စီမံကိန်းအတွက်ဆိုကာ ခြံခတ်သိမ်းဆည်းသွားတဲ့ လယ်ယာတွေကို ကြည့်ပြီး နန်းကြာညို သက်ပြင်းချမိပြန်သည်။ ဒီလယ်ယာတွေကို အနိုင်ကျင့်သိမ်းယူသွားကတည်းက သူမတို့မိသားစုအပါအဝင် တစ်ရွာလုံး ဒုက္ခရောက်နေရသည်။ လယ်ကလွဲလို့ ဘာမှမလုပ်တတ်သော လယ်သမားတွေ ဘိုးဘွားပိုင်လယ်မြေတွေ မရှိတော့သောအခါ ဘဝပျက်ကြသည်။ အလုပ်အကိုင်အသစ်အတွက် မြို့တတ်သွားတဲ့သူတွေရှိသလို ကြွေးလည်ပင်းနစ်ကာ စီးပွားပျက် အပူမီးတောက်နေသော သူမတို့တွေလည်းရှိသည်။ ရွာဦးစေတီလေးတွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်နေရင်း သက်ပျင်းအထပ်ထပ်ချမိသည်။ ရောက်ရှိလာမဲ့ မနက်ဖြန်တိုင်းကို ကြောက်မိပါသည်။ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ပင် သူမအိမ်ပြန်ခဲ့သည်။
ခြောက်ကပ်နေသော အိမ်ဝိုင်းလေးအတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ဝမ်းနည်းစိတ်က ကြီးစိုးလာပြန်သည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်ခန့်ကထိ သူမတို့လယ်ယာလေးနဲ့ မချမ်းသာပေမဲ့ ချောင်လည်စွာ နေထိုင်နိုင်ပါသည်။ လယ်ယာတွေ အသိမ်းခံရပြီးနောက်မှာ မိခင်ဖြစ်သူက နှလုံးရောဂါဖြင့် ဦးစွာ ဆုံးပါးသွားသည်။ နောက် အကြွေးတွေ များများလာတော့ ဖခင်ကြီးလည်း စိတ်ဓာတ်ကျကာ မိမိကိုယ်ကို သက်သေသွားသည်။ အသက် ၂၁ နှစ်အရွယ် အပျိုမလေး နန်းကြာညိုတစ်ယောက်သာ ဒုက္ခတွေနဲ့ ကျန်ခဲ့သည်။
နန်းကြာညိုက အသက် ၂၁ နှစ်အရွယ်ခန့်ရှိပြီမို့ အဝေးသင်နဲ့ ဘွဲ့ရပြီးသား။ သို့ပေမဲ့ ရွာမှာပင် မိဘတွေနဲ့ ဒိုးတူဘောင်ဖက် လုပ်ကိုင်ကာနေသဖြင့် တခြားအလုပ်လည်း မလုပ်တတ်။ ကျေးရွာသူမို့ ယက္ကန်းခတ်တာ စက်ချုပ်တာတွေ လုပ်တတ်ပေမဲ့ အရင်းအနှီးကမရှိ။ သူများဆီဝင်လုပ်ပြန်လျှင်လည်း စားဖို့လောက်သာရသည်မို့ အခက်တွေ့နေရှာသည်။
ည ၈ နာရီထိုးလောက်ကြတော့ အိမ်ရှေ့မှာ ကားတစ်စီးလာရပ်သည်။ သူမကြောက်ရွံ့နေတဲ့ အရာက နေ့မကူးခင် ညဦးပိုင်းကတည်းက ရောက်လာပြီ။ ခဏအကြာမှာ ခြံထားခါးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တွန်းဖွင့်သံနှင့်အတူ အိမ်ပေါ်ကို မိန်းမတစ်ယောက် ယောက်ျားတစ်ယောက် တက်လာသည်။ အမျိုးသမီးမှာ ဒေါ်နှင်းဆီဖြစ်ပြီး သူမတို့ရဲ့ အကြွေးရှင်လည်းဖြစ်သည်။ ဘေးကပါလာတာကတော့ သူ့ခင်ပွန်း ရွာလူမိုက် မိုးသီး ဖြစ်သည်။
အပေါ်ရောက်တော့ ခုံမရှိတဲ့ သူမတို့ရဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေတဲ့ သူမရှေ့ စာရွက်တစ်ရွက် ချပေးသည်။ စာချုပ်ပါ ။ သူမတို့ရဲ့ အိမ်ကိုပေါင်ပြီး ပိုက်ဆံချေးထားတဲ့ စာချုပ်ပါ။
“စာချုပ်သက်တမ်းပြည့်ပြီဆိုတော့ သူဌေးက မင်းအိမ်ကို တရားဝင်သိမ်းလိုက်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ အိမ်သိမ်းလိုက်ရင်တောင် အကြွေးတွေက ကျန်နေတုန်းပဲ…….။ မင်းဘယ်လိုရှင်းပေးမှာလဲ……။”
“ကျွန်မမှာ ပေးစရာ တစ်ပြားမှ မရှိပါဘူးရှင်… တောင်းပန်ပါတယ်။”
“ကဲ အဲ့တာဆိုလည်း မရှိရှိတဲ့ မင်းကိုပဲ အကြွေးအတွက် သိမ်းသွားရမှာပေါ့…..။”
ဒေါ်နှင်းဆီစကားကြောင့် နန်းကြာညို မျက်လုံးလေးပြူးကာ
“အဲ့လိုတော့ မလုပ်ကြပါနဲ့ရှင် ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်……”
ဟူ၍ အသနားခံပေမဲ့ ဒေါ်နှင်းဆီက ဂရုမစိုက် သူ့လက်ကိုင်အိတ်ထဲ အသင့်ယူလာတဲ့ လက်ထိပ်လေးနဲ့ နန်းကြာညိုရဲ့ လက်တွေကို လက်ပြန်ခပ်လိုက်သည်။ အဖြစ်အပျက်က မြန်ဆန်လှသလို ဒေါ်နှင်းဆီ ဒီမျှထိ လုပ်လိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ်ထားသဖြင့် နန်းကြာညိုလေးခင်မျာ ရုန်းချိန်ပင် မရလိုက်ရှာ။ သူမအော်ဟစ်ရန် အကြံနှင့် ပါးစပ်ဟလိုက်သည်နှင့် ဒေါ်နှင်းဆီက လက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည်ကို ထိုးထည့်လိုက်ရာ ဝူးဝါးနှင့် မပီမသ သံသံလေးတိုးတိုးသာ ထွက်လာသည်။ မျက်ရိပ်ပြလိုက်တော့ မိုးသီးက နန်းကြာညိုကို ချီမကာ ကားနောက်ခန်းထဲထည့်ပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာသည်။
