“တော်ကြီးက တစ်ကောင်ကြွက်ကိုး…။ ကျုပ်အစ်မ ကလည်း တော်က ဘယ်လို သေမှန်းမသိဘူးဆိုပြီး ကြောက်နေတာ…” (အမေကို အစ်မလို့ ခေါ်ခြစ်ဖြစ်သည်)
“အဲ့ဒီ သာမောင်ဆိုတဲ့ ကောင်… ငါ ကြည့်မရဘူး…။ နေဦး… ငါ ဝင်ပူးလို့ ရမလား မသိဘူး…။ အရင်တုန်းကတော့ အိမ်ထဲမှာပဲ ဒင်းတို့ နှစ်ယောက်က ရှိနေလို့ ငါ ဘာမှ လုပ်လို့ မရတာ…”
“ရှင်… ဝင်ပူးလို့ ရတယ်… ဟုတ်လား…”
“အေး… ငါ့ကို ဒီသစ်ပင်ရဲ့ အရင်ပိုင်ရှင်က ပြောပြသွားတာ…။ အိမ်စောင့်ကောင် ရှိနေလို့သာ အိမ်ထဲ ဝင်မရတာ…။ အခုတော့ လုပ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်…”
ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ထိုင်နေကြသော လူတသိုက်နားသို့ ကိုရင်ဗလ ချည်းကပ်သွားသည်။ သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ဇောက်ထိုးဆင်းသွားလို့ သူ့လီးကြီးကနေ အရည်စက် တချို့က ကိုရင်သာမောင်ရဲ့ အကြမ်းပန်းကန်လုံးထဲသို့ပင် ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်သည်။ လူတွေကတော့ ဘယ်တွေ့မလဲပေါ့။ ကိုရင်သာမောင်က နာရေးအကြောင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ပြီး ပြောနေလေသည်။ မသိရင် သူက ဒီအိမ်ရှင် လိုလို။ သူ့မိန်းမ ထွေးညိုကတော့ အိမ်ပြန် ဟင်းချက်နေလို့ မရှိသေးတာ ဖြစ်သည်။
စကားပြောပြီး မောဟန် ရှိတော့မှ အကြမ်းပန်းကန်လုံးကို ကိုင်ကာ ရေနွေးကြမ်း အဖန်ရည် နွေးတေးတေးကို တကျိုက်ထဲ မော့ချလိုက်တော့သည်။ အဖန်ရည်သီးကာ တဟွတ်ဟွတ်နှင့် ချောင်းဆိုးတော့သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုရင်ဗလက ကိုရင်သာမောင်ရဲ့ ကိုယ်ထဲကို ဝင်ပူးထိုင်လိုက်တော့သည်။
“မအေး…”
“ရှင်…”
(ရုတ်တရက် လန့်သွားသည့် ဒေါ်စိန်အေး။ အများရှေ့မှာ မစိန်အေးလို့ ခေါ်ပြီး ၂ ယောက်သား လိုးချိန်မှာ စိန်အေးလို့ ခေါ်နေတဲ့သူက အခေါ် ပြောင်းသွားလို့ ဖြစ်သည်)
“မအေး…”
“ဘာတုန်းတော့်…”
ဒေါ်စိန်အေး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို မျက်လုံးသေကြီးနဲ့ ကြည့်နေသော ကိုရင်သာမောင်ကို တွေ့ရသည်။ အကြည့်တွေက ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကြည့်နေရင်း ကြက်သီးမွှေးများပင် ထသွားသည်။ ခဏလေးအတွင်းပင် မျက်လုံးမှိတ်သွားကာ နေသည်။ တအောင့်လေး (၁ဝ စက္ကန့် အကြာလောက်မှာ) မျက်လုံးများ ပြန်ဖွင့်ကာ ချောင်းဆိုးတော့သည်။
“အဟွတ်… အဟွတ်…”
“ကိုရင်သာမောင်… ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ…။ ချောင်းတွေဆိုးနေတယ်…။ ခုဏက ကျုပ်ကိုခေါ်ပြီး ဘာပြောမလို့လဲ…”
