော်ကြာသောအခါ ထွန်းရီ ထထိုင်လိုက်ပြီး အေးမူကို ပက်လက်အနေအထား ဖြစ်အောင် ပြင်ပေးလိုက်သည်။ အပေါ်အင်္ကျီ နှိပ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်သည်။ အတွင်းခံ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်မနေတော့ဘဲ ဘော်လီကို အထက်သို့ ပင့်လှန်၍ ပြည့်တင်းဖောင်းအိသော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
ဘော်လီအင်္ကျီအောက်မှ ဖြူဖွေးဖောင်းအိသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက တင်းတင်းရင်းရင်း ဝင့်ဝင့်ထယ်ထယ်ကြီး ပေါ်ထွက်လာပါတော့သည်။ သူကြည့်ဖူးသည့် ကိုးရီးယား အပြာဇာတ်လမ်းထဲက ကောင်မလေးတွေထက် သာ၏။
ထွန်းရီက ခါးကုန်း၍ နို့သီးများကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ခပ်ကြာကြာလေး စို့ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးများနှင့် စောက်ဖုတ်မှာ ဘယ်လိုအကြောချင်း ဆက်သွယ် နေသည်တော့ မသိ။ နို့သီးဖျာကိုစို့၍ လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တဆတ်ဆတ် ကလိလိုက်တိုင်း အေးမူ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယားကြွဖောင်းအာလာသည်။ သူမ တစ်ခါမှ မခံစားဘူးသေးသော ထွန်းရီ၏ အယုအယ အကြင်နာများကြောင့် ကြည်နူးကျေနပ်စိတ်နှင့်အတူ ရာဂရမ္မက်သွေးတို့ကလည်း တစတစ ဆူပွက်လှုပ်ရှားလာပါတော့သည်။
ထွန်းရီက သူ့မိန်းမအပေါ်မှာ ကြင်နာယုယသည့် အတိုင်းပင် အေးမူကို ကြင်နာယုယပြလိုက်သည်။ သူလည်း တစ်ချိန်က အေးမူကို စိတ်ဝင်စားမိ ချစ်ခဲ့မိသည် မဟုတ်ပါလား………။
နို့သီးဖျားလေးတွေကို စို့ထိကလိနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး နို့အုံကြီး နှစ်ဖက်ကို တရှိုက်မက်မက် နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း…
“…… ငါလေ….. နင့်ယောကျ်ား ခင်မောင်ဝင်းကို မခံချင်စိတ်နဲ့ ရွှေရည်ကို ပြိုင်ပိုးရင်း ရသွားလို့ ယူလိုက်ရတာဟ…… ငါ အရင်ဆုံး တိတ်တခိုး ချစ်မိတာက နင့်ကိုဘဲ…”
အေးမူက အရောင်တဖျတ်ဖျတ်လက်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ထွန်းရီကို မော့ကြည့်ရင်း…
“…… တော်ပါ….. အခုမှ…. အပိုတွေ ချွဲမနေပါနဲ့….. နင်ခံစားခဲ့ရသလို ငါလည်း ခံစားခဲ့ရတာပါဘဲ …. ဒါပေမဲ့…. ဒို့နှစ်ယောက်က ဖူးစာမှ မပါဘဲလေ….”
ထွန်းရီက အေးမူ၏ ဖြူဖွေးဖောင်းအိနေသာ နို့အုံကြီးကို တမက်တမော ရှိုက်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ ထွန်းရီ၏ အသက်ရှူသံတို့က မြန်ဆန်လျှက် ရှိနေသလို အေးမူ၏ နို့အုံကြီးတွေကလည်း ဖိုထိုးသလို နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်နေပါ၏။
“……. ကဲ…. အေးမူရေ… အချိန်သိပ်မရှိတော့ဘူး….”
“…… အဲဒါက နင်သဘောပေါက်ရမဲ့ကိစ္စ….. ငါနဲ့ မဆိုင်ဘူး….”