“နှင်းဆီ…. နင်သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ။ ရွာသားတွေ သိသွားရင် မလွယ်ဘူးနော်……”
“ရတယ် ငါဒီညတွင်းချင်း မြို့တက်ပြီး ဦးမင်းညိုဆီကို ရောင်းလိုက်မယ်။ နင် ဒီအိမ်မှာစောင့်နေ…..။ ရွာသားတွေမေးရင် သူ့အမျိုးတွေဆီ ညတွင်းချင်း ထွက်သွားတယ်လို့ပြော…..။”
ဟုမှာကာ ကားပေါ်တက်ကာ မောင်းထွက်လာသည်။ ဦးမင်းညိုဆိုတာ ရွာနဲ့မနီးမဝေးမြို့က အသက် ၃၅ နှစ်အရွယ် သူဌေးတစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်။ ခရိုနီတွေ အာဏာပိုင်တွေနဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိသူမို့ အရှိန်အဝါလည်း ကြီးသည်။
ဦးမင်းညိုတို့အိမ်ရောက်တော့ ၁၀ နာရီထိုးနေပြီ။ ကြီးကျယ်လှတဲ့ အိမ်ကြီးထဲက ဧည့်ခန်းမှာ သူမတို့က မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး နန်းကြာညိုကတော့ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေမိသည်။
“ကိုမင်းညို တစ်ယောက်လိုတယ်ဆိုလို့ လာပို့တာ……”
ဦးမင်းညိုဆိုသည့် ရုပ်ရည်သန့်သန့်နဲ့ လူကြီးက သူ့ရဲ့ မျက်လုံးအေးကြီးတွေနဲ့ သူမကို စွေကြည့်ကာ
“နောက်ကြောင်းကော ရှင်းရဲ့လား ဒေါ်နှင်းဆီ….”
“ရှင်းပါတယ် သူကမိဘမဲ့ပါ…..။ ကျွန်မကို အကြွေး မဆပ်နိုင်လို့ သိမ်းလာတာ…..။”
“ကောင်းပြီလေ ဈေးပြော……”
“ဈေးကတော့ ကျပ်…… ပဲပေးပါ။”
ဦးမင်းညိုက ဘာမှမပြောပဲ စဉ်းစားနေသသည်။ ဒေါ်နှင်းဆီက ထပ်၍
“များတယ်ထင်လို့လား…..။ အပျိုစင်လေးနော်။ နောက်ကြောင်းလည်း ရှင်းတယ်။ အရင်လူတွေလို ပြန်လွှတ်ပေးစရာလဲ မလိုဘူး။ စိတ်တိုင်းကျ ပုံသွင်းပြီး တစ်သက်လုံး ဥထားလို့ရတယ်။”
ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို အတိုင်းသား ကြားနေရတော့ နန်းကြာညိုရဲ့ ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းမှုက လှိုက်တက်လာတယ်။ လူသားစင်စစ်ဖြစ်ပါလျှက် ရောင်းကုန်တစ်ခုလို ရောင်းဝယ်နေကြသည်လေ…..။ မကြာခင်မှာ ဈေးတည့်သွားပြီမို့ ဦးမင်းညိုထံ လက်ထိပ်သော့ကို အပ်ကာ ထွက်ခွာသွားလေပြီ။ ဒီတော့မှ ဦးမင်းညိုက ခပ်ကျုံကျုံ့လေးထိုင်ကာ ငို ကြွေးနေသော နန်းကြာညိုကို ကြည့်သည်။ အသားဖြူဖြူနှင့် လှရက်သည့် မိန်းကလေး ထိရက်စရာပင်မရှိ။ သို့သော် ပေးလိုက်ရသည့် ပိုက်ဆံနှင့်တန်အောင် ထိရပေမည်။
ထို့ကြောင့် ထိုင်ရာမှထကာ နန်းကြာညိုကို လက်မောင်းကနေဆွဲပြီး အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွင်းရသည်။ နောက် ကုတင်ပေါ် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပစ်တင်ကာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေသော သူမပါးစပ်ထဲက စို့ထားတဲ့ အဝတ်ကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ နန်းကြာညိုလည်း အသက်ကို ဝအောင်ရှူရသည်။ နောက် ဦးမင်းညိုကို အသနားခံဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ သူမပါးစပ် မဟရခင် ဦးမင်းညိုက ကပ်ကြေးတစ်လက်ကိုယူကာ သူမရဲ့ အဝတ်တွေကို အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ညှပ်ဖြဲလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် အဝတ်အစားဟူ၍ တစ်စမှမကျန်အောင် ဖယ်ရှားပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အဝတ်တွေချွတ်လိုက်ကာ ဦးမင်းညိုက မလုပ်ပါနဲ့ဟု တောင်းပန်နေသော နန်းကြာညိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။