“ငါ ခေါ်မိလို့လား…”
“ကဲ… ဒေါ်ဂွက်ထော်ရေ… တော် ပြောစမ်းပါဦးတော်…”
“ဟုတ်တယ်လေ… သာမောင်… နင်ပဲ စိန်အေးကို မအေး… မအေး ဆိုပြီး ခေါ်နေတာ…”
“ဟုတ်လား… ကျုပ်မသိပါဘူးဗျာ… အဖန်ရည်သောက်တာ လည်ချောင်းသီးသွားလို့… အဟွတ်… အဟွတ်…”
သစ်ပင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာသော ကိုရင်ဗလကို ကြည့်ကာ အေးဘုံက လက်မထောင်ပြလိုက်သည်။
“တော်ကြီး… ဘယ်လို လုပ်တာလဲတော့… ကျုပ်လည်း သင်ပေးပါတော်…”
“အေး… ငါလည်း ငါ့ကို သင်ပေးထားတဲ့အတိုင်း လုပ်လိုက်တာဟ…။ အဲ့ အပူးခံရမယ့် လူက ရုတ်တရက် အသိလွတ်သွားတာ ဖြစ်ဖြစ်… လိပ်ပြာငယ်တဲ့ အချိန်ဖြစ်ဖြစ် ဝင်ပူးလို့ ရတယ် ပြောထားတာဟ…။ လုပ်ပုံ လုပ်နည်းကတော့ ငါ သင်ပေးမှာပေါ့…။ သင်ပေးခကတော့ ဟဲဟဲဟဲ…”
သစ်ပင်က သစ်ကိုင်းတွေ လှုပ်နေတာကို ဒေါ်စိန်အေးတစ်ယောက် သတိထားမိပြန်သည်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ လေတိုက်လို့ လှုပ်တာဟုပင် ထင်မှတ်လိုက်သည်။
“အမေ့နားမှာ ရှိကြောင်းကို ထပ်ပြနေတာလား အေးဘုံရေ…”
ကိုရင်သာအေးတစ်ယောက် ရွာနှင့် ရွာပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရှိလျှင် သူ့အနောက်ကို အေးဘုံ လိုက်လို့ရသော်လည်း တခြားနေရာကို သွားရင်တော့ လိုက်လို့ မရ။ အဲ့ဒီက အစောင့်ကောင်တွေက ဝိုင်းတားကြသည်။ အေးဘုံအလောင်းကို မြေမြှုပ်သဂြိုဟ်ပြီးတော့ ကိုရင်သာအေးသည် ညနေဆိုလျှင် တစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာကာ အေးဘုံနှင့် နောက်ဆုံး ရှိခဲ့သည့် ရေတံခွန်လေးဆီ သွားထိုင်ကာ ငိုနေတတ်သည်။ အဲ့လို အချိန်မျိုးဆို အေးဘုံက လိုက်လာခဲ့သည်။ အေးဘုံ စားဖို့အတွက်က လောလောဆယ် မပူရ။ ဒေါ်စိန်အေးက အေးဘုံအတွက်ဆိုပြီး အိမ်ထဲမှာ ထမင်းပန်းကန် ပြင်ပေးထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
တစ်နေကုန် ကိုရင်သာအေးနောက် လိုက်ကာ၊ ညကြတော့မှ ကိုရင်သာအေးအိမ်ကို ဝင်တော့မှ မိမိ နေထိုင်ရာ သစ်ပင်ဆီကို ပြန်လာသည်။ ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကိုရင်ဗလရဲ့ ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် လီးကြီးနှင့် လိုးတာကို ခံရတော့သည်။ ၇ ရက်ကလည်း မပြည့်သေးဘူး။ ၂ ရက်ပဲ လိုတော့သည်။ ကိုရင်ဗလကတော့ သူနှင့်အတူ ရှိနေစေချင်တဲ့ ပုံ။ အေးဘုံကတော့ မနေချင်။ ဒါပေမယ့် ကိုရင်ဗလ လီးကြီးကိုလည်း သူက စွဲမက်နေပြီ ဖြစ်သည်။
၆ ရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ကိုရင်သာအေးသည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း အေးဘုံရဲ့ မြေပုံလေးမှာ ငိုကြွေးပြီး ရွာထဲကို ပြန်လာတော့ အေးဘုံလည်း အနားမှာ ပါလာတော့သည်။ ညကလည်း နည်းနည်း မိုးချုပ်နေပြီမို့ မှောင်စ ပြုနေပြီ ဖြစ်သည်။