ထွန်းရီ အပြောကို အမြင်ကပ်ကပ်ဖြင့် အေးမူက ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည် ထွန်းရီက စကားပေါလွန်း၏။ အခုတော့ ပါးစပ်ကိုပိတ်၍ အလုပ်နှင့် လက်တွေ့ပြရန် ထွန်းရီ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေ အောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်။
ထွန်းရီတို့တဲက သူများတဲတွေလို ဖြစ်ကတတ်ဆန်း တဲမျိုးမဟုတ်။ နှစ်ခန်းပတ်လည်ကျယ်၍ ထန်းလက်နှင့် အကျအန မိုးထားပြီး ကြခတ်ဝါးတွေကို ညီညီဖြစ်၍ သံနှင့်စီရိုက်ကာ စနစ်တကျ ကာထားသည်။ ထို့ကြောင့် လုံခြုံသပ်ရပ်သည်။ ရွှေရည်နှင့် ညားခါစက အိမ်မှာထက် ပိုလွတ်လပ်သော ဤတဲဗိမာန်မှာပင် ကာမအချစ်ဇာတ်လမ်းတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းခင်းခဲ့ကြသည် မဟုတ်ပါလား။
ထွန်းရီက အေးမူထဘီကို အောက်က ချွတ်ယူလိုက်ရာ အေးမူက လွယ်ကူစေရန် ဖင်ကြီးကိုကြွ၍ ပေးလိုက်၏။ ထဘီကို ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် လုံးတင်ထားလိုက်သည်။ အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားပြီ ဖြစ်၍ ဖြူဖွေးတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တံကြီးတွေနှင့် ဘေးသို့ကား၍ အိထွက်သွားသော တင်ဆုံကားကြီးများ။ ထို့နောက် ပေါင်ရင်ကြားမှာ ခုံးခုံး မို့မို့ ဖောင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်ကွဲ ဟဟကြီးက ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်တဏှာကို ပို၍ ထကြွလာစေပါသည်။
ထွန်းရီလည်း သူ့ပုဆိုးကို ကပျာကယာ ချွတ်လိုက်ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် တင်ထားလိုက်၏။ ထို့နောက် အေးမူ၏ ဒူးနှစ်ချောင်းကို မထောင်လိုက်ပြီး ဘေးသို့ အနည်းငယ်ဟ ကားထားလိုက်သည်။ သူက ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူကာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။
မဲမှောင်အုံထနေသော စောက်မွှေးတွေအောက်က မာန်ထနေသော ဖာဂုံညင်းကြီးတစ်ကောင်လို ဖောင်းကြွစူပွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက ခပ်ဟဟလေးဖြစ်ကာ မာန်ထနေသော သူ့လီးကြီးကို မထီတထီဖြင့် စိန်ခေါ်နေပါပြီ။ ထွန်းရီက သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝနှင့် အသေအချာ တေ့ချိန်လိုက်ပြီး တရစ်ချင်း မြှင်း၍မြှင်း၍ ဖိကာ ဖိကာ သွင်းလိုက်ပါသည်။ လီးကြီးက
“….ဗြစ်…ဗြစ်…ဗျိ…ဗျစ်….”
မြည်သံပေး၍ တရစ်ချင်း ဝင်သွား၏။ အေးမူခင်မျာ မျက်လုံးကို မှေးစင်းလျက် သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်လာသော ထွန်းရီ၏ လီးအရသာကို မှိန်းကာ ခံစားနေ၏။ လီးက ကြီးနေသဖြင့် အနည်းငယ် နာကျင်သော်လည်း သူ့ထက်ကောင်းသော အရသာက နာကျင်မှုကို ဖုံးလွှမ်းနိုင်သဖြင့် အံကြိတ်လို့ပင် တောင့်ခံထားသည်။
ထွန်းရီ အချိန်မဖြုန်းတော့ပါ။ အချိန်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို စောင့်မည် မဟုတ်ကြောင်း သိသည်။ ထို့ကြောင့် အရှိန်မြင့်၍ ဆောင့်ပါတော့သည်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း အိကနဲ အိကနဲ တုန်ဆင်းလှုပ်ခါနေသော နို့အုံကြီးတွေက ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်စိတ်ကို ပို၍ထကြွစေ၏။ ဆောင့်ချက်များကလည်း အံ့မခန်းပင်။
ထွန်းရီ လက်နှစ်ဖက်က အေးမူ၏ ဒူးခေါင်းပေါ်တွင် ထိန်းတင်ဖိတွန်းကာ အသားကုန်ကြုံး၍ ဆောင့်ပါတော့သည်။
“…..ဖွပ်…ဖွတ်….ဖွပ်…ဖွတ်….ဖွပ်…ဖွတ်….”