လက်တွေကလည်း ငြိမ်ငြိမ်မနေ……။ တင်းရင်းလှပသော နန်းကြာညိုရဲ့ ရင်အစုံကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်နေသည်။ နောက်တော့ ဘယ်ဘက်ရင်အုံ့ကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံ့စို့သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိပေးသည်။ နန်းကြာညိုတစ်ယောက် မအော်ဟစ်နိုင်တော့ ။ လက်ထိပ်ခတ်ခံထားရသည်မို့ ကိုယ်ပေါ်က အထိအတွေတွေကို အလိုမတူစွာခံယူရင်း ထွန့်ထွန့်လူးနေရှာသည်။ နောက်တော့ ဦးမင်းညိုက သူမရဲ့ ရွှေကြုပ်ကလေးကို လျှာနဲ့ ပြုစုပေးပြန်သည်။
“အင်း…. ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ… အား…”
ဟုသာ ညည်းရင်း နေရရှာသည်။ ခဏနေတော့ ဦးမင်းညိုကာ နန်းကြာညိုကို ဆံပင်တွေဆွဲကာ ဒူးထောက်စေပြီး ခပ်ဟဟပွင့်နေတဲ့ သူမရဲနှုတ်ခမ်းတွေထဲကို သူ့ရဲ့ လိင်တံကြီးထိုးသွင်းကာ စုပ်စေသည်။ အလိုမတူပေမဲ့ ရုန်းလည်း မရုန်းနိုင်တာမို့ ခိုင်းသမျှကို ရွှံ့ရှာစွာ လုပ်ရသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် နန်းကြာညိုကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲကာ သူ့ရဲ့လိင်တံကို အပျိုစင်ရွှေကြုပ်ကလေးထဲ ထိုးသွင်းကာ သူမရဲ့ စင်ကြယ်မှုကို စားသုံးလိုက်တော့သည်။
————————————————
ခပ်သန့်သန့် ဘီယာဆိုင်ကလေးရဲ့ သီးသန့်ခန်းတစ်ခုတွင် မင်းညိုတို့ မိတ်ဆွေသုံးယောက် ဘီယာသောက်နေကြသည်။
“ကိုမင်းညို အစ်ကို့ဆီမှာ ဒေါ်နှင်းဆီ ဆီက အသစ်လေးတစ်ယောက် ဥထားတယ်ဆို……”
သောက်ရင်းစားရင်း ကိုရဲဝေက မေးခြင်းဖြစ်သည်။
“အေးကွာ… ရုပ်ရည်သနားကမားလေးဆိုတော့ သူ့ဆီမှာဆို ဖာတန်းရောက်သွားမှာစိုးလို့ ခေါ်ထားတာ…..”
“အံမာ မသိရင် သူကပဲ အလှထိုင်ကြည့်နေကြတာပဲ…..”
ကိုမင်းညိုရဲစကားကြောင့် မြတ်မိုးက ပြောပြီးရယ်သည်။ ရဲဝေနဲ့ ကိုမင်းညိုလည်း လိုက်ရယ်ကြသည်။
“ဒါကတော့ကွာ ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်ထားရတာဟ။ တန်အောင်တော့ သုံးပေးရမှာပေါ့”
“ကျွန်တော်တို့ကိုလည်း မျှဦးလေဗျာ……”
“ဟေ့အေး မမျှသေးဘူး…….”
“ဟာ တွန့်တိုနေပါလား…. ကောင်မလေးက တော်တော်လှတယ်ထင်ရဲ့… ဘာလဲ မမနွယ်ကို မယူခင်ကတည်းက ရာထူးတိုးထားပေးမလို့လား”
မြတ်မိုးစကားကြောင့် ကိုမင်းညို နန်းမြနွယ်ကို ဖြတ်ကနဲ သတိရမိသည်။ မကြာခင် သူနဲ့ လက်ထပ်တော့မဲ့ သူ့ချစ်သူ ကျောင်းဆရာမလေး။ သူ့ထက် ၇ နှစ်လောက် ငယ်သည်။ မြတ်မိုးတို့ကတော့ သူနဲ့ မိတ်ဆွေတွေဆိုပေမဲ့ နန်းမြနွယ်ထက်တောင် ၃ နှစ်လောက် ငယ်သည်။ ၂၅ နှစ်အရွယ် ချာတိတ်တွေပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ ၂ ယောက်လုံး အိမ်ထောင်ရှင်တွေ……။
မြတ်မိုးက သူ့ထက် ၂ နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ ယဉ်မင်းစင်ဆိုသည့် ဆရာဝန်မတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ထားသည်။ နောက် ကိုယ်ပိုင်ဆေးရုံ နှစ်ခုလောက်လည်း ဖွင့်ထားနိုင်သဖြင့် အရေးကြီးသည့် ကေ့တွေကလွဲပီး သိပ်အလုပ်လုပ်စရာမလို….။ ရဲဝေကတော့ သူနဲ့ရွယ်တူ မြမြဦးဆိုသည့် ကောင်မလေးနှင့် လက်ထပ်ထားသည်။ ရဲဝေက မြမြဦးကို အလုပ်မလုပ်စေပဲ အိမ်မှာပင်ထားကာ သူ့ဘာသာ ပိုက်ဆံရှာသည်။ သုံးယောက်လုံးက စိတ်တူ ကိုယ်တူတွေမို့ gtalk မှတစ်ဆင့် ပေါင်းမိသွားခြင်း ဖြစ်သည်။
“ငါစဉ်းစားထားတာ တစ်ခုရှိလို့ကွ……”
“ဘာများလဲ ကိုမင်းညို…….”
“ဒီလိုကွာ မြတ်မိုး မင်း မမစင်နဲ့ သဘောတူညီမှုရပြီးသွားပြီပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကို ပုံသွင်းလို့ အဆင်ပြေလား……..”