“သာအေးရေ… ဟဲ့… သာအေး…”
“ဗျာ… အစ်မ မတင်ရီ…”
“မရီ လို့ပဲ ခေါ်ပါဆို သာအေးရယ်…”
“ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့…”
“နင်လည်း သနားပါတယ်… အခုလည်း ရွာပြင်ကနေ ပြန်လာတာလား…”
“ဟုတ်တယ်…အစ်မ မတင်ရီ… အဲ… မရီ…”
“နင်… အေးဘုံကို တော်တော် ချစ်တာပေါ့နော်…”
“ချစ်တာပေါ့… မတင်ရီ… အဲ… မရီရယ်… ကျုပ်ရဲ့ အချစ်ဦးကိုဗျ…”
“နင်တို့ ရေတံခွန်မှာ ဟိုဟာ လုပ်ကြရင်း အေးဘုံ သေတာဆို…”
“ဟာ…” (ရှက်ဟန်… ဝမ်းနည်းတာတောင် ဘယ်ပျောက်မှန်း မသိတော့ဘူး)
“တကယ်လားဟ…”
“ဟုတ်တယ်… မရီရေ… ကျုပ်တို့ အဲ့နားမှာ လိုးရင်း အေးဘုံ ပိုးထိ သေတာဗျ…”
“ဟယ်… နင်ကလည်း ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ကို ပြောတော့တာပဲ…”
“မရီက အဲ့ဒါကို နားထောင်ချင်တာမလား…”
“ဟီး…”
“ကဲ… ကျုပ်ပြန်တော့မယ်ဗျ…”
“အေးပါ… အေးဘုံ ကိုယ်စား ငါ လုပ်ပေးနိုင်တာ ရှိရင်လည်း ပြောပါ သာအေးရယ်…။ ငါ နင့်ကို သနားလို့ပါ…”
ဒီအပျိုကြီးတော့ အလိုးခံချင်နေပြီ ထင်တယ်လို့ သာအေးအပြင် အေးဘုံပါ တွေးလိုက်မိသည်။ သာအေးကို ရေလာမြောင်းပေး လုပ်နေတဲ့ စကားတွေ မို့လို့။ အေးဘုံလည်း ဒီဘဝကကျွတ်ရင် ဘာဖြစ်မယ် မသိ။ ကိုရင်သာအေးကိုတော့ တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်ဘူး။ သူ့ကိုလည်း အဖော်တစ်ယောက်လောက်နဲ့ ထားခဲ့ရမည်ဟု တွေးတောမိသောကြောင့် အပျိုကြီးနဲ့ လိုးဖို့ လုပ်ပေးလိုက်လျှင် ကောင်းမည်ဟု ထင်မိသွားသည်။ အိမ်ရှေ့ထိ ထွက်လာပြီး စကားလာပြောသော အပျိုကြီး ခြေထောက်ပေါ်ကို ကြွက် ဖြတ်သွားပါတော့သည်။
“အမလေးတော့…”
“မရီ… မရီ… ဘာဖြစ်လဲ…”
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး… ကိုရင်သာအေး… ကြွက်ဖြတ်သွားလို့ပါတော်…”
“ဟင်… မရီ… ကျုပ်ကို ဘယ်လို ခေါ်လိုက်တာလဲ…”
“ဪ… အေးဘုံက တော့်ကို အဲ့လိုခေါ်တာမလား…”
“ဟုတ်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ်… မရီနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ…”
“အေးဘုံကိုယ်စား မရီက ကိုရင်သာအေးကို ပြုစုပေးမလို့ပါ…”
“မလိုပါဘူးဗျာ…”
“တော်… ကျုပ်စကားနားထောင်…။ အခု ကျုပ် ဟိုနေ့က အေးဘုံနဲ့ တော်နဲ့ သွားတဲ့ ရေတံခွန်ကို သွားချင်တယ်… လိုက်ပို့ပေးပါ…”
“ဟာဗျာ… မရီ… ည မိုးချုပ်တော့မယ်ဗျ… ဘာလုပ်မှာတုန်း…”
“လိုက်ပို့မှာသာ လိုက်ပို့ပါတော်…။ တော့်ရဲ့ ဆိုင်ကယ် သွားယူလိုက်…။ကျုပ် စောင့်နေမယ်…”