ဟူသော လီးနှင့်စောက်ဖုတ် ဝင်ထွက် သွင်းနှုတ်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများ
“…ဖတ်…ဘတ်…ဖတ်…ဘတ်”
ဟူသော လဥနှင့် ဖင်ဆုံတို့ ရိုက်မိရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများမှာ ရွာနှင့် သုံးမိုင် ဝေးသော တောင်ခြေရှိ ယာခင်းတစ်နေရာမှ တဲငယ်လေးထဲတွင် အထီးနှင့် အမတို့၏ ကာမလွန်ကျူးပွဲ သရုပ်ကို ပီပြင်စွာ ဖော်ထုတ်နေပါတော့သည်။
လူမှုကျင့်ဝတ် စည်းကမ်းတွေ ရှိပင်ရှိညားသော်လည်း ကာမအမှောင်ကျပြီဆိုလျှင် ထိုလူမှုစည်းကမ်းသည် ချောင်းထဲမြောင်းထဲ ရောက်သွားသည်သာ။ ထွန်းရီက ဆောင့်ကေင်းနေတုန်းရှိသေး အေးမူက တစ်ချီ ပြီးသွားပြန်သည်။
“…. ရွှေရည်နဲ့သာ မညားခဲ့ရင် ဟော့ဒီလီးကြီးက ငါပိုင်တဲ့ လီးကြီးဖြစ်ရမှာ… ခံစမ်း… အားရအောင် ခံလိုက်စမ်း… မိအေးမူ…. ညည်းမပိုင်ရတဲ့ လီးကြီးကို အခွင့်သာတုန်း ဝအောင် အားရပါးရ ခံလိုက်စမ်း…”
ဤသို့သော အတွေးခံစားချက်ဖြင့် အေးမူတစ်ယောက် ကော့၍ ကော့၍ ခံသည်။ ရာဂရမ္မက်စိတ်အပြင် အချစ်စိတ်တွေပါ တွဲဖက်လာသဖြင့် ထွန်းရီ၏ အသားကုန် ဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ အားကျမခံ အစွမ်းကုန် ပင့်၍ ကော့၍ မြှောက်၍ ခံ၏။ တကယ့်ကို အံ့မခန်းပါပင်။
အချက်ငါးဆယ်ခန့် အရောက်တွင်မူ အေးမူ တစ်ချီ ပြီးသွားပြန်၏။ တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး မူးမေ့မတတ် ကောင်းလှ၏။ အကောင်းတွေက ဆက်နေသဖြင့် ရှေ့ဆက်ပြီး ကောင်းရပြန်သည်။
“…. ကဲ… အေးမူရေ… ငါ့လက်က နင့်ဒူးတွေကို ထိန်းမထားတော့ဘူး…. နင့်ဖာသာနင် ထိန်းထားပေတော့… ငါ… နင့် နို့ကြီးတွေကို ဆွဲပြီး တအားဆောင့်တော့မယ်… ငါလည်း ပြီးခါနီးပြီ… နင်ရော…”
အေးမူက ကျေနပ်နွမ်းလျှသော လေသံဖျော့ဖျော့ဖြင့် (၂) ခါ ရှိပြီဟု ပြောသည်။ အေးမူ စကားကြောင့် ထွန်းရီ ကျေနပ်သွားသည်။ သူက အလိုးကြမ်းသော်လည်း တစ်ကိုယ်ကောင်းသမား မဟုတ်ပါ။ သူ့အရေးထက် တစ်ဖက်လူအရေးကိုသာ ဦးစားပေးလေ့ရှိသူ ဖြစ်သည်။ ဤသို့သော အရည်အချင်းများကြောင့် သူ့မိန်းမ ရွှေရည်ဆိုလျှင် သူ့လီးကြီးကို ငုံထားမတတ် တုန်နေအောင် ချစ်ရှာသည်။
ယခုလည်းကြည့် အာဂထွန်းရီပင်။ စကားပြောနေသော်လည်း အဆောင့်က မပျက်။ ထွန်းရီက ကိုယ်ကို အနည်းငယ်ကိုင်း၍ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို အေးမူ၏ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးပေါ်သို့ ပို့လိုက်ပြီး ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေဆွဲကိုင်ကာ ပွဲသိမ်းခါနီးမို့ အစွမ်းကုန် ဆောင့်ပါတော့သည်။