မြတ်မိုးက ခေါင်းခါသည်။
“မရဘူး ကိုမင်း…..။ သူမျက်ရည်လေး နည်းနည်းဝဲသွားရင်ကို ကျွန်တော့်မှာ နေစရာနေရာ မရှိတော့ ဘာမှဆက်မလုပ်ဖြစ်ဘူး။ သူကတော့ ပြောရှာပါတယ်။ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပါတဲ့။ ကျွန်တော်ကတော့ မလုပ်ရက်တော့ဘူး….”
မင်းညိုက ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့် လုပ်သည်။ နောက်တော့ ရဲဝေကို မေးငေါ့ပြကာ
“မင်းကော သူ့လိုပဲမှတ်လား……”
ရဲဝေလည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
“ငါနဲ့နွယ်ဆိုလည်း အဲ့လိုပဲဖြစ်မှာ။ သူ့တို့ကို ငါတို့က အရမ်းချစ်တော့ မထိရက်မကိုင်ရက် ဖြစ်နေတာလေ။ ငါကြံထားတာက ကောင်မလေးကို စိတ်ကြိုက်ပုံသွင်းပေးပြီးရင် သူ့လက်ကို ငါတို့မိန်းမတွေ အပ်လိုက်မလားလို့…..”
မင်းညိုစကားကြောင့် ကျန်နှစ်ယောက်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ရဲဝေက
“ဖြစ်ပါမလား အစ်ကိုရာ။ ကောင်မလေးက အစ်ကို့ကို နာနေမှာနော်။ တော်ကြာ ကလန်ကဆန်တွေလုပ်ပြီး သစ္စာဖောက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…..”
“ဒီအတိုင်းတော့ လွတ်ပေးလိုက်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ငါက သူ့ကို စိတ်ကြိုက်ပုံသွင်းပေးဦးမှာပါ။ ကိုယ့်ချစ်သူကိုသာ မထိရက်တာ သူစိမ်းမိန်းကလေးကတော့ လာထားပဲ ဟားဟားဟား……”
“ကဲအောင်မြင်ပါစေဗျာ…….”
“ခွပ်။”
ဘီယာခွက်တွေကို ဖန်ခွက်ချင်းတိုက်ကာ တစ်ကျိုက်ထဲ မော့ချလိုက်ကြသည်။
______________________________
လူခေါ်ဘဲလ်ကို နှိပ်ပြီး ခဏအကြာ အတွင်းသစ်သားတံခါးကို ဖွင့်သံနှင့်အတူ နန်းကြာညို တံခါးဝမှာ ပေါ်လာသည်။ မင်းညိုကိုမြင်တော့မှ ဘာဂျာတံခါးကို ဖွင့်ပေးသည်။ သူအထဲရောက်တော့ သူဝယ်လာတဲ့ ကြာဇံကြော်ထုပ်ကို ယူကာ အမြင့်တစ်နေရာမှာ ခဏတင်ထားသည်။ နောက် သူ့ခြေရင်းတွင် ဒူးတုပ်ထိုင်ချကာ သူ့ဝတ်ထားတဲ့ ဖိနပ်ကို တရိုတသေ ချွတ်ပေးရသည်။ ပြီးတော့မှ သူ့ကို လမ်းဖယ်ပေးရင်း တံခါးဝဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်နေသည်။
အိမ်နေရင်းမို့ တီရှပ်အနွမ်းတစ်ထည်နဲ့ လုံချည်တစ်ထည်ကို ဝတ်ဆင်ထားသော နန်းကြာညိုက ခပ်နွမ်းနွမ်းလေး လှနေသည်။ လည်ပင်းမှာ တပ်ပေးထားသော ကော်လံလေးက သံကြိုးလေးက တွဲလောင်းလေးကျနေသည်က သူ့ကို ဆွဲဆောင်နေသည်။
“ကဲ မင်းစားလိုက်ဦး ပြီးရင် အခန်းထဲလာခဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့…….. ကျေးဇူးပါရှင့်…….”
အထုပ်လေးဆွဲကာ နန်းကြာညိုက ထမင်းစားခန်းထဲမှာ စားသောက်ရသည်။ နောက် ပန်းကန်တွေကို တစ်ခါတည်းဆေးကာ မင်းညိုရှိရာ အခန်းကို တက်ခဲ့သည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ မင်းညိုက သူမအဝတ်တွေကို ချွတ်စေသည်။ ထူးတော့မထူးဆန်းပါ။ ညတိုင်းနီးပါး ခံနေရတာမို့ ငြင်းလည်းမငြင်းရဲသည်မို့ သူ့စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပေးရသည်။ လည်ပတ်ကိုပါ ချွတ်ပေးပြီး ကုတင်ပေါ်ထိုင်စေကာ လက်ပြန်ကြိုး တုပ်သည်။ လက်ကောက်ဝတ်တွေ သာမက ရင်ဘတ်တွေ လက်မောင်းတွေပါ တုပ်ထားသဖြင့် ရုန်းဖို့မပြောနဲ့ လှုပ်ပင်မလှုပ်သာ။
မင်းညိုက သူမကို ကုတင်ပေါ်တင်လျှက် အိပ်စေသည်။ နောက်တော့ မင်းညိုလည်း ဘေးနားမှာ လှဲချကာ နန်းကြာညိုရဲ့ ကောက်ညှင်းထုပ်ကိုယ်လုံးလေးကို ပွတ်သပ်ဖက်ယက်ရင်း အိပ်သွားသည်။ နန်းကြာညိုမှာသာ မလူးသာ မလွန့်သာနှင့် ရင်တဖိုဖိုဖြစ်ကာ အိပ်မပျော်ဘဲရှိသည်။
နောက်ရက်တွေကစပြီး နန်းကြာညိုကို မင်းညိုက စိတ်ကူးရှိသလို ပုံသွင်းသည်။ အရင်လို အိမ်ထဲမှာပဲ ချုပ်နှောင်ထားတာမျိုး မဟုတ်တော့ဘဲ အပြင်တွေ ဘာတွေလည်း လွှတ်တတ်သည်။ အဲ အမှားတစ်ခုခု ကျူးလွန်မိလျှင်လည်း ကျောကော့အောင် အရိုက်ခံရတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် နန်းကြာညိုက အမှားတွေ မလုပ်ရဲ။ ကားမောင်းသင်ပေးသည်။ စိတ်ပညာ စာအုပ်တွေ ဖတ်ရသည်။ ကြိုးတုပ်ကြိုးချည် ပညာသင်ရသည်။ တစ်ခါတစ်ခါတော့ မင်းညိုကို လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖျော်ဖြေပေးရသည်။