“ခေါင်းရှုပ်ရတဲ့ အထဲ… ပြီးရောဗျာ… ပြီးရော… ခဏစောင့်…”
သာအေးသည် ဆိုင်ကယ် အမြန်ယူကာ အပျိုကြီး မတင်အေးကို ရေတံခွန်ရှိရာ ခေါ်လာတော့သည်။ လမ်းတလျှောက်လည်း ဘာမှမပြောပဲ တောင့်တောင့်ကြီး ပါလာသည်။ အစပိုင်းတော့ အနောက်ကနေ အေးဆေးလိုက်လာပေမယ့်၊ ခဏကြာတော့ သာအေးကို ဖက်ထားလေသည်။ လက်ကြီးက အေးစက်စက်နဲ့ပေါ့။
“ကဲ… ရောက်ပြီ… မရီ…”
“လာ… လိုက်ခဲ့…”
“ဟာ… ကျုပ်လက်ကို ဘာလို့ ဆွဲတာလဲဗျ… လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်…”
“တော့်ပါးစပ်ပိတ်ပြီး လိုက်ခဲ့ပါတော်…”
“မရီ ထူးဆန်းနေတယ်နော်… ဘာဖြစ်တာလဲ…”
“ဘာမှ မဖြစ်ဘူး…”
ရေတံခွန်အနားက အေးဘုံတို့ လိုးခဲ့ဖူးသော နေရာ အရောက်မှာတော့ ရုတ်တရက် မရီသည် လမ်းလျှောက်နေရာမှ ရပ်လိုက်သည်။
“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ်ကို သေချာကြည့်…”
မတင်ရီပြောလို့ ကြည့်လိုက်တော့မှ သာအေး လန့်သွားသည်။ ဟုတ်သည်။ မတင်ရီ မျက်လုံးကြီးက အသေကြီး။ သို့သော် သူ့ကို နွေးထွေးမှု ပေးမည့်သယောင်၊ အကြင်နာပေးမည့်သယောင် ပေါက်နေသော်လည်း အသေကြီး ဖြစ်နေသည်။ အေးဘုံနှင့်ပင် ခပ်ဆင်ဆင် တူသည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
ထိုစဉ် မပြောမဆိုနဲ့ မတင်ရီသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျီတွေ ထမိန်တွေကို ချွတ်ချပါတော့သည်။ အသက် ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်သောကြောင့် အေးဘုံတို့နှင့် ယှဉ်လျှင် အပျိုကြီးနေရာ ပေးထားပေမယ့် နို့တွေက လုံးဝန်းနေသည်။ အဖုတ်ကလည်း အေးဘုံလို မဟုတ်။ အမွှေးနည်းသည်။ မျိုးရိုးလိုက်တာ ဖြစ်မည်။ သို့မဟုတ် အပျိုကြီး ဘာလုပ်ထားလဲ သူမသိ။
“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ်ကို ကြည့်… ကျုပ် မလှဘူးလား…”
ဂလု (တံတွေးမြိုချသံ)… ပြွတ်… (လျှာသတ်သံ)
“ဟုတ်… လှပါတယ်… မရီ…”
“ဒါဆို ကျုပ်ကို မလိုးချင်ဘူးလား… ကျုပ်ကို မလိုးဘူးလား…”
“မတော်ပါဘူး မရီရယ်…”
“တော်ကသာ မတော်ဘူး ပြောနေတာ… တော့်လီးက မိုးထိ မတ်နေပြီ… ခိခိ…။ ပြီးတော့ တော် ပြောဖူးတယ်လေ…။ လီးနဲ့အဖုတ် မတော်စရာအကြောင်း မရှိဘူး… လိုးရင် တော်မှာပဲ ဆိုပြီးလေ…”
“ဟင်… ကျုပ် မရီကို ဘယ်တုန်းက ပြောဖူးလို့လဲ… ကျုပ် အေးဘုံကိုပဲ ပြောဖူးတာ…”
“ခိ… အင်း… အဲ့ဒီ အေးဘုံကပဲ ကျုပ်ကို ပြောတယ်လို့ မှတ်ထားတော်…။ ကဲ… ပြောနေ ကြာတယ်တော်… ကျုပ်လည်း အချိန်မရဘူး…”
“ဟင်… ဘာဖြစ်လို့လဲ…”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး… ကျုပ်မေးမယ်… ကျုပ်ကို လိုးမှာလား… မလိုးဘူးလား…”