စောစောက ဘေးသို့ ကားချထားပြီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသော အေးမူ လက်တွေက ယခုတော့ ထွန်းရီလက်တွေကို အုပ်မိုးဆုပ်ကိုင်လာတော့သည်။ အေးမူ၏ ဆုပ်ကိုင်လာသော လက်အား အခြေအနေကို ကြည့်သောအားဖြင့် အေးမူလည်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်ကြောင်း ထွန်းရီက သိလိုက်၏။ ထို့ကြောင့် ပို၍ ကြိုးစားရသည်။
”…..ဖွတ်….ဖွပ်….ဖွတ်…ဖွပ်…ပြွတ်….ပြွလစ်…”
လီးက ယကြီးကြီး စောက်ရေက စီးစီးနှင့် တွေ့ကာ သံစဉ်ကလည်း အမျိုးမျိုးပင်။ ထွန်းရီကလည်း ပြီးခါနီးပြီ။ လီးချောင်းတစ်ခုလုံးလည်း ယားကြွလာ၏။ ကြာကြာ ထိန်းနိုင်တော့မည် မထင်။ ဒါတောင် သူအဆင်သင့် ဆောင့်ထားလေ့ရှိသော ခွေးလှေးယားမြစ် အစွမ်းကို ငုံဝါးပြီး လုပ်သောကြောင့်သာ သာမာန်ထက် သုတ်ကို ထိန်းထားနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မပြီးခင် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ဆောင့်ချက် အရှိန်ကို မြင့်လိုက်သည်။ ငါးချက်ခန့် အရောက်တွင် ထွန်းရီ လရေပူတွေက အေးမူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။
မျက်စိကိုမှိတ်၊ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်၍ လရေတွေ ညှစ်ထုတ်နေသော ထွန်းရီလက်တွေက အေးမူ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တဖန် သူ့လက်တွေကိုလည်း အေးမူလက်တွေက တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားပြန်သည်။ မကြာမှီ ကိုယ်စီကိုယ်ငှ ဆုပ်ကိုင်ထားကြသော သူတို့နှစ်ယောက်၏ လက်များသည် အရှိန်ပျော့ကာ ပြေလျော့သွားပါတော့၏။
အေးမူ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ဒပ်ကနဲ ဒပ်ကနဲ လှုပ်လှုပ်သွားသော စောက်ဖုတ်အတွင်းသား ကြွက်သားတို့က သူပြီးဆုံးကြောင်းကို သက်သေပြနေပါတော့သည်။
ထွန်းရီတစ်ယောက် အခုမှပင် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းနှင့်အတူ ကျေနပ်အားရသော ကာမအရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတော့သည်။ သူ့မျက်နှာကိုလည်း အေးမူ၏ နို့အုံကြီးပေါ်သို့ မှောက်အပ်ထားလိုက်၏။ အေးမူလက်တွေက ထွန်းရီခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ယုယစွာ ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ ထို့နောက် မပွင့်တပွင့် လေသံလေးဖြင့်……
“… ကဲ…. ကျေနပ်အားရသွားပြီလား….. မတော်ရတဲ့ မောင်…..”
ထွန်းရီက အေးမူအပြောကို သဘောကျစွာပြုံးရင်း ဟူးကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလျှက်
“….. ကျေနပ်ပါပြီ….. တချိန်က မောင့်အချစ်လေးရယ်….. ကဲ…. ပြန်ဘို့ပြင်ကြစို့နော်….”