တစ်နေ့တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ကာ မင်းညိုက နန်းကြာညိုကို ပြောသည်။ အဓိကကတော့ သူတို့သုံးယောက် တိုင်ပင်ထားသောကိစ္စကို အကောင်အထည်ဖော်ရန်ပင်။ သုံးနှစ်တိတိ လုပ်ပေးရမည်။ ငွေဝယ်ကျွန်တစ်ယောက်လို မဟုတ်ပဲ လခလည်းပေးမည်။ သုံးနှစ်ပြည့်လျှင် လွတ်လပ်ခွင့်ပေးမည်ဟု ဆိုသဖြင့် နန်းကြာညို ဝမ်းသာသွားသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့အစီအစဉ်ကို လက်ခံလိုက်သည်။
သိပ်မကြာခင်မှာပင် မင်းညိုတစ်ယောက် သူ့ချစ်သူ နန်းမြနွယ်နဲ့ လက်ထပ်လိုက်သည်။ လက်ထပ်ပြီး မင်္ဂလာဦးည သတို့သား သတို့သမီး ချစ်ရည်လူးကြသည်။ ပုံမှန်ပင် ။ နောက်နှစ်ရက်လောက် နှစ်ဦးသား သာမာန်ဘဝမှာ နေထိုင်ကြသည်။ သုံးရက်မြောက် တနင်္လာနေ့……။ နန်းမြနွယ်တစ်ယောက် မင်းညိုအတွက် အဝတ်တွေ ထုပ်ပေးရင်း စောင့်နေသည်။ မကြာခင်ကြုံရမဲ့ ဘဝသစ်အတွက် ရင်တွေခုန်နေသည်။ မင်္ဂလာဦးညကပင် ဒီလောက် ရင်မခုန်ခဲ့ ။
မကြာခင်မှာပင် မင်းညိုက ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာကာ အင်္ကျီအဝတ်အစားတွေ ဝတ်ဆင်သည်ကို စောင့်ပြီး နှစ်ဦးသား ထမင်းစာခန်းသို့ ဆင်းလာကာ နန်းကြာညို ပြင်ပေးထားသော မနက်စာကို သုံးဦးသား စားလိုက်ကြသည်။ စားပြီး ကော်ဖီသောက်နေချိန် မင်းညိုက
“နွယ်……”
“ရှင်… ကို….”
“ဒီနေ့ နွယ့်အတွက် ဘဝသစ်စပြီနော်… နွယ် အဆင်ပြေပါ့မလား……”
“ပြေမှာပါ နွယ်လည်း အဲ့လို နေချင်ပါတယ်…”
နန်းမြနွယ်ရဲ့ လိုက်လျောမှုကြောင့် မင်းညို ကျေနပ်စွာ ပြုံးသည်။ ထို့နောက် နန်းကြာညိုကို ကြည့်ကာ
“ကဲ ကြာညို … နွယ့်ကို မင်းလက်အပ်လိုက်ပြီ။ အခုကစပြီး မင်းက သူ့အထိန်းတော်ပဲ။ စိတ်တိုင်းကျ ထိန်းကျောင်းပေတော့….”
“စိတ်ချပါ အစ်ကို……”
“ကဲ.. ကို အလုပ်သွားတော့မယ် နွယ်”
ဟုဆိုသဖြင့် နန်းမြနွယ်က အိတ်ကလေးကိုင်ကာ ကားရှိရာသို့ လိုက်ပို့သည်။ မင်းညိုက သွားခါနည်း နွယ့်နဖူးလေးနမ်းကာ
“လိမ်လိမ်မာမာနေနော် နွယ်…။ ကြာညိုက အရိုက်ကြမ်းတယ်”
“အင်းပါ ကိုရဲ့ စိတ်ချပါ”
ကားလေးထွက်သွားတော့ မြနွယ် ထမင်းစားခန်းထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့တော့ ကြာညိုတစ်ယောက် ပန်းကန်တွေ သိမ်းနေတာနဲ့တိုးသည်။ သူမရောက်နေမှန်းသိတော့ ကြာညိုက လှည့်ကြည့်သည်။ မြနွယ်က ကြာညို့ထက်စာရင် ၇ နှစ်လောက်ကြီးသည်။ သို့ပေမဲ့ အရပ်အနည်းငယ်ပုကာ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း သေးသေးကျစ်ကျစ်လေးဆိုတော့ အသက်ကြီးသည်ဟု မထင်ရ…….။ ထိုခန္ဓာကိုယ်အလှကို မျက်နှာအလှနဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေ ထည့်ပေါင်းလိုက်တော့ မြနွယ်ကို တော်တော်လှတဲ့ မိန်းမဟု ကြာညို မှတ်ချက်ချမိသည်။
“ကျောင်းသွားဖို့ ပြင်တော့လေ မမ….။ ၈ နာရီ ထိုးနေပြီ”
နွယ်လည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ အိပ်ခန်းပြန်ပြီး အိပ်ခန်းနဲ့ တွဲလျှက် ရေချိုးခန်းမှာ ရေမိုးချိုး ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ အပြင်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ ကြာညိုကို တွေ့သည်။ မြနွယ်က ကျောင်းဝတ်စံနဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေသလို ကြာညိုက ရင်ဖုံးအင်္ကျီအစိမ်းရောင် ဝမ်းဆက်နဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ နောက်တော့ အိမ်တံခါးတွေပိတ်ကာ ကြာညိုက မြနွယ်ကို ကျောင်းလိုက်ပို့ဖို့ ပြင်သည်။ ခြံတံခါးကို ပိတ်ပြီး ကားထဲ ပြန်ဝင်လိုက်တော့ driver ခုံဘေးမှာ အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ ထိုင်နေတဲ့ မြနွယ်ကို seat belt ပါတ်ပေးပြီး ပါးလေးကို လိမ်ဆွဲကာ
“အမြဲ ခါးပါတ်ပါတ်ရမယ်။ နောက်တစ်ခါဆို သတိမပေးဘူးနော် အပြစ်ပဲပေးမှာ….”