“မရီရယ်… ဒီကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နဲ့ ဒီလောက်ချောတဲ့ မရီကိုမှ မလိုးဘူးလို့ ငြင်းရင် အဲ့လူ ပန်းသေနေတာပဲ ဖြစ်မယ်…”
“သေနာကြီး… အရင်တုန်းကတော့ အေးဘုံမှ အေးဘုံဆို…”
“အဟဲ… ဒါကတော့ ဒီလိုပေါ့… မရီရယ်…”
“ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လိုးတော်…”
ထင်မှတ်မထားအောင်ပင် အေးဘုံ လုပ်နေကြအတိုင်း မတင်ရီသည် ဆံပင်တွေကိုဖြန့်ကာ သာအေးကို လီးစုပ်ပေးတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း သူ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ညှစ်ညှစ်ပြီး လီးကို ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ခဏနေတော့ ပက်လန်လှန်ပြီး သာအေးရဲ့ခေါင်းကို ကိုင်ကာ သူ့အဖုတ်ကို ယက်ခိုင်းတော့သည်။ မတင်ရီရဲ့ အဖုတ်သည် အပျိုကြီး အဖုတ်ဖြစ်သောကြောင့် ပိပိစေ့စေ့လေး ဖြစ်နေသည်။
သာအေးလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး အပေါက်ကျဉ်းလေးထဲ တွင်းစိမ်လို့ လုပ်တော့သည်။ အတင်းထိုးထည့်တော့မှ ဝင်သွားသည်။ တအအ ငြီးတွားသံကနေ သာအေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ နာလို့အော်သံ တအားအား ဖြစ်လာသည်။ မတင်ရီကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို အံ့အားသင့်နေဟန်ဖြင့် ငေးကြည့်နေရာကနေ အဖုတ်ထဲကို လီးထိုးသွင်းချက်ကြောင့် နာတာလား ကျင်တာလား မသိသော ခံစားချက်ကြောင့် နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေတော့သည်။
“ကောင်မလေး… မင်း ပြန်လာတာလား…”
“ဟုတ်တယ်တော့်… ကျုပ်အရင်ဘဝက ရည်းစားကို မိန်းမရအောင် လုပ်ပေးနေတာ… ဟီး…”
“အေး… ကောင်းတာပေါ့…”
“ဒါနဲ့ နင့်အဖုတ်ကလည်း အရည်တွေ ရွှဲနေပါလား…”
“ဒါကတော့ ခုဏက ကိုရင်သာအေးရဲ့ ဆောင့်ချက်ကို ခဏခံလိုက်ရတော့ ထွက်လာတာပေါ့တော့်…”
“ဒါဆို… ငါနဲ့ လုပ်မလား… ကောင်မလေး…”
“တော့် လီးကြီးက အကြီးကြီးတော့်…”
“ဟားဟား… မင်းပဲ ခုဏကပြောပြီး လီးနဲ့ အဖုတ် မတော်တာ မရှိပါဘူးဆို…”
“ခိ… ဒါတော့…”
“ကဲ… လာပါ… ငါ့ခြုံပုတ်ပေါ်ကို တက်လာလိုက်…”
ခြုံပုတ်ပေါ်မှာ အေးဘုံနဲ့ ခြံပုတ်ပိုင်ရှင် အကောင်ကြီးက လိုးနေသလို၊ ရေတံခွန်ဘေးနားက စမ်းချောင်းအစပ် မြက်ခင်းပေါ်မှာလည်း မတင်ရီနှင့် သာအေးတို့ လိုးနေကြသည်။
“သာအေး… ငါတို့ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီရောက်နေတာလဲဟင်…”
“မရီပဲ ကျုပ်ကို ခေါ်လာခိုင်းပြီးတော့…”
“ဒီလိုမျိုး… အဲ… နင် ငါ့ကို လိုးနေတာကရော…”