အေးမူက အချစ်ရည်လွှမ်းသော မျက်လုံးများဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ထွန်းရီ အေးမူကိုယ်ပေါ်မှ ခွာလိုက်ပြီး ပွေ့ထူပေးလိုက်ရာ အေးမူလက်နှစ်ဖက်က ထွန်းရီလည်ပင်းကို ချိတ်လျက် လိုက်ပါလာ၏။ ထွန်းရီလီးကြီးမှာ ယခုမှပင် အားရကျေနပ်သွားသည့်နှယ် မာန်ဟုန်ပျော့၍ ပလွတ်ကနဲ အေးမူ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှ ထွက်လာ၏။
ထွန်းရီ လှမ်းပေးသော ထဘီကို အေးမူက ယူဝတ်လိုက်သည်။ သူမ ဆံပင်များကိုလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်ထုံးလိုက်သည်။ အပြင်ထွက်နေသော သူမ၏ ပြည့်တင်းဖောင်းအိသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အတွင်းခံ ဘရာစီယာအတွင်းသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီး တပ်ရင်း ထွန်းရီလီးကြီးကို မက်မက်မောမော ကြည့်လိုက်သည်။ လီးကြီးက မာန်ပျော့ကာ အောက်သို့ ခေါင်းငိုက်လျှက် တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေပါသည်။
ဤအနေအထားမှာပင် အရှည်က (၆) လက်မခန့် ရှိပြီး လုံးပတ်က ထွန်းရွှေဝါ နှလုံးအားတိုးဆေးဗူးလောက် ရှိသည်။ အေးမူ တစ်ယောက် ဤကဲ့သို့သော လီးပိုင်ရှင်ကို လင်မတော်လိုက်ရသည့်အတွက် နှမြောတသ ဖြစ်မိသည်။
“… အင်းလေ….. ဒို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝက ဖူးစာမှ မပါဘဲ… ဒီတော့ ကံစီမံရာ အတိုင်းပေါ့..”
စိတ်ထဲမှာပင် ဖြေသိမ့်လိုက်ပါသည်။
“….. ကဲ…. ပြန်ကြစို့ အေးမူ…. ဒီနေ့ကို…. ငါတသက် မမေ့ပါဘူးဟာ…. နင့်ကို ကျေးဇူး အရမ်းတင်ပါတယ်…..”
ထွန်းရီစကားကြောင့် အေးမူရင်ထဲ နင့်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။
”…. အော် နင့်မိန်းမကိုယ်စား နင့်ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးရလို့ ကျေးဇူးတင်တာလား ထွန်းရီရယ်… ငါလည်း နင့်ကို တကယ်ချစ်တာပါဟယ်……”
စိတ်ထဲမှာပင် ပြောလိုက်မိခြင်းပါ။ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ပေါင်းစပ်လို့ မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ အခြေအနေမှာ သည်ထက်ပို၍ သံယောဇဉ်တွေ အမျှင်မတန်းမိအောင် နှစ်ဦးစလုံး သတိထားရပါတော့မည်။ အချစ်သံယောဇဉ်က ရမ္မက်သွေးသား ဆန္ဒထက် ပိုပြီး ဖြတ်တောက်ရခက်ကြောင်း နှစ်ဦးစလုံး နားလည်သဘောပေါက်ထားကြသည်။ သူ့ကြောင့် ရွှေရည်၏ အပျော်ဘဝလေး မပျက်စီးစေချင်တာ အေးမူရဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်း ပီသတဲ့ စေတနာပါ ရွှေရည်ရယ်……။
နှစ်ယောက်သား အခြေအနေ မပျက် ပုံမှန်အတိုင်း ရွာသို့ ပြန်ခဲ့ကြပါတော့သည်။ တော့ဓလေ့ ထုံးစံအတိုင်း ယခင်ကလည်း သည်အတိုင်းပင် မဟုတ်ပါလော။ ရွာထဲဝင်ခါနီးတွင် ထွန်းရီက………
“….. အေးမူရေ… မထူးပါဘူးဟာ…. ညကျ နင်ကိုယ်တိုင် အိမ်လာပြီး ရွှေရည်ရှေ့မှာဘဲ ငွေကိစ္စ လာပြောတော့ သိလား…. နင်တို့က အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေဘဲ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုး လုပ်မနေနဲ့တော့….. အဲဒါက ပိုပြီး ပြဿနာတက်နိုင်တယ်… ငါပြောတာ သဘောပေါက်လား….”
“…. အင်းပါ….. ငါသဘောပေါက်ပါတယ်….. ညကျရင်… ငါလာခဲ့ပါ့မယ်…..”
“…..အော်….အေး…အေး…”
ထွန်းရီက အေးမူတို့ အိမ်ရှေ့တွင် မျှစ်စည်းကို ချပေးလိုက်သည်။ အလွန်လေးသော မျှစ်စည်းကြီးကိုပင် အေးမူကို မသယ်စေဘဲ သူကိုယ်တိုင် ထမ်းပို့လိုက်တော့၏။
“ပြိုင်တူပြီးလျှင် ကောင်းနိုင်ပါသည်။”
ပြီးပါပြီ။