ကြာညိုကပြောတော့ မြနွယ်က ပြုံးပြုံးလေး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ ကြာညိုလည်း ကားကို ကျင်လယ်စွာ မောင်းထွက်လာကာ ကျောင်းအရင်ပို့ပေးပြီး ဈေးသို့ဝင်လိုက်သည်။
_____________________________
ညနေ ၃ နာရီလောက်ကြတော့ ကြာညိုက မြနွယ်ကို သွားကြိုကာ ကြိမ်လုံးတွေးရောင်းတဲ့ ဆိုင်ရှေ့ ရပ်ပေးသည်။
“ကဲ… မမနွယ်… သွား…. မမအမှားလုပ်ရင် ရိုက်ဖို့ ကြိမ်လုံးငါးချောင်းလောက် ဝယ်ခဲ့…..”
သူမစကားအတိုင်း မြနွယ်တစ်ယောက် ပိုက်ဆံအိတ်ကလေးကိုင်ကာ ဆိုင်ထဲဝင်သွားပြီး မိမိအရိုက်ခံဖို့ ကြိမ်လုံးကို မိမိကိုယ်တိုင် ရွေးဝယ်ရပါတော့သည်။ ဆိုင်ရှင်ကတော့ ဆရာမတစ်ယောက် ရိုးရိုးတန်းတန်း ကြိမ်လုံးလာဝယ်သည်ထင်ကာ ရိုက်လို့ကောင်းတဲ့ ကြိမ်လုံးတွေ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ နှစ်ဦးသာ ဘာမှစကားမဆိုဘဲ အိမ်ပြန်ဖြစ်ကြသည်။
အိမ်ရောက်တော့ ခြံတံခါးတွေ အိမ်တံခါးတွေ အရင်လုံအောင် ပိတ်ပြီး ကြာညိုက အဝင်ဝနားက ချိတ်မှာ ချိတ်ထားတဲ့ လည်ပါတ်လေးကို ဖြုတ်ကာ မြနွယ်ကို ပေးသည်။
“လည်ပင်းမှာ ပါတ်လိုက်မမ ။ အဲ့တာ မမရဲ့ အမှတ်အသားပဲ။ ကျောင်းသွာချိန် အပြင်သွားချိန်ကလွဲရင် အမြဲဝတ်ထားရမယ်။ နားလည်လား…….။”
မြနွယ် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ကြာညိုက အားသိပ်မထည့်ပဲ မြနွယ်ရဲ့ပါးကို ခပ်စပ်စပ်လေး ရိုက်လိုက်သည်။
“ပါးစပ်က ပြောစမ်း…….”
“ဟုတ်ကဲ့ နားလည်ပါတယ်ရှင်…….”
“အေး အဲ့တာဆို လည်ပင်းမှာ ပါတ်လိုက်တော့……..”
“ဟုတ်ကဲ့……..”
မြနွယ်လည်း လည်ပါတ်ကလေးကို သူမရဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့မှာ နေသားတကျ ပါတ်လိုက်သည်။ အဖြူအစိမ်းရယ် လည်ပါတ်ကလေးရယ် ပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ အသစ်စက်စက် အိမ်ထောင်ရှင် ဆရာမလေးမှာ အလှကြီးလှနေတော့သည်။ ထို့နောက် ကြာညိုက မြနွယ်ကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီ သူတို့ လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ကို လက်ညိုးထိုးပြကာ
“မနက်တိုင်း နိုးတာနဲ့ တစ်ခါတည်း ရှင်းခဲ့ရမယ်နော် မမ…။ နောက် ကိုမင်းညိုရဲ့ ဝေယဝစ္စမှန်သမျှ သေးသေးလေးက အစ မမအကုန်လုံး လုပ်ပေးရမယ်။ အခန်းဘေးက သန့်စင်ခန်းတွေလည်း အမြဲ သန့်ရှင်းနေရမယ် ကြားလား……”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်……”
ပြောနေရင်း ကြာညိုက မြနွယ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မြနွယ်က မတ်တပ်ရပ်ရင်း လက်တစ်ဖက်ကို ဘေးချထားက ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လက်မောင်းကို ကိုင်ထားသည်။ ကြာညိုက မြနွယ်ရဲ့ အနောက်မှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း မြနွယ်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ဆွဲယူပြီး လက်ကောက်ဝတ်တွေကို တစ်ခုပေါ်တစ်ခု ထပ်ထားစေသည်။ နောက် ခါးကိုလည်း မတ်စေသည်။
“နောက်တစ်ခါ တစ်ခုခုပြောလို့ နားထောင်နေရင် ဒီပုံစံအတိုင်းပဲ ရှိနေရမယ်……”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်”
“ကဲ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်တော့”
ဟုဆိုကာ ကြာညို ပြန်ထွက်သွားသည်။ မြနွယ်လည်း ပထမဆုံးအနေနဲ့ ကုတင်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်ပြင်သည်။ ပြီးတော့ အခန်းသန့်ရှင်းရေးကို တစ်ခုပြီး တစ်ခု လုပ်ဆောင်ကာ ကျောင်းဝတ်စုံကို ချွတ်၍ ရေလဲထဘီကို ရင်လျှားကာ ကို မင်းညိုရဲ့ အဝတ်တွေကို လျှော်လိုက်သည်။ နောက် မစိုတစို ဖြစ်နေသော ထိုရေလဲထဘီရင်လျှားလျှက်နှင့်ပင် အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းကာ အနောက်ဘက်က အဝတ်လှမ်းတဲ့နေရာမှာ အဝတ်လှမ်းသည်။ လှမ်းပြီး ရေမိုးချိုးရန် အပေါ်ပြန်တက်ချိန်……
“မမ ရေချိုးတော့မလို့လား…”
“အင်း ဟုတ်တယ် ကြာညို…….. မမ ကြာညို ပြောထားတာတွေ လုပ်ပြီးသွားပြီ……”
“အဲ့တာဆို ရေမချိုးနဲ့ဦး….. ရေချိုးခန်းထဲမှာ ခဏစောင့်နေ…. ကြာညို…. တက်လာခဲ့မယ်။ သြော် ဒူးထောက်ရင်း စောင့်နေနော်…..”