“မရီ… နေကောင်းပါတယ်နော်…။ ကျုပ်ကို မရီ ကိုယ်တိုင် လိုးခိုင်းတာ…”
“ဟုတ်လား…” (မတင်ရီသည် ဘာဖြစ်မှန်း မသိသော်လည်း သူကြိုက်နေတဲ့ သာအေးနဲ့ အခုလို ဖြစ်တော့ ချော်လဲရောထိုင်ရတော့သည်)
“ဒါဆို ငါ့ကို တသက်လုံး အဲ့လို လုပ်ပေးမှာလားဟင်…”
“ဘာပြောတာလဲ… မရီ…”
“ငါ့ကို… တသက်လုံး လိုးပေးမှာလားလို့…” (အသံက တိုးဝင်သွားသည်)
“မရီ ခံနိုင်တယ်ဆိုရင် ကျုပ်ဘက်က လိုးပေးဖို့ ဝန်မလေးဘူး…”
“တကယ်…”
“တကယ်ပေါ့…။ အခု စကားမများနဲ့ဦး မရီရယ်…။ ကျုပ်လိုးရတာ အားမရဘူး…”
“အေးပါတော်… အေးပါ…”
“ကဲ… ဆောင့်လိုးပြီနော်…”
“အာ… အား… အား…”
လရည်ဝင် အသေခင် ဖြစ်သွားတဲ့ မတင်ရီနဲ့၊ ကန်စရာ ကွင်းရသွားသော သာအေးတို့ လိုးပွဲကတော့ တဖြောင်းဖြောင်း၊ တဖိုင်းဖိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ အေးဘုံလည်း ဟိုအကောင်ကြီးနဲ့ တချီလောက် မျော့နေအောင် လုပ်ပြီး ပြန်လာတော့ သစ်ပင်ပေါ်က စောင့်နေတဲ့ ကိုရင်ဗလက တစ်ခါ ထပ်လိုက်သည်။ ထူးဆန်းသည်က အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်သည် ဘယ်လောက်ပဲ လီးကြီးကြီးနှင့် လိုးလိုး ပြန်ကျုံ့သွားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“သမီးရယ်… မနက်ဖြန် ရက်လည်မှာမို့လို့ အမေ့ကို ပြနေတာလား” ဟု သစ်ပင်ပေါ်က လှုပ်ခါနေသော သစ်ကိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်စိန်အေးတစ်ယောက် ရေရွတ်နေတော့သည်။
မနက်မိုးလင်းတော့ ကိုရင်ဗလက မျက်နှာမကြည်ဘူး ဖြစ်နေသည်။ အေးဘုံနှင့် ခွဲရတော့မည်လေ။ အခု အေးဘုံအိမ်မှာ အာရုံဆွမ်း ဘုန်းကြီးတွေကို ဆွမ်းကပ်နေကြသည်။ ခဏနေလျှင် ရေစက်ချ တရားနာပြီး အမျှဝေတော့မည် ဖြစ်သည်။
“အေးဘုံ… နင် နောက်ဘဝ ဘာဖြစ်မလဲ မသိဘူးနော်…”
“ကျုပ်လည်း အဲ့ဒါကို စိတ်ဝင်စားနေတာတော့်…”
“နင် ငါနဲ့ အတူနေပါလား…”
“မနေနိုင်ပါဘူးတော်…”
“နင် နောက်ဘဝ တိရစ္ဆာန်ဖြစ်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”
“ပေါက်တီးပေါက်ရှာတော်…”
“နင်က သေချာလို့လား…”
“သေချာတော့ ဘယ်သိမလဲတော့်…။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်နိုင်ပါဘူးတော်…”
“ငါတော့ နင့်ကို စွဲနေပြီ… အေးဘုံရ…”
“ဘာစွဲတာလဲ… တော်… တချိန်လုံး ကျုပ်ကို လိုးနေပြီးတော့များ…”
“အဲ့ဒီ လိုးတာကို စွဲတာပေါ့ဟာ…”
“ကျုပ်က တော်နဲ့ နေပါပြီတဲ့… စားစရာ ဘယ်မှာတုန်း…”
“ငါ့မှာ နင်မသိတဲ့ စားကွက်ရှိတယ်…။ တံတွေးတွေ ပြည်တွေ နင် မစားစေရဘူးဟာ… စိတ်ချ…”
“ကျုပ်လည်း တော့်လီးကြီးကို စွဲပါတယ်တော်…”
“ဒါဆိုလည်း နေလိုက်ပါလား… အေးဘုံရယ်…”
ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသော အေးဘုံကို ဗလက ဆွဲလိုက်ပြီး သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မှီလှဲခိုင်းလိုက်ကာ အေးဘုံ အဖုတ်ကို လျှာနဲ့ ယက်ပေးပါတော့သည်။
“အေးဘုံ… နင်… အဲ့လို အယက်ခံရတာ ကြိုက်တာမလား…”
“ဟုတ်တယ်တော့်…”
“နေဦး… ငါ လုပ်ပြမယ်…”
ဗလရဲ့ လျှာတွေလည်း ရုတ်ချည်း အလိမ်လိမ် အခေါက်ခေါက် အစူးတွေနှင့်ဖြစ်ကာ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်နေပါတော့သည်။ အေးဘုံလည်း ငတ်မပြေသည့် ဒီဆားငံရေကို သောက်လို့ မဝ ဖြစ်နေသည်။
“ကိုရင်ဗလ… တော့်လီးကြီးနဲ့ ကျုပ်အဖုတ်ကို လိုးပြီး ခွဲပေးတော်… နာနာလေး လိုးပေး… နေတော့… နေတော့… ကျုပ်ဘာသာ လုပ်တော့မယ်…”
သစ်ကိုင်းပေါ်မှ လှဲနေရာကနေ အေးဘုံသည် ထ ထိုင်လိုက်ပြီး ဗလကို ပက်လက်လှန်စေကာ ထောင်မတ်နေသော ဗလလီးကြီးကို ကိုင်ပြီး အဖုတ်ထဲ သွင်းနေတော့သည်။ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားထက်မှာ ဖြစ်သောကြောင့် လေကလည်း တိုက်ကာ အေးနေသည်။ အေးဘုံတို့က အဝတ်မှ မဝတ်ရတာလေ။ အအေးဘုံထဲက အေးဘုံ ဖြစ်နေတော့သည်။
“ကွယ်လွန်သွားပြီ ဖြစ်သော မအေးဘုံနှင့်တကွ ရှိရှိသမျှ အားလုံး ကြားကြားသမျှ အားလုံး… အမျှ… အမျှ… အမျှ… ယူတော်မူကြကုန်…”
“သာဓု… သာဓု… သာဓု…”
“ကိုရင်ဗလ… ကျုပ် အသံတွေ ကြားနေရတယ်… အမျှဝေနေပြီ ထင်တယ်တော့်…”
“အင်း… သေချာ နားထောင်ရအောင်…”
“ဟော… ကြားပြီ… သာဓု… သာဓု… သာဓု…”
“ဟင်… ကျုပ်တို့ ဘာမှလည်း မဖြစ်ပါလား… နောက်မှ ပြောင်းမယ် ထင်တယ်…”
ထိုစဉ် အိမ်စောင့်တဲ့ကောင်က လှမ်းအော်သည်။
“ဘာမှဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးဟေ့…။ နင်တို့က လီးနဲ့ အဖုတ်နဲ့ စွပ်လျှက်ကြီး သာဓုခေါ်နေတော့ ဘယ်မှာ ရမှာလဲ…။ နင်တို့ကို ရည်စူးပြီး အမျှမဝေသမျှ နင်တို့ ဒီဘဝနဲ့ပဲ နေတော့ဟေ့…”
“ဟင်… ဟုတ်လား… ကိုရင်ဗလ…”
“အင်း… သူပြောတာ ဖြစ်နိုင်တယ်…။ သူက ငါတို့ထက် အစွမ်းပိုရှိတာဆိုတော့…”
“ဒါဆို ကျုပ်တို့ ဘယ်လို လုပ်မလဲတော့်…”
“ဘယ်လိုမှ မလုပ်နဲ့… ဒီအတိုင်းပဲ လိုး… အေးဘုံ… နင် မြင်းစီး တော်တော် ကောင်းတာပဲ…”
“တော်ကတော့လေ… ကဲ… ကျုပ်တို့လည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်တဲ့ အတူတူ… တော် ပြောသလိုပဲ လုပ်တော့မယ်… လာလေရော့…”
သစ်ပင်ပေါ်က လှုပ်ခါသွားသော သစ်ကိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်စိန်အေး ရေရွတ်လိုက်တာကတော့
“ဪ… အေးဘုံ… လွတ်ရာကျွတ်ရာ ဘုံဘဝကို ရောက်မှာမို့လို့ အမေ့ကို နှုတ်ဆက်သွားတယ်နဲ့ တူတယ်…” 😁
ပြီးပါပြီ။