ပြောပြီး သူမအခန်းထဲ ဝင်သွားသဖြင့် မြနွယ်လည်း သူမတို့ရဲ့ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ပြန်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ရင်း စောင့်နေလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် နမ်းကြာညိုလည်း ရင်လျှားလျှက် ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာသည်။ ကြာညို ဝင်လာမှန်းသိတော့ မြနွယ်က ဒူးထောက်နေရာမှ မော့ကြည့်သည်။ သူကို ကြည့်နေသော ကြာညို့ရဲ့ စူးရှရှ အကြည့်ကြောင့် အောက်ပြန်ငုံ့နေသည်။ ကြာညိုကာ မြနွယ်ကို မတ်တပ်ထရပ်စေသည်။
“ရေလဲထဘီကို ချွတ်ပြီး ကြိုးတန်းပေါ်တင်လိုက်မမ……။”
ကြာညိုရဲ့ စကားကို မလွန်ဆန်နိုင်ပဲ မြနွယ် သူမရဲ့ ရေလဲထဘီကို ချွတ်ကာ ကြိုးတန်းပေါ် တင်လိုက်သည်။ နောက် သူမရဲ့ ဖွံ့ဖြိုးလှပတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အနိုင်နိုင်ဖုံးကာ ကြာညို့ဘက် ပြန်လှည့်သည်။ ကြာညိုက မြနွယ်အနားကပ်ကာ ရေမစိုအောင်ထုံးထားတဲ့ ဆံထုံးကို စောင့်ဆွဲလိုက်သဖြင့် မြနွယ် နာကျင်စွာ ညည်းညူးရင်း ခေါင်းလေးမော့သွားတယ်။
“ခုဏက မတ်တပ်ရပ်တဲ့အခါ ဘယ်လို နေပါလို့ ပြောထားလဲ မမ…..။ ဂရုမစိုက်တာလား… အလေးမထားတာလား……။”
“မဟုတ်… မဟုတ်ပါဘူး မမ မေ့သွားလို့ပါ… အား…….။”
မြနွယ်က ကြာညို သင်ပေးထားသည့်အတိုင်း လက်လေးနှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ကာ ပြန်ပြောရှာသည်။ ဒီတော့မှ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြန်ငုံ့လာသော မြနွယ်ရဲ့ မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်စတွေဝဲနေသည်။
“ကဲ မမ ဒီနေ့ကစပြီး အမှားလုပ်ပြီးတိုင်း အပြစ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုရမယ် ကြားလား…….။”
“ဟုတ်ကဲ့ မမ မှားပါတယ်….. မမကို အပြစ်ပေးပါ…….။”
ကြာညိုက တော်တယ်ဟုဆိုက မြနွယ်ရဲ့ ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးသည်။ နောက် မြနွယ်လည်ပင်းက လည်ပါတ်ရဲ့ သံကွင်းလေးမှာ သံကြိုးသွယ်သွယ်လေးတစ်ချောင်း တပ်သည်။ ရေပုံးအလွတ် နှစ်လုံးကိုယူ၍ တစ်လုံးတွင် ရေထည့်ကာ တစ်လုံးတွင် ရေချိုးခန်းက ပစ္စည်းအနည်းငယ်ထည့်ပြီး မြနွယ်ကို ဆွဲစေကာ ကြာညိုက မြနွယ်ကို လည်ပါတ်ကြိုးကနေဆွဲ၍ ခွေးတစ်ကောင်လို သူ့အခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်သည်။
ရေချိုးလျင်တောင် ထဘီရင်လျှားနဲ့သာ အမြဲချိုးတတ်သော မြနွယ်တစ်ယောက် အခုလို ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ သွားလာလှုပ်ရှားနေရသဖြင့် ရှက်စိတ်ပိုမိသည်။ လည်ပါတ်ကနေ ခွေးတစ်ကောင်လို အဆွဲခံနေရသဖြင့် အားငယ်မှု စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားနေရသည်။
သူ့အခန်းထဲရောက်တော့ ကြာညိုက ကုလားထိုင်တစ်လုံးပေါ်ထိုင်နေပြီး ပုံးနှစ်လုံးကို တစ်နေရာတွင်ချစေကာ မြနွယ်ကို သူမရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်စေသည်။ နောက် ဖြူစင်ချောမွတ်သော မြနွယ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရာ မြနွယ် ရှက်ရွံစွာ ခေါင်းလေးငုံ့သွားသည်။ ကြာညိုက ခုဏက ဝယ်လာတဲ့ထဲက ကြိမ်လုံးတစ်လုံးကို ယူလိုက်ပြီး
“ကဲ မမ အရိုက်ခံဖို့ ပြင်ထားတော့”
ဟုဆိုသည်။ မြနွယ်လည်း ကြာညိုရှေ့မှာ ဘေးတစောင်းလေး ပြောင်းရပ်ကာ လက်ကို ပိုက်ထားလိုက်သည်။ မြနွယ်ရဲ့ တင်ပါးတင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးမှာ ကြိမ်လုံးနဲ့ကပ်လိုက်ပြီးနောက် အားကုန်တစ်ချက် ဆော်ထည့်လိုက်သည်။ ရွှမ်းကနဲ အသံနဲ့အတူ ခါးလေးရှေ့သို့ ကော့ထွက်သွားသည်။ အဆမတန် နာကျင်သွားသော တင်ပါးကို လက်ကလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်နေသည်။ ကြာကြာတော့ မပွတ်သပ်ရဲ။ ကြာညိုက ကြည့်နေသဖြင့် ကြောက်ကြောက်နဲ့ လက်ပြန်ပိုက်ရသည်။
“ရွှမ်း…..ရွှမ်း….ရွှမ်း……ရွှမ်း…..”
“အ…အ…အား…..အမလေး”
“ပထအဆုံး အကြိမ်မို့ ၅ ချက်ပဲ ရိုက်မယ်။ နောက်ဆို ဘာအမှား လုပ်လုပ် အနည်းဆုံး ၁၀ ချက်ရိုက်မယ်။ ကြားလား မမ”
“ဟုတ်ကဲ့ ကြားပါတယ်…”
ဟု မြနွယ်တစ်ယောက် ငိုသံပါကြီးနှင့် ပြန်ဖြေရှာသည်။
“ကဲ သွား နံရံမှီပြီး မတ်တပ်ရပ်နေ…”
ဆိုတဲ့ စကားကြောင့် နံရံကို ကပ်ကာ မတ်တပ်ရပ်နေရသည်။ ကြာညိုက ရေချိုးခန်းထဲက ယူလာတဲ့ ပစ္စည်းတစ်ချို့ ထုတ်လိုက်ကာ ရွှေခရုလေးနဲ့ အနီးတစ်ဝိုက်က အမွှေးတွေကို ရိပ်ပေးသည်။ ထိုသို့အရိပ်ပေးခံနေရစဉ် မြနွယ်တစ်ယောက် အသည်းတယားယား ဖြစ်လာသည့်အတွက် အနည်းငယ်လှုပ်ရှားမိရာ ကြာညိုက သူမရဲ့ ဘယ်ဘက်ရင်အုံက နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်း
“ငြိမ်ငြိမ်နေနော် မမ။ မတော်တဆ ထိမိရှမိရင် ကြာညိုနဲ့ မဆိုင်ဘူး”
“အင်း…ဟင်း….ဟုတ်ကဲ့ပါ”
ရိပ်လို့ပြီးတော့ ရေဆိုဝတ်လေးနဲ့ ပြောင်အောင်သုတ်ပေးပြီး ကြာညိုက မြနွယ်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို လျှာနဲ့ယက်လေသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ပြီး မက်တပ်ရပ်နေတဲ့ မြနွယ်တစ်ယောက် အနေအထားကို အပျက်မခံရဲ……။ သို့သော် စိတ်ကဆူလာသဖြင့် ခါးလေးကို ကော့ပေးနေမိသည်။ ရင်ထဲမှာ အဝေးကပြေးလာတဲ့ လူတစ်ယောက်လို မော ဟိုက်နေသည်။ မတ်တပ်ပင် အနိုင်နိုင် ရပ်နေရသည်။
သူမဆန္ဒမပြည့်ခင် ကြာညိုက ရပ်လိုက်သည်။ ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်နေသောကြောင့် မြနွယ် မရိုးမရွ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် ကြာညို့ကိုတော့ ဘာမှမပြောရဲ။ ကြာညိုက ပစ္စည်းတစ်ခုကို သွားယူလာသည်။ ရာဘာလိင်တံကြီး ။ ထို့နောက် ကြာညိုက ကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်ကာ မြနွယ်ကို သူမအနီးလာရန်ခေါ်သည်။ မနီးမဝေးရောက်လာတဲ့ မြနွယ်ရဲ့ လည်ပါတ်ကြိုးလေးကို ဆွဲ၍ သူမအနားထိ တိုးကပ်စေကာ ရာဘာလိင်တံကြီးကို မြနွယ်ရဲ့ ရွှေခရုလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်ရာ ထိုအတံကြီးက လည်၍ မြနွယ်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားစေပါသည်။
မြနွယ် မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့ ။ ဒူးထောက်လျှက် ခွေကျကာ ပါးစပ်က တအင်းအင်း ညည်းညူနေရသည်။ ကြာညိုက သူမရဲ့ ရေလဲထဘီကို ချွတ်လိုက်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကား၍ မြနွယ်ရဲ့ ဆံပင်တွေကို ဆောင့်ဆွဲကာ ရွှေခရုလေးနဲ့ အနီးဆုံးနေရာအထိ မြနွယ်ရဲ့မျက်နှာကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ မြနွယ်အနေနဲ့ ဘာမှ မစဉ်းစားတော့ဘဲ ကြာညို့ကို လျှာလေးနဲ့ ပြန်လည်ပြုစုပါသည်။ သိပ်မကြာခင် နှစ်ဦးလုံး ဆန္ဒပြည့်သွားကာ ကြာညိုက အိပ်ယာပေါ် မြနွယ်က ကြမ်းပြင်ပေါ် ခွေကျသွားသည်။ ခဏနားနေကြပြီးမှ ကြာညိုက မြနွယ်ကို
“ရေးသွားချိုးတော့”
ဟု ခွင့်ပေးသည်